01 05.
Εκείνο το βράδυ, περνώντας από του Αγά το πηγάδι, φτάσαμε μαζί με το γιό μου Ηλία στο αλώνι έξω από το παλιό σπίτι του Αγά.
Υπήρχε ακόμη η γέρικη καμάρα με την παλιά πόρτα, τελευταίο απομεινάρι που δήλωνε την ιστορία του κομματιού γης που πατούσαμε.
Σταθήκαμε στο ψηλό αλώνι και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε ξαπλωμένοι στο γρασίδι με τα μάτια μας καρφωμένα στον έναστρο ουρανό.
Θαυμάσαμε για κάμποση ώρα τον ουρανό ο καθένας μας, μέσα από τις προσωπικές διαδρομές των αισθήσεων του και μετά ανταλλάσαμε την φιλοσοφική μας άγνοια.
Αυτό που θυμάμαι ήταν η αίσθηση που νοιώσαμε , αυτήν της έλλειψης χρόνου και τόπου.
Συζητήσαμε ότι τα απολιθώματα που βρίσκουμε όπως και εμείς οι ίδιοι είμαστε από την ίδια αστρόσκονη και στροβιλιζόμαστε ...έστω κι αν νοιώθουμε κυρίαρχοι και σταθεροί στο μικρόκοσμο μας.
Οραματιστήκαμε ότι ήμασταν στον πάτο ενός αχανούς ωκεανού που δεν μπορούμε να δούμε τι έχει έξω από αυτόν…
Από τότε ,έρχονται στιγμές όταν νοιώθω ότι με πνίγουν τα προβλήματα του μικρόκοσμου μου , φαντάζομαι ότι πετώ πέρα από τη γη και ακούω τον ήχο που κάνει σε αυτή τη γιγαντιαία διαδρομή της.
Νοιώθω το σύμπαν τεράστιο, την γη μικρή και φυσικά τα δικά μου προβλήματα, επιεικώς ηλίθια.
Αυτός ο έναστρος ουρανός είναι ένα διαφορετικό οδοιπορικό που επιλέγω να το περιοδεύω πάντα με αγαπημένους ανθρώπους στην βραδινή φύση των Οντρίων.
Εκείνο το βράδυ, περνώντας από του Αγά το πηγάδι, φτάσαμε μαζί με το γιό μου Ηλία στο αλώνι έξω από το παλιό σπίτι του Αγά.
Υπήρχε ακόμη η γέρικη καμάρα με την παλιά πόρτα, τελευταίο απομεινάρι που δήλωνε την ιστορία του κομματιού γης που πατούσαμε.
Σταθήκαμε στο ψηλό αλώνι και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε ξαπλωμένοι στο γρασίδι με τα μάτια μας καρφωμένα στον έναστρο ουρανό.
Θαυμάσαμε για κάμποση ώρα τον ουρανό ο καθένας μας, μέσα από τις προσωπικές διαδρομές των αισθήσεων του και μετά ανταλλάσαμε την φιλοσοφική μας άγνοια.
Αυτό που θυμάμαι ήταν η αίσθηση που νοιώσαμε , αυτήν της έλλειψης χρόνου και τόπου.
Συζητήσαμε ότι τα απολιθώματα που βρίσκουμε όπως και εμείς οι ίδιοι είμαστε από την ίδια αστρόσκονη και στροβιλιζόμαστε ...έστω κι αν νοιώθουμε κυρίαρχοι και σταθεροί στο μικρόκοσμο μας.
Οραματιστήκαμε ότι ήμασταν στον πάτο ενός αχανούς ωκεανού που δεν μπορούμε να δούμε τι έχει έξω από αυτόν…
Από τότε ,έρχονται στιγμές όταν νοιώθω ότι με πνίγουν τα προβλήματα του μικρόκοσμου μου , φαντάζομαι ότι πετώ πέρα από τη γη και ακούω τον ήχο που κάνει σε αυτή τη γιγαντιαία διαδρομή της.
Νοιώθω το σύμπαν τεράστιο, την γη μικρή και φυσικά τα δικά μου προβλήματα, επιεικώς ηλίθια.
Αυτός ο έναστρος ουρανός είναι ένα διαφορετικό οδοιπορικό που επιλέγω να το περιοδεύω πάντα με αγαπημένους ανθρώπους στην βραδινή φύση των Οντρίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.