.
Προς εξυπηρέτηση ατόμων που στερούνται την όραση
Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθώ σε μια θεατρική παράσταση, για την οποία οι σκέψεις που μου γεννήθηκαν από την παρακολούθηση της απέχουν (ως διάθεση) μακράν της λεγόμενης θεατρικής κριτικής. Κάποια στιγμή όπως λέει η λαϊκή θυμοσοφία, θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος μπορεί να ασχοληθούμε από το χώρο αυτό με το περίεργο ρήμα “κρίνω” και να του αποδώσουμε τις ευθύνες που έχει στην κοινωνία μας. Τα αποτελέσματα από την διαρκή κρίση, τα βλέπουμε στο παρόν της ζωής μας ως πολιτισμικό υπαρκτό μοντέλο, αλλά ψάχνουμε να φορτώσουμε τα κακώς κείμενα (όπως τα πάντα) έξω από τη σκέψη μας. Ο εχθρός γίνεται πιο αναγνωρίσιμος εάν είναι απέναντι μας… ο δίπλα και μέσα μας εχθρός πονάει πολύ σαν τον δούμε και έτσι ασυνείδητα εθελοτυφλούμε.
Διάλεξα λοιπόν ως πρόλογο παρουσίασης της θεατρικής παράστασης ΘΗΛΥ – ΑΝΙΜΑ – DEVI, να αναφερθώ στην φαινομενικά αταίριαστη σκέψη, πως ο ορισμός της πολιτικής στο μυαλό μου είναι συνδεδεμένος με την αγάπη για πνευματική και υλική επιβίωση του ανθρώπινου είδους μας.
Θα έλεγα με τραγωδιακή κραυγή, πως φτάνει πια ο εκπεσμός της αντίληψης που θέλει να θωρούμε ως πολιτική σκέψη την κάθε λογιστική ανταγωνιστική διαχείριση της αφιλοσόφητης ζωής μας. Και τούτο γιατί το Θέατρο είναι μια καθαρά Πολιτική πράξη που διδάσκει την φιλοσοφημένη συνύπαρξη των ανθρώπων.