Η παραγωγή λαχανικών καθώς και οσπρίων για την οικογενειακή οικονομία συνδυάζεται με μια καλή καθημερινή γυμναστική των παππούδων και των γιαγιάδων.
Κάθισα κρεμασμένος στην περίφραξη και όπως κοίταγα ταυτόχρονα τη γη με τον ορίζοντα, λέω στον Θειο μου το Θωμά που περίμενε την κρίση μου για τον περιποιημένο μπαχτσέ του.
Δεν στα τρώνε θειε μου ζώα ; … ή δε βαριέσαι να φάνε κι αυτά…(του είπα)
Πως δεν τα τρων καλό μου (ήταν η απάντηση) και συνέχισε
Τα ρήμαξε ο τυφλοπόντικας , να τον δεις πως σκάβει και τρέχει ρε παιδί μου.
Τι κάνεις για αυτό ( τον ρώτησα)
Τους κανόνισα (είπε όλο καμάρι) έβαλα μικρά όρθια ξυλαράκια κοντά μεταξύ τους στο χώμα και τα άτιμα όπως σκάβουν χτυπάν τη μύτη τους και φεύγουν.
Γέλασα χαρούμενα για την «οικολογική εκδίκηση» του θείου μου. Παράλληλα γελούσα με περηφάνια για τη σκέψη τους , μια και ο «εξολοθρευτής» είχε μείνει μακριά από το χωριό μας και ευτυχώς δηλαδή.
Η λογική του (ότι μας απειλεί την προσχεδιασμένη πρόσοδο μας) … το σκοτώνουμε , δόξα τω Θεώ δεν πέρασε ακόμη από τη σκέψη τους. Η μήπως αυτό που άκουγα είναι ο πολιτισμός ;
Η έννοια του μοιράζομαι με τα ζώα , είναι δεδομένη στην καθημερινότητα.
Ακόμη και για τις αρκούδες που έρχονται ως την πόρτα τους και τρώνε τους καρπούς από τα δέντρα τους, θα ακούσεις καμιά φορά να λένε.
- Α τι έκανε η αρκούδα ψες (χτες) ξεπάτωσε το … (περιγράφουν το δέντρο με τη θέση του ), η αφιλότιμη όλα τα κατέβασε, (τα κλαριά) δεν φοβούντι πια πιδίμ μας συνήθησαν δεν κάνουν χωρίς εμάς.
Λες και είναι άτακτα παιδιά που θυμώνουν μαζί τους , αλλά είναι παιδιά τους.
Λίγο διαφορετική αντίληψη από την ζωοφιλία των ανθρώπων της φυλακής του μπετόν… ας πούμε ότι δεν βάζουν κορδέλες στις αρκούδες και δεν καλύπτουν τα ψυχολογικά τους κενά με φιλιά στα ζώα ...
Τελικά είναι καλός ψυχίατρος η Φύση...
01
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.