Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ... ΥΠΑΡΧΩ!

02Σε μια από τις κουβέντες με τον εαυτό μου, σκέφτηκα:

- Γιατί γράφω και παρουσιάζω το χωριό μου…

Διαπίστωσα ότι ένα κυρίαρχα ζητούμενο μέσα μου ήταν να βιώσω και να αποδεχτώ την αλλαγή που συντελείται καθημερινά μέσα μου (μας) και δίπλα μου (μας).
Εύκολο να αναφέρεις και να σχολιάσεις θεωρητικά την αλλαγή (το έχω κάνει στο παρελθόν ως παπαγάλος της γνώσης) … αλλά είναι δύσκολο να την κατανοήσεις…
Το πιο δύσκολο είναι να αφήσεις τις προσδοκίες μακριά σου και να μάθεις ότι δεν ελέγχεις αυτό που πρόκειται να συμβεί.
Δεν είναι ανάγκη να σταθείς μπροστά σε φιλοσοφικά κείμενα και σε πόντιουμ «υψηλών» ομιλιών για να αφήσεις τον εαυτό σου να γίνει παρατηρητής της ζωής σου.

Έτσι λοιπόν κάθε μυαλό θα μπορούσε να αναζητήσει το δικό του συναίσθημα βλέποντας δυο αδέρφια στα γεράματα τους να φροντίζουν με στοργή την υγεία τους για να κρατηθούν στην κουρασμένη τους ζωή.
Το χαμόγελο στο άκουσμα (μια χαρά είναι η πίεση σου … παιδική) δείχνει την χαρά για την νίκη στο παρόν και την σκέψη του μυαλού που λέει … Υπάρχω !

Μεγάλες γιορτές , μεγάλες συναντήσεις και μεγάλες λύπες φιλοξένησε η πόρτα της φωτογραφίας του πατρικού μας σπιτιού στο χωριό.
Τώρα μια γιαγιά (θειά μου) και ο επισκέπτης αδερφός της συντηρούν τη μυρωδιά του σπιτιού που ζει με ανθρώπους.
Πάντα "θα βγαίνει" από αυτή την πόρτα ο σεβάσμιος θείος μου που είχε την θέση του όταν καθόταν και έστριβε το τσιγάρο του με τον ευωδιαστό καπνό.

Ακόμη και σήμερα αποφεύγω να βάλω την καρέκλα μου στην θέση που καθόταν δίπλα στην πόρτα γιατί τον αισθάνομαι παρόντα και σίγουρα του ανήκει.
Σκέψεις ... που στην τεχνοκρατική κοινωνία των ψυχών της ιδιώτευσης , κρίνονται ως γραφικές ...

Εμένα όμως μου φαντάζουν ως η μόνη βακτηρία για την άγνωστη αναγέννηση που οσμίζομαι.

Τέλος σκέφτομαι ,το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλάμε για ότι καθαρό κρίνει ο βαθύτερος εαυτός μας ότι έχουμε …

Σκέψεις για το που θα πάει ο λόγος , τι θα γίνει , ποιος θα συντονιστεί , δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία γιατί πάντα η ανατροπή δεν στηρίχτηκε σε οργανωμένη σκέψη χειραγώγησης…

Τα πάντα εξελίσσονται ... ακόμη και οι "πολιτισμοί" που θεωρούμε ότι είναι πανίσχυροι και μας ορίζουν...

Εύχομαι καλές εκπλήξεις … το «πότε» για τους ανυπόμονους δεν ορίζεται...

Μία μόνο συμβουλή... προς το παρόν, η πίεση μας πρέπει να φροντίζουμε να είναι ... "παιδική" , και το μυαλό μας να λέει ... "Υπάρχω"!