.
Τα βήματα μας, έφεραν τα βλέμματα σε ένα χαμογελαστό αντάμωμα καταμεσής της ήρεμης πλατείας με τη βρύση.
Το περιποιημένο μουστάκι του σηκώθηκε αφήνοντας χώρο στο χαμόγελο.
« Κωστάκ’ ήρθες ; Καλώς όρισες» αποκρίθηκε ενώ πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο.
«Τι ναι αυτό αρε;» αποκρίθηκε κοιτώντας τη φλογέρα που κρατούσα στο χέρι μου.
Ήταν ένα από τα αποκτήματα της εφηβείας μου που με καμάρι έπαιζα τους σκοπούς που είχα μάθει από όλο το φάσμα της μουσικής μου παιδείας.
Με πρόδηλο ενδιαφέρον να την εξετάσει , πρότεινε το χέρι του και έπιασε το όργανο που του έδωσα.
Πάντα είχε μια σχέση σεβασμού και συνάμα ερωτική με τα όργανα ο Τζίτζης.
Γνώστης του κλαρίνου, μα και δεινός βιολιστής, πρωτοστατούσε στα όργανα που έπαιζαν στις χαρές της περιοχής μας.
Έφερε στα χείλη του την φλογέρα και άρχισε να παίζει ένα σκοπό.
Προσπάθησε να χορέψουν καλά τα δάκτυλα του σε όλες της τρύπες της και με την απαραίτητη σοβαρότητα του ειδικού μου είπε κοφτά ,«καλή είναι».
Πάντα καλοντυμένος στις κοινωνικές του εξόδους με όλα τα χαρακτηριστικά του σταρ, είχε ένα λόγο φιλικό φροντίζοντας να κάνει αισθητή την ιδιότητα του παραδοσιακού καλλιτέχνη.
Το ότι ήταν αθίγγανος στην καταγωγή δεν έπαιζε κανένα ρόλο γιατί ήταν ο δικός μας βάρδος με τον σεβασμό που επέβαλε η συμπεριφορά του.
Θα ήθελα να του χαρίσω ένα τραγούδι με την διάθεση να του στείλω την αγάπη της θύμησης μου.
Διάλεξα να «ακούσει» ένα άξιο παίξιμο κλαρίνου, από τον μεγάλο Βασίλη Σαλέα, που στέκεται άξια απέναντι από την μπαγκέτα της ψυχής του Σταμάτη Σπανουδάκη.
Τα πέτρινα χρόνια που σίγουρα έζησε και ο αγαπημένος μου Τζίτζης, δεν θα μπορούσε να τα ερμηνεύσει καλύτερα άλλος από τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Το κλαρίνο του Σαλέα, απογειώνει το βλέμμα της σκέψης μας για να αγναντεύουμε τον κόσμο όπως του αξίζει … από ψηλά !
Άλλωστε και ο Τζίτζης βρίσκεται ψηλά, γιατί δεν έχει πλέον την ανάγκη να πατά στη γη.
κλίκ στην εικόνα
Τα βήματα μας, έφεραν τα βλέμματα σε ένα χαμογελαστό αντάμωμα καταμεσής της ήρεμης πλατείας με τη βρύση.
Το περιποιημένο μουστάκι του σηκώθηκε αφήνοντας χώρο στο χαμόγελο.
« Κωστάκ’ ήρθες ; Καλώς όρισες» αποκρίθηκε ενώ πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο.
«Τι ναι αυτό αρε;» αποκρίθηκε κοιτώντας τη φλογέρα που κρατούσα στο χέρι μου.
Ήταν ένα από τα αποκτήματα της εφηβείας μου που με καμάρι έπαιζα τους σκοπούς που είχα μάθει από όλο το φάσμα της μουσικής μου παιδείας.
Με πρόδηλο ενδιαφέρον να την εξετάσει , πρότεινε το χέρι του και έπιασε το όργανο που του έδωσα.
Πάντα είχε μια σχέση σεβασμού και συνάμα ερωτική με τα όργανα ο Τζίτζης.
Γνώστης του κλαρίνου, μα και δεινός βιολιστής, πρωτοστατούσε στα όργανα που έπαιζαν στις χαρές της περιοχής μας.
Έφερε στα χείλη του την φλογέρα και άρχισε να παίζει ένα σκοπό.
Προσπάθησε να χορέψουν καλά τα δάκτυλα του σε όλες της τρύπες της και με την απαραίτητη σοβαρότητα του ειδικού μου είπε κοφτά ,«καλή είναι».
Πάντα καλοντυμένος στις κοινωνικές του εξόδους με όλα τα χαρακτηριστικά του σταρ, είχε ένα λόγο φιλικό φροντίζοντας να κάνει αισθητή την ιδιότητα του παραδοσιακού καλλιτέχνη.
Το ότι ήταν αθίγγανος στην καταγωγή δεν έπαιζε κανένα ρόλο γιατί ήταν ο δικός μας βάρδος με τον σεβασμό που επέβαλε η συμπεριφορά του.
Θα ήθελα να του χαρίσω ένα τραγούδι με την διάθεση να του στείλω την αγάπη της θύμησης μου.
Διάλεξα να «ακούσει» ένα άξιο παίξιμο κλαρίνου, από τον μεγάλο Βασίλη Σαλέα, που στέκεται άξια απέναντι από την μπαγκέτα της ψυχής του Σταμάτη Σπανουδάκη.
Τα πέτρινα χρόνια που σίγουρα έζησε και ο αγαπημένος μου Τζίτζης, δεν θα μπορούσε να τα ερμηνεύσει καλύτερα άλλος από τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Το κλαρίνο του Σαλέα, απογειώνει το βλέμμα της σκέψης μας για να αγναντεύουμε τον κόσμο όπως του αξίζει … από ψηλά !
Άλλωστε και ο Τζίτζης βρίσκεται ψηλά, γιατί δεν έχει πλέον την ανάγκη να πατά στη γη.
κλίκ στην εικόνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.