ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ... ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ !

.

Μια φωτογραφία που στο πίσω μέρος της έχει σημειωμένη την ημερομηνία (Αύγουστος 1994) και το τοπωνύμιο που τραβήχτηκε στο χωριό μας.
Είναι πολυ διαφορετικά στην εμφάνιση όλα αυτά τα παιδιά σήμερα και σίγουρα δεν έχουν το ανέμελο χαμόγελο στο βλέμμα τους.
Αυτό που έχει παραμείνει είναι η αγάπη τους για το χωριό.
Η αγάπη για ένα τόπο δεν κληρονομείται ούτε μεταφέρεται γονοτυπικά... είναι υπόθεση βιώματος.
Άλλο ένα μυστικό που χρειάζεται για να φωλιάσει καλά η αγάπη για ένα τόπο μέσα στα κύτταρα του μυαλού μας , είναι η επανάληψη ...
Η αγάπη είναι η εκπαίδευση της συναισθηματικής μας νοημοσύνης.
Βαθειά μέσα τους (αυτά τα παιδιά) ξέρουν πλέον ότι η φύση τα "στηρίζει" ακόμη ξέρουν ότι μπορούν να ακουμπούν επάνω της και να νοιώθουν ασφάλεια.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ξέρουν πως πάντα θα είναι μικρότερα και εξαρτώμενα από τη φύση που στέκει ήρεμα γύρω τους χωρίς την αγωνία της επικαιρότητας.
Δεν ξέρω το εύρος της σημασίας της Οικολογίας, αλλά ξέρω ότι δεν είναι υπόθεση λογικής ανάλυσης.
Θα πρότεινα να μην αγαπήσει κανείς "λογικά" στη ζωή του...
Βρίσκοντας αυτή τη φωτογραφία και γνωρίζοντας την όμορφη εξέλιξη της ζωής τους, σκέφτηκα να την αναρτήσω σαν μια διαφορετική θέαση της αγχωμένης σημερινής μας πραγματικότητας.
Το πιο όμορφο, είναι το ξάπλωμα του αγαπημένου μου Νικολάκη.
Δέντρο και παιδιά , σε μια αγκαλιά !