Ψηφολεκτώ μέσα στη σκέψη μου



Ωχ μανούλα μου!
Είπα αναλογιζόμενος ένα μικρό κουίζ που έβαλα στο διαδίκτυο στην κοινότητα του face book. Αυτός ο αναστεναγμός δεν είχε να κάνει με την κριτική επάνω τις απαντήσεις όσων τίμησαν το ερώτημα με τη γνώμη τους, όσο με τις διαπιστώσεις μέσα στη σκέψη μου και τον γόρδιο δεσμό που λέγεται αλλιώς «που πάω ο δόλιος».
Το ερώτημα είχε δύο σκέλη και ήταν συγκεκριμένο:
«Αν διέρρεε η πληροφορία ότι για την Ελλάδα θα εξασφαλιστούν κεφάλαια, Εθνική Κυριαρχία, διασφάλιση του Εθνικού της πλούτου, εξασφάλιση υψηλού κατά κεφαλήν εισοδήματος με υψηλή κοινωνική πρόνοια και διευκόλυνση φορολογική της επιχειρηματικής ανάπτυξης, με υποχρεωτικό όρο την ανάληψη της εξουσίας από τεχνοκράτες Έλληνες της διασποράς για 10 χρόνια αποκλείοντας την συμμετοχή των κομμάτων στη λήψη αποφάσεων , ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ότι θα έλεγε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων; Επίσης ποια θα ήταν η δική σας επιλογή;»

Αυτή τη στιγμή που γράφω τις σκέψεις μου, η ψηφοφορία βρίσκεται σε εξέλιξη αν και δεν έχει καμία τύχη να αντιστραφεί το αποτέλεσμα που σαφώς κλίνει προς ένα ΝΑΙ για την επιλογή των άλλων και ένα ΕΓΩ ΝΑΙ πιο συγκρατημένο από τους λιγότερους που επέλεξαν να μιλήσουν για τον εαυτό τους.
Υπήρξαν βέβαια και λίγα, αλλά  ηχηρά  ΕΓΩ ΟΧΙ  που αιτιολόγησαν την θέση τους προς τιμήν τους.
Αρχικός σκοπός αυτής της ψηφοφορίας, δεν ήταν η άντληση στατιστικών στοιχείων που θα ενδυναμώσουν τις πεποιθήσεις μου για ότι ερμηνεύω πως συμβαίνει γύρω μου αυτή τη στιγμή.  Ούτε ακόμη υπήρξε η πρόθεση (αν και το μουρμούρισα για αστείο) να αντι-γυρίσω τα συμπεράσματα από την παθογένεια της εποχής μας στους διαδικτυακούς φίλους που με ειλικρίνεια συμμετείχαν και για τούτο τους ευχαριστώ.
Τα πράγματα για το δικό μου το μυαλό – που δεν ισχυρίζομαι ότι είναι και το καταλληλότερο χε χε – έχουν μια διαφορετική λογική. Αυτή η λογική θέλει να πιστεύει πως όποιες αντιθέσεις διαπιστώνουμε γύρω μας, οι ίδιες ακριβώς βρίσκονται και μέσα στο νου μας και αντιπαλεύουν .
Μέσα από αυτή τη λογική, εμάς τους ανθρώπους  δεν χωρίζουν ουσιαστικά οι παροδικές αντιθέσεις και επιλογές μας, αλλά μας ενώνει η αδιόρατη εσωτερική μας πάλη, που σε ορισμένες στιγμές ακραίων αναγκών, τυχαίνει να ταυτίζεται ως μια αναγκαία εκδοχή σε πλειοψηφική συμφωνία. Κάτι τέτοιο ένωσε το θυμικό των Ελλήνων και στις ηρωικές μάχες της ιστορίας του.

Εγώ ο ίδιος θα μπορούσα να ήμουν υπογράφων για την μη ονομασία του κρατιδίου των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία, ορκιζόμενος ότι αξίζει ο θάνατος καλύτερα σε ένα Έθνος παρά η εκχώρηση των συμβόλων του και σε μια άλλη φάση της ζωής μου θα δεχόμουν να παραδώσω την διακυβέρνηση της χώρας μου σε ανθρώπους που θα μου εξασφάλιζαν μια καλή «εκτροφή» σύμφωνα με του Όργουελ την φάρμα.

Δεν είμαι κακός, δεν είμαι καλός, δεν είμαι ασήμαντος μα ούτε και σπουδαίος.
Αν ο καθένας μας κάνει αυτή την πρώτη διαπίστωση της ακραίας ταλάντωσης που έχουν οι πεποιθήσεις μας σε σχέση με τον φόβο που αναπτύσσεται από τις ανάγκες και τις ανεπεξέργαστες θέσεις μας, τότε θα έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε στην θέαση του προβλήματος και σαφώς στην εξώπορτα της υπέροχης γνώσης.  
Αν θα βάζαμε το ερώτημα της ψηφοφορίας τον παππού Αριστοφάνη τι πιστεύετε ότι θα δήλωνε για τον εαυτό του; 
Λένε ότι σαν γράφουμε μια ιστορία ή την αφηγούμαστε ως σπουδαία, πίσω από τους ήρωες που σαφώς φαίνεται ότι προτιμούμε ή απορρίπτουμε  με την λεκτική μας αποστροφή, κρύβεται το κυρίαρχο κομμάτι του εαυτού μας που φωνάζει για να ακουστεί.  Έτσι και ο παππούς Αριστοφάνης έβαλε τον Δικαιόπολη να κάνει ατομική ειρήνη με τους Σπαρτιάτες γιατί βαρέθηκε να βρίσκεται στην ανέχεια από την πολεμόχαρη αντίληψη των συμπατριωτών του.  Βέβαια αυτός το πήγε πιο πέρα γιατί είπε πως ο πόλεμος είναι πηγή πλούτου για ορισμένους που βολεύονται μέσα στην δυστυχία των πολλών σαν συμμετέχουν ως εξυπηρετητές με την ιδιωτεία τους. Μήπως και σήμερα δεν υπάρχουν πρόσωπα που κερδίζουν από την κοινωνική και οικονομική αστάθεια που προκαλεί το ιδεολόγημα των ελεύθερων αγορών;
Δες τε πόσοι πολιτικοί και κοράκια της εξουσίας που παίρνουν σοβαρή έκφραση και λένε τις αερολογίες τους έχουν τακτοποιήσει την ματαιοδοξία τους με μεταφορά καταθέσεων στην  Ελβετία… Το θλιβερό όμως είναι «πως γίνεται» πάντα ο αδύνατος να χειροκροτεί το αφεντικό του. Ίσως όμως έτσι να λειτουργεί στους αιώνες το μαγκανοπήγαδο του νερό-κουβαλήματος στην πνευματική μας φτώχεια. Με αυτή την νομοτέλεια της συνείδησης που δεν αλλάζει, συνεχίζει να είναι αποδοτική η άγνοια για την εξουσία και τα βάσανα γίνονται η μόνη εκδοχή ζωής για τον ρηχό πνευματικά  υποτελή. Ακόμα και αν τιμωρεί ο υποτελής το "κακό" αφεντικό του με την απάρνηση του, θα έχει ήδη βρει τον επόμενο δυνάστη του για να δώσει εν λευκώ τη ζωή του. Αυτό ακριβώς δεν είναι και το φαινόμενο του δικομματισμού που έχει ξευτελίσει την αξία ενός λαού ;

Είμαι όμως αδύναμος όπως και εσύ αναγνώστη μου, αν βέβαια το παραδεχτείς μακριά από τα μάτια των πολλών. Μεγαλώσαμε με τον από-μηχανής θεό, έτοιμο να μας λύσει όλα τα προβλήματα κάποια στιγμή. Και τούτη την στιγμή την μεταφέραμε σε ένα απροσδιόριστο χρονικό πλαίσιο που το ονομάσαμε Ελπίδα.  Φτιάξαμε εκκλησιές και ελεήμονες θεούς, δημιουργήσαμε κρατικό και ιδιωτικό τζόγο, και φτάσαμε μέχρι τις χαρτορίχτρες για να μας πουν «που» και «πότε» θα συναντηθούμε  με την τύχη να χαϊδέψει την αδυναμία μας.

Σκέψου φίλε μου αναγνώστη, ότι για σένα και για μένα  μίλησε ο παππούς Αριστοφάνης και μας είπε την ιστορία «του σήμερα» που ζούμε …τότε.
Μας ονόμασε ως φιλήσυχο πολίτη που ελπίζει στο ότι θα του λύσουν τα προβλήματα οι άλλοι, Ευελπίδη και επειδή η παροιμία λέει πως οι Χιώτες πάνε δυο μαζί, έβαλε δίπλα του τον Πεισθέταιρο που και αυτός απογοητευμένος από τη ζωή του, διαθέτει και το προσόν να πείθει τους άλλους και να βολεύει την ανάγκη του με πονηριά.
Έτσι έφτιαξε ο παππούς Αριστοφάνης τους "Όρνιθες" και μέσα από το έργο τούτο ανακάλυψε την φανταστική πόλη των αιθέρων την Νεφελοκοκκυγία. 
Αυτή την πολιτεία της ευδαιμονίας δεν έχουμε κάπου μέσα στη ξεχασμένη σκέψη μας που την λέμε και ασυνείδητο;
Το βασιλόπουλο που περιμένει ανομολόγητα κάθε γυναίκα έστω και αν έχει αποδεχτεί τον άδικο ρόλο της μοναχικής Αμαζόνας, μπορεί να είναι το πληγωμένο αρσενικό παιδί που ψάχνει πάντα την μάνα του, έστω και αν βγάζει βία και πεποιθήσεις διάνου που φουσκώνει για να μην καταρρεύσει ως κοινωνικός ρόλος.

Όλοι εμείς που δεν τολμούμε να φτάσουμε στο βάθος της εξήγησης των προσωπικών μας φόβων, πολύ θα θέλαμε να μας λύσουν τα προβλήματα κάποιοι άλλοι και γιατί όχι να μας δώσουν την αξία που έχουμε με κληρονομικό δικαίωμα.  Δεν είναι τυχαίο που πολύ θα θέλαμε να υπάρχει η ομάδα «Ε» που μεριμνά αθέατη για την επέμβαση της την κατάλληλη στιγμή να σώσει τον Έλληνα από τους εχθρούς του.
Αν δεν αντέχει το γνωστικό σου επίπεδο αναγνώστη μου την ύπαρξη αυτής της ομάδας, μπορείς να διαλέξεις και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά που θα αναστήσει την Αγία Σοφία και την δόξα της χαμένης αυτοκρατορίας από τους αλλόθρησκους.

Μα για στάσου αναγνώστη μου, όταν το κομμάτι του μυαλού μου διαλέγει να είμαι ο μάρτυρας που θα αντισταθώ μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος μου στα ιδανικά και τις ιδέες μου, τι γίνεται (τότε) μέσα στο μυαλό μου; 
Ποια λες να είναι αναγνώστη μου η αλήθεια για τον χαμό του Λεωνίδα που τον έστειλαν με σαφή εντολή να πεθάνει στην μάχη των Θερμοπυλών;  Τι αμαρτίες πλήρωσε αυτός και οι επιλεγμένοι ανδρείοι (με τέκνα) συμπολεμιστές του;  Η ιστορία αναγνώστη μου έχει πάντα δύο εκδοχές ανάγνωσης και φυσικά  γνώσης.  Η πρώτη εκδοχή στοχεύει να φτιάξει τον μαθητή της ανάλογο και βολικό με τα συμφέροντα αυτού που την έγραψε. Η δεύτερη εκδοχή της ιστορίας όμως, που δεν θα την συναντήσεις εύκολα μπροστά σου, αλλά μόνο μέσα από την προσωπική βάσανο της αναζήτησης, είναι να έρθει στο παρόν μας η ωφελιμιστική πληροφορία και να γίνουμε Σοφοί και όχι φιλόσοφοι.
Κάποτε ένας Ίωνας στη μάχη κινδύνεψε να σφαγιαστεί από ένα μεγαλόσωμο αντίπαλο και το έβαλε στα πόδια πετώντας την ασπίδα του. Όταν κατηγορήθηκε από τους άλλους ως ρίψασπις, τους είπε με το γονίδιο στο κύτταρο της σκέψης που το έδωσε αργότερα αφού έζησε και στον Ωνάση :  «Στον κόρακα η ασπίδα αν δεν γίνεται αλλιώς,  ας είμαι ζωντανός και θα πάρω κάποια άλλη».

Τι λες τώρα αγαπητέ μου αναγνώστη ποιο είναι το σωστό;
Υπάρχει σωστό και λάθος;  Και αν υπάρχει με ποια κριτήρια καθορίζουμε το αποτέλεσμα αυτής της συλλογιστικής πράξης; 
Αυτό που μας άφησαν παρακαταθήκη μέσα από τις ρίζες των λέξεων οι πρόγονοι μας, δηλαδή αυτό που μας άφησαν ως ρίζα στη σκέψη μας, είναι η διαρκής τραγωδία να παίρνουμε αποφάσεις με πολλές παραμέτρους, γιατί έχουμε πολύ περισσότερους δρόμους να διαλέξουμε.
Για πρώτη φορά λοιπόν ας δούμε μια υποτυπώδη ψηφοφορία πέρα από την πρώτη σκέψη σε ένα θέμα, ως αφορμή να μπούμε μέσα στη σκέψη μας και να διαλέξουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
Όσο πιο πολύ αργούμε να εκφραστούμε -και τούτο φαίνεται στο βλέμμα μας-  τόσο σπουδαιότεροι γινόμαστε.

Η παλιά μου γνώση έχει όλα τα φόντα να χρησιμοποιεί νεκρές λέξεις που φτιάχνουν ωραίες ομιλίες με επιχειρηματολογίες υπέρ και κατά αντιλήψεων, πολιτικών θέσεων κ.λ.π.  Όμως έχω βαρεθεί μια από τα ίδια από γιουβέτσι!
Η μαγκιά είναι να γυρίσουμε το λεπίδι ίσια στον εγκέφαλο μας και να τον χαϊδεύουμε με την άκρη της λάμας, χωρίς να τον σκοτώνουμε. Αυτή η επικίνδυνη λάμα θα ξετρυπώσει πεποιθήσεις που κρύβονται καλά και μας κάνουν σίγουρους για την κάθε άποψη που οι ανάγκες μας υπερασπίζονται ως μοναδική.
Ας βρούμε τις σκέψεις που μας ενώνουν με στόχο την επιβίωση μέσω του Δούρειου Ίππου απέναντι στην λαίλαπα της ανοησίας που καταδυναστεύει τον κόσμο. Σε ατομικό επίπεδο ο καθένας από εμάς ας ξέρει ότι το όνομα που του "πρέπει" είναι Κανένας, και σαν μπορέσει να υπάρξει νικητής επάνω στην αφέλεια της σκέψης του, ας διαλέξει το δικό του όνομα όπως έκανε κάποτε ο γιος του Λαέρτη ο Οδυσσέας.
Τέλος στα ερωτήματα που μας θέτουν στη ζωή, δεν έχουν κυρίαρχο ρόλο οι απαντήσεις, αλλά η στρατηγική του πνευματικού στόχου στο "σκάκι" της ζωής μας.
Ας ετοιμαστούμε όσοι από εμάς επιζήσουν μέσω των παιδιών τους,  για τον επόμενο ρόλο μας που δεν ταυτίζεται  με τα σκουπίδια της σκέψης που αναπαράγονται στην απέραντη χωματερή της Ελληνικής επικράτειας και ας ταξιδέψουμε στην οικουμένη που μας περιμένει να δεχτούν το λόγο μας και γιατί όχι το κύτταρο που ξέρει να δημιουργεί.
Κάθε σκέψη και όχι ταυτότητα ιθαγένειας που κουβαλά την παιδεία της Ελλάδας είναι η ίδια  η Ελλάδα. Βαρύ το φορτίο της πρεσβείας μιας μνήμης σπερματικού πολιτισμού προς την Ανθρωπότητα.



Ας γίνουμε ψηφολέκτες εμπειριών μέσα στη σκέψη μας και ας κοιτάξουμε πίσω από το φαίνεσθαι, κρατώντας στο πίσω μέρος της σκέψης μας : "φοβού τους ηγέτες που σε καθησυχάζουν"

Θα τολμούσα  κλείνοντας αυτό το κείμενο, να αναφέρω μια παράφραση ενός λόγου που χρησιμοποίησε ένας πολιτικός της Ελλάδας. Επί των ημερών του ανδρώθηκε η πνευματική ραθυμία και σαφώς η υποτέλεια των επόμενων γενεών. 

Η Ελλάδα , δεν ανήκει στους Έλληνες , αλλά σε όλο τον Κόσμο.



2 σχόλια:

  1. Κύριε Κώστα, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που ξεδιπλώνετε τη σκέψη σας στο άρθρο, γι αυτό και παίρνω το θάρρος ν' απαντήσω στο ερώτημα, χωρίς άλλες... υπεκφυγές :-)
    Ας πούμε, λοιπόν, ότι η πληροφορία ήταν βάσιμη και κυκλοφορούσε πλέον, ως εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Για το πρώτο σκέλος του ερωτήματος, πιστεύω πως, η πλειοψηφία των Ελλήνων θα μπορούσε να δει θετικά μια τέτοια προοπτική. Η δική μου επιλογή θα ήταν κατ' αρχήν αρνητική, γιατί δεν τρέφω καμία εκτίμηση στους τεχνοκράτες... έτσι, γενικώς και αορίστως. Αν, όμως, έχετε υπ' όψιν σας συγκεκριμένα πρόσωπα, που θα ήταν διατεθειμένα να κριθούν και να τεθούν σ' επιλογή απ' το λαό, βρίσκω πως υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης. Οι όροι που θα επιθυμούσα να διαπραγματευτώ, είναι "η εξασφάλιση υψηλού κατά κεφαλήν εισοδήματος" με τη δεκαετή διακυβέρνηση. Θα δεχόμουν την εξασφάλιση ενός μέσου κατά κεφαλήν εισοδήματος, αντί υψηλού, με την προϋπόθεση η διάρκεια της διακυβέρνησης να είναι ανοιχτή, ώστε στην περίπτωση που δεν κατορθώσει να πραγματοποιήσει μέρος των εξαγγελιών-δεσμεύσεών της σ' ένα εύλογο χρονικό διάστημα, να υπάρχει δυνατότητα απομάκρυνσης ή αλλαγής της, μέσω της εκλογικής διαδικασίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ για την κατάθεση της σκέψης σου.
    Θάρρος θα έλεγα ότι οφείλουμε να έχουμε όλοι στην κατάθεση της όποιας σκέψης μας, έστω και αν η οπτική εποπτεία μας βρίσκεται σε αναζήτηση στόχου.
    Η μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται την διαχείριση της αστοχίας του, μια και από τα λάθη γεννιέται η γνώση.
    Όσο για τις σκέψεις σου, αφορούν ένα δομημένο συλλογισμό που έχει βάση. Προσωπικά με ενδιαφέρει η παρατήρηση της ίδιας της σκέψης μου και όχι η αξιολόγηση των απόψεων της σαν δεν ελέγχω την προέλευση των συλλογισμών, έστω και αν όλα δείχνουν ότι είναι άρτιες παρουσιασμένες λογικές προτάσεις.
    Πιο απλά λέω ότι όσες φορές είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει, ανακαλύπτω στη συνέχεια ένα τεράστιο όμορφο κόσμο πέρα από τα όρια που είχα.
    Να είσαι καλά αγαπητή Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή