.
Διάλλειμα κάνουμε όταν θέλουμε να σταματήσουμε την ροή- σύγκρουση όσων πληροφοριών αναπαράγει ο νους μας μέσα του.
Είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά γόνιμη γιατί κλείνουμε για λίγο τις πόρτες της βοής που ακούμε … χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε συνήθως.
Όπως ακριβώς ακούγεται η βοή σε μια συνεδρίαση του χρηματιστηρίου, κάπως έτσι συμβαίνει και μέσα στο κεφάλι μας.
Για να είμαι πιο ακριβής και να μη μιλώ εξ ονόματος άλλων… τουλάχιστον έτσι είναι το δικό μου.
Διάλεξα για διάλλειμα της σκέψης, μια μουσική της χαρούμενης εκδοχής του κόσμου. Όνειρα… ταξίδια του νου για λίγο ... όσο κρατά το έργο.
Σκέφτομαι...
Ναι , το χωριό μας είναι …
Εγώ το νοιώθω σε κάθε τι που μπορεί και ανασκαλεύει τα βαθειά μου κύτταρα.
Το χωριό μας είναι τα βαθειά μας βιώματα…
Είναι στιγμές που θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε βιώματα αλλά αφήνουμε το κενό να κυριαρχήσει... Ίσως το έχουμε ανάγκη και αυτό το "κλείσιμο"...
Τότε χτίζουμε σιγά - σιγά , το θάνατο μιας μνήμης «σε σχέση με…» μια εμπειρία, με όσους αγαπάμε, με, με...
Είναι οι σιωπηλοί άνθρωποι που κουβαλούν το κλειστό βιβλίο της σκέψης τους...
Όμως , αρκούν τα πολλά λόγια... απέναντι στην χαρούμενη μουσική της ορχήστρας κάτω από την μπαγκέτα του Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν, στην απόδοση των εικόνων που αποφάσισε να αποτυπώσει στην παρτιτούρα ο Γιόχαν Στράους.
Διάλλειμα κάνουμε όταν θέλουμε να σταματήσουμε την ροή- σύγκρουση όσων πληροφοριών αναπαράγει ο νους μας μέσα του.
Είναι μια ψευδαίσθηση, αλλά γόνιμη γιατί κλείνουμε για λίγο τις πόρτες της βοής που ακούμε … χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε συνήθως.
Όπως ακριβώς ακούγεται η βοή σε μια συνεδρίαση του χρηματιστηρίου, κάπως έτσι συμβαίνει και μέσα στο κεφάλι μας.
Για να είμαι πιο ακριβής και να μη μιλώ εξ ονόματος άλλων… τουλάχιστον έτσι είναι το δικό μου.
Διάλεξα για διάλλειμα της σκέψης, μια μουσική της χαρούμενης εκδοχής του κόσμου. Όνειρα… ταξίδια του νου για λίγο ... όσο κρατά το έργο.
Σκέφτομαι...
Ναι , το χωριό μας είναι …
Εγώ το νοιώθω σε κάθε τι που μπορεί και ανασκαλεύει τα βαθειά μου κύτταρα.
Το χωριό μας είναι τα βαθειά μας βιώματα…
Είναι στιγμές που θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε βιώματα αλλά αφήνουμε το κενό να κυριαρχήσει... Ίσως το έχουμε ανάγκη και αυτό το "κλείσιμο"...
Τότε χτίζουμε σιγά - σιγά , το θάνατο μιας μνήμης «σε σχέση με…» μια εμπειρία, με όσους αγαπάμε, με, με...
Είναι οι σιωπηλοί άνθρωποι που κουβαλούν το κλειστό βιβλίο της σκέψης τους...
Όμως , αρκούν τα πολλά λόγια... απέναντι στην χαρούμενη μουσική της ορχήστρας κάτω από την μπαγκέτα του Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν, στην απόδοση των εικόνων που αποφάσισε να αποτυπώσει στην παρτιτούρα ο Γιόχαν Στράους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.