.
Έχουμε παρακολουθήσει πολλές φορές το πώς διασκεδάζουν οι γελοιωδώς σκεπτόμενοι προβεβλημένοι ανόητοι που επιλέγουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης , καθώς και τον ξύλινο παραπλανητικό λόγο των τηλεοπτικών αναλύσεων.
Μιλώ για όλα τα σούργελα της επικαιρότητας της show biz και αντίστοιχα εννοώ τα πολλαπλά παράθυρα με τους αγχωμένους πολιτικούς και μη που εκφράζουν την ιδιωτεία τους ως δημόσιοι λειτουργοί. Στην πρώτη περίπτωση δίνεται η αισθητική κατεύθυνση στο πνεύμα των νεοελλήνων μέσα από ένα ευτελές περιεχόμενο , ενώ στην δεύτερη γίνεται μια ολόκληρη καθοδήγηση του φόβου ενός λαού.
Μπορεί ακόμη να φαίνεται παράταιρος ο τίτλος της ανάρτησης, αλλά αν αφήσουμε το κείμενο να εξελιχθεί θα δούμε τι ωραία που δένουν όλα στη ζωή και σίγουρα ταρακουνάνε τις σταθερές που μάθαμε να ερμηνεύουμε ταχύτατα ότι συναντάμε μπροστά μας.
Μέσα από αυτή την διαπίστωση, νομίζω ότι νομιμοποιείται η διάθεση μου να ασχοληθώ συμπληρωματικά σε ένα παλιότερο άρθρο (συνημμένο εδώ) υπό τον τίτλο "Ποιος είναι ο κύριος Αντωνίου" και αφορούσε μια ομιλία του ελεύθερου Πολίτη και Γιατρού που την επανέλαβε για το ίδιο θέμα πρόσφατα στη Χαλκίδα (συνημμένο εδώ) και αφορά την πρωτοβουλία δίωξης όλου του Ελληνικού πολιτικού συστήματος για Εθνική Προδοσία από τον ίδιο. Την ομιλία και τον όμορφο συγκροτημένο λόγο του θαρραλέου Γιατρού θα την παρακολουθήσετε από το σημείο που προηγήθηκε, αλλά εμείς εδώ θα εξετάσουμε το γιατί φτάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο που χρειαζόμαστε την ηρωική υπερβολή ορισμένων ανθρώπων για να ξεβολευτούμε από την ύπνωση που απολαμβάνουμε σε μια οδό μαρτυρίων αρχικά της σκέψης και κατόπιν της ευζωίας μας.
Έτσι λοιπόν στο πίσω μέρος του μυαλού μας, βρίσκεται ένας φόβος για αυτά που συμβαίνουν και μέσα από μια αμυντική στάση ατομικής επιβίωσης φτάνουμε σε συμπεριφορές που μας κάνουν να συστρεφόμαστε σε μια πνευματική –εμβρυακή- στάση κατάλληλη για να λειτουργήσει επάνω μας η βία των άλλων.
«Σιώπα»… είναι η λέξη - έννοια που χρησιμοποιεί το μυαλό μας για να μας πείσει ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να πορευτούμε με ατομική ασφάλεια σώζοντας παράλληλα τα λίγα που έχουμε ως αγαθά και τα ορίζουμε ως ευζωία.
Ο στρουθοκαμηλισμός βέβαια έχει και τα όρια του , γιατί όταν ο επίδοξος κυνηγός του πτηνού αποφασίσει να κόβει ένα – ένα το πόδι για να ικανοποιεί τις ορέξεις του η ίδια η στρουθοκάμηλος δεν νομίζω ότι θα καθίσει με το κεφάλι χωμένο στην τρύπα.
Βρισκόμαστε λοιπόν στα όρια ανοχής της ανοησίας μας ως σκέψη , και αυτό γίνεται φανερό από τα γεγονότα που συμβαίνουν αν και υπάρχει παράλληλα μια αγωνιώδης προσπάθεια από διάφορους επίορκους ιδιώτες να σκεπάσουν όσο μπορούν αυτή την κατάσταση.
Για να καταλάβετε το δίλημμα που προκύπτει σε ένα άνθρωπο που αποφασίζει να γίνει επίορκος απέναντι σε ένα λαό θα σας το κάνω πιο φανερό με ένα παράδειγμα που αφορά συγκεκριμένα γεγονότα. Αν ήμουν εγώ στην θέση αυτών που διαχειρίζονται την εξουσία εξ ονόματος ενός λαού, σίγουρα θα ένοιωθα την ανάγκη του να παραμένει υποτελής και εκμεταλλευόμενος και θα είχα να διαλέξω αν θέλω να τον αφήσω στα χάλια του κλέβοντας μέσα από την ιδιωτεία μου ή θα του παραστεκόμουν για να ξεπεράσει όλη αυτή την μιζέρια του δούλου που κουβαλά στη σκέψη του. Αυτό όμως είναι και το δίλημμα που μας καθιστά χρηστούς Πολίτες ή αλήτες Ιδιώτες σε όποια βαθμίδα της πολιτείας και αν βρισκόμαστε. Υπάρχουν υποκείμενα μιζαδόρων στο πεζοδρόμιο αλλά και στους διαδρόμους των υπουργείων μέσα από κουστούμια και κυνικά χαμόγελα που καμαρώνουν για την διαστρωμάτωση τους.
Θα αναλογιζόμουν ότι αυτός ο λαός , έχει εκπαιδευτεί για χρόνια να είναι φοβισμένος και να συμπεριφέρεται (πλειοψηφικά) ως δουλική μάζα απέναντι στις προσταγές των ηγετών του. Φανταστείτε ότι ο δούλος είναι σαν τον ελέφαντα που δεν χρειάζεται την αλυσίδα για να εκτελέσει τις εντολές των θηριοδαμαστών του , μια και ένα μικρό σχοινάκι σε ένα μικρό πασαλάκι τον πείθουν ότι η παιδική του ομηρία ισχύει ακόμη.
Θα γνώριζα λοιπόν όπως ακριβώς γνωρίζουν και οι σημερινοί διαχειριστές της τύχης μας, ότι στην πλειονότητα του (ο λαός) είναι αμόρφωτος από θέματα δημοκρατίας και δεν έχει φιλοσοφική κρίση για ότι συμβαίνει. Αναλογιστείτε ως απόδειξη τούτου ότι πρόσφατα χιλιάδες πολιτών συνωστίζονταν σε ουρές για να ψηφίσουν στην ανάδειξη ενός αρχηγού κόμματος που τύχαινε να είναι και ο μοναδικός υποψήφιος. Αν αυτό δεν είναι πνευματική καθυστέρηση επάνω στην λειτουργία της δημοκρατίας και στην γνώση ότι ψήφος χωρίς εναλλακτική πρόταση δεν υφίσταται τι άλλο μπορεί να είναι;
Έτσι λοιπόν, μέσα από μια έλλειψη εκτίμησης θα είχα να διαλέξω αν θα τον υπηρετήσω τον λαό ή θα τον προδώσω εξασφαλίζοντας μια ευμάρεια για τα παιδιά των παιδιών μου ζώντας σε ασφαλή περιβάλλοντα όπως γίνεται χρόνια τώρα από τους επίορκους.
Αυτό που βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της προδοτικής σκέψης, είναι η ίδια η φιλοσοφία και η πνευματική συγκρότηση ενός εκάστου ανθρώπου και γεννά συμπεριφορές που για τους αδύναμους της σκέψης είναι γραφικές σίγουρα δεν τις επιλέγουν.
Είναι λοιπόν γραφικός ο γιατρός Αντωνίου που έκανε όλη αυτή την προσπάθεια να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο της χώρας μας χωρίς να θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική και να γίνει τρόφιμος της βουλής;
Ποιος έμαθε σε ένα λαό με αρρωστημένη σκέψη ποιος ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος που επέλεξε να πεθάνει καλπάζοντας το 1911 μέσα στη θάλασσα , γιατί το όραμα του για μια Ελλάδα είχε προδοθεί από τότε; Θα ήταν ηλίθιος όποιος θηριοδαμαστής μάθαινε σε ένα ελέφαντα ότι το μικρό σχοινάκι το έβαλε ο ίδιος στο πόδι του και ότι είναι ικανός να κάνει το βήμα της ελευθερίας του. Θα ήταν ανόητος λοιπόν ο κάθε προσανατολισμένος στα συμφέροντα που θέλουν τους λαούς απλούς εργάτες και καταναλωτές, να ενίσχυε με κονδύλια την παιδεία της χώρας του επιλέγοντας την ολιστική μόρφωση των παιδιών. Δεν θα μπορούσε τότε να χειραγωγήσει την σκέψη τους και το συναίσθημα μέσα από ηγετικές ανόητες κινήσεις και θα έχανε τα προνόμια που του παρέχει αυτή η πνευματική υστέρηση ενός λαού.
Τόσο απλή είναι η ζωή και τόσο απλά είναι τα πάντα που συμβαίνουν …αλλά παράλληλα τόσο δύσκολα να τα αντιληφθούμε γιατί δίδαξαν την "πολυπλοκότητα" θεοποιώντας την ώστε να αφήνουν τη σκέψη κρίσης αμόρφωτη και χειραγωγίσιμη. Το αντίθετο της πολυπλοκότητας είναι η φιλοσοφία των προγόνων της ανθρωπότητας και σκοπίμως δεν αναφέρω "προγόνων μας" γιατί δεν μπορούμε να οικειοποιηθούμε κάτι που δεν το έχουμε κατακτήσει. Άλλωστε αυτοί οι πολιτισμοί ανήκουν σε μια παγκοσμιοποιημένη γνώση και δεν έχουν συγγένεια με τα παραλιακά μαγαζιά των τσιφετλελοτράγουδων που έτυχε να γειτνιάζουν με την Ακρόπολη.
Θα σας γράψω ένα απλό παράδειγμα που καταδεικνύει τον τρόπο σκέψης που έχουμε σήμερα και πως επάνω σε αυτή τη σκέψη στηρίζεται η πνευματική ομηρία μας.
Όλοι ξέρετε το χρώμα «πράσινο» και μέσα από αυτό κάνετε συνειρμούς για έξοδο στη φύση, ή ακόμα για μικρές ή μεγάλες ταυτίσεις με αφηρημένες έννοιες όπως αυτές των κομματικών ιδεολογικών προσανατολισμών.
Αν ερχόταν ένας, ο οποίος είχε την πληροφορία πως το πράσινο είναι απλά μια συμφωνημένη εκδοχή που έχουμε για την πρόσμιξη του μπλε με το κίτρινο και σας έλεγε ότι δεν λέγετε «πράσινο» , αλλά «μπλε-κίτρινο»… πως θα νοιώθατε;
Ο άνθρωπος που βασίζεται στην υποκειμενικά αποδεδειγμένη γνώση του είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη και τη ζωή του για το ψεύδος που του υποστηρίζει ο αντίπαλος… (γιατί έμαθε το διαφορετικό να το βλέπει ως αντίπαλο)
Έτσι λοιπόν υπάρχουν διάφορες αντιλήψεις που ορίζουν τον τρόπο ζωής μας και δεν είμαστε ικανοί να τις αναθεωρήσουμε και να προχωρήσουμε σε μια άλλη οπτική για τη ζωή μας. Αυτό μας κάνει να δεχόμαστε ως μονόδρομους τις όποιες επιλογές των κάθε λογής αφεντικών μας.
Καλό θα ήταν να κάνουμε με ένα τεταρτάκι πλαστικό χρώμα αυτό το πείραμα και να διαπιστώσουμε ότι αυτό που μας λένε ότι είναι μονόδρομος το ΔΝΤ και κάθε λογής σκέψη που παράγεται από κάποιους "ηγέτες" για εμάς… να καταλάβουμε ότι έχει μια διαφορετική ανάλυση από πίσω της η κάθε πρόθεση.
Όποιος μας σέβεται μέσα από τη φιλοσοφία του, σίγουρα μας προσφέρει την πληροφορία για το πώς θα μπορέσουμε να σκεφτούμε μόνοι μας… όποιος χρησιμοποιεί την λέξη «αγάπη» προς ένα λαό και κρύβει το χαμόγελο του βιαστή τότε οφείλουμε να ξέρουμε τα συστατικά του χρώματος των λέξεων που μας προσφέρει και να μην το λέμε «πράσινο», αλλά «μπλε-κίτρινο» τον όποιο λόγο... Αυτό σημαίνει ανάλυση!
Ας ευχηθούμε κουράγιο στο ξεπέρασμα των παραισθησιογόνων ουσιών που μας έδιναν για χρόνια οι πνευματικοί έμποροι και θα πρέπει να ξέρουμε ότι ως λαός δεν γίνεται να βγούμε από αυτή την εξάρτηση κατά τμήματα αλλά όλοι μαζί ή κανένας.
Ας πληροφορήσει λοιπόν ο ένας τον άλλον , σαν μπορεί να αντιληφθεί τον χασάπη πίσω από την στρουθοκάμηλο… μπας και σηκωθεί αυτό το κεφάλι όχι για να γίνει σε μια στιγμή ελεύθερο , αλλά για να προετοιμάσει την ελευθερία των παιδιών του μέσα από την παιδεία που φέρουμε σε αυτή τη γλώσσα της ομιλίας μας.
Συγκρατημένα αισιόδοξα ας ευχηθούμε «Είθε!»
Αρχική πηγή ιδέας του άρθρου με το βίντεο του Δημήτρη Αντωνίου το Blog Στοχασμός Πολιτική
Μιλώ για όλα τα σούργελα της επικαιρότητας της show biz και αντίστοιχα εννοώ τα πολλαπλά παράθυρα με τους αγχωμένους πολιτικούς και μη που εκφράζουν την ιδιωτεία τους ως δημόσιοι λειτουργοί. Στην πρώτη περίπτωση δίνεται η αισθητική κατεύθυνση στο πνεύμα των νεοελλήνων μέσα από ένα ευτελές περιεχόμενο , ενώ στην δεύτερη γίνεται μια ολόκληρη καθοδήγηση του φόβου ενός λαού.
Μπορεί ακόμη να φαίνεται παράταιρος ο τίτλος της ανάρτησης, αλλά αν αφήσουμε το κείμενο να εξελιχθεί θα δούμε τι ωραία που δένουν όλα στη ζωή και σίγουρα ταρακουνάνε τις σταθερές που μάθαμε να ερμηνεύουμε ταχύτατα ότι συναντάμε μπροστά μας.
Μέσα από αυτή την διαπίστωση, νομίζω ότι νομιμοποιείται η διάθεση μου να ασχοληθώ συμπληρωματικά σε ένα παλιότερο άρθρο (συνημμένο εδώ) υπό τον τίτλο "Ποιος είναι ο κύριος Αντωνίου" και αφορούσε μια ομιλία του ελεύθερου Πολίτη και Γιατρού που την επανέλαβε για το ίδιο θέμα πρόσφατα στη Χαλκίδα (συνημμένο εδώ) και αφορά την πρωτοβουλία δίωξης όλου του Ελληνικού πολιτικού συστήματος για Εθνική Προδοσία από τον ίδιο. Την ομιλία και τον όμορφο συγκροτημένο λόγο του θαρραλέου Γιατρού θα την παρακολουθήσετε από το σημείο που προηγήθηκε, αλλά εμείς εδώ θα εξετάσουμε το γιατί φτάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο που χρειαζόμαστε την ηρωική υπερβολή ορισμένων ανθρώπων για να ξεβολευτούμε από την ύπνωση που απολαμβάνουμε σε μια οδό μαρτυρίων αρχικά της σκέψης και κατόπιν της ευζωίας μας.
«Σιώπα»… είναι η λέξη - έννοια που χρησιμοποιεί το μυαλό μας για να μας πείσει ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να πορευτούμε με ατομική ασφάλεια σώζοντας παράλληλα τα λίγα που έχουμε ως αγαθά και τα ορίζουμε ως ευζωία.
Ο στρουθοκαμηλισμός βέβαια έχει και τα όρια του , γιατί όταν ο επίδοξος κυνηγός του πτηνού αποφασίσει να κόβει ένα – ένα το πόδι για να ικανοποιεί τις ορέξεις του η ίδια η στρουθοκάμηλος δεν νομίζω ότι θα καθίσει με το κεφάλι χωμένο στην τρύπα.
Βρισκόμαστε λοιπόν στα όρια ανοχής της ανοησίας μας ως σκέψη , και αυτό γίνεται φανερό από τα γεγονότα που συμβαίνουν αν και υπάρχει παράλληλα μια αγωνιώδης προσπάθεια από διάφορους επίορκους ιδιώτες να σκεπάσουν όσο μπορούν αυτή την κατάσταση.
Για να καταλάβετε το δίλημμα που προκύπτει σε ένα άνθρωπο που αποφασίζει να γίνει επίορκος απέναντι σε ένα λαό θα σας το κάνω πιο φανερό με ένα παράδειγμα που αφορά συγκεκριμένα γεγονότα. Αν ήμουν εγώ στην θέση αυτών που διαχειρίζονται την εξουσία εξ ονόματος ενός λαού, σίγουρα θα ένοιωθα την ανάγκη του να παραμένει υποτελής και εκμεταλλευόμενος και θα είχα να διαλέξω αν θέλω να τον αφήσω στα χάλια του κλέβοντας μέσα από την ιδιωτεία μου ή θα του παραστεκόμουν για να ξεπεράσει όλη αυτή την μιζέρια του δούλου που κουβαλά στη σκέψη του. Αυτό όμως είναι και το δίλημμα που μας καθιστά χρηστούς Πολίτες ή αλήτες Ιδιώτες σε όποια βαθμίδα της πολιτείας και αν βρισκόμαστε. Υπάρχουν υποκείμενα μιζαδόρων στο πεζοδρόμιο αλλά και στους διαδρόμους των υπουργείων μέσα από κουστούμια και κυνικά χαμόγελα που καμαρώνουν για την διαστρωμάτωση τους.
Θα αναλογιζόμουν ότι αυτός ο λαός , έχει εκπαιδευτεί για χρόνια να είναι φοβισμένος και να συμπεριφέρεται (πλειοψηφικά) ως δουλική μάζα απέναντι στις προσταγές των ηγετών του. Φανταστείτε ότι ο δούλος είναι σαν τον ελέφαντα που δεν χρειάζεται την αλυσίδα για να εκτελέσει τις εντολές των θηριοδαμαστών του , μια και ένα μικρό σχοινάκι σε ένα μικρό πασαλάκι τον πείθουν ότι η παιδική του ομηρία ισχύει ακόμη.
Θα γνώριζα λοιπόν όπως ακριβώς γνωρίζουν και οι σημερινοί διαχειριστές της τύχης μας, ότι στην πλειονότητα του (ο λαός) είναι αμόρφωτος από θέματα δημοκρατίας και δεν έχει φιλοσοφική κρίση για ότι συμβαίνει. Αναλογιστείτε ως απόδειξη τούτου ότι πρόσφατα χιλιάδες πολιτών συνωστίζονταν σε ουρές για να ψηφίσουν στην ανάδειξη ενός αρχηγού κόμματος που τύχαινε να είναι και ο μοναδικός υποψήφιος. Αν αυτό δεν είναι πνευματική καθυστέρηση επάνω στην λειτουργία της δημοκρατίας και στην γνώση ότι ψήφος χωρίς εναλλακτική πρόταση δεν υφίσταται τι άλλο μπορεί να είναι;
Έτσι λοιπόν, μέσα από μια έλλειψη εκτίμησης θα είχα να διαλέξω αν θα τον υπηρετήσω τον λαό ή θα τον προδώσω εξασφαλίζοντας μια ευμάρεια για τα παιδιά των παιδιών μου ζώντας σε ασφαλή περιβάλλοντα όπως γίνεται χρόνια τώρα από τους επίορκους.
Αυτό που βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της προδοτικής σκέψης, είναι η ίδια η φιλοσοφία και η πνευματική συγκρότηση ενός εκάστου ανθρώπου και γεννά συμπεριφορές που για τους αδύναμους της σκέψης είναι γραφικές σίγουρα δεν τις επιλέγουν.
Ποιος έμαθε σε ένα λαό με αρρωστημένη σκέψη ποιος ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος που επέλεξε να πεθάνει καλπάζοντας το 1911 μέσα στη θάλασσα , γιατί το όραμα του για μια Ελλάδα είχε προδοθεί από τότε; Θα ήταν ηλίθιος όποιος θηριοδαμαστής μάθαινε σε ένα ελέφαντα ότι το μικρό σχοινάκι το έβαλε ο ίδιος στο πόδι του και ότι είναι ικανός να κάνει το βήμα της ελευθερίας του. Θα ήταν ανόητος λοιπόν ο κάθε προσανατολισμένος στα συμφέροντα που θέλουν τους λαούς απλούς εργάτες και καταναλωτές, να ενίσχυε με κονδύλια την παιδεία της χώρας του επιλέγοντας την ολιστική μόρφωση των παιδιών. Δεν θα μπορούσε τότε να χειραγωγήσει την σκέψη τους και το συναίσθημα μέσα από ηγετικές ανόητες κινήσεις και θα έχανε τα προνόμια που του παρέχει αυτή η πνευματική υστέρηση ενός λαού.
Τόσο απλή είναι η ζωή και τόσο απλά είναι τα πάντα που συμβαίνουν …αλλά παράλληλα τόσο δύσκολα να τα αντιληφθούμε γιατί δίδαξαν την "πολυπλοκότητα" θεοποιώντας την ώστε να αφήνουν τη σκέψη κρίσης αμόρφωτη και χειραγωγίσιμη. Το αντίθετο της πολυπλοκότητας είναι η φιλοσοφία των προγόνων της ανθρωπότητας και σκοπίμως δεν αναφέρω "προγόνων μας" γιατί δεν μπορούμε να οικειοποιηθούμε κάτι που δεν το έχουμε κατακτήσει. Άλλωστε αυτοί οι πολιτισμοί ανήκουν σε μια παγκοσμιοποιημένη γνώση και δεν έχουν συγγένεια με τα παραλιακά μαγαζιά των τσιφετλελοτράγουδων που έτυχε να γειτνιάζουν με την Ακρόπολη.
Θα σας γράψω ένα απλό παράδειγμα που καταδεικνύει τον τρόπο σκέψης που έχουμε σήμερα και πως επάνω σε αυτή τη σκέψη στηρίζεται η πνευματική ομηρία μας.
Όλοι ξέρετε το χρώμα «πράσινο» και μέσα από αυτό κάνετε συνειρμούς για έξοδο στη φύση, ή ακόμα για μικρές ή μεγάλες ταυτίσεις με αφηρημένες έννοιες όπως αυτές των κομματικών ιδεολογικών προσανατολισμών.
Αν ερχόταν ένας, ο οποίος είχε την πληροφορία πως το πράσινο είναι απλά μια συμφωνημένη εκδοχή που έχουμε για την πρόσμιξη του μπλε με το κίτρινο και σας έλεγε ότι δεν λέγετε «πράσινο» , αλλά «μπλε-κίτρινο»… πως θα νοιώθατε;
Ο άνθρωπος που βασίζεται στην υποκειμενικά αποδεδειγμένη γνώση του είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη και τη ζωή του για το ψεύδος που του υποστηρίζει ο αντίπαλος… (γιατί έμαθε το διαφορετικό να το βλέπει ως αντίπαλο)
Έτσι λοιπόν υπάρχουν διάφορες αντιλήψεις που ορίζουν τον τρόπο ζωής μας και δεν είμαστε ικανοί να τις αναθεωρήσουμε και να προχωρήσουμε σε μια άλλη οπτική για τη ζωή μας. Αυτό μας κάνει να δεχόμαστε ως μονόδρομους τις όποιες επιλογές των κάθε λογής αφεντικών μας.
Καλό θα ήταν να κάνουμε με ένα τεταρτάκι πλαστικό χρώμα αυτό το πείραμα και να διαπιστώσουμε ότι αυτό που μας λένε ότι είναι μονόδρομος το ΔΝΤ και κάθε λογής σκέψη που παράγεται από κάποιους "ηγέτες" για εμάς… να καταλάβουμε ότι έχει μια διαφορετική ανάλυση από πίσω της η κάθε πρόθεση.
Ας ευχηθούμε κουράγιο στο ξεπέρασμα των παραισθησιογόνων ουσιών που μας έδιναν για χρόνια οι πνευματικοί έμποροι και θα πρέπει να ξέρουμε ότι ως λαός δεν γίνεται να βγούμε από αυτή την εξάρτηση κατά τμήματα αλλά όλοι μαζί ή κανένας.
Ας πληροφορήσει λοιπόν ο ένας τον άλλον , σαν μπορεί να αντιληφθεί τον χασάπη πίσω από την στρουθοκάμηλο… μπας και σηκωθεί αυτό το κεφάλι όχι για να γίνει σε μια στιγμή ελεύθερο , αλλά για να προετοιμάσει την ελευθερία των παιδιών του μέσα από την παιδεία που φέρουμε σε αυτή τη γλώσσα της ομιλίας μας.
Συγκρατημένα αισιόδοξα ας ευχηθούμε «Είθε!»
Αρχική πηγή ιδέας του άρθρου με το βίντεο του Δημήτρη Αντωνίου το Blog Στοχασμός Πολιτική
