Σαν πορεύονται στη συνήθεια της καθημερινής επανάληψης οι άνθρωποι, νομίζουν ότι βρίσκονται σε κοινωνία μεταξύ τους… Φτάνει μια μικρή αλλαγή στο τοπίο της ζωής τους να ξεστρατίσουν από το «αυτόματο» της επανάληψης, για να νοιώσουν πως πλησιάζουν τον εαυτό τους και να αισθανθούν την έννοια «μονάχοι».
Θυμάμαι
το ουσιαστικό πλησίασμα που έτυχε να κάνω σε παππούδες σε διάφορα μέρη της πατρίδας μας και τον χειμαρρώδη λόγο που εισέπραξα για μια ζωή που πέρασε σαν ταινία από τα μάτια τους στις αφηγήσεις της ζωής τους.
Το πιο σημαντικό που θυμάμαι από τις αφηγήσεις τους, είναι αυτό το στύλωμα των ματιών τους στην εικόνα της σκέψης τους και η υγρή αφήγηση της ζωής τους. Δυο μάτια που σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων, άρχιζαν να μιλούν σαν θεατρίνοι πίσω από την αυλαία για την ζωή που είχαν συναντήσει. Οι κόγχες των ματιών τους βαθιές και σκοτεινές σαν τις σκηνές των θεάτρων , άφηναν τα μικρά τους μάτια να αφηγηθούν την ιστορία από το «παιδί» που πολέμησε σε Τροίες και με θαρραλέους ελιγμούς ξεπέρασε τις Συμπληγάδες που είχε ορίσει στην διαδρομή του.
Μια χαρά έφεγγε από τα μάτια τους, στηριγμένη σε μια νοσταλγική λύπη που έφερνε στο μυαλό μου την αίσθηση ότι το έργο αυτό είναι παιγμένο χιλιάδες φορές , όσες και ο Σίσυφος ανεβοκατεβάζει το λιθάρι που επέλεξε να το ορίσει «μοίρα».
Σαν κοιτάς ένα άνθρωπο «μονάχο» που κουβαλά τα παιδικά μάτια του μέσα στη σκαμμένη από τη ζωή όψη του και δεν μπορέσεις να δεις τον εαυτό σου, σημαίνει ότι δεν είσαι έτοιμος ακόμη … Τότε πρέπει να φύγεις να περάσεις και άλλες δοκιμασίες μέχρι να σταματήσεις να κρίνεις… και να μάθεις να βλέπεις τον εαυτό σου σε τέτοια μάτια.
Έχω δει και στο χωριό μου τέτοια μάτια… μόνο που αυτά φέρνουν γύρω μου γνωστές ιστορίες και ζωντανεύουν πιο πολύ την υποκριτική Αλήθεια της ζωής που νομίζουμε ότι ζήσαμε…
Η ζωή είναι μια Μνήμη εμπειριών, που στέκει σε ένα διαφορετικό δυναμικό πίνακα στο μυαλό του καθενός. Αυτή η "μνήμη" δίνει την κίνηση στο χέρι που ακουμπά το παρόν της ζωής μας προκαλώντας χάδι αγάπης ή απώθηση φόβου.
Θα ήθελα να αναρτήσω ένα όμορφο τραγούδι από το παρελθόν ερμηνευμένο από μια Κυρία του τραγουδιού, που με την βραχνή φωνή του λόγου της έδειχνε την συναίσθηση που είχε για όλα όσα ερμήνευσε… μιλώ για την «ζώσα» στο παρόν μας Βίκυ Μοσχολιού.
Καλή ακρόαση σε όσους μπόρεσαν να συναντήσουν «μάτια» στη ζωή τους και να αντέξουν να παρακολουθήσουν την παράσταση της ζωής των «μονάχων»… δηλαδή τον ίδιο τους τον Εαυτό.
Θυμάμαι
το ουσιαστικό πλησίασμα που έτυχε να κάνω σε παππούδες σε διάφορα μέρη της πατρίδας μας και τον χειμαρρώδη λόγο που εισέπραξα για μια ζωή που πέρασε σαν ταινία από τα μάτια τους στις αφηγήσεις της ζωής τους.Το πιο σημαντικό που θυμάμαι από τις αφηγήσεις τους, είναι αυτό το στύλωμα των ματιών τους στην εικόνα της σκέψης τους και η υγρή αφήγηση της ζωής τους. Δυο μάτια που σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων, άρχιζαν να μιλούν σαν θεατρίνοι πίσω από την αυλαία για την ζωή που είχαν συναντήσει. Οι κόγχες των ματιών τους βαθιές και σκοτεινές σαν τις σκηνές των θεάτρων , άφηναν τα μικρά τους μάτια να αφηγηθούν την ιστορία από το «παιδί» που πολέμησε σε Τροίες και με θαρραλέους ελιγμούς ξεπέρασε τις Συμπληγάδες που είχε ορίσει στην διαδρομή του.
Μια χαρά έφεγγε από τα μάτια τους, στηριγμένη σε μια νοσταλγική λύπη που έφερνε στο μυαλό μου την αίσθηση ότι το έργο αυτό είναι παιγμένο χιλιάδες φορές , όσες και ο Σίσυφος ανεβοκατεβάζει το λιθάρι που επέλεξε να το ορίσει «μοίρα».
Σαν κοιτάς ένα άνθρωπο «μονάχο» που κουβαλά τα παιδικά μάτια του μέσα στη σκαμμένη από τη ζωή όψη του και δεν μπορέσεις να δεις τον εαυτό σου, σημαίνει ότι δεν είσαι έτοιμος ακόμη … Τότε πρέπει να φύγεις να περάσεις και άλλες δοκιμασίες μέχρι να σταματήσεις να κρίνεις… και να μάθεις να βλέπεις τον εαυτό σου σε τέτοια μάτια.
Έχω δει και στο χωριό μου τέτοια μάτια… μόνο που αυτά φέρνουν γύρω μου γνωστές ιστορίες και ζωντανεύουν πιο πολύ την υποκριτική Αλήθεια της ζωής που νομίζουμε ότι ζήσαμε…
Η ζωή είναι μια Μνήμη εμπειριών, που στέκει σε ένα διαφορετικό δυναμικό πίνακα στο μυαλό του καθενός. Αυτή η "μνήμη" δίνει την κίνηση στο χέρι που ακουμπά το παρόν της ζωής μας προκαλώντας χάδι αγάπης ή απώθηση φόβου.
Θα ήθελα να αναρτήσω ένα όμορφο τραγούδι από το παρελθόν ερμηνευμένο από μια Κυρία του τραγουδιού, που με την βραχνή φωνή του λόγου της έδειχνε την συναίσθηση που είχε για όλα όσα ερμήνευσε… μιλώ για την «ζώσα» στο παρόν μας Βίκυ Μοσχολιού.
Καλή ακρόαση σε όσους μπόρεσαν να συναντήσουν «μάτια» στη ζωή τους και να αντέξουν να παρακολουθήσουν την παράσταση της ζωής των «μονάχων»… δηλαδή τον ίδιο τους τον Εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.