ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΚΩΤΣΟΥ

,

Κατηφορίζοντας πρόσφατα (στα τέλη του Μάη) τον δρόμο από τον Αϊ Δημήτρη σε μια από τις μικρές βόλτες στα γραφικά δρομάκια του χωριού μας, αντάμωσα τον Κώτσο τον Σταυρόπουλο.

Χρόνια τώρα όποτε συναντιόμαστε μετά από καιρό χωρίς να πούμε πολλά λόγια κάνουμε μια ζεστή αγκαλιά που έχει μυρωδιά αγάπης.

Ο Κώτσος γεννημένος τη δύσκολη χρονιά του 1944 από την παλαιότερη οικογένεια της Δραγασιάς των Σταυροπουλαίων, είχε πάντα ένα αθώο χαμόγελο που αφόπλιζε την αποξένωση των ανθρώπων.

Δεινός χορευταράς αλλά και επιδέξιος χειριστής της φλογέρας, έβοσκε για αρκετά χρόνια τα γελάδια του χωριού.
Γύρω στο 1970 είχε κατατρομάξει το χωριό με το πέσιμο του από την απόκρημνη χαράδρα στα Βάλια , αλλά το χαμόγελο του ήθελε να είναι μέχρι σήμερα φωτεινό και έτσι νίκησε την ατυχία.

Οι κουβέντες μας λιγοστές και πάντα με αρκετές παύσεις.

- Τι κάνεις ; Όλα καλά; Είναι οι μόνιμες ερωτήσεις του.

Πίσω από τα λόγια αυτή η παιδική χαρά της ψυχής του σε ενώνει με ότι άρρητο μας κάνει να αισθανόμαστε την ανθρωπιά σε ένα απλό βλέμμα.
03 05

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος3/6/09

    Τα λόγια σας είναι πολύ συγκινητικά και φερμένα από κάπου αλλού…

    Κι αν πτωχική την βρεις, ιθάκη δεν σε γέλασε.
    Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
    ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν

    Δώρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή σκεπτόμενη Δώρα, θα συμφωνήσω απόλυτα με το ουσιαστικό σου σχόλιο.

    Την ανάβαση λειτουργούμε..μέσα από τις ελλείψεις και την βάσανο των δοκιμασιών μας.

    Καλή πορεία ...

    Κώστας Ζωγραφόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή