ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΡΗΜΑ ΕΧΩ ;

Θα σας γράψω δύο μικρές ιστορίες που είναι απαραίτητες για να στοιχειοθετήσω μερικές σκέψεις που αφορούν το παρόν μας που το ονομάζω μια και επαναλαμβάνεται συνεχώς «Διαχρονική επικαιρότητα».

Ιστορία Πρώτη.

Κάπου κοντά στις αρχές τις δεκαετίας του ΄90 με τα φρέσκα οράματα του νεοφερμένου ιδιότυπου Σοσιαλισμού στην Ελλάδα, περιμένοντας να ασχοληθώ επαγγελματικά με το αντικείμενο των σπουδών μου χρειάστηκε για να αντιμετωπίσω τις επιπτώσεις από την αεργία μου να κάνω τον πλασιέ σε εκπαιδευτικά βιβλία. Χρήματα θα έπαιρνα μόνο αν πουλούσα την κάθε σειρά στα ραντεβού που έκλεινε μια καλά οργανωμένη γραμματεία προώθησης των πωλήσεων. Επιπρόσθετα το γραφείο που οργάνωνε τις πωλήσεις προσέφερε στους αγοραστές των βιβλίων μια ολοήμερη τηλεφωνική υποστήριξη καθηγητών στις απορίες των μαθητών που αγόραζαν τη σειρά. Όλο αυτό ακούγονταν καλό όμως μου χρειάστηκαν δύο μέρες προκαταρκτικών επαφών με πελάτες για να διαπιστώσω την τρίτη ημέρα πως το οργανωμένο φροντιστήριο ήταν ένα μπουντρούμι καταθλιπτικής απάτης του επιχειρηματία και τα βιβλία που φυλλομέτρησε η περιέργεια μου είχαν ύλη που δεν δικαιολογούσε την έπαρση της πώλησης που ζητούνταν από εμένα.

Ήμουν έτοιμος να αποχωρήσω από αυτό τον προσπορισμό, αλλά ένα ραντεβού ήταν κλεισμένο και είχα υποχρέωση να το κάνω. Έφτασα λοιπόν απόγευμα σε ένα φτωχικό σπίτι κάπου στο Μοσχάτο και στην αυλή με την πέργκολα με περίμενε ένας γερασμένος από τη δουλειά πατέρας με μια καλοσυνάτη και ολιγομίλητη μητέρα. Το μικρό παιδί όλο ευγένεια είχε κάτι από την συμπεριφορά της μητέρας του κρατώντας μια διακριτική απόσταση από την κουβέντα που είχα με τον πατέρα του. Έκανα μια σύντομη παρουσίαση του εκπαιδευτικού υλικού σκεφτόμενος ότι δεν πρόκειται να αγοράσουν την παροχή μαζί με τους τόμους.

Ο πατέρας με κοίταγε χωρίς να πει λέξη και κάποια στιγμή άρχισε να με ρωτά αν είμαι σπουδαγμένος και ενδιαφέρθηκε για το αντικείμενο μου. Σταμάτησε μια στιγμή και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα μου λέει:

- Αγόρι μου εγώ είμαι σκουπιδιάρης. Δεν έμαθα γράμματα και η ζωή μου είναι δύσκολη και φτωχική. Όμως επειδή φαίνεσαι σπουδαγμένος και το βλέπω στα μάτια σου θέλω το παιδί μου να γίνει και αυτό μορφωμένο. Δεν έχω πολλά χρήματα αλλά όσο και να κάνουν θα τα αγοράσω.

Ένας κρύος ιδρώτας ένιωσα να προβάλει από το μέτωπο αλλά κανένας δεν κατάλαβε τις σκέψεις μου μια που το καλοκαίρι έδινε καλή  δικαιολογία στο σκούπισμα.

Του εξήγησα ψευδώς ότι δεν είναι έτοιμη ακόμη η σειρά μια και έχουν κυκλοφορήσει μόνο οι πρώτοι τόμοι και πως ο σκοπός της επίσκεψης μου ήταν να σημειώσω το ενδιαφέρον των αγοραστών ώστε να τους ενοχλήσουμε αργότερα μόλις ξεκινήσει η σχολική χρονιά.

Ο πατέρας φώναξε την μάνα και της είπε να φέρει χρήματα ρωτώντας με πόση προκαταβολή μπορεί να δώσει για να μη χάσει την ευκαιρία για το παιδί του.

Αρνήθηκα να πάρω χρήματα αν και το μπλοκ αποδείξεων ήταν μέσα στην τσάντα μου. Κάναμε μια όμορφη κουβέντα στη συνέχεια για λίγο ακόμα και καμάρωνα την γνησιότητα αυτού του ανθρώπου που το κοπάδι των λαμογιών θα τον ονόμαζε θύμα.

Αυτός ήταν ένας Αριστοκράτης Σκουπιδιάρης που ήξερε πως ο πραγματικός πλούτος βρίσκεται στην μόρφωση του ανθρώπου και στην έμπρακτη συνεισφορά του να αλλάξει τον κόσμο αρχίζοντας μέσα από το σπίτι του.

Ιστορία Δεύτερη

Κάποτε βρέθηκα σε ένα όμορφο σπίτι που με είχε καλέσει μια ευγενική Κυρία να της οργανώσω την αισθητική των εσωτερικών και μερικών εξωτερικών χώρων του. Όπως συνηθίζεται στον σχεδιασμό προτάσεων της δουλειάς μου είχαμε μια γόνιμη επικοινωνία κατά την οποία είχα όλη την προσοχή μου τεταμένη για να αφομοιώσω τις ανάγκες που όφειλα να εξυπηρετήσω με τις προτάσεις μου.

Ο τεράστιος όγκος των βιβλίων που ήταν σε διπλές σειρές στις βιβλιοθήκες της έπρεπε να μεταφερθεί σε καινούργιες κατασκευές στο μεγάλο σαλόνι της.

Με εντυπωσίασε η αντίληψη της για την απλότητα και την εργονομία των ζητουμένων κατασκευών και σαφώς με γοήτευσε η κατασταλαγμένη αντίληψη που είχε στα ζητούμενα της.  Ήταν νεοφερμένη σε αυτό το σπίτι και οργάνωνε την ποιότητα ζωής της σύμφωνα με τις αντιλήψεις και την αισθητική της.

Ο μεγάλος κήπος της με τα πολλά φυτά σε σχέση με την λυγερή και γυμνασμένη φινέτσα της προσδιόριζε την αρμονία ζωής που είχε μεταξύ των βιβλίων και της χειρονακτικής απασχόλησης που προφανώς εξασκούσε και στην προηγούμενη διαμονή της.

Ενώ είχαμε τελειώσει όλες τις καταγραφές των αναγκών της πριν φύγω έβγαλε ένα επιφώνημα σαν ξάφνιασμα εξηγώντας μου ότι είχε λησμονήσει να μου πει για κάτι που ήθελε ακόμη. Άρχισε να μου περιγράφει μια κατασκευή που έχει υπόψη της η οποία μπορεί να μετατρέπει σε λίπασμα τα υπολείμματα των τροφών του σπιτιού.

Ήθελε όμως να βρω ένα τρόπο στο σημείο που θα μπει ώστε να μην γίνει εστία από έντομα αποφεύγοντας την δυσοσμία.

Αμέσως κατάλαβα ότι μιλούσε για την μέθοδο κομποστοποίησης των οικιακών απορριμμάτων και της εξήγησα τον τρόπο που λειτουργούν υποσχόμενος να της στείλω πληροφορίες και εικόνες για να ενημερωθεί.

Εξηγώντας της ότι πέρα από τις διαφημίσεις που δηλώνουν πως με μια απλή προσθήκη ενζύμων στα απορρίμματα μπορεί να φτιάξει λίπασμα η ουσιαστική χουμοποίηση των απορριμμάτων γίνεται σαν αναπτυχθούν μέσα στην συσκευή γαιοσκώληκες που πετυχαίνουν την οργανική μετατροπή του υλικού.

Για μια στιγμή η φινέτσα και το διακριτικό αξάν της προφοράς της αντέδρασαν στην σκέψη να πιάνει το έτοιμο λίπασμα που θα περιέχει σκουλήκια και με ένα παραπονεμένο γλυκύτατο ύφος έριξε μια κλεφτή ματιά στα χέρια της λέγοντας μου «δεν γίνεται διαφορετικά ε;»

Σχεδόν αμέσως αποφασιστικά μου δήλωσε να προχωρήσω στην μελέτη εγκατάστασης του μηχανήματος στην αυλή δηλώνοντας μου πως σημασία έχει να μπορέσει να προσφέρει στη γη ότι οι άλλοι ονομάζουν σκουπίδια που τελικά επιστρέφουν απειλητικά στη ζωή μας από την κακή διαχείριση.   

Αυτή η Κυρία είχε μια Αριστοκρατική απλότητα που ήξερε ότι ο πλούτος του ανθρώπου βρίσκεται στην έμπρακτη συνεισφορά του να αλλάξει τον κόσμο αρχίζοντας μέσα από το σπίτι του.

Διαχρονική επικαιρότητα ή αλλιώς Τώρα

Χτες, παλιά, σήμερα, αύριο, πολύ αργότερα.

Είναι λέξεις που μας οργανώνουν γραμμικά το χρόνο (στη σκέψη) και μας πείθουν ότι υπάρχει ένα γνωστό παρελθόν απέναντι σε ένα αβέβαιο μέλλον που μας στερεί την ικανότητα να ορίσουμε το παρόν της σκέψης μας.

Αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας στο παρόν του μετά από την ανάγνωση των ιστοριών θα δούμε ότι έχουμε ήδη φτιάξει την προσωπική μας γνώμη για το δίκαιο ή το άδικο και σαφώς έχουμε γνώμη για περισσότερα στοιχεία που τα δημιουργούν οι πεποιθήσεις μας και σαφώς δεν αναφέρονται στις ιστορίες.

Ως παράδειγμα θα αναφέρω πως κάποιοι κρίνουν πως είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να παλεύεις για την επιβίωση σου και να σκέφτεσαι το παιδί σου ενώ οι οικολογικές ευαισθησίες μιας καλοζωισμένης γυναίκας σε ένα ονειρικό περιβάλλον φαντάζει αδιάφορο στα προβλήματα επιβίωσης των ανθρώπων.

Κάποιοι θα σκεφτούν πως ο βιοπαλαιστής και αγαθός στην ψυχή άνθρωπος είναι δεδομένα άξιος για έπαινο ενώ αυτός που ζει με μια ποιότητα διαφορετική από τον μέσο εργατικό όρο λειτουργεί την προσωπική του υποκρισία απέναντι στη ζωή.

Κάπου βαθιά μέσα στη σκέψη των ανθρώπων που δεν διαθέτουν μια ποιότητα ζωής θέλουν το δίκαιο να βρίσκεται προς τα μέτρα της ζωής τους απαξιώνοντας με διάθεση αποκαθήλωσης ότι βρίσκεται πέρα και πάνω από τη ζωή τους.

Είναι η τάση που έχουμε μέσα από την απαίδευτη γεμάτη πεποιθήσεις σκέψη μας να θωρούμε αντίθετο και επικίνδυνο ότι δεν το αναγνωρίζουμε ως οικείο.

Έτσι κάποιοι θεωρούν τους Αριστερούς φτωχούς πολίτες ως ηλίθιους ενώ αντίστοιχα οι μη προνομιούχοι εκφράζουν την πεποίθηση ότι κάθε ευζωία ανήκει στη σφαίρα της απάτης μια και οι ίδιοι δεν μπορούν να έχουν καλύτερη ζωή.

Η πάλη των τάξεων είναι δεδομένος ορισμός στη σκέψη μας που αποδεικνύεται από την καταγεγραμμένη ιστορία και ουδεμία αμφιβολία έχουμε περί τούτου.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ορίσουμε την πάλη των τάξεων ως ανικανότητα να διαχειριστούμε ατομικά και συλλογικά την φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής μας.

Η ίδιες αντιλήψεις δημιουργούν και ίδια περιβάλλοντα δράσεων στη ζωή μας που όμως περιμένουμε να φέρουν διαφορετικά αποτελέσματα. Αυτό αν δεν είναι ηλίθιο ως συμπεριφορά πως θα το ορίζαμε διαφορετικά;

Θα σου πει ο κατά δήλωση Αριστερός ή ο κατά φαντασία Φιλελεύθερος σαν βρεθούν σε μια κηδεία ενός γνωστού τους την κοινοτυπία «Τίποτα δεν είναι ο άνθρωπος» ενώ παράλληλα αγωνίζονται να αφαιρέσουν ή να προασπίσουν αντίστοιχα την έννοια της περιουσίας που την λατρεύουν από διαμετρική  θέα.

Τι είναι το χρήμα;   Είναι μια ερώτηση στην οποία ο οικονομικά εκπαιδευμένος με φιλοσοφικές παρωπίδες θα διαφωνήσει με τον απαίδευτο αυτόκλητο αναρχικό των πεζοδρομίων της ράθυμης ζωής του, όμως στην ουσία και οι δύο προσκυνούν μια ιδέα που δεν γνωρίζουν ουσιαστικά να την αξιοποιήσουν για το άγνωστο Ευ ζειν τους.

Οι άνθρωποι είναι σίγουροι για τις γνώσεις τους και ακόμη πιο σίγουροι για την άγνοια των άλλων. Αυτό τους καθιστά αλαζόνες και υβριστικούς ακόμη και μπροστά σε ένα νεκρό. Διάβασα τις τελευταίες μέρες σκέψεις απαξίας για τον πρόσφατα εκλιπόντα Λεωνίδα Κύρκο που ανέφεραν συγκεκριμένα πως δεν ήταν και τίποτα ως σπουδαιότητα πολιτικής σκέψης μια και η προφορά του στην Αγγλική γλώσσα ήταν σε επίπεδο κατώτερο. Θα μου πείτε ότι δεν έχουν σημασία τέτοιες δηλώσεις από άτομα που είναι φαιδρά και ίσως πνευματικά αμορφοποίητα. Όμως η δυστυχία είναι ότι το κατά δήλωση βιογραφικό των σχολιαστών δήλωνε πανεπιστημιακές γνώσεις και θέσεις ενασχόλησης για τις οποίες προφανώς καμαρώνουν σαν διάνοι.  Δυστυχώς βιώνουμε τον όχλο των πτυχιούχων και τούτο είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα.

Ακόμη και Ηγέτες ανήκουν στην κατηγορία των ηλιθίων που προβάλλονται ως σημαντικοί σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα.

Θα ετοιμαστούμε μετά από τα κεφάτα μπάνια του δυστυχισμένου λαού να παρακολουθήσουμε ξανά πορείες, μολότοφ, δακρυγόνα και μπόλικη βία στους δρόμους που θα αντιστρατεύεται τις καλές προθέσεις των αντίθετων πολιτικών ηγεσιών.
Τι θα γινόταν όμως αν έπαιρνε ο κάθε ένας πολίτης τον μικρό ή μεγάλο τίτλο που έχει στην κατοχή του από την πλαστή έννοια της λεγόμενης περιουσίας και τον παρέδιδε με νόμιμες διαδικασίες στο κράτος ζητώντας να τον θρέψει προσφέροντας εργασία και να του παρέχει μόρφωση, παιδεία και υγεία που δικαιούται και επιθυμεί;

Αυτό θα κλυδώνιζε το σύστημα της ψευδής αντιπαλότητας και θα έθετε εκτός νυμφώνος την υποκρισία των οικονομικών και αφιλοσόφητα πολιτικών ηγεσιών.

Στην περίοδο της υποδούλωσης των Ελλήνων από τους Τούρκους εκτός από τον φόρο της Δεκάτης υπήρχαν ένα σωρό άλλοι φόροι ακόμα και για τον καπνό που έβγαινε από τα τζάκια. Σήμερα εκτός από τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους  που αν τους αθροίσουμε θα καταλάβουμε την πραγματική υποδούλωση πάντα για το καλό μας μπαίνουν και έκτακτοι φόροι για να εξυπηρετήσουν το έλλειμμα.

Ποιο έλλειμμα;  Που  πήγε το έλλειμμα;  Τι έγινε με αυτούς που μετέφεραν ως πολιτικά πρόσωπα ποσά στο εξωτερικό;  Είναι ερωτήματα που η ηλίθια σκέψη τα ξεχνά γρήγορα και ζητά το μερίδιο της καταναλωτικής του ευζωίας με διαμαρτυρίες από τον θύτη της οικογένειας του.

Ας γυρίσουμε όμως στις δύο ιστορίες να καταλάβουμε ότι η ουσιαστική μας αντιπαράθεση δεν βρίσκεται σε κάτι διαφορετικό από τις πεποιθήσεις μας, αλλά στις ίδιες τις αντιλήψεις μας που ως πιστός Βεζίρης ενός δυνάστη επιτρέπουν σε συμφέροντα (επίσης σκέψεις) να κυριαρχούν με το φόβο επάνω στις ζωές μας.

Τελειώνοντας θα ήθελα να δώσω ακόμη μια μικρή πληροφορία που είναι και η ανατροπή στην ουσία των διαδρομών της σκέψης που ήθελα να αναδείξω.

Στην ιστορία με τον γλυκύτατο σκουπιδιάρη μου είχε αναφέρει και σκόπιμα το παρέλειψα πως το φτωχικό σπίτι που έμενε καθώς και αρκετά χωράφια με αγροτική περιουσία ήταν για το μονάκριβο παιδί του, αλλά θεωρούσε ότι ο αγράμματος άνθρωπος δεν μπορεί να κατορθώσει τίποτε στη ζωή του. Ενώ αντίθετα η γλυκύτατη κυρία που έμενε στο όμορφο σπίτι δεν είχε απολύτως καμία άλλη περιουσία και τα χρήματα που έβγαζε με την πολλή δουλειά της πήγαιναν όλα για την ποιότητα ζωής που ήθελε να έχει αυτή και η οικογένεια της.

Τι σημαίνει λοιπόν το ρήμα Έχω;

Να μια σκέψη που χρειάζεται φιλοσοφικό (και ενίοτε αγωνιστικό) υπόβαθρο να την πλησιάσουμε και όχι την βεβαιότητα των απόψεων από ηλίθιους  πτυχιούχους που κρίνουν με την ένδεια της αλαζονείας τους.