ΤΟ Savoir Vivre ΜΕ ΤΙΣ ΑΡΚΟΥΔΕΣ

.

Ποιος σας είπε ότι δεν υπάρχει Σαβουάρ Βίβρ που καθορίζει την καλή μας συμπεριφορά με τις αρκούδες;

Οι κάτοικοι των περιοχών μας το γνωρίζουν αλλά καλό είναι να το καταγράψουμε προς ενημέρωση και όσων νοιώθουν αγάπη , αλλά δεν γνωρίζουν πως αυτή μπορεί να εκφραστεί…

Έτσι λοιπόν

1.Κρατάμε την ψυχραιμία μας.

2.Μένουμε ακίνητοι.

3.Δεν παίρνουμε «απειλητικά» αντικείμενα όπως πέτρες και κλαδιά.

4.Προσπαθούμε να οπισθοχωρήσουμε σταδιακά αναγνωρίζοντας την «κυριαρχία» της αρκούδας στο χώρο.

5.Σε άμεση θέα προς την αρκούδα, προσπαθούμε να φανούμε μεγαλύτεροι.

6.Δεν τρέχουμε.

7.Σε περίπτωση στενών χώρων δημιουργούμε χώρο διαφυγής για την αρκούδα και δεν της «κόβουμε» το δρόμο.

Το πιο πιθανό είναι ότι μέχρι να τα σκεφθούμε όλα τα παραπάνω η αρκούδα θα έχει φύγει.

Εφόσον η αρκούδα επισκέπτεται τακτικά μια κατοικημένη περιοχή :
Φροντίστε να κάνετε συνεχώς θόρυβο εφόσον βρίσκεστε σε εξωτερικό χώρο ή να μιλάτε διαρκώς.

Πάντως σε σχέση με την αντίληψη ότι αν πατήσει κάποιος περιττώματα στην περιδιάβαση του στην πόλη αυτό είναι τύχη, κάπως έτσι αναφέρει και η παράδοση ότι μια συνάντηση με την αρκούδα δημιουργεί καλοτυχία.

Τώρα αν προκύψουν και δικά σας περιττώματα σε αυτή την συνάντηση … φροντίστε να τα πατήσετε γιατί θα είναι η τύχη διπλή !

Πηγή των πληροφοριών από αυτόν τον τόπο.
Η σκωπτική διάθεση προέκυψε... γιατί άλλο να τα λέμε... και άλλο να τα ζούμε !

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ «ΤΕΡΑΣΤΙΑ» ΜΙΚΡΟΣ

.

Η ομορφιά βρίσκεται στα χαμόγελα συνάντησης των ανθρώπων …

Κάπως έτσι γνώρισα τυχαία μέσα στους δρόμους των blogs του διαδικτύου, έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο με αγάπη και δράση για το χωριό της πατρίδας του.

Έχει φτιάξει ένα όμορφο blog που συγκεντρώνει την αγάπη για το χωριό τους που βρίσκεται στον ορεινό όγκο του Δομοκού.

Φαντάζομαι την έκφραση της έκπληξης όταν μου έγραφε τα ακόλουθα λόγια:




Κύριε Κώστα
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Η αλήθεια είναι όταν επισκέφτηκα την σελίδα σας έπαθα κάτι.........
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!!!!!!! Αν η Δραγασιά είναι του Βοΐου τότε........
Ξέρετε...... η καταγωγή μου είναι από την Ζώνη.
Ο παππούς μου Ζήκος, παντρεύτηκε την γιαγιά μου Ρούσα Καραγιαννίδη από την Δραγασιά...

Αφιερώνω λοιπόν μαζί με τη δική μου χαρά, στην αξιόλογη Κατερίνα Ζηκούλη , αυτή τη φωτογραφία επάνω από τα χωριά της δεύτερης πατρίδας , τραβηγμένη σε ένα οδοιπορικό δίπλα στους αετίσιους βράχους των Οντρίων.

Μια απλή επικοινωνία … και ο κόσμος γίνεται «τεράστια» μικρός να χωρέσει τα χαμόγελα μας σε ένα κάδρο.

Αντίθετα η απομόνωση μέσα στο φόβο της διαφορετικότητας, κάνει τον κόσμο «ελάχιστα» μεγάλο και σίγουρα σκοτεινό για να δούμε το χαμόγελο του άλλου.

Να είσαι καλά αγαπητή Κατερίνα !

ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ... ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ !

.

Μια φωτογραφία που στο πίσω μέρος της έχει σημειωμένη την ημερομηνία (Αύγουστος 1994) και το τοπωνύμιο που τραβήχτηκε στο χωριό μας.
Είναι πολυ διαφορετικά στην εμφάνιση όλα αυτά τα παιδιά σήμερα και σίγουρα δεν έχουν το ανέμελο χαμόγελο στο βλέμμα τους.
Αυτό που έχει παραμείνει είναι η αγάπη τους για το χωριό.
Η αγάπη για ένα τόπο δεν κληρονομείται ούτε μεταφέρεται γονοτυπικά... είναι υπόθεση βιώματος.
Άλλο ένα μυστικό που χρειάζεται για να φωλιάσει καλά η αγάπη για ένα τόπο μέσα στα κύτταρα του μυαλού μας , είναι η επανάληψη ...
Η αγάπη είναι η εκπαίδευση της συναισθηματικής μας νοημοσύνης.
Βαθειά μέσα τους (αυτά τα παιδιά) ξέρουν πλέον ότι η φύση τα "στηρίζει" ακόμη ξέρουν ότι μπορούν να ακουμπούν επάνω της και να νοιώθουν ασφάλεια.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ξέρουν πως πάντα θα είναι μικρότερα και εξαρτώμενα από τη φύση που στέκει ήρεμα γύρω τους χωρίς την αγωνία της επικαιρότητας.
Δεν ξέρω το εύρος της σημασίας της Οικολογίας, αλλά ξέρω ότι δεν είναι υπόθεση λογικής ανάλυσης.
Θα πρότεινα να μην αγαπήσει κανείς "λογικά" στη ζωή του...
Βρίσκοντας αυτή τη φωτογραφία και γνωρίζοντας την όμορφη εξέλιξη της ζωής τους, σκέφτηκα να την αναρτήσω σαν μια διαφορετική θέαση της αγχωμένης σημερινής μας πραγματικότητας.
Το πιο όμορφο, είναι το ξάπλωμα του αγαπημένου μου Νικολάκη.
Δέντρο και παιδιά , σε μια αγκαλιά !

ΜΙΑ ΠΟΖΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

.

Πόσες φορές μια φωτογραφία ξεχασμένη σε ένα συρτάρι ή ένα αντικείμενο που έχουμε λησμονήσει ότι υπάρχει , όταν έρθει στα μάτια μας μπροστά ...αρχίζει και μας διηγείται τη ζωή που ζήσαμε...

Σίγουρα είναι καλά κρυμμένες όλες οι ιστορίες μέσα στο μυαλό μας και περιμένουν ένα μικρό ερέθισμα για να τις φέρουμε πάλι ζωντανές στο παρόν μας.

Κάπως έτσι ανακάλυψα και την ξεθωριασμένη φωτογραφία που ανάρτησα στο κείμενο, από μια πορεία που είχα κάνει πριν από πολλά χρόνια από το χωριό μου μέχρι τα βράχια πάνω από την Λάνκα στην άλλη άκρη του οροπεδίου των Οντρίων.

Δυο πατεράδες και δυο παιδιά τους, σε διαφορετικές ηλικίες βαδίσαμε αυτή την ονειρεμένη διαδρομή που κρατά ακόμη το παλαιωμένο χρώμα της στο μυαλό μου.
Βλέποντας την φωτογραφία θυμήθηκα τη σκηνή με τον ευφυή αγαπημένο μου (μικρό τότε) Μπάμπη, να ψάχνει να βρει την κατάλληλη στάση ποζάροντας με το τσεκούρι στα βράχια των Οντρίων.
Πέρασαν τα χρόνια, άλλοι έφυγαν… και κάποιοι είμαστε ακόμα εδώ.

Το ερώτημα που ήρθε στο μυαλό μου είναι :
- Κάποιοι έφυγαν ; … και κάποιοι είμαστε ακόμα εδώ;
Ίσως να είμαστε όλοι εδώ, αν κοιτάξουμε καλά μέσα μας …

ΘΑ ΤΟ ΦΑΝΕ ΤΑ ΖΑΡΚΑΔΙΑ ΟΤΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ...

.

Η πηγή στο Μπρέζι είναι μια τοποθεσία μέσα στο δάσος των Οντρίων που αποτελεί πόλο έλξης για τους λίγους περιπατητές του βουνού μας.
Μετά από κάποια ώρα πορείας στο δάσος, φτάνεις στην γεμάτη φύλα ρεματιά που στην άκρη της στέκει η παλιά πηγή με το κρύο νερό.
Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του στις διαμορφώσεις της γούρνας που είχαν φτιάξει οι χωριανοί μας πριν από πενήντα χρόνια.

Δεν χρειάζεται να λες πολλά λόγια όταν βρίσκεσαι σε αυτό το μέρος.
Μπορείς να ξαπλώσεις στις παχιές στρώσεις των πεσμένων φύλων και να αφήσεις τον εαυτό σου να γίνει ένα με το περιβάλλον.

Θα ήθελα κάποια φορά να κατασκηνώσω το βράδυ να μείνω στα σπλάχνα του δάσους , αλλά λόγω των ειδικών συνθηκών θέλει αρκετή προετοιμασία και σίγουρα παρέα.

Αφού μαζέψαμε να πάρουμε μαζί μας ,ότι απορρίμματα προέκυψαν από το λιγοστό φαγητό που απολαύσαμε, αφήσαμε λίγο πεπόνι που περίσσεψε επάνω σε κάτι πέτρες κοντά στην πηγή.


Ρώτησα γιατί δεν το παίρνουμε και αυτό, αλλά η απάντηση μου έφερε εικόνες από την ζωή στο τοπίο όταν εμείς δεν θα είμαστε εκεί.
- Θα το φάνε τα ζαρκάδια που θα έρθουν...

Ευχήθηκα μέσα μου να μπορέσουμε να τα αφήσουμε να έρχονται για αμέτρητα χρόνια.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

.

Είναι πραγματικά κοτόπουλα που ζουν στην Δραγασιά και σίγουρα οι μεγαλύτεροι που έχετε σχέσεις με την επαρχία γνωρίζετε τους χώρους ενός κοτετσιού.
Αυτά τα κοτόπουλα, κάποια στιγμή θα πάψουν να γυρίζουν στο όμορφο κοτέτσι τους γιατί θα επιλέξει η νοικοκυρά να δώσει σε κάποια από αυτά τέλος στη ζωή τους.

Λυπάμαι , θα σκεφτεί , ο ευαίσθητος καταναλωτής του αστικού χώρου, θαυμάζοντας την φωτογραφία, αλλά τρώει όποτε επιλέξει το πιάτο στα fast food της πόλης του.

Κάποτε , μου είχε πει μια αληθινή ιστορία ένας συνάδελφος μου για ένα γεωτεχνικό υπεύθυνο παραγωγής σε μια οργανωμένη μονάδα παραγωγής αυγών.
Ο σπουδαγμένος λοιπόν γιος έφερε κάποια στιγμή επίσκεψη την μητέρα του στις εγκαταστάσεις της φάρμας, να της δείξει τον νέο τρόπο που εκτρέφουν τις κότες.
Η γηραιά μητέρα μπήκε μέσα σε ένα τεράστιο θάλαμο γεμάτο από κλουβιά που κάθε ένα είχε πάνω από οκτώ κότες την μία πάνω στην άλλη , και με ιμάντες από τα πλάγια έπαιρναν τα αυγά που γεννούσαν.
Αρκετές κότες ήσαν ματωμένες από τον κανιβαλισμό που έκαναν η μία στην άλλη από το υπερβολικό στρες της ανιαρής τους ζωής.
Αφού τα είδε όλα αυτά σιωπηλή η μητέρα, όταν βγήκαν έξω γύρισε θυμωμένη και έδωσε ένα χαστούκι στο γιό της λέγοντας του:
- Έτσι σε μεγάλωσα εγώ; Αυτά σου έμαθα να κάνεις στα ζώα;

Βέβαια αυτό το γεγονός έχει πλέον τριάντα χρόνια που είχε συμβεί.
Σήμερα ο εκπεσμός της ηθικής στην παραγωγή τροφής έχει περάσει σε μεγαλύτερα στάδια ανηθικότητας.
Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί , ότι στο όνομα του χαμηλώματος του κόστους παραγωγής μπορεί μια βιομηχανία παραγωγής τροφής να θανατώνει ζωντανά πλάσματα συνθλίβοντας τα μετά τη γέννηση τους γιατί είναι πιο οικονομικό;
Μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα ντοκουμέντο από τον κανιβαλισμό των ανθρώπων επάνω στα ζώα.

Όμως και αυτό μου φάνηκε απλά κατάπτυστη συμπεριφορά μπροστά στο σοκ των πληροφοριών που διάβασα στο άρθρο του γιατρού Δρ. Χρήστου Σπ. Ζούπα σχετικά με το τι είναι το κρέας που τρώνε οι λαοί από τις πολυεθνικές εταιρείες έτοιμων τροφίμων στον κόσμο.
Τώρα πια περάσαμε (υποστηρίζει) στο να φτιάξουμε ζώα που δεν είναι ζώα , αλλά σαν άμορφα δημιουργήματα του αρρωστημένου μυαλού μας, να προσδοκάμε να φάμε τον πόνο που δημιουργούμε στην ίδια τη φύση.
Δεν έχω διασταυρώσει την τελευταία αναφορά στην φρίκη της παραγωγής τροφής, αλλά με τις γνώσεις που έχω επάνω στην ζωοτεχνία και τις πληροφορίες στην ανθρώπινη διαστροφή δεν είναι απίθανο να συμβαίνει.
Θυμάμαι στα χρόνια της ενεργού μου δράσης ως γεωτεχνικός ,τις μονάδες παραγωγής (κυρίως στο εξωτερικό) λευκού μοσχαρίσιου κρέατος.
Είναι μια διαδικασία που μεγαλώνουν τα μοσχαράκια μέσα σε ένα διατροφικό και ιατρικό περιβάλλον που δεν τους επιτρέπουν μέχρι να σφαγιαστούν να φάνε άλλη τροφή πέρα από βιομηχανικό γάλα.
Αυτά τα άμοιρα είναι μονίμως σε διάρροια (άρρωστα) και με τα φάρμακα τα κρατούν σε συνθήκες αυξητικές.
Το γιατί γίνεται όλος αυτός ο κανιβαλισμός;
Πολύ απλά ! Το κρέας δεν γίνεται κόκκινο , είναι τρυφερό, και το απολαμβάνουν σε καλά εστιατόρια και ξενοδοχεία οι εύποροι ματαιόδοξοι καταναλωτές που θέλουν τρυφερό "λευκό κρέας".
Φυσικά πάντα σε ένα τέτοιο δείπνο ταιριάζει στην επιβλητική προσέλευση μια καλοραμμένη γούνα από ένα μάστορα της υψηλής ραπτικής!

Πάντα πέρα από το κακό , υπάρχει το χειρότερο !

Ας ρωτήσω τώρα, τον ευαίσθητο καταναλωτή του αστικού χώρου, τι γνώμη έχει για την αυλή με τις κότες της Δραγασιάς και τι γνώμη έχει για τον εαυτό του.
Μα που κολλάει ο εαυτός του;
Σίγουρα θα έχει πάει έστω και μια φορά στη ζωή του ,σε μια επώνυμη αλυσίδα πολυεθνικών φαγάδικων με το περιποιημένο περιβάλλον εστίασης…
Πως φαντάζεται ότι παράγεται η τροφή; Σαν το κοτέτσι της Δραγασιάς ;

Κάποτε και εγώ δεν ήξερα … όμως όταν μαθαίνω βλέποντας οπτικά ντοκουμέντα … είναι λίγο διαφορετική η ευθύνη μου…

ΩΡΑΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΧΟΡΗΓΟ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ

.

Περνάγαμε από τον δρόμο (ας τον πω έτσι) του χωριού προς το πατρικό μας και σταματήσαμε να χαιρετήσουμε τον αγαπητό μας Σωτήρη έξω από το σπίτι του.
Σε χρόνο που δεν τον αντιληφθήκαμε, είχαν βγει οι καρέκλες μαζί με το όμορφο κέρασμα από το γλυκό που είχε φτιάξει η άξια γυναίκα του και η κουβέντα άρχισε…
Κυρίαρχα ενδιαφέρων στην κουβέντα (όπως πάντα) ήταν ο αγαπημένος μου ξάδερφος Τάκης Ζωγραφόπουλος.
θυμάμαι τα χρόνια που σπούδαζα στην Θεσσαλονίκη, υπήρχε δυσκολία να πλησιάσω το κρεβάτι του Τάκη από τις στοίβες βιβλία που το περιέβαλαν.
Πολλά του χρωστώ για τα μονοπάτια που χάραξε το μυαλό μου και τα πορεύεται μέχρι σήμερα…
Πάντα ξεκινώ ένα θέμα και τον αφήνω να ξεδιπλώσει την χειμαρρώδη ρητορεία του.
Γιατρός (το αντικείμενο της επιστήμης του), αλλά με ένα ευρύ φάσμα γνώσεων… και το σημαντικότερο μια ανθρωποκεντρική αγάπη , που αγκαλιάζει και τον ευρύτερο τόπο της καταγωγής του.

Ευκαιρία ήταν (σκέφτηκα) να ευχαριστηθώ την κουβέντα μεταξύ του γιού μου και του αγαπημένου μου Τάκη.
Φιλοσοφικά θέματα, ιστορικές αναφορές, γεωλογία και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί άνθρωπος… άρχισαν να ανακατεύονται στα ερωτήματα που το ένα έδινε την σκυτάλη στο άλλο.
Οι γιαγιάδες , με την σοφία της δικής τους ζωής συμμετείχαν με μια σιωπή που είχε μέσα της την αγάπη και αποδοχή για όσα καταλάβαιναν και για όσα δεν καταλάβαιναν στην κουβέντα αυτή.

Μια απογευματινή μαγική ατμόσφαιρα που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην διάθεση να την απαθανατίσω σε μια φωτογραφία.

Σε μια στιγμή που μιλούσαν για την γεωλογική ιστορία των πετρωμάτων και την διαμόρφωση του τοπίου που είχαμε ολόγυρα μας, λέει ο Τάκης στον Ηλία :

- Πάνω από όλα τα προϊστορικά πετρώματα που ήταν παλιά βυθός υπάρχει χώμα. Ξέρεις αυτό το χώμα ότι είναι το σύνολο των οργανικών μορφών που έζησαν εκατομμύρια χρόνια;
Συνέχισε
- Είναι όλα τα φυτά και ζώα που έζησαν καθώς και οι άνθρωποι πριν από εμάς…
Δεν άντεξα και πετάχτηκα ρωτώντας τον γιό μου …
- Το κρύο νερό που πίνουμε από την πηγή από που περνάει; (έδειξα ακριβώς δίπλα μας το νερό που έτρεχε δροσερό διαρκώς από την παλιά βρύση…)
Με μια μικρή παύση, μου απάντησε :
- Μέσα από την ιστορία που μας γέννησε…

Πάντα έχω λόγους να πιστεύω ότι το σχολείο βρίσκεται έξω από αίθουσες … και σίγουρα δεν έχει να κάνει με απομνημόνευση … αλλά με βίωμα.
Αυτή η μάζωξη από ανθρώπους που ήσαν όλοι ταυτόχρονα μαθητές και δάσκαλοι… ήταν γεγονός.
Μαθητές στην εμπειρία … και δάσκαλοι στην κοινωνία της αγάπης του δικού τους βιώματος…άρα της γνώσης.

Ήταν ένα μάθημα με χορηγό (στο κέρασμα) τον αγαπημένο μου Σωτήρη !

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ( ΠΑΡΑΔΟΤΕΟ ΤΟ 1970)

.

Σήμερα αγαπητή ξαδέρφη, ήμουν στο μετρό και πήγαινα σε ένα ραντεβού στην στάση του Ευαγγελισμού.
Ξαφνικά , έριξα την προσοχή μου σε κάτι που δεν είχα προσέξει ποτέ πριν.
Για μια στιγμή το μόνο που άκουγαν τα αυτιά μου , ήταν ένας ρυθμικός ήχος , από τις καλοκαιρινές σαγιονάρες των γυναικών που σαν κλακέτες χόρευαν στα μάρμαρα του σταθμού.
Περίεργος ρυθμός , σαν να δούλευε ένα μηχάνημα σε εργοστάσιο που έβγαζε παραγωγή.
Εδώ λένε ότι οι άνθρωποι , παράγουμε έργο… μάλλον αυτός θα είναι ένας ήχος από τη δουλειά που κάνουμε…
Τέτοιο ήχο δεν είχαμε το καλοκαίρι στο μικρό μονοπάτι που ανεβοκατεβαίναμε τσούρμο δίπλα από τις αχυρώνες.
Για μια στιγμή Λουκία , σκέφτηκα να κρυφτώ και να τους τρομάξω.
Θυμάσαι που κρυβόμουν και σας τρόμαζα ρίχνοντας μήλα όταν περνάγατε το στενό μονοπάτι πάνω από το σπίτι;
Δεν είχε όμως μήλα μέσα στο μετρό , αλλά και αν είχα κρατήσει μερικά από το καλοκαίρι και τους τα πέταγα για να παίξω μαζί τους, δεν είμαι σίγουρος ότι θα έβγαζαν την κραυγή « Ω λελέ !»
Ρε Λουκία, έμαθα ότι αυτό που έλεγες όταν τρόμαζες από τα μήλα, είναι Ομηρική έκφραση… αλλά θα μου πεις …τι σημασία έχει; Εδώ δεν μιλάνε αυτή τη γλώσσα !

Είναι πολύ όμορφα Λουκία να περπατάς στο μέσα στο μετρό.
Έχει παντού καθαρά και όμορφα μάρμαρα.
Είναι ωραίο και το παιχνίδι που παίζει ο κόσμος , όταν κάνει ότι δεν σε βλέπει στο περπάτημα του.
Είναι σαν να περπατάνε με κλειστά τα μάτια , αλλά δεν πέφτει ποτέ ο ένας πάνω στον άλλο…
Έχει και σκάλες που σε ανεβάζουν ψηλά ή σε πάνε χαμηλά χωρίς να περπατάς.
Είναι ένα παιχνίδι όμορφο , γιατί οι άνθρωποι κάνουν τα ακούνητα αγάλματα και όμως προχωράνε…
Εδώ ο κόσμος, μπορεί χωρίς να κουράζεται να προχωράει στη ζωή του και να περνάει καλά…
Στο χωριό το καλοκαίρι θυμάμαι που όλοι με τα πόδια και τα χέρια κάνανε τις δουλειές.
Στο μετρό, ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από τον κόπο … γι αυτό μυρίζουν ωραία, αλλά είναι όλοι ίδιοι στο πρόσωπο χωρίς να θυμώνουν ή να γελάνε…

Παίζω και εγώ Λουκία το παιχνίδι τους , το έμαθα, και κάνω ότι δεν τους βλέπω.
Αν είχε καθρέφτη μέσα στο μετρό και έβλεπα τον εαυτό μου, μπορεί να μη μου άρεσε η φάτσα μου σε αυτό το παιχνίδι, αλλά αφού δεν ενοχλεί τους άλλους νομίζω ότι παίζω καλά.
Τώρα είμαι σίγουρος ότι εσύ θα με κορόιδευες , αλλά για να σου πω την αλήθεια, είναι λίγο υποχρεωτικό να παίζεις μαζί τους.
Αν κάνω τρέλες μέσα στο μετρό δεν θα με αφήσουν να ξαναμπώ…
Κάθε μέρος έχει τα δικά του παιχνίδια…

Κράτα μου καμιά πυγολαμπίδα αν πιάσεις και θα είναι σαν να την έπιασα εγώ.
Εδώ δεν έχει πυγολαμπίδες και βατράχια… ότι θέλεις το αγοράζεις και είναι τυλιγμένα όλα σε χαρτιά και μέσα σε όμορφα κουτιά.
Δεν λερώνονται εδώ οι άνθρωποι … μα γι αυτό είναι και καθαρό το μετρό!
Ήθελα να σου στείλω ένα δώρο από το μετρό , αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να σου είναι χρήσιμο.
Αυτά που έχουν εδώ δεν χρειάζονται στο χωριό μας.

Ελπίζω να τα πούμε σύντομα

Με αγάπη
Ο ξάδερφος σου Κώστας

Υ.Γ.
Στον ύπνο μου είδα ένα όνειρο, ότι δεν ζούσα ... και ότι δεν θα ξανάρθω ποτέ...
Αλλά δεν τα πιστεύω αυτά ... είναι εφιάλτες του μυαλού.
Άλλωστε τα μήλα θα ξαναγίνουν... γιατι να μην ξανάρθω και εγώ!

ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΙ !

.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο έπεσα επάνω σε μια σελίδα που είναι φτιαγμένη με μεράκι και αγάπη για τη φύση.

Δημιουργοί της είναι νέοι που «χωρίς συγκεκριμένο στόχο» όπως αναφέρουν στο κείμενο γνωριμίας τους , έφτιαξαν μια ομάδα και άρχισαν να επισκέπτονται με φυσιολατρικούς σκοπούς τα όμορφα βουνά της πατρίδας μας.
Μέσα στις εξορμήσεις τους έχουν έρθει και στα αγαπημένα μου μέρη που περιγράφω σε αυτό το blog.

Δώσανε και ένα όμορφο όνομα στις εξορμήσεις και την διαδικτυακή τους παρουσία, ονομάζοντας τον χώρο τους Cyberότσαρκα.
Τους εύχομαι τα δύο χρόνια (όπως αναφέρουν) της κοινής τους δράσης, να γίνουν πολλά και να δώσουν την αγάπη για τις αναβάσεις ... και στα παιδιά τους.
Σχολιάζοντας σε μια σύναξη με φίλους , συνεργάτες μου, τη δράση τους αυτή είπα :

- Οι νέοι είναι πάντα ωραίοι!
Φυσικά συμφώνησαν με χαμόγελο επικύρωσης του λόγου μου , αλλά όλοι τους ήσαν νέοι …