.
Περνάγαμε από τον δρόμο (ας τον πω έτσι) του χωριού προς το πατρικό μας και σταματήσαμε να χαιρετήσουμε τον αγαπητό μας Σωτήρη έξω από το σπίτι του.
Σε χρόνο που δεν τον αντιληφθήκαμε, είχαν βγει οι καρέκλες μαζί με το όμορφο κέρασμα από το γλυκό που είχε φτιάξει η άξια γυναίκα του και η κουβέντα άρχισε…
Κυρίαρχα ενδιαφέρων στην κουβέντα (όπως πάντα) ήταν ο αγαπημένος μου ξάδερφος Τάκης Ζωγραφόπουλος.
θυμάμαι τα χρόνια που σπούδαζα στην Θεσσαλονίκη, υπήρχε δυσκολία να πλησιάσω το κρεβάτι του Τάκη από τις στοίβες βιβλία που το περιέβαλαν.
Πολλά του χρωστώ για τα μονοπάτια που χάραξε το μυαλό μου και τα πορεύεται μέχρι σήμερα…
Πάντα ξεκινώ ένα θέμα και τον αφήνω να ξεδιπλώσει την χειμαρρώδη ρητορεία του.
Γιατρός (το αντικείμενο της επιστήμης του), αλλά με ένα ευρύ φάσμα γνώσεων… και το σημαντικότερο μια ανθρωποκεντρική αγάπη , που αγκαλιάζει και τον ευρύτερο τόπο της καταγωγής του.
Ευκαιρία ήταν (σκέφτηκα) να ευχαριστηθώ την κουβέντα μεταξύ του γιού μου και του αγαπημένου μου Τάκη.
Φιλοσοφικά θέματα, ιστορικές αναφορές, γεωλογία και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί άνθρωπος… άρχισαν να ανακατεύονται στα ερωτήματα που το ένα έδινε την σκυτάλη στο άλλο.
Οι γιαγιάδες , με την σοφία της δικής τους ζωής συμμετείχαν με μια σιωπή που είχε μέσα της την αγάπη και αποδοχή για όσα καταλάβαιναν και για όσα δεν καταλάβαιναν στην κουβέντα αυτή.
Μια απογευματινή μαγική ατμόσφαιρα που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην διάθεση να την απαθανατίσω σε μια φωτογραφία.
Σε μια στιγμή που μιλούσαν για την γεωλογική ιστορία των πετρωμάτων και την διαμόρφωση του τοπίου που είχαμε ολόγυρα μας, λέει ο Τάκης στον Ηλία :
- Πάνω από όλα τα προϊστορικά πετρώματα που ήταν παλιά βυθός υπάρχει χώμα. Ξέρεις αυτό το χώμα ότι είναι το σύνολο των οργανικών μορφών που έζησαν εκατομμύρια χρόνια;
Συνέχισε
- Είναι όλα τα φυτά και ζώα που έζησαν καθώς και οι άνθρωποι πριν από εμάς…
Δεν άντεξα και πετάχτηκα ρωτώντας τον γιό μου …
- Το κρύο νερό που πίνουμε από την πηγή από που περνάει; (έδειξα ακριβώς δίπλα μας το νερό που έτρεχε δροσερό διαρκώς από την παλιά βρύση…)
Με μια μικρή παύση, μου απάντησε :
- Μέσα από την ιστορία που μας γέννησε…
Πάντα έχω λόγους να πιστεύω ότι το σχολείο βρίσκεται έξω από αίθουσες … και σίγουρα δεν έχει να κάνει με απομνημόνευση … αλλά με βίωμα.
Αυτή η μάζωξη από ανθρώπους που ήσαν όλοι ταυτόχρονα μαθητές και δάσκαλοι… ήταν γεγονός.
Μαθητές στην εμπειρία … και δάσκαλοι στην κοινωνία της αγάπης του δικού τους βιώματος…άρα της γνώσης.
Ήταν ένα μάθημα με χορηγό (στο κέρασμα) τον αγαπημένο μου Σωτήρη !
Περνάγαμε από τον δρόμο (ας τον πω έτσι) του χωριού προς το πατρικό μας και σταματήσαμε να χαιρετήσουμε τον αγαπητό μας Σωτήρη έξω από το σπίτι του.Σε χρόνο που δεν τον αντιληφθήκαμε, είχαν βγει οι καρέκλες μαζί με το όμορφο κέρασμα από το γλυκό που είχε φτιάξει η άξια γυναίκα του και η κουβέντα άρχισε…
Κυρίαρχα ενδιαφέρων στην κουβέντα (όπως πάντα) ήταν ο αγαπημένος μου ξάδερφος Τάκης Ζωγραφόπουλος.
θυμάμαι τα χρόνια που σπούδαζα στην Θεσσαλονίκη, υπήρχε δυσκολία να πλησιάσω το κρεβάτι του Τάκη από τις στοίβες βιβλία που το περιέβαλαν.
Πολλά του χρωστώ για τα μονοπάτια που χάραξε το μυαλό μου και τα πορεύεται μέχρι σήμερα…
Πάντα ξεκινώ ένα θέμα και τον αφήνω να ξεδιπλώσει την χειμαρρώδη ρητορεία του.
Γιατρός (το αντικείμενο της επιστήμης του), αλλά με ένα ευρύ φάσμα γνώσεων… και το σημαντικότερο μια ανθρωποκεντρική αγάπη , που αγκαλιάζει και τον ευρύτερο τόπο της καταγωγής του.
Ευκαιρία ήταν (σκέφτηκα) να ευχαριστηθώ την κουβέντα μεταξύ του γιού μου και του αγαπημένου μου Τάκη.
Φιλοσοφικά θέματα, ιστορικές αναφορές, γεωλογία και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί άνθρωπος… άρχισαν να ανακατεύονται στα ερωτήματα που το ένα έδινε την σκυτάλη στο άλλο.
Οι γιαγιάδες , με την σοφία της δικής τους ζωής συμμετείχαν με μια σιωπή που είχε μέσα της την αγάπη και αποδοχή για όσα καταλάβαιναν και για όσα δεν καταλάβαιναν στην κουβέντα αυτή.
Μια απογευματινή μαγική ατμόσφαιρα που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην διάθεση να την απαθανατίσω σε μια φωτογραφία.
Σε μια στιγμή που μιλούσαν για την γεωλογική ιστορία των πετρωμάτων και την διαμόρφωση του τοπίου που είχαμε ολόγυρα μας, λέει ο Τάκης στον Ηλία :
- Πάνω από όλα τα προϊστορικά πετρώματα που ήταν παλιά βυθός υπάρχει χώμα. Ξέρεις αυτό το χώμα ότι είναι το σύνολο των οργανικών μορφών που έζησαν εκατομμύρια χρόνια;
Συνέχισε
- Είναι όλα τα φυτά και ζώα που έζησαν καθώς και οι άνθρωποι πριν από εμάς…
Δεν άντεξα και πετάχτηκα ρωτώντας τον γιό μου …
- Το κρύο νερό που πίνουμε από την πηγή από που περνάει; (έδειξα ακριβώς δίπλα μας το νερό που έτρεχε δροσερό διαρκώς από την παλιά βρύση…)
Με μια μικρή παύση, μου απάντησε :
- Μέσα από την ιστορία που μας γέννησε…
Πάντα έχω λόγους να πιστεύω ότι το σχολείο βρίσκεται έξω από αίθουσες … και σίγουρα δεν έχει να κάνει με απομνημόνευση … αλλά με βίωμα.
Αυτή η μάζωξη από ανθρώπους που ήσαν όλοι ταυτόχρονα μαθητές και δάσκαλοι… ήταν γεγονός.
Μαθητές στην εμπειρία … και δάσκαλοι στην κοινωνία της αγάπης του δικού τους βιώματος…άρα της γνώσης.
Ήταν ένα μάθημα με χορηγό (στο κέρασμα) τον αγαπημένο μου Σωτήρη !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.