ΕΓΩ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ

.

ΑΡΧΕΙΟ ΗΧΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ 

Για άτομα που στερούνται την όραση
Ειδικά για αυτή την ανάρτηση ο ήχος προτείνεται για όλους.

Θα σας πω ένα μικρό ανέκδοτο κατά το οποίο ζητά η δασκάλα να κλίνουν τα παιδιά την πρόταση “Εγώ θα πεθάνω”.  Το ενδιαφέρον της σημασίας του είναι στην προφορική αφήγηση μια και ο τονισμός κατά την αφήγηση δίνει το νόημα που θα μας απασχολήσει στην ανάρτηση.

Οι μαθητές λοιπόν που καλούνται να δείξουν την επιμέλεια τους, είναι τρία παιδιά που ο πατέρας τους κατά την σειρά ομιλίας τους είναι αντίστοιχα ποιητής, στρατιωτικός και τραπεζίτης.

Ξεκινούν λοιπόν να κλίνουν την πρόταση πρώτα ο γιος του ποιητή μετά του στρατιωτικού και τέλος ο γόνος του τραπεζίτη.

Εγώ θα πεθάνω
Εσύ θα πεθάνεις
Αυτός θα πεθάνει
Εμείς θα πεθάνουμε
Εσείς θα πεθάνετε
Αυτοί θα πεθάνουν

Τρεις διαφορετικοί κόσμοι, όλοι βαλμένοι μέσα στα ίδια λόγια.
Το ενδιαφέρον όμως στο ανέκδοτο δεν σταματά με τα γέλια που προκαλεί αυτή η διαπίστωση, μια και τα πράγματα έχουν ουσία σαν γίνονται περισσότερο πολύπλοκα μέσα από την ανάλυση της σκέψης μας.

Το τραγικό είναι πως θα στενοχωρηθούμε (αν και δεν είναι σίγουρο για την πλειονότητα) σαν αναλογιστούμε πως αυτό που λογικά αποδοκιμάζουμε είναι τούτο που κουβαλάμε σαν κυρίαρχη σκέψη στη ζωή μας.
Κάθε ένας από εμάς όσο και αν βάζει τη μάσκα του σκεπτόμενου ουμανιστή, κουβαλά μέσα του ένα κανιβαλισμό απέναντι στους άλλους που τον εξυπηρετεί στην ατομική του επιβίωση.
Χαρακτηριστικό είναι όπως είχε αναφέρει κάποτε ο Φρόιντ πως στην ουσία του συναισθήματος κάθε ανθρώπου που πηγαίνει σε μια κηδεία είναι η χαρά γιατί πέθανε κάποιος άλλος και όχι αυτός ο ίδιος.
Μα και για τους ανθρώπους της τέχνης που γνωρίζουν την σημειολογική αποδελτίωση της κωμωδίας ξέρουν καλά ότι οι άνθρωποι γελούν περισσότερο όσο πιο πολύ πάσχουν οι ηθοποιοί ερμηνεύοντας το ρόλο τους.

Θα λέγαμε ότι αν διαπιστώσουμε πως τα εσωτερικά μας συναισθήματα (που δεν βγαίνουν σαφώς σε λεκτικές επικοινωνίες) προσδιορίζουν το ανεπεξέργαστο ασυνείδητο καθίκι που είμαστε, είναι ένα κέρδος και μια αφετηρία προσωπικής μας εξέλιξης.

Το αρχέτυπο “στρατιωτικός” είναι το κομμάτι του εαυτού μας που έχει σαφώς πληροφορίες και γνώση, αλλά δυστυχώς είναι λίγη με συνέπεια να γινόμαστε οπαδοί με σταθερές πεποιθήσεις, και έτσι αναπαράγουμε με ελαφρά την συνείδηση την βία επιβίωσης της ομάδας που εξυπηρετούμε.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα χειρότερα εγκλήματα έχουν γίνει για την εξυπηρέτηση των καλύτερων προθέσεων που περιλαμβάνονται στην κουτσουρεμένη φιλοσοφία των ανθρώπων.
Ας αναλογιστούμε μορφές εγκλημάτων όπως η θρησκευτική βία, η κοινωνικό - οικονομική βία και δεν θα ήθελα να ξεχάσουμε την γνωστή ερωτική βία που γίνεται συνήθως στο όνομα της αγάπης…

Για τον Ποιητή δεν έχω πολλά να πω, μια και είναι ένα μοντέλο σκέψης ανθρώπων που μέσα μας λειτουργεί συνήθως αβανταδόρικα και ωφελιμιστικά για να εξυπηρετήσει τις κατώτερες λειτουργίες του καθικιού που θέλει να γευτεί τζάμπα την αλαζονεία του Εγώ του.
Η Ποίηση ως συμπυκνωμένη σκέψη ολιστικής προσέγγισης της ζωής λέγεται διαφορετικά και Φιλοσοφία και τούτο το φρούτο θα είμαστε ηλίθιοι αν υποστηρίζουμε ότι το έχουμε κάποιοι μέσα στη σκέψη μας.
Το μοντέλο τούτο της συμπυκνωμένης ολιστικής προσέγγισης, δηλαδή της Ποίησης, είναι σήμερα στον πολιτισμό μας θνησιγενές, και κάθε υποστήριξη του γίνεται υποκριτικά από το Εγώ που θέλει απλώς να το αξιοποιήσει για να πετύχει τους ιδιοτελείς στόχους των θέλω του. 
Πολλούς βαφτίζουν με το όνομα Σωκράτης, αλλά κώνειο δεν πίνει κανένας μια και ο χαμαιλέοντας ταιριάζει περισσότερο στις επιβιοτικές επιδιώξεις τους.
Γεμίσαμε διανοούμενους πνευματικούς ανθρώπους που είναι κρατικοδίαιτοι, και σαφώς σκοντάφτουμε κάθε στιγμή πάνω σε λογοπλόκους ποιηταράδες που ενισχύουν την κοινωνική τους θέση με την δεξιότητα αυτή, ή στην πιο απλή εκδοχή ψάχνουν να εξυπηρετήσουν τα ορμέμφυτα τους, τις ανάγκες τους, μέσα από την παρωχημένη έκφρασή τους.

Τελικά κλείνοντας θα έλεγα ότι το ανέκδοτο αν σταματούσε μόνο στην παρουσίαση του θα ήταν καλύτερα, μια και σαν ανακατεύουμε τον πνευματικό μας κόσμο, αρχίζει να μυρίζει κάπως δυσάρεστα και τούτο δεν αρέσει σε κανένα.
Η απάντηση που έχουμε εύκολη προς τον εαυτό μας, είναι πως η ανάλυση δεν μας αφορά μια και οφείλουμε να έχουμε ζωτικά ψεύδη κοιτώντας τον εαυτό μας, και παρουσιάζοντας τον ως διαφορετικό με σαφώς καλές προθέσεις.

Δεν θα τα χαλάσουμε όμως για τούτη την ψευδαίσθηση μας, μια και η πρώτη ύλη της ζωής που έχουμε είναι χωνεμένη τροφή από πτώματα ζωής εκατομμυρίων ετών που προϋπήρξαν, για να έχουμε σήμερα εμείς τη λεγόμενη συνείδηση της ύπαρξης μας.
Αν το πετρέλαιο είναι τα σάπια κουφάρια ζωής στα έγκατα της γης και το χώμα και οι βράχοι επίσης τα υπολείμματα  παλαιότερων οργανισμών, μην περιμένουμε να έχουμε εμείς ψυχολογία θεωρητικώς υπαρκτών αγγέλων. Άλλωστε κάποτε η λαϊκή τραγουδίστρια Κατερίνα Κούκα είχε πει σε ένα τραγούδι “Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω”…

Ίσως δούμε λοιπόν με μια διαφορετική απαγγελία την κλίση της πρότασης “Εγώ θα πεθάνω” και τότε μπορεί να πιάσει τόπο το ανέκδοτο…
Ως πρόταση εκφοράς του λόγου προτείνω αυτόν της ουσιαστικής γνώσης που έρχεται από την Τραγωδία της ξεχασμένης Ελληνικής γραμματείας και χαρακτηριστικό της είναι η ισότονη εκφορά του λόγου.
Γιατί η γνώση, βρίσκεται πάντα απέναντι από τα συναισθήματα και τα παρατηρεί… αλλά τούτο για να το ξεδιαλύνουμε θέλει πολύ κουβέντα και εδώ είναι μόνο μια απλή ανάρτηση, πράγμα που σημαίνει ότι η Γη θα συνεχίζει να γυρνά και χωρίς την άποψη μας… και τούτο μας στεναχωρεί πολύ!