Η ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

.




Έκλεισα το τηλέφωνο χαμογελώντας για την αίσθηση εγκαρδιότητας που μου άφησε η συζήτηση με το Νίκο Δαφνή όταν μου πρότεινε να γνωρίσω την ομάδα που ανέβαζαν στο θέατρο του σε μια συμπαραγωγή βασισμένη το έργο «θάψτε τους νεκρούς» του Ίρβιν Σόου, ζητώντας μου να το σκηνογραφήσω.
Η επόμενη φορά που βρεθήκαμε στο τραπέζι των συναντήσεων του θεάτρου ήταν μια αποκάλυψη για μένα το ήθος , η γνώση και η όρεξη για δουλειά της ομάδας.
Τις επόμενες μέρες άφησα το νου μου να ταξιδέψει στις τυπωμένες σελίδες με τις σκηνές του έργου και προσπάθησα να μην σκεφτώ τίποτε που όριζε το χώρο αυτής της αίσθησης που πήρα. Η φρίκη του πολέμου έγινε πιο έντονη μέσα μου από τις ανθρώπινες ιστορίες και την ακύρωση της ίδιας της ζωής στο όνομα των «πρέπει» ενός πολιτισμού που τον περπατάμε χωρίς να τον επανεξετάζουμε ως άδικο και ανόητο.
Η επόμενη συνάντηση στο χώρο μου ήταν αφιερωμένη να κοιτώ στα μάτια τον σκηνοθέτη Λεωνίδα Παπαδόπουλο και την ηθοποιό Ελένη Δαφνή που τους ζήτησα να μου εκφράσουν τα συναισθήματα της κάθε σκηνής και προσπάθησα να πλησιάσω το δημιουργικό κύτταρο της σκέψης τους.
Κατασκεύασα την μακέτα του θεάτρου και ένιωσα ότι δεν χωρούσε κανένα πραγματικό στοιχείο που γνωρίζουμε από την εμπειρία του πολέμου που θα προσδιόριζε την ουσία της αίσθησης που ήθελε να αποδώσει ο σκηνοθέτης.

Ζήτησα πληροφορίες μέσα μου από τα σχήματα των συμβολισμών της ψυχολογίας και πλησίασα το ανέβασμα του Σίσυφου στο άδικο έργο κύλισης μιας ζωής…
Έψαξα το απροσδιόριστο πέταγμα όλων των φόβων πάνω από το κεφάλι μας και μαζί με όλα τούτα ήταν υπόθεση σύντομου χρόνου πια να γίνουν στην μακέτα οι προτάσεις.

Η κατασκευή των σκηνικών έγινε σε μια γιορτή συμμετοχής με τους κεφάτους συντελεστές της παράστασης και ειδικότερα σε συνεργασία με τον  ευγενικό και γνώστη φωτιστή της παράστασης Άρη Φρατζόγλου.
Κάθε θεατρικό έργο που στήνεται έχει μια μαγική συνταγή κατά την οποία είναι ευδιάκριτες οι γεύσεις από την συμμετοχή του κάθε ενός συντελεστή, όμως το σύνολο της κοινής προσπάθειας είναι αυτό που δίνει την τελική επιτυχία της ψυχικής γεύσης. Θα λέγαμε σε ένα παραλληλισμό ότι αν ακολουθούσαν και στις δομές της πολιτείας την ίδια πρακτική θα είχαμε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο γύρω μας.
Σκόπιμα δεν θα αναφερθώ στην υπόθεση του έργου σε αυτή την ανάρτηση, αλλά θα σημειώσω ότι είναι άκρως επίκαιρο με το άγγιγμα που κάνει στην παθογένεια της σκέψης μας , μια και ο πόλεμος δεν είναι στα χαρακώματα αλλά στις ιδέες που τον προκαλούν με φρίκη σε κοινωνικό, οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο.
Η έναρξη του άλλωστε είναι  σε λίγο στις 13 του Μαρτίου 2012 στο θέατρο κάτω από τη Γέφυρα στο Φάληρο του Πειραιά και τον λόγο στις αισθήσεις τον έχουν πάντα οι θεατές που είναι η αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση της ύπαρξης του θεάτρου.

Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω είναι μια αίσθηση μεγάλης ευχαριστίας για την γνωριμία μου  με προσωπικότητες που γνωρίζουν να συνεργάζονται με ακρίβεια, διάθεση ψυχής και πολύπλευρη γνώση του θεάτρου.

Τα υπόλοιπα θα τα νιώσουμε στο σκοτάδι της μυσταγωγίας της ψυχής μας που μας άφησε παρακαταθήκη ο Πολιτισμός του Διονύσου, ο οποίος είναι πολύ ψηλότερος από ευκαιριακούς κυβερνήτες και οικονομικά κατεστημένα που μετρούν επιτόκια και επιρροές εξουσίας στην μικρή και ασήμαντη ζωή τους…

Συνηθίζω να λέω ότι κάθε παράσταση που αναλαμβάνει επιτυχώς την ευθύνη να μας  ψυχαγωγήσει συμπληρώνοντας την παιδεία μας, είναι ένα υπέροχο μικρό ταξίδι της ζωής μας μέσα από το Θέατρο.

 ----------------------------------
Στοιχεία ανεβάσματος έργου με συντελεστές και λοιπές πληροφορίες (ΕΔΩ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου