ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΒΟΛΤΑ

.
Τώρα πια , απέραντη ησυχία τις φωτεινές μέρες της άνοιξης στα σοκάκια του χωριού.

Άλλοτε παιδιά έπαιζαν και οι ήχοι τους αναμιγνύονταν με τα βελάσματα και τα κακαρίσματα μέσα από τις κλειστές αυλές.

Οι τοίχοι, γδαρμένοι από το χρόνο αντιστέκονται αξιοπρεπώς στην μοίρα τους.

Στη φωτογραφία ένα κεντρικό μέρος της Δραγασιάς που οδηγεί στην πλατεία του χωριού.
Στο βάθος το παραδοσιακό καφενείο που στέκει ακόμη με σφαλιστές τις μνήμες του.

Τα υλικά της δόμησης ξένα πλέον στην αισθητική και λογική της εποχής μας , μετατρέπονται σε ένα εικαστικό γλυπτό που κάθε χρόνο λιώνει όλο και πιο πολύ για να ξεκουραστεί στη λησμονιά του κάποια στιγμή.

Η σχέση πέτρας, ξύλου και πλιθιών έχει αντέξει θαυμαστά στο χρόνο.

Το περίεργο είναι ότι όσο γερνούν οι κατασκευές , γίνονται περίεργα όμορφες … σε αντίθεση με την δόμηση του «πολιτισμού» μας που συνεχώς ασχημαίνει.

Ποιος τολμά να δει την πραγματική αιτία του γιατί συμβαίνει αυτό;

Ποιοι μπορούν να δώσουν απαντήσεις;

Επαΐοντες τεχνοκράτες ή γέροι φιλόσοφοι ;

Βαριές σκέψεις για μια απλή βόλτα …

Άλλωστε θα μας τα λύσουν άλλοι … εμείς έχουμε δουλειές…
02

Δεν υπάρχουν σχόλια: