ΘΗΛΥ – ΑΝΙΜΑ – DEVI

.

ΑΡΧΕΙΟ ΗΧΟΥ ΑΝΑΡΓΗΣΗΣ 

Προς εξυπηρέτηση ατόμων που στερούνται την όραση

Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθώ σε μια θεατρική παράσταση, για την οποία οι σκέψεις που μου γεννήθηκαν από την παρακολούθηση της απέχουν (ως διάθεση) μακράν της λεγόμενης θεατρικής κριτικής.  Κάποια στιγμή όπως λέει η λαϊκή θυμοσοφία, θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος μπορεί να ασχοληθούμε από το χώρο αυτό με το περίεργο ρήμα “κρίνω” και να του αποδώσουμε τις ευθύνες που έχει στην κοινωνία μας.  Τα αποτελέσματα από την διαρκή κρίση, τα βλέπουμε στο παρόν της ζωής μας ως πολιτισμικό υπαρκτό μοντέλο, αλλά ψάχνουμε να φορτώσουμε τα κακώς κείμενα (όπως τα πάντα) έξω από τη σκέψη μας. Ο εχθρός γίνεται πιο αναγνωρίσιμος εάν είναι απέναντι μας… ο δίπλα και μέσα μας εχθρός πονάει πολύ σαν τον δούμε και έτσι ασυνείδητα εθελοτυφλούμε.

Διάλεξα λοιπόν ως πρόλογο παρουσίασης της θεατρικής παράστασης ΘΗΛΥ – ΑΝΙΜΑ – DEVI, να αναφερθώ στην φαινομενικά αταίριαστη σκέψη, πως ο ορισμός της πολιτικής στο μυαλό μου είναι συνδεδεμένος με την αγάπη για πνευματική και υλική επιβίωση του ανθρώπινου είδους μας.
Θα έλεγα με τραγωδιακή κραυγή, πως φτάνει πια ο εκπεσμός της αντίληψης που θέλει να θωρούμε ως πολιτική σκέψη την κάθε λογιστική ανταγωνιστική διαχείριση της αφιλοσόφητης ζωής μας. Και τούτο γιατί το Θέατρο είναι μια καθαρά Πολιτική πράξη που διδάσκει την φιλοσοφημένη συνύπαρξη των ανθρώπων.

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πως μια γυναίκα που βρίσκεται σε ένα μπαρ και σηκώνει το ποτήρι προσπαθώντας να σβήσει στο νου της την απόρριψη της ερωτικής φλόγας για ζωή, μπορεί να κουβαλά μέσα της κομμάτια από τις αρχαίες τραγωδίες των Ελλήνων; 
Το εύκολο ως απάντηση είναι “όχι” μια και η πλανημένη εκπαίδευση μας θεωρεί το “τότε” ως κάτι έξω από τη ζωή του σήμερα και το αποτέλεσμα αυτού του διαχωρισμού είναι η αδυναμία να ζήσουμε ο καθένας την προσωπική κάθαρση στη ζωή του.
Η σκηνοθέτης Γιώτα Κουνδουράκη τόλμησε να φέρει στο μέτρο του λόγου και των αναγκών μας, τα μεγάλα τραγικά πρόσωπα όπως την Φαίδρα, την Μήδεια, την Ιφιγένεια, την Κλυταιμνήστρα, την Κασάνδρα και την Εκάβη, συζητώντας δίπλα μας για τον κόσμο που κρατάμε σφαλιστό μέσα μας.  Ένα ολόκληρο ασυνείδητο του πολιτισμού μας αρχίζει να ξεδιπλώνεται μέσα από την προτροπή του Βάκχου που ως πανεπίσκοπη θεότητα παρακολουθεί την αγωνία της δράσης μας να υπερβούμε ότι δεν κατανοούμε στη ζωή μας.

Ο λόγος της παράστασης κράτησε τα αφτιά και τα μάτια μου τεντωμένα σε μια λεπτή κλωστή που αν θα της έδινα ένα όνομα θα ήταν  “απόμακρη οικειότητα”.  Πως αλλιώς να πλησιάσω όλα τα στοιχεία της τραγωδίας που τα κρατώ στα σωθικά του ασυνείδητου μου και δεν τολμώ να τα ανασύρω στο παρόν μου …  Μιλώ σε πρώτο ενικό, γιατί τούτο μόνο δικαιούται να εκφράζει κάθε άνθρωπος, και το λέω αυτό γνωρίζοντας πολύ καλά  την σκέψη που μας “μετάλαβαν” τα λόγια του έργου στο κλείσιμο… πως το Ένα είναι όλα και το Όλο είναι ένα!

Φορείς και ταξιδευτές αυτών των τραγικών μορφών στο σήμερα υπήρξαν οι ηθοποιοί καθώς και οι μουσικοί που το σύνολο της ενέργειας τους που κοινώνησαν προς τους θεατές αξίζει συγχαρητήρια.

Το θέατρο όμως είναι μια ζωή που συμβαίνει στο παρόν μας και τούτο περιλαμβάνει όλες τις ανατροπές της ίδιας της ζωής. Έτσι ένα ατύχημα ευτυχώς περαστικό (όπως έμαθα) στην κυρία Βίκυ Πρωτογεράκη την κράτησε μακριά από την παράσταση και έτσι μέσα από ένα απρόσμενο τόλμημα στην σκηνή ανέβηκε η σκηνοθέτης για να καλύψει το ρόλο της.
Αυτή η ενέργεια έκρινα ότι είναι ο ορισμός του θεατρικού έρωτα προς την ιερή πράξη της παράστασης.  Η ερμηνεία της σκηνοθέτιδας κυρίας Κουνδουράκη τελικά στόχευσε κατ ευθείαν στην καρδιά μου.  Έτσι μια ολόκληρη άρρητη ενέργεια κινητοποιήθηκε στην ομάδα από την αντικατάσταση και το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό.  Ακόμη και το βοηθητικό υποβολείο που λειτούργησε η εξαίρετη ηθοποιός κυρία Ελίζα Τζίτζη, λειτούργησε με όρους του χορού σε μια επανάληψη μερικών λέξεων και συνέτεινε στην μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση του λόγου.
Το σώμα του ονειρικού Βάκχου μέσα από την υπόκριση του κυρίου Νίκου Πανόπουλου, οδήγησε με επιτυχία στη διάλυση των γυναικών επί σκηνής αφήνοντας μια πλαστικότητα του αρχαίου δράματος στο τώρα μας, όπως η ερμηνεία της κυρίας Βάνας Ζάκκα που συνέτεινε σε αυτή την διάθεση.
Άφησα στο τέλος την αναφορά στην κυρία Γεωργία Ζώη, που η μεταμόρφωση της μέσα από το τραγικό ήταν κάτι περισσότερο από τη θεατρική αλήθεια, μια και αισθάνθηκα πάνω στην κορυφαία εκφορά της άηχης κραυγής της το ρίγος μέσα μου.

Ως κατακλείδα αυτής της όμορφης εμπειρίας ήθελα να μοιραστώ με τον αναγνώστη μια σκέψη που θέλει να πιστεύει πως για την παγκόσμια κοινότητα η εξέλιξη, αν θέλει να έχει θετικό πρόσημο άρα και πνευματική επιβίωση, οφείλει να περάσει μέσα από την ξεχασμένη τραγική σκέψη.   
Αυτές τις τεράστιες δεξαμενές Ελληνικού σπερματικού λόγου που στη βάση τους αναλύθηκαν και προωθήθηκαν ιδέες ανά τους αιώνες από σπουδαίους διανοητές, αποτελούν την σημερινή πρόταση διαφορετικής ανάγνωσης με στόχο την πολιτική έξοδο από το τέλμα ενός παγκόσμιου κοινωνικό – οικονομικού συστήματος.

Κάθε προσέγγιση που γίνεται στον σπερματικό λόγο, όπως αυτή της συγκεκριμένης θεατρικής παραγωγής είναι μια άξια δράση που περιέχει αγάπη και σεβασμό στον παγκόσμιο Άνθρωπο.
Οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε πολύ μεγαλύτεροι από τη σκιά που νομίζουμε ότι μετρά το μπόι μας… και τούτο είναι ένα μικρό θαύμα!