ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ( ΠΑΡΑΔΟΤΕΟ ΤΟ 1970)

.

Σήμερα αγαπητή ξαδέρφη, ήμουν στο μετρό και πήγαινα σε ένα ραντεβού στην στάση του Ευαγγελισμού.
Ξαφνικά , έριξα την προσοχή μου σε κάτι που δεν είχα προσέξει ποτέ πριν.
Για μια στιγμή το μόνο που άκουγαν τα αυτιά μου , ήταν ένας ρυθμικός ήχος , από τις καλοκαιρινές σαγιονάρες των γυναικών που σαν κλακέτες χόρευαν στα μάρμαρα του σταθμού.
Περίεργος ρυθμός , σαν να δούλευε ένα μηχάνημα σε εργοστάσιο που έβγαζε παραγωγή.
Εδώ λένε ότι οι άνθρωποι , παράγουμε έργο… μάλλον αυτός θα είναι ένας ήχος από τη δουλειά που κάνουμε…
Τέτοιο ήχο δεν είχαμε το καλοκαίρι στο μικρό μονοπάτι που ανεβοκατεβαίναμε τσούρμο δίπλα από τις αχυρώνες.
Για μια στιγμή Λουκία , σκέφτηκα να κρυφτώ και να τους τρομάξω.
Θυμάσαι που κρυβόμουν και σας τρόμαζα ρίχνοντας μήλα όταν περνάγατε το στενό μονοπάτι πάνω από το σπίτι;
Δεν είχε όμως μήλα μέσα στο μετρό , αλλά και αν είχα κρατήσει μερικά από το καλοκαίρι και τους τα πέταγα για να παίξω μαζί τους, δεν είμαι σίγουρος ότι θα έβγαζαν την κραυγή « Ω λελέ !»
Ρε Λουκία, έμαθα ότι αυτό που έλεγες όταν τρόμαζες από τα μήλα, είναι Ομηρική έκφραση… αλλά θα μου πεις …τι σημασία έχει; Εδώ δεν μιλάνε αυτή τη γλώσσα !

Είναι πολύ όμορφα Λουκία να περπατάς στο μέσα στο μετρό.
Έχει παντού καθαρά και όμορφα μάρμαρα.
Είναι ωραίο και το παιχνίδι που παίζει ο κόσμος , όταν κάνει ότι δεν σε βλέπει στο περπάτημα του.
Είναι σαν να περπατάνε με κλειστά τα μάτια , αλλά δεν πέφτει ποτέ ο ένας πάνω στον άλλο…
Έχει και σκάλες που σε ανεβάζουν ψηλά ή σε πάνε χαμηλά χωρίς να περπατάς.
Είναι ένα παιχνίδι όμορφο , γιατί οι άνθρωποι κάνουν τα ακούνητα αγάλματα και όμως προχωράνε…
Εδώ ο κόσμος, μπορεί χωρίς να κουράζεται να προχωράει στη ζωή του και να περνάει καλά…
Στο χωριό το καλοκαίρι θυμάμαι που όλοι με τα πόδια και τα χέρια κάνανε τις δουλειές.
Στο μετρό, ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από τον κόπο … γι αυτό μυρίζουν ωραία, αλλά είναι όλοι ίδιοι στο πρόσωπο χωρίς να θυμώνουν ή να γελάνε…

Παίζω και εγώ Λουκία το παιχνίδι τους , το έμαθα, και κάνω ότι δεν τους βλέπω.
Αν είχε καθρέφτη μέσα στο μετρό και έβλεπα τον εαυτό μου, μπορεί να μη μου άρεσε η φάτσα μου σε αυτό το παιχνίδι, αλλά αφού δεν ενοχλεί τους άλλους νομίζω ότι παίζω καλά.
Τώρα είμαι σίγουρος ότι εσύ θα με κορόιδευες , αλλά για να σου πω την αλήθεια, είναι λίγο υποχρεωτικό να παίζεις μαζί τους.
Αν κάνω τρέλες μέσα στο μετρό δεν θα με αφήσουν να ξαναμπώ…
Κάθε μέρος έχει τα δικά του παιχνίδια…

Κράτα μου καμιά πυγολαμπίδα αν πιάσεις και θα είναι σαν να την έπιασα εγώ.
Εδώ δεν έχει πυγολαμπίδες και βατράχια… ότι θέλεις το αγοράζεις και είναι τυλιγμένα όλα σε χαρτιά και μέσα σε όμορφα κουτιά.
Δεν λερώνονται εδώ οι άνθρωποι … μα γι αυτό είναι και καθαρό το μετρό!
Ήθελα να σου στείλω ένα δώρο από το μετρό , αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να σου είναι χρήσιμο.
Αυτά που έχουν εδώ δεν χρειάζονται στο χωριό μας.

Ελπίζω να τα πούμε σύντομα

Με αγάπη
Ο ξάδερφος σου Κώστας

Υ.Γ.
Στον ύπνο μου είδα ένα όνειρο, ότι δεν ζούσα ... και ότι δεν θα ξανάρθω ποτέ...
Αλλά δεν τα πιστεύω αυτά ... είναι εφιάλτες του μυαλού.
Άλλωστε τα μήλα θα ξαναγίνουν... γιατι να μην ξανάρθω και εγώ!

Δεν υπάρχουν σχόλια: