.
Η ομορφιά βρίσκεται στ
α χαμόγελα συνάντησης των ανθρώπων …
Κάπως έτσι γνώρισα τυχαία μέσα στους δρόμους των blogs του διαδικτύου, έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο με αγάπη και δράση για το χωριό της πατρίδας του.
Έχει φτιάξει ένα όμορφο blog που συγκεντρώνει την αγάπη για το χωριό τους που βρίσκεται στον ορεινό όγκο του Δομοκού.
Φαντάζομαι την έκφραση της έκπληξης όταν μου έγραφε τα ακόλουθα λόγια:
Κύριε Κώστα
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Η αλήθεια είναι όταν επισκέφτηκα την σελίδα σας έπαθα κάτι.........
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!!!!!!! Αν η Δραγασιά είναι του Βοΐου τότε........
Ξέρετε...... η καταγωγή μου είναι από την Ζώνη.
Ο παππούς μου Ζήκος, παντρεύτηκε την γιαγιά μου Ρούσα Καραγιαννίδη από την Δραγασιά...
Αφιερώνω λοιπόν μαζί με τη δική μου χαρά, στην αξιόλογη Κατερίνα Ζηκούλη , αυτή τη φωτογραφία επάνω από τα χωριά της δεύτερης πατρίδας , τραβηγμένη σε ένα οδοιπορικό δίπλα στους αετίσιους βράχους των Οντρίων.
Μια απλή επικοινωνία … και ο κόσμος γίνεται «τεράστια» μικρός να χωρέσει τα χαμόγελα μας σε ένα κάδρο.
Αντίθετα η απομόνωση μέσα στο φόβο της διαφορετικότητας, κάνει τον κόσμο «ελάχιστα» μεγάλο και σίγουρα σκοτεινό για να δούμε το χαμόγελο του άλλου.
Να είσαι καλά αγαπητή Κατερίνα !
Η ομορφιά βρίσκεται στ
α χαμόγελα συνάντησης των ανθρώπων …Κάπως έτσι γνώρισα τυχαία μέσα στους δρόμους των blogs του διαδικτύου, έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο με αγάπη και δράση για το χωριό της πατρίδας του.
Έχει φτιάξει ένα όμορφο blog που συγκεντρώνει την αγάπη για το χωριό τους που βρίσκεται στον ορεινό όγκο του Δομοκού.
Φαντάζομαι την έκφραση της έκπληξης όταν μου έγραφε τα ακόλουθα λόγια:
Κύριε Κώστα
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Η αλήθεια είναι όταν επισκέφτηκα την σελίδα σας έπαθα κάτι.........
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!!!!!!! Αν η Δραγασιά είναι του Βοΐου τότε........
Ξέρετε...... η καταγωγή μου είναι από την Ζώνη.
Ο παππούς μου Ζήκος, παντρεύτηκε την γιαγιά μου Ρούσα Καραγιαννίδη από την Δραγασιά...
Αφιερώνω λοιπόν μαζί με τη δική μου χαρά, στην αξιόλογη Κατερίνα Ζηκούλη , αυτή τη φωτογραφία επάνω από τα χωριά της δεύτερης πατρίδας , τραβηγμένη σε ένα οδοιπορικό δίπλα στους αετίσιους βράχους των Οντρίων.
Μια απλή επικοινωνία … και ο κόσμος γίνεται «τεράστια» μικρός να χωρέσει τα χαμόγελα μας σε ένα κάδρο.
Αντίθετα η απομόνωση μέσα στο φόβο της διαφορετικότητας, κάνει τον κόσμο «ελάχιστα» μεγάλο και σίγουρα σκοτεινό για να δούμε το χαμόγελο του άλλου.
Να είσαι καλά αγαπητή Κατερίνα !
Πραγματικά ο κόσμος είναι μικρός τελικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ έκπληξή μου μεγάλη. Η χαρά μου όμως ακόμη μεγαλύτερη.
Θα μπορώ πλέον να βλέπω τον τόπο που οι δικοί μου, μου μεταφέρανε με λόγια. Οι καταστάσεις τους φέρανε μακριά όμως οι αναμνήσεις τους πολλές.
Σκέφτομαι ότι στα παιδικά μου χρόνια δεν μπορούσα να πάω στο χωριό του παππού και της γιαγιάς όπως πολλά εγγόνια.
Αγάπησα αυτόν τον τόπο μόνο και μόνο από τα λόγια τους. Μου λέγανε ιστορίες που στα παιδικά μου χρόνια μου φάνταζαν παραμύθια. Έπρεπε πάση θυσία να τον επισκεφτώ. Έχω περάσει πηγαίνοντας στη Ζώνη. Τώρα πιά υπάρχουν τα μέσα τώρα πια ξέρω ότι έχω ανθρώπους δικούς μου εκεί.
Ευχαριστώ