Ένα παιδί απ' τη Θεσσαλονίκη

.


Όταν είχε πέσει στα χέρια μου πριν από χρόνια το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου με μικρά διηγήματα, μου είχε προκαλέσει εντύπωση το ομώνυμο με τον τίτλο του βιβλίου του διήγημα «Ένα παιδί απ’ τη Θεσσαλονίκη». Ο συγγραφέας δεν φοβάται να δώσει όνομα και ταυτότητα στις σκέψεις που κατοικούν στο ανθρώπινο μυαλό και σκιαγραφεί ανάγλυφα τον κόσμο έξω από την μικροαστική αντίληψη αυτών που με άγνοια φαντάζονται (αντί να ξέρουν) την ζωή ενώ έχουν άποψη για αυτήν. Ο κόσμος του «πεζοδρομίου» δεν έχει καμία διαφορά στις ανεπεξέργαστες προθέσεις της σκέψης του από αυτούς που κυκλοφορούν με το προσωπείο της ανώτερης πνευματικά τάξης. Τα μόνα που αλλάζουν είναι τα λόγια της έκφρασης, ενώ οι προθέσεις και ο κοινωνικός κανιβαλισμός έχει τον ίδιο ανεπεξέργαστο παρονομαστής καρδιάς, αν βέβαια μπορέσουμε να δούμε κάτω από το σχήμα. Συνήθως αποφεύγουμε να μιλήσουμε για την σκληρότητα της ανθρώπινης σκέψης και κάπου βαθιά μέσα μας ψάχνουμε τα «αγγελάκια» μιας αφηρημένα καλής πρόθεσης. Η συνενοχή μας είναι δεδομένη σαν βρισκόμαστε παρατηρητές των δραστών της κοινωνικής βίας. Αυτό δεν κάνουμε άλλωστε μπροστά σε μια τηλεόραση; Είμαστε υποκριτές που στρέφουμε το κεφάλι κάνοντας την σκέψη «που να μπλέξω τώρα», ενώ αφήνουμε να εξελίσσονται γύρω μας δράματα, νομίζοντας ότι κρυβόμαστε από αυτά ξορκίζοντας το ενδεχόμενο να τα υποστούμε σαν κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε.
Μπορούμε να μιλάμε με στατιστικές και με αφηρημένες εκφράσεις για την ύπαρξη ανέχειας στον κόσμο, παραβλέποντας πως έστω και ένας πεινασμένος άνθρωπος σε μια πολιτεία αποτελεί μομφή για όλους τους πολίτες. Χρησιμοποιούμε την επικίνδυνη λέξη «φυσιολογικό» για να περιγράψουμε την ανυπαρξία σκέψης, αξιοπρέπειας, φαγητού και κάθε άλλο που στιγματίζει την κοινωνία μας, χωρίς να βλέπουμε ότι η αφηρημένη έννοια «φυσιολογικό» μπορεί να διευρυνθεί κάποια στιγμή και να μας περιλάβει προσωπικά στις ομάδες που βρίσκονται σε κοινωνική μειονεξία. Εμείς να είμαστε καλά … κι ας ψοφήσουν χίλια αρνιά, θα πει ο ιδιώτης και κατά τα άλλα ευυπόληπτος πολίτης και γείτονας μας. Το ίδιο λέμε όμως και εμείς που εύκολα κατακρίνουμε τους άλλους, αλλά δύσκολα παρατηρούμε την δική μας απολιτική συμπεριφορά. Δεν θα σκεφτούμε ποτέ, ότι η "αγάπη" της ζωής είναι μια καθαρά πολιτκή πράξη με περιεχόμενο φωτεινής δράσης...

Όταν θυμώσουμε με το βλέμμα στραμμένο σε μια αδικία που δεν εμπίπτει στο προσωπικό μας συμφέρον, τότε και μόνο τότε γινόμαστε ελεύθεροι πετώντας τον χαλκά του απολιτικού δούλου και ομήρου της ιδιωτικής ανάγκης.

Διάλεξα να αναρτήσω το συγκεκριμένο διήγημα του κυρίου Δημητρίου μέσα από αφήγηση, ώστε να πλησιάσει περισσότερο στην πραγματική ζωή που νομίζουν κάποιοι ότι δεν υπάρχει, μια και καταναλώνουν την ζωή τους μέσα από τα ζωτικά ψεύδη μιας επίπλαστης ευμάρειας σε ιδιωτικό -ελεγχόμενο- περιβάλλον.
Ίσως η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στην πληροφορία της μουσικής παρακαταθήκης του Μάνου Χατζηδάκι που μας είπε πως τα παιδιά δεν έχουν μνήμη, τους προγόνους τους πουλούν … κι’ ότι αρπάξουν δεν θα μείνει γιατί ευθύς μελαγχολούν…
Μεγάλες σκέψεις που κατά την κρίση μου ταιριάζουν στο διήγημα που δείχνει την πληγή αντί να την σκεπάζει με ψεύτικα γιατρικά κρύβοντας την.

Πατήστε στην εικόνα την αρχική για να παρακολουθήσετε το βίντεο 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου