.
Ακούγοντας την αισθαντική ερμηνεία της Τάνιας Τσανακλίδου στο τραγούδι "Μαμά γερνάω", μου έφερε εικόνες στο μυαλό από ότι νομίζουμε ότι "θάβουμε" βαθειά μέσα μας και αυτό βρίσκει τρόπο να ξεπηδά κάτι περίεργες ώρες... άφθαρτο και άχρονο.
Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα σε κάποιο κρεβάτι του πόνου κοντά στην αναχώρηση του από τη ζωή, άκουσα ένα πολύ δικό μου ηλικιωμένο άνθρωπο, να λέει για πρώτη φορά « Ωχ μανούλα μου !»
Νόμιζα αφελώς , ότι είχε κόψει το δεσμό της μνήμης του με τη μάνα , μια και δεν είχα ακούσει να την αναφέρει ποτέ ως επίκληση.
Ας αφιερώσουμε την αισθαντική ερμηνεία της Τσανακλίδου, στους Εαυτούς μας.
Πριν αφήσουμε το μυαλό να κάνει εικόνες μαζί με το τραγούδι, καλό είναι να συλλογιστούμε, ότι η σκέψη που μας λέει πως το συναίσθημα είναι αδυναμία, σκόπιμα είναι βαλμένη στο κεφάλι μας.
Σημειώνω ότι αυτό που διαπιστώνουμε με την παρατήρηση μας στους άλλους, είναι κάτι πάντα άλυτο μέσα σε εμάς... και αυτό θέλει την δική του μαστοριά να το ανακαλύψουμε...
Στην αντίθετη περίπτωση είμαστε πάλι υπέροχοι , πλην όμως ανυποψίαστοι...
(Για περισσότερα στοιχεία πως είναι το κεφάλι μας... πατήστε εδώ)
Ακούγοντας την αισθαντική ερμηνεία της Τάνιας Τσανακλίδου στο τραγούδι "Μαμά γερνάω", μου έφερε εικόνες στο μυαλό από ότι νομίζουμε ότι "θάβουμε" βαθειά μέσα μας και αυτό βρίσκει τρόπο να ξεπηδά κάτι περίεργες ώρες... άφθαρτο και άχρονο.
Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα σε κάποιο κρεβάτι του πόνου κοντά στην αναχώρηση του από τη ζωή, άκουσα ένα πολύ δικό μου ηλικιωμένο άνθρωπο, να λέει για πρώτη φορά « Ωχ μανούλα μου !»
Νόμιζα αφελώς , ότι είχε κόψει το δεσμό της μνήμης του με τη μάνα , μια και δεν είχα ακούσει να την αναφέρει ποτέ ως επίκληση.
Ας αφιερώσουμε την αισθαντική ερμηνεία της Τσανακλίδου, στους Εαυτούς μας.
Πριν αφήσουμε το μυαλό να κάνει εικόνες μαζί με το τραγούδι, καλό είναι να συλλογιστούμε, ότι η σκέψη που μας λέει πως το συναίσθημα είναι αδυναμία, σκόπιμα είναι βαλμένη στο κεφάλι μας.
Σημειώνω ότι αυτό που διαπιστώνουμε με την παρατήρηση μας στους άλλους, είναι κάτι πάντα άλυτο μέσα σε εμάς... και αυτό θέλει την δική του μαστοριά να το ανακαλύψουμε...
Στην αντίθετη περίπτωση είμαστε πάλι υπέροχοι , πλην όμως ανυποψίαστοι...
(Για περισσότερα στοιχεία πως είναι το κεφάλι μας... πατήστε εδώ)
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.