ΕΔΩ ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ

.

Έχω χρόνια τώρα που έπαψα να έχω την ανούσια πόζα του σοβαρού λειτουργώντας τον καθρέφτη της κοινωνικής συναναστροφής μου.
Έτσι ταξιδεύοντας στην Αττική οδό νύχτα με παρέα την απέραντη ηρεμία από την έλλειψη των νοικοκύρηδων που είχαν βάλει τις παντόφλες στην ζεστασιά του χώρου της ψευδαίσθησης τους, απόλαυσα την Λιλιπούπολη του Μάνου Χατζηδάκη.

Αυτός ο Δημιουργός, όσο περνάν τα χρόνια τόσο γίνεται πιο ισχυρό το άρωμα της τέχνης του, πέρα και πάνω από τον θορυβώδη συρμό των δημιουργών που έχουν την αγωνία να υπάρξουν …

Η Λιλιπούπολη , είναι κάτι σαν την Νεφελοκοκκυγία του άλλου παππού μας του Αριστοφάνη, που δεν περιγράφεται παρά μόνο βιώνεται μέσα στα συναισθήματα του μυαλού μας…
Άλλωστε και ο Όμηρος όταν έγραψε για την Ωραία Ελένη, δεν έδωσε καμία περιγραφή ανθρώπινου μέτρου στην ομορφιά της. Άφησε να την πλάθουν οι γενιές στους αιώνες των αιώνων μέσα από τη δύναμη ή την αδυναμία της φαντασίας τους.

Κάπως έτσι και ο αθάνατος στη μνήμη μας Μάνος , έδωσε το μουσικό υπόστρωμα για να φτιάχνουμε κάθε φορά τις δικές μας μικρές ή μεγάλες εικόνες στην εσωτερική μας επανάσταση που λέγεται και αλλιώς «ξεπερνώ αυτό που είμαι».
Πάντα θα μας ξεπερνά το παιδί … και καλό είναι να σταματήσουμε να το φοβόμαστε…
Σκέφτηκα λοιπόν να ξυπνήσω το παιδί από μέσα μας, ανεβάζοντας δύο τραγούδια από το υπέροχο αυτό έργο.

Θα τα χαρίσω σε όσους μπορούν και δεν φοβούνται να στραβώνουν τη μύτη τους στον καθρέφτη … της κοινωνικής τους συμπεριφοράς…

Οι υπόλοιποι που νοιώθουν σοβαροί, ας βάλουν την ώρα που πρέπει το δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης.

Άλλωστε … «τρώμε» ότι ακριβώς επιλέγουμε να είμαστε !

Προσωπικά τα έχω "δοκιμάσει" όλα τα "φαγητά" και ξέρω ότι τα "βρώμικα" έχουν ένα εθισμό στην "γλύκα" της συνήθειας...

Κάντε κλίκ στις εικόνες ,για να απολαύσετε την Ροζαλία αλλά και τον χορό των μπιζελιών