Το σπαθί του Μαχητή


 του Κώστα Ζωγραφόπουλου 


Μαχητή μου,
Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, το μόνο βέβαιο είναι πως τις περισσότερες φορές θα δώσεις λάθος χτυπήματα σχίζοντας τον αγέρα, βάζοντας κόπο να συγκρατήσεις τη φόρα του όπλου που έχεις αποφασίσει ότι δικαιούσαι.  Πιότερο βάσανο ο κάματος της αστοχίας.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα μπεις στον πειρασμό να γίνει ακροδάκτυλο του χεριού σου και να ανασκαλεύεις με τούτο ότι θωρούν τα μάτια σου. Θα ακουμπήσεις την τροφή σου, το χαμόγελο της γυναίκας, το χέρι του φίλου και το χώμα που πατάς σαν σηκώνεις κουρασμένα το πόδι στον ανήφορο της βαρύτητας. Ποτέ δεν θα μάθεις πως ακριβώς ακουμπά η κόψη και το πιο σπουδαίο δεν θα νιώσεις το βάρος και το κρύο της λεπίδας που αγγίζει γύρω σου.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, είναι σίγουρο πως θα σκεφτείς «είμαι δυνατός» ενώ ταυτόχρονα θα αισθάνεσαι πιότερη απειλή από τότε που δεν το ’χες.  Όλη η δύναμη σου θα μαζωχτεί στην άκρη της λεπίδας και όλη η αδυναμία σου θα κυριέψει στο γύρω χώρο που δεν στοχεύει η αιχμή του.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα ψάξεις πολεμιστές συνταίριους στην εικόνα σου και θα ορίσεις τους κανόνες του κόσμου απ’  το λεπίδι σου όντας βέβαιος ότι τούτο είναι η αλήθεια. Η βεβαιότητα της σκέψης σου θα περνά μαζί με όλους τους όμοιους, μέσα από την κόψη της λάμας.  Μεγάλη η ευθύνη ορμήνιας  του κόσμου με μια κόψη πέρα από το χέρι σου.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα θελήσεις να γίνεις αθάνατος σαν και τούτο στη λουρίδα χρόνου της φθοράς, μια και η λαβή του δεν αλλάζει όσο το χέρι σου ρυτιδιάζει ανάμεσα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες. Θα βάλεις το λεπίδι πάνω από το χέρι και το μάτι, ονομάζοντας το Νόμο που θα προσκυνάς.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να καθρεφτιστείς στο αντιφέγγισμα του λεπιδιού και να θυμώσεις με τον εαυτό σου. Να φοβάσαι το θυμό που μαζεύεται στην αιχμή της κόψης του λεπιδιού σαν στοχεύει τον εαυτό σου.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι πάντα θα ζητάς ειρήνη, αλλά το χέρι σου θα είναι δεμένο με το σπαθί της γνώσης σου κάνοντας γελοίο το διχασμό της βούλησης.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι πάντα στην ώριμη σοφία σου θα ζητάς να απαλλαγείς από τούτο, αλλά το χέρι δεν θα ανοίγει να το απορρίξει δίπλα σου.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι το σπαθί του χεριού σου δεν υπήρξε ποτέ, αλλά το γέννησε η βεβαιότητα της φαντασίας σου μια και η πραγματική του θέση βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου. Εσύ ο ίδιος είσαι το σπαθί και περπατάς μέσα στον εαυτό σου τραγουδώντας άφωνα στην αθέατη στράτα σου «Πατήρ πάντων πόλεμος».

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι ο Νόμος που δεν θα δεις ποτέ, σου ορίζει ένα μετρημένο κύκλο που λέγεται Τραγωδία και πάνω στη μικρή κόψη σου, συνταιριάζει το κλάμα του μωρού με τον ρόγχο του θανάτου.

Βάλτα Μαχητή όλα μέσα στην κόψη του σπαθιού της σκέψης σου… όνειρα, λύπες, χαρές, έρωτες, απαξίες και τα απύθμενα θέλω σου… όλα χωράνε γιατί το λίγο και το πολύ είναι έννοιες που δεν έχουν διαφορά σαν τις σμίξουμε. 
Το Ένα που δεν βλέπεις δεν σμίγεται ούτε κόβεται στα μέτρα του μικρού λεπιδιού σου.

Όμως ώρα ας ξεχάσουμε τι είπαμε ξαποσταίνοντας στο ψεύτικο αγνάντι. Δεν αντέχεις μαχητή μου να σκάβει το σπαθί σου τη γη κάτω από τα πόδια σου και συ να στέκεις ορθός. 

Μαχητή μου, σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, πες αναίσχυντα πως είσαι υπέροχος και η ζωή ανήκει στην βούληση της καρδιάς σου.
Κράτα την ομορφιά σου και πολέμα τη φθορά της.  Όρισε το «Καλό» και το «Κακό» έξω από σένα.  Έτσι είναι πιο εύκολο τούτο, μια και είναι βαριά η ανάληψη ευθύνης για το Ένα που δεν θα το συναντήσεις ποτέ με το μικρό ταξιδιάρικο γεννόθνητο λεπίδι της ζωής σου. 
Πίστεψε Μαχητή μου!  
Δεν έχει σημασία σε Τι.
Είναι ο μόνος τρόπος να περάσεις ανώδυνα την μικρή αστραπή ζωής νιώθοντας Άξιος στην άγνοια σου!
Η μόνη απόδειξη το ίδιο το σπαθί σου για να χτίσεις "Μύθο" και εκπαίδευση στους επόμενους πλανημένους, παιδιά και εγγόνια σου...
.

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος22/12/11

    Μου θυμίζει το "εγχειρίδιο του πολεμιστή του Φωτός" του Paolo Coelho:

    κάθε πολεμιστής του φωτός,
    φοβήθηκε όταν αντιμετώπισε μια μάχη
    κάθε πολεμιστής του φωτός,
    πρόδωσε και είπε ψέμματα στο παρελθόν
    κάθε πολεμιστής του φωτός,
    πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του
    κάθε πολεμιστής του φωτός,
    υπέφερε για πράγματα που στερούνταν σημασίας
    κάθε πολεμιστής του φωτός,
    σκέφτηκε πως δεν είναι πολεμιστής του φωτός
    κάθε πολεμιστής του φωτός,
    αμέλησε τα πνευματικά του καθήκοντα
    κάθε πολεμιστής του φωτός,
    πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε

    γι' αυτό είναι πολεμιστής του φωτός

    Επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες
    και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος......

    απόσπασμα απο το βιβλίο του Paulo Coelho,
    "το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός"


    Πολεμιστής, όπως τον περιγράφει ο Κοέλιο, μπορεί να γίνει ο καθένας μας, αρκεί να μην αφήνει τους γύρο του να επηρεάσουν το δικό του ψυχικό κόσμο.
    Έχει την δύναμη να ξυπνά μέσα του τον άλλο ευατο, αυτόν που πραγματικά μερικές φορές δεν γνωρίζει. Διαθέτει μια μικρή δόση τρέλας μιας και στον πόλεμο και στον έρωτα δεν μπορούν να προβλεφθούν όλα.
    Σημασία δεν έχει η μάχη αλλά το αποτέλεσμα του πολέμου, όπου σίγουρα ο κάθε πόλεμος καταστρέφει και φθείρει ακόμα και τον νικητή.
    Πόλεμος είναι το πρόβλημα και μάχη η στρατηγική Για να κερδίσει ο πολεμιστής τον πόλεμο μελετάει με μεγάλη προσοχή τη θέση που έχει σκοπό να κατακτήσει και προσπαθεί να μάθει πού μπορεί να βασίζεται, γιατί γνωρίζει και τα ελαττώματά του και τα προτερήματά του. Έχει πάντα την επιμονή και το κουράγιο να αντιμετωπίζει προκλήσεις και απρόβλεπτες δυσκολίες. Χρησιμοποιώντας την πειθαρχία και την αφοσίωση, ο πολεμιστής του φωτός ενθουσιάζεται για να πραγματώσει το όνειρό του και αποθηκεύει μέσα του απεριόριστη δυνατότητα φαντασίας και αντοχής.
    Έχουμε την τάση να δημιουργούμε πολέμους και αυτό γιατί προσπαθούμε να τα πηγαίνουμε καλύτερα με τον εαυτό μας ­ και να τον βελτιώνουμε, προσαρμόζοντας τη ζωή μας στους κανόνες της αρμονίας.

    Όλοι είμαστε πολεμιστές, μην το ξεχνάς 'Έχεις ξυπνήσει άραγε τον πολεμιστή μέσα σου?

    σελ. 38 έγραψε:
    Οι πολεμιστές του φωτός έχουν πάντα μια λάμψη στο βλέμμα.

    Ζουν μέσα στον κόσμο, αποτελούν μέρος της ζωής άλλων ανθρώπων
    και ξεκίνησαν το ταξίδι τους δίχως δισάκι και δίχως σανδάλια.
    Σε πολλές περιπτώσεις είναι λιπόψυχοι. Δεν δρουν πάντα σωστά.

    Υποφέρουν για άχρηστα πράγματα, κρατούν άνανδρη στάση και καμιά φορά θεωρούν πως τους είναι ανίκανοι να ωριμάσουν. Συχνά θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο για οποιαδήποτε ευλογία ή θαύμα.

    Δεν είναι πάντα σίγουροι για ό,τι κάνουν. Πολλές φορές περνούν άγρυπνες νύχτες και σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα.

    Για αυτό είναι πολεμιστές του φωτός. Γιατί κάνουν λάθη. Γιατί αναρωτιούνται. Γιατί αναζητούν μια αιτία* και σίγουρα θα την βρουν.
    σελ. 76 έγραψε:
    Η πίστη δεν εμψυχώνει πάντα την ψυχή του πολεμιστή του φωτός. Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες δεν πιστεύει σε τίποτα απολύτως.
    Και ρωτάει την καρδιά του: "Αξίζει τον κόπο που κουράζομαι τόσο; "

    Μα η καρδιά παραμένει βουβή. Και ο πολεμιστής πρέπει ν' αποφασίσει μόνος του.

    Τότε αναζητά ένα παράδειγμα.... (μπλα μπλα κάτι stuff για τον Ιησού και το "απελθέτω ετούτο το ποτήριον από εμένα" ).

    Ο πολεμιστής του φωτός συνεχίζει να μην πιστεύει, αλλά προχωράει και τελικά η πίστη επιστρέφει.

    συγγνωμη αν κούρασα

    Βαγγέλης

    Καλά Χριστούγεννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ Βαγγέλη σαφώς και δεν με κούρασες.
    Ποτέ η έκφραση που έχει κάτι να πει με «μέτρο» και ευγένεια δεν με κουράζει.
    Ο Πολεμιστής του Φωτός, είναι όντως ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Paolo Coelho. Το χαρακτηριστικό του βιβλίου, από ότι θυμάμαι, είναι πως σαν άνοιγα τυχαία μια σελίδα είχε αρκετά πράγματα να δώσει ως πληροφορία στον νου μου για την περίπτωση που με απασχολούσε. Δεν το έχω τώρα τούτο το βιβλίο και κρατώ την ανάμνηση από το στάδιο που βρισκόμουν τότε ως εξήγηση των ερωτημάτων που με απασχολούσαν.
    Οφείλω όμως να σου δώσω πληροφορίες για τα σημεία του αλληγορικού λόγου που έγραψα σε αυτό το άρθρο, χωρίς να σημαίνει πως αντιστρατεύονται την παρατήρηση του εαυτού μας που διαφορετικά λέγεται και γνώθι σ’αυτόν.
    Κάθε «Λόγος» που στοιχειοθετεί ένα κείμενο, έχει κάτω από τα νοήματα που κοινωνεί ένα λιτό πλέγμα πεποιθήσεων που είναι αναγκαίο στην ταυτότητα και την συνοχή της σκέψης.
    Στο μικρό αλληγορικό κείμενο που έγραψα ο «καμβάς» των αθέατων πληροφοριών που στοιχειοθετούν πεποιθήσεις (αυτής της στιγμής) διαφέρουν αρκετά από τον υπέροχο λόγο του Paolo Coelho.
    Η «βιβλιογραφία» της σκέψης μου, έχει αναφορές στους Προσωκρατικούς φιλοσόφους, στην ανατροπή της ψευδαίσθησης των αισθήσεων μας από την μαθηματική σκέψη και σαφώς από την φιλοσοφική σύνδεση ενός χαμένου παρελθόντος με τις εξελίξεις που γίνονται σήμερα στο Σερν.

    Αν θα σου έλεγα αγαπητέ Βαγγέλη, ότι το «διάμεσο» που στην περίπτωση μας αλληγορικά μεταφέρεται μέσα από το σπαθί του πολεμιστή, έχει απόλυτη εξάρτηση από την «Ανάγκη» και την «Ξεχωριστότητα» του Εγώ των ανθρώπων θα ήταν ένας λόγος που θέλει πολύ εξήγηση. Αν πρόσθετα ακόμη πως η βαρύτητα ως φάση της κοσμικής ενέργειας ευθύνεται για την ύπαρξη αυτής της αναγκαίας αίσθησης του ξεχωριστού, καθώς και για το ίδιο το αναγκαίο «Εγώ» στα όντα, τότε μπαίνουμε σε βαθιά χωράφια που έρχονται να παντρέψουν τις πληροφορίες της Ελληνικής γραμματείας με τις σημερινές διαπιστώσεις των επιστημόνων που παράγουν μοντέλα σκέψης.

    Ακούμε συχνά ότι βρισκόμαστε σε μια φάση αλλαγής μιας παγκόσμιας συνείδησης, αλλά τούτο έχει τεράστιους κινδύνους να διολισθήσουμε σε ένα νέο «Πιστεύω» μιας εσκεμμένης παραπληροφόρησης.
    Όταν υπάρχουν αφηρημένες έννοιες που δεν μπορούν από την «μαθηματική φιλοσοφία» να αναλυθούν και να βρεθούν οι ρίζες της αιτίας και του αιτιατού, είναι άκρως επικίνδυνες γιατί η εμπειρία μας έχει αποδείξει πως γεννήθηκε ένας μεσαίωνας πίστης επάνω στον ήδη παρακμασμένο αρχαίο κόσμο.

    Ακόμη δεν είναι τυχαίο που κάθε «Πίστη» χρησιμοποιεί μέσα που διεγείρουν τις αισθήσεις με κυρίαρχη αυτή της όσφρησης που είναι και η πλέον αρχέγονη διασυνδεδεμένη με το ασυνείδητο, για να δώσει ταυτότητα βιωματικής πληροφορίας σε κάτι που «απαγορεύεται» να φιλοσοφηθεί με ανατομία της δομής του.

    Άλλα στοιχεία που εμπεριέχονται ως δομικές αθέατες πληροφορίες στο μικρό αλληγορικό κείμενο που διάβασες, είναι η αναζήτηση παντρέματος των δύο μεγάλων πυλώνων της διαδρομής του Κόσμου. Ο ένας πυλώνας είναι ο Ρομαντισμός που γέννησε εξελικτικά τον σπουδαίο Ευρωπαϊκό πολιτισμό του ημίφως και της Πίστης ενώ ο δεύτερος πυλώνας είναι η κλασική σκέψη που γέννησε θεωρήματα φωτεινά αποδείξεων και ανθρωποκεντρική σκέψη με εφαρμογή σε Νόμους ζωής.
    Δεν τα διαχωρίζω ως καλό και κακό, αλλά ως αναγκαία στην εξελικτική πορεία του κόσμου. Άλλωστε οι άνθρωποι πάντα έχουν τις εξουσίες που μπορούν να αντέξουν και σαφώς τους ταιριάζουν στην σκέψη.
    Κύριος εκπρόσωπος αυτής της φιλοσοφικής βασάνου που έχει αποτελέσματα του μη ελέγχου της την σημερινή παγκόσμια κρίση, ήταν ο Γκαίτε.
    Τεράστια ανάλυση στην «καρδιά» της σκέψης μας έχει κάνει ο πρόσφατος φιλόσοφος με ταυτότητα σκέψεων και δράσεων ο Δημήτρης Λιαντίνης.
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γνωρίζω ότι οι πληροφορίες που σου δίνω αγαπητέ Βαγγέλη είναι συμπυκνωμένες και ίσως δυσνόητες, αλλά κράτα από τα λίγα που σου γράφω πως αν και μοιάζει η γραφή με τον εξαίρετο και πολύ σπουδαίο πολεμιστή του φωτός του Paolo Coelho, εν τούτοις έχει τεράστια δομική διαφορά στο DNA του κυττάρου που πατά η αντίθεση που έψαχνε να συμφιλιώσει ο Γκαίτε.
    Εδώ οφείλω να σημειώσω για δεύτερη φορά ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, ούτε καλό και κακό… υπάρχουν μόνο δρόμοι που εξυπηρετούν τις ανάγκες των ζωτικών μας ψευδών που λειτουργούμε για να υπάρξει σε ζωή το Εγώ μας. Ακόμη και στους αυτοαποκαλούμενους «Μύστες» της εποχής μας αυτή η ρημάδα η βαρύτητα με την δημιουργία του διαμέσου (διάμεσο είναι και ο λόγος) έχει κάνει το θαύμα της για να δημιουργούν τα αναγκαία ζωτικά τους ψεύδη. Όσο πλησιάζουμε την υπέρτατη αλήθεια τόσο πιο πολύ μπλεκόμαστε στο «δίχτυ» του ζωτικού μας ψεύδους.
    Αν είμαστε βέβαιοι για παράδειγμα πως το κάθε τρίγωνο έχει ως άθροισμα μοιρών το 180, τότε έχουμε κατακτήσει την Πίστη που μας κρατά αθέατο τον Riemann και την γεωμετρία του. Το χειρότερο όμως αυτής της «πίστης» είναι πως μας στερεί τα «φτερά» του Ικάρου να πλησιάσουμε διαφορετικούς κόσμους σκέψης, εξαργυρώνοντας αυτή την ομηρία με μια ηρεμία της ανάγκης στο Οργουελικό εκτροφείο.
    Ξέρω ότι είναι δύσκολο να έχεις το έδαφος που πατάς διαρκώς υπό αίρεση και πολλές φορές αναζητώ την βεβαιότητα της ήρεμης Πίστης μια και υπάρχει τεράστια κούραση στον Σίσυφο μέσα μου. Ίσως όμως να είναι τούτη η ουσιαστική διαρκής ερώτηση στον Πολεμιστή Ηρακλή που τον καλεί να διαλέγει συνέχεια πορεία στους διπλούς δρόμους που εμφανίζονται… ενάντια στην ίδια την «βαρύτητα» της σκέψης του.

    Σε ευχαριστώ για την υπομονή να διαβάσεις την κάπως συμπυκνωμένη απαντητική μου γραφή.
    Να είσαι καλά και χάρηκα για την παρέμβαση σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή