ΜΕΣΟΥΝΤΟΣ του ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ μάλλον ΣΚΕΠΤΟΜΕΘΑ

Σε αυτό το άρθρο θα αποφύγουμε να μιλήσουμε για τα φεγγάρια, την πολιτική ανάλυση ή ακόμη για  τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας. Θα ψάξουμε όμως να ιχνηλατήσουμε την παρουσία ενός «εξωτερικού εχθρού»  σε σημεία της ζωής μας που είναι αθέατα.

Πιο συγκεκριμένα κάθε ένας από μας έχει διαπιστώσει πως ο κόσμος δεν υπάρχει μόνο εκεί που «βλέπουμε» αλλά και σε σημεία που αδυνατεί η αισθητηριακή φυσιολογία μας να τα εντοπίσει ταυτοχρόνως. Οι πέντε αισθήσεις μας αποτελούν ένα πολύπλοκο μηχανισμό που στόχο έχουν να βοηθήσουν την ύπαρξη μας παρέχοντας προστασία μέσα από την αξιολόγηση των φαινομένων που συμβαίνουν γύρω μας.

Την κυρίαρχη θέση στην κορυφή των αισθήσεων κατέχει ο επεξεργαστής των δεδομένων που είναι ο εγκέφαλος μας.

Όπου δεν υπάρχει εξελικτική επάρκεια εγκεφάλου, την θέση αυτή καταλαμβάνει η δοξασία της μοίρας και φυσικά κάθε θεωρία που μεταφέρει το κέντρο ευθύνης από το άτομο σε ένα συνολικό συμπαντικό σχεδιασμό που έχει κέντρο εμάς. 

Στη ζωή μας ότι αδυνατούμε να το «δούμε» μέσα από την μεσολάβηση των αισθήσεων που παράγουν τη  γνώση το αντικαθιστούμε με δοξασίες, θεωρίες και τέλος πεποιθήσεις που σκοπό έχουν να ηρεμήσουν τον φόβο της ύπαρξης που δεν ελέγχουμε.

Πάμε όμως σιγά – σιγά να προσδιορίσουμε τα στρατόπεδα του εχθρού που υπάρχουν σε αθέατα σημεία μας. Ο τρόπος που ο κάθε ένας θα τα αντιμετωπίσει αποτελεί την δική του στρατηγική και σαφώς δεν μπορεί να δοθεί από κανένα άλλο.

Για την ιστορία θα ήθελα να αναφέρω πως η ενδοσκόπηση των εχθρών στη σκέψη μας πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά της φράσης  «όλα για όλα» μια και η ασάφεια ή η ραθυμία  είναι το σύνδρομο του ραγιαδισμού της σκέψης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η πρωτότυπη πολεμική οδηγία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στη μάχη της Γράνας* τον Αύγουστο του 1821 που οδήγησε και στην πτώση της Τριπολιτσάς.  Η διαταγή ήταν πολεμάτε «Κώλο με κώλο» μέσα στο χαράκωμα.  Το παράδειγμα εδόθη στο παρόν κείμενο για να διαπιστώσουμε ότι δεν έχουμε ασφαλείς τοποθεσίες ιδεών ή πεποιθήσεων μέσα στο μυαλό μας και τούτο είναι οδηγία για όσους θελήσουν να γίνουν μαχητές της Ελευθερίας τους ένα μεγάλο τόλμημα μάχης του αθέατου.

Όλοι γνωρίζουμε ότι την γνώση την αποκαλούμε και μόρφωση, όμως δύσκολα πηγαίνει το μυαλό μας στην ουσία του προσδιορισμού της έννοιας. Μόρφωση χωρίς λάξευση δεν μπορεί να υπάρχει και αντίστοιχα το σκάλισμα της αλλαγής μας χωρίς πόνο είναι αδύνατο.  Έχουμε λοιπόν ένα άνθρωπο που χαίρεται τα επίπεδα γνώσης που πετυχαίνει σε κάθε στάδιο της ζωής του, ενώ παράλληλα αισθάνεται και τον φόβο από τον αδιόρατο εχθρό της αγνωσίας του για πολύ περισσότερα ζητήματα που αντιλαμβάνεται να απειλούν τη ζωή του.

Αυτή η αντιπαλότητα μέσα στα κύτταρα της σκέψης, που οργανώνουν την εκδοχή του κόσμου για την δική του επιβίωση, ξυπνούν ένα αρχέγονο συναίσθημα που είναι ο θυμός. Έτσι έχουμε υπερόπτες γνώστες με ημιμάθεια ή ακόμη και με αυθαίρετα κοινωνικά δηλωμένη ακαδημαϊκή επάρκεια.  Το χαρακτηριστικό όπλο αυτών όλων είναι η «θέση» ή «άποψη» και γενικότερα οι δομημένες βεβαιότητες των πιστεύω που έχουν αναπτύξει ως μέσο προστασίας και ικανοποίησης της εσωτερικής τους φράσης «Θέλω να υπάρξω».

Συνήθως οι άνθρωποι σε καθημερινό επίπεδο ζωής έχουν να αντιμετωπίσουν τεράστια άλυτα προβλήματα των βαθύτερων «θέλω» τους, που τα εξωραΐζουν με δομημένες πεποιθήσεις ερμηνείας του κόσμου γύρω τους. Αυτά όμως παραμένουν ανομολόγητα ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό δημιουργώντας απόψεις που εξηγούν ψευδώς κατευναστικά τα άλυτα προσωπικά τους προβλήματα.

Εδώ αγαπητέ αναγνώστη χρειάζεται η διαταγή του Κολοκοτρώνη με το λεγόμενο δίζυγο πυρ ή αλλιώς πολεμάτε κώλο με κώλο.  Ένας τεράστια μεγάλος εχθρός από πεποιθήσεις που μας ερμηνεύουν ότι αδυνατούμε να προσέξουμε ταυτόχρονα γύρω μας (δηλαδή μέσα μας) έχει ήδη γίνει ο κατακτητής μας και μας οδηγεί σε εξυπηρετήσεις της δικής του επιβίωσης.

Το αστείο είναι πως αυτός ο στρατός των πεποιθήσεων είναι ανύπαρκτος και σαφώς δικό μας δημιούργημα. 

Τα πάντα αποτελούν στάδια της ατομικής μας εξέλιξης όπως ο θυμός και η αλαζονεία μέσω της γνώσης.  Το ζητούμενο είναι να βρίσκονται η σκέψη σε ροή ανατροπής και όχι να γίνουν οι πεποιθήσεις  η μόνιμη κατάσταση που θα ερμηνεύουμε τα πάντα γύρω μας.

Κάπου εδώ κρύβεται η σημειολογία της μετάνοιας, που δεν έχει ηττοπαθές περιβάλλον στην ερμηνεία της, αλλά μια εξελικτική πορεία στην σκέψη μας.

Συνήθως ότι κατηγορούμε και αισθανόμαστε αποστροφή για τούτο, είναι ο δικός μας αθέατος εχθρός που μας έχει κυριεύσει εξασκώντας την βαθιά στρατηγική του επικυριαρχία από το μη συνειδητό μας. Κατ’ ουσία  ο θυμός που αναπτύσσουμε σε ότι δεν συμφωνούμε είναι ένας συναγερμός που αποσκοπεί στην ευεργεσία ανάπτυξης της γνώσης μας.

Προσωπικά το έχω κατά νου και το πράττω σε αρκετές περιπτώσεις. Για να το κάνω πιο σαφές πιάνω τον εαυτό μου να θέλει κυριολεκτικά να «χέσει» απόψεις που αναπτύσσονται γύρω μου και άτομα που με τη στάση συμπεριφοράς τους θεωρώ ότι μειώνουν την παραγόμενη σκέψη με την αλαζονεία τους, όμως αν χαλιναγωγήσω λίγο το άτι μέσα μου που σηκώνεται στα δύο πόδια, βρίσκω δικά μου κομμάτια που τα αναγνωρίζω στο πρόσωπο των άλλων και έτσι έχω αρκετή δουλειά για μένα και σίγουρα περισσότερο διαλλακτική στάση απέναντι στην εξελικτική πορεία της σκέψης του άλλου που δεν διαφέρει από τη δική μου.

Αυτό είναι μια μέθοδος λειτουργίας του «συν» της συνύπαρξης ως επιλογή, απέναντι στο «αντί» της αντίθεσης ενός πολέμου χωρίς στόχο που γίνεται μόνο για την κατανάλωση της ζωής μας.

Η κοινωνική δράση της ζωής μας μαζί με όλες τις γνώσεις που έχουμε και αποτελούν ασπίδα για την επιβίωση μας, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί με ένα περίεργο δέντρο που αναπτύσσει μια ποικιλία ανθέων που έλκουν και αγκαθιών που απωθούν στα κλαριά του. Όλα αυτά όμως εξυπηρετούν την βασική του ανάγκη να κρατούν καλά και με υγεία χυμών οι ρίζες του ώστε να υπάρχει και ακόμη περισσότερο να αναπαράγει την ύπαρξη του καθ’ εικόνα και ομοίωση της συνείδησης του πρωτοτύπου που φέρει.  

Η ζωή θα λέγαμε ότι είναι μια έντονα εγωιστική πράξη που οι εκφάνσεις δράσης της δημιουργούν θεωρίες, αντιλήψεις και πεποιθήσεις εξυπηρετώντας αυτή την πρωταρχική και ανεπεξέργαστη ανάγκη.

Κάθε μορφοποίηση του εαυτού μας, είναι ένας μικρός θάνατος της βεβαιότητας που έχουμε ως εκείνη τη στιγμή. Αυτό εκλαμβάνεται ως τραγικό για την συγκρότηση της εγωκεντρικής ανάλυσης του κόσμου και έτσι το αποφεύγουμε δημιουργώντας τις ερμηνείες για όλα τα άλλα εκτός από τον δικό μας «λογικό» στρατό που δίνει μορφή και ιδιότητες στον γύρω κόσμο.

Για να μη μας φαίνονται βαριά όλα ετούτα, μπορούμε να πάρουμε μικρά χαρτάκια (θα πρότεινα πολύχρωμα) και να γράψουμε σε αυτά  τις πεποιθήσεις μας που είναι θεμελιώδεις για την ερμηνεία του κόσμου. Στη συνέχεια μπορούμε να τα τοποθετήσουμε γύρω μας στο πάτωμα.  Αν σταθούμε στο κέντρο και αρχίσουμε να περιστρεφόμαστε σε ένα χορευτικό με όποια μουσική θέλουμε, θα διαπιστώσουμε ότι εμείς είμαστε κάτι διαφορετικό από όλα ετούτα που τα έχουμε αναγάγει σε κυρίαρχη εικόνα μας.

Ίσως δεν χρειάζεται να έχουμε ευλαβική αναφορά σε επιστημονικές πηγές για να ενισχύσουμε την προσωπική μας ανασφάλεια στη γνώση.  Ακόμη δεν χρειάζεται να αποκλείουμε το άκουσμα της διαφορετικής άποψης μια και φοβόμαστε την αποσταθεροποίηση των πιστεύω μας και φυσικά την απώλεια ταυτότητας που θεωρούμε ότι έχουμε.

Δεν είναι ότι καλύτερο να αποδοκιμάζουμε τις συμπεριφορές ή τον τρόπο ζωής των άλλων που στο πίσω μέρος της σκέψης μας βρίσκεται η ζήλια για την δική μας ανικανότητα να λειτουργούμε όπως αυτοί.

Αυτή η πρακτική της σκέψης δημιουργεί «θέση» για τον τρόπο που θέλουμε να ζούμε απέναντι στον ορισμό ως «ανάγκη»  της επιθυμίας που αναλαμβάνει το μάρκετινγκ του κατακτητή της σκέψης μας να μας ορίζει μη συνειδητά τη ζωή μας.

Καλά τα λες (μου έχουν πει κάποιοι) αλλά ρε παιδί μου πιο απλά δεν μπορείς;

Γιατί πρέπει να κουραζόμαστε να καταλάβουμε μια πρόταση με όλες αυτές τις πληροφορίες.

Σε αυτό το σημείο έχουν δίκιο και άδικο ταυτόχρονα. Ξέρετε στην ζωή υπάρχουν παράλληλα περισσότερα από όσα νομίζουμε μη εμπίπτοντας όλα στην λογική της δυαδικότητας.  Το δίκιο βρίσκεται στην ασάφεια που παράγει ο λόγος του μαθητή της ζωής. Κάθε δημιουργός σκέψης είναι ταυτόχρονα και μαθητής του λογισμού του. Αυτό από μόνο του περιέχει μια εγγενή ατέλεια στην εκφορά της σκέψης.

Αντίστοιχα το άδικο βρίσκεται στην παρατήρηση ότι χωρίς κόπο δεν είναι δυνατόν να ανέβουμε ούτε τον πιο μικρό λόφο στη ζωή μας. Ότι μας είναι κατανοητό χωρίς να χρειαστεί να δώσουμε την δική μας μάχη αντίθεσης μέσα μας είναι απλώς η συντήρηση στην ακινησία της ζωής μας, δηλαδή ενισχύει το ζόμπι που κουβαλάμε ως ζωή μέσα από τις συνήθειες μας.

Κάθε σκέψη οφείλει να αφήνει ερωτήματα και ως τέτοια θα προσπαθήσει και η σημερινή γραφή μεσούντος του Αυγούστου. Ας γράψουμε μερικά και ο καθένας ας δώσει την δική του εκδοχή με ή χωρίς δίζυγο πυρ στον αθέατο εχθρό της σκέψης του.

• Γιατί επιμένω να γράφω «καλημέρες» και «καλό μήνα» ενώ στην ουσία δεν έχω τίποτε να πω στο διαδίκτυο;   
• Γιατί συνεχώς έχω αναφορές σε πηγές αναφέροντας γνωμικά και ποιος είπε μια άποψη για να εκφράσω την δική μου θέση ως ερμηνεία του κόσμου;
• Γιατί δηλώνω κουρασμένος –η  και αναζητώ ως φάρμακο ανάγκης τις διακοπές του καλοκαιριού, μπορώ να ορίσω από τι πραγματικά διακόπτω;
• Τι σημαίνει η ανάγκη συμμετοχής μου σε εορτασμούς που είναι δεδομένοι ως κοινό βίωμα που το ορίζω ως παράδοση;
• Γιατί προσπαθώ μέσα από τραγούδια ή με έμμεσο τρόπο να δηλώσω το συναίσθημα μου και όχι ευθέως στον κατάλληλο πάντα αποδέκτη;
• Πως εξηγώ ότι υπάρχει κρίση παγκόσμια και τα ελλείμματα ανεπτυγμένων χωρών δημιουργούν φόβους και θυμό στους λαούς;
• Η πολιτική μου αντίληψη για τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας μας αφορά γνώση ή προσωπική επιδίωξη να υπάρξω μέσα από τις πεποιθήσεις μου;
• Οι άντρες ή αντίστοιχα οι γυναίκες είναι γουρούνια και πόρνες ή εγώ έχω αδυναμία να διαχειριστώ το μοίρασμα στη ζωή μου και προτιμώ την εχθρότητα ως στάση ζωής για να καλύψω την έλλειψη μου;
• Τι μου προσφέρει η επίθεση πίσω από την ανωνυμία μου και πόσο ελεύθερος είμαι στις αντιλήψεις μου που ορίζουν τον εχθρό μου;
• Τι σημαίνουν οι έννοιες «Ιδιοκτησία», «Φιλελεύθερος», «Κομμουνιστής», «Θρησκευόμενος» και όποια άλλη αν δεν τις πλησιάσω με τις βεβαιότητες των πεποιθήσεων που τις γεννούν;
• Είναι μειωτικό να δηλώνω άγνοια περιμένοντας την εξήγηση της γνώσης;

Δεν θα γράψω άλλα ερωτήματα γιατί σημασία έχει ο κάθε ένας να μπορεί να δημιουργεί το δικό του, δηλαδή να προετοιμάζει τη διαδικασία μόρφωσης του.

Σημασία έχει η «ομορφιά» της κάθε μη μορφωμένης άποψης, μια και στον έρωτα η διαδικασία είναι σημαντικότερη από την ίδια την πράξη…

Μήπως η ζωή μας είναι ένας έρωτας;

Ίδωμεν αν γνωρίζουμε το σπορ… μια και η ασφάλεια των πεποιθήσεων οδηγεί πάντα στην ατομική ικανοποίηση δηλαδή στην πραγμάτωση της έννοιας του Μαλάκα.

Τέλος ας αναρωτηθούμε γιατί απαξιώνουμε φοβόμενοι τον Μαλάκα; Μήπως είναι όντως ένα ωραιότατο στάδιο άχρονης εξελικτικότητας των ανθρώπων;

Πληροφορίες :

*Διαταγή Κολοκοτρώνη στη Γράνα   http://www.youtube.com/watch?v=J4Fim0X_gec