.
ΤΑ ΝΕΑ on line 14 Ιανουαρίου 2010
«Όταν τελείωσε ο καπνός, κάπως έπρεπε να ζήσουμε»
Ο 33ΧΡΟΝΟΣ Γιώργος Ναλμπάντης που θεωρείται από τους «παλιούς» σαλιγκαράδες, διατηρεί τα τελευταία χρόνια εκτροφείο στο Πολύπετρο Κιλκίς. Όπως λέει στα «ΝΕΑ», η αρχή έγινε από την έκθεση Αgrotica στη Βουλγαρία, όταν ο πατέρας του ενημερώθηκε πρώτη φορά για την καλλιέργεια των σαλιγκαριών. «Ήμασταν καπνοπαραγωγοί και η καλλιέργεια καπνού ουσιαστικά έχει τελειώσει. Θα έπρεπε κάτι να κάνουμε για να ζήσουμε. Με λίγα ιταλικά, με λίγα αγγλικά, καταφέραμε πριν από τρία χρόνια να συνεννοηθούμε με το Ινστιτούτο Σαλιγκαροτροφίας και φτιάξαμε τη δική μας μονάδα σε μια περιοχή που αν δεν υπάρχει επιδότηση, δύσκολα αποφασίζει κάποιος να κάνει κάτι», καταλήγει.
Αφορμή σκέψης, είναι η δημοσίευση της εφημερίδας με σχόλια για νέους, που επιδίδονται με επιτυχία στην επιχειρηματική δράση εκτροφής σαλιγκαριών.
Τα ερωτήματα όμως παραμένουν.
1 .Θα μπορούσε μια επαρχία , όπως αυτή η ορεινή της καταγωγής μας να ανθίσει οικονομικά;
2. Θα μπορούσαν οι νέοι που επιθυμούν να γίνουν αγρότες να έχουν επαρκές εισόδημα που θα εγγυάται την παραμονή τους στα χωριά;
Ας θυμηθούμε λίγο την πρόσφατη ιστορία (της σκέψης) των Νεοελλήνων και ας επιχειρήσουμε να δούμε την δική μας ευθύνη σαν άτομα σε ότι αναθεματίζουμε ως αιτία κακού από τρίτους.
Στα χρόνια της δεκαετίας του ’90 η Ελλάδα είχε μια τεράστια δυναμική ανάπτυξη ενός συνεταιριστικού κινήματος με εισροή πολλών εκατομμυρίων δραχμών για την ανάπτυξή του.
Απεδείχθη ότι δεν ήταν κίνημα … αλλά υποκινούμενη παγίδα που έβαλαν οι ίδιοι οι Έλληνες στην τσέπη τους.
Ατέλειωτες σελίδες που όριζαν συνεταιριστικούς νόμους συντάχθηκαν από την Νομοθετική εξουσία για να οργανώσουν (θεωρητικά) μια πρωτογενή παραγωγή απέναντι στο γέλιο που σίγουρα θα είχαν οι Σκανδιναβοί αγρότες , αφού δεν διαθέτουν νόμους.
Αντίθετα αυτοί οι λαοί που έχουν παιδεία προσανατολισμένη στο «Εμείς» αυτόματα λειτουργούν την συνεταιριστική συνείδηση χωρίς νόμους.
Όσο πιο πολλοί νόμοι υπάρχουν σε μια κοινωνία , τόσο πιο ακαλλιέργητοι είναι οι πολίτες της.
Το ότι τα πάντα καταστράφηκαν μέσα από ένα αγώνα του συνόλου των συνεταιριστών και των ηγετών τους, στο ποιος θα απλώσει πιο μακριά και βαθιά το χέρι του στα χρήματα που λαμποκοπούσαν και γαργάλιζαν την ανάγκη του… δεν έχει νόημα να το αναλύσουμε.
Σημασία έχει ότι σήμερα οι ίδιοι και τα παιδιά τους, είναι παραπονούμενοι γενικά απέναντι σε ένα σύστημα που τους εκμεταλλεύεται χωρίς να έχουν διέξοδο στην οικονομική τους δυσπραγία.
Ας δώσουμε πλέον συγχαρητήρια στα άτομα και στον τρόπο που μπορούν να διαχειρίζονται τη δημιουργικότητα τους, απέναντι σε όσους περιμένουν από «Θεσμούς» και «επιδοτήσεις» να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους…
Βέβαια πάντα προϋπόθεση είναι η παιδεία της σκέψης μας…
Άλλωστε κάθε εξουσία που επιλέγουν οι λαοί , είναι δίκαιη απέναντι σε αυτό που θέλουν ως εξουσιαζόμενοι!
ΤΑ ΝΕΑ on line 14 Ιανουαρίου 2010
«Όταν τελείωσε ο καπνός, κάπως έπρεπε να ζήσουμε»
Ο 33ΧΡΟΝΟΣ Γιώργος Ναλμπάντης που θεωρείται από τους «παλιούς» σαλιγκαράδες, διατηρεί τα τελευταία χρόνια εκτροφείο στο Πολύπετρο Κιλκίς. Όπως λέει στα «ΝΕΑ», η αρχή έγινε από την έκθεση Αgrotica στη Βουλγαρία, όταν ο πατέρας του ενημερώθηκε πρώτη φορά για την καλλιέργεια των σαλιγκαριών. «Ήμασταν καπνοπαραγωγοί και η καλλιέργεια καπνού ουσιαστικά έχει τελειώσει. Θα έπρεπε κάτι να κάνουμε για να ζήσουμε. Με λίγα ιταλικά, με λίγα αγγλικά, καταφέραμε πριν από τρία χρόνια να συνεννοηθούμε με το Ινστιτούτο Σαλιγκαροτροφίας και φτιάξαμε τη δική μας μονάδα σε μια περιοχή που αν δεν υπάρχει επιδότηση, δύσκολα αποφασίζει κάποιος να κάνει κάτι», καταλήγει.
Αφορμή σκέψης, είναι η δημοσίευση της εφημερίδας με σχόλια για νέους, που επιδίδονται με επιτυχία στην επιχειρηματική δράση εκτροφής σαλιγκαριών.
Τα ερωτήματα όμως παραμένουν.
1 .Θα μπορούσε μια επαρχία , όπως αυτή η ορεινή της καταγωγής μας να ανθίσει οικονομικά;
2. Θα μπορούσαν οι νέοι που επιθυμούν να γίνουν αγρότες να έχουν επαρκές εισόδημα που θα εγγυάται την παραμονή τους στα χωριά;
Ας θυμηθούμε λίγο την πρόσφατη ιστορία (της σκέψης) των Νεοελλήνων και ας επιχειρήσουμε να δούμε την δική μας ευθύνη σαν άτομα σε ότι αναθεματίζουμε ως αιτία κακού από τρίτους.
Στα χρόνια της δεκαετίας του ’90 η Ελλάδα είχε μια τεράστια δυναμική ανάπτυξη ενός συνεταιριστικού κινήματος με εισροή πολλών εκατομμυρίων δραχμών για την ανάπτυξή του.
Απεδείχθη ότι δεν ήταν κίνημα … αλλά υποκινούμενη παγίδα που έβαλαν οι ίδιοι οι Έλληνες στην τσέπη τους.
Ατέλειωτες σελίδες που όριζαν συνεταιριστικούς νόμους συντάχθηκαν από την Νομοθετική εξουσία για να οργανώσουν (θεωρητικά) μια πρωτογενή παραγωγή απέναντι στο γέλιο που σίγουρα θα είχαν οι Σκανδιναβοί αγρότες , αφού δεν διαθέτουν νόμους.
Αντίθετα αυτοί οι λαοί που έχουν παιδεία προσανατολισμένη στο «Εμείς» αυτόματα λειτουργούν την συνεταιριστική συνείδηση χωρίς νόμους.
Όσο πιο πολλοί νόμοι υπάρχουν σε μια κοινωνία , τόσο πιο ακαλλιέργητοι είναι οι πολίτες της.
Το ότι τα πάντα καταστράφηκαν μέσα από ένα αγώνα του συνόλου των συνεταιριστών και των ηγετών τους, στο ποιος θα απλώσει πιο μακριά και βαθιά το χέρι του στα χρήματα που λαμποκοπούσαν και γαργάλιζαν την ανάγκη του… δεν έχει νόημα να το αναλύσουμε.
Σημασία έχει ότι σήμερα οι ίδιοι και τα παιδιά τους, είναι παραπονούμενοι γενικά απέναντι σε ένα σύστημα που τους εκμεταλλεύεται χωρίς να έχουν διέξοδο στην οικονομική τους δυσπραγία.
Ας δώσουμε πλέον συγχαρητήρια στα άτομα και στον τρόπο που μπορούν να διαχειρίζονται τη δημιουργικότητα τους, απέναντι σε όσους περιμένουν από «Θεσμούς» και «επιδοτήσεις» να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους…
Βέβαια πάντα προϋπόθεση είναι η παιδεία της σκέψης μας…
Άλλωστε κάθε εξουσία που επιλέγουν οι λαοί , είναι δίκαιη απέναντι σε αυτό που θέλουν ως εξουσιαζόμενοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.