.
Υπάρχει ένας βράχος θε
όρατος στο χωριό μου, που μου αρέσει πολύ να τον επισκέπτομαι νοητικά όσες φορές θέλω να δώσω στη σκέψη μου αρμονία και διέξοδο με εποπτεία σε ζητήματα που με απασχολούν.
Σαν υπάρξει καλή μέρα χωρίς υγρασία στην ατμόσφαιρα, στο βάθος μπορεί να δει ο παρατηρητής τον Όλυμπο που στέκει πανόπτης στη Σισύφεια ζωή μας χιλιάδες χρόνια τώρα.
Υπάρχουν χιλιάδες μέρη που μπορούν να αντικαταστήσουν το συγκεκριμένο βράχο στην καρδιά όλων μας… όμως (νομίζω) κάθε φορά ένα είναι αυτό που επιλέγουμε και μέσα από αυτό μπορούμε να μιλάμε για τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο…
Μα ακόμα και αν δεν επιλέξουμε να μιλήσουμε, κρατάμε μια αίσθηση για τη ζωή που είναι ολότελα δική μας και της δίνουμε τα χρώματα και το ανάγλυφο που ορίζουν την πορεία μας.
Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι να μοιραστώ τις σκέψεις που τελευταία έφερα στο νου από το ίδιο νοητικό ανέβασμα στο βράχο με τα χέρια σηκωμένα σαν φτερούγες σταυραετού στο πλάι… Θα έλεγα πως η πληροφορία ότι υπάρχουν λαγοί για τροφή του αρπακτικού δεν λέει τίποτε στο ορεσίβιο υπέροχο μηρυκαστικό… δηλαδή κάθε άνθρωπος και άλλη ανάγκη. Αυτό που έχει σημασία είναι η αναζήτηση της προσωπικής μας εποπτείας στην τροφή σκέψης και σώματος.
Τα μέρη που μας αφαιρούν την “πραγματικότητα” που ορίζουμε ότι έχουμε χαμένοι μέσα στη σύγκριση, μας κάνουν πιο ανάλαφρους και ικανούς να δούμε το Είναι και δεν Είναι που κουβαλάμε στη ζωή μας.
Μέσα σε μια τέτοια θέα , είμαστε παρόντες και δεν έχει σημασία η παρουσία μας…
Θα έλεγα ότι είναι μια “θεραπεία” για την ανάκτηση του μέτρου που έχουμε χάσει από τη ζωή μας και με πολύ αβασάνιστο τρόπο δηλώνουμε την ματαιοδοξία μας μέσα από την έκφραση “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”
Το πιο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε το “Ποιοι είμαστε εμείς…” αλλά αυτό είναι άσκαφτο μονοπάτι στην εγκεφαλικές λάχνες που φιλοξενούν τις πληροφορίες ζωής που “επιτρέπει” ο πολιτισμός μας…
Σημείωση :
Οι σκέψεις ακουμπούν σε πληροφορίες από πείραμα του Σρέντιγκερ.
http://www.lassp.cornell.edu/ardlouis/dissipative/Schrcat.html
Από παλιότερες πληροφορίες σχολιασμού του εν λόγω πειράματος
http://www.liantinis.org/forum/viewtopic.php?t=55
Από τον λόγο του Παρμενίδη
http://parmenides-sotglyk.blogspot.com/
Τέλος από το άρθρο που διάβασα και θα αναρτήσω μόλις το ολοκληρώσει του φίλου Σωτήρη με θέμα την Απληστία και από τους όμορφους σκοπέλους της ίδιας μου της ζωής με ότι με πιέζει για μάθηση σαν πρόβλημα προς επίλυση.
Υπάρχει ένας βράχος θε
όρατος στο χωριό μου, που μου αρέσει πολύ να τον επισκέπτομαι νοητικά όσες φορές θέλω να δώσω στη σκέψη μου αρμονία και διέξοδο με εποπτεία σε ζητήματα που με απασχολούν.Σαν υπάρξει καλή μέρα χωρίς υγρασία στην ατμόσφαιρα, στο βάθος μπορεί να δει ο παρατηρητής τον Όλυμπο που στέκει πανόπτης στη Σισύφεια ζωή μας χιλιάδες χρόνια τώρα.
Υπάρχουν χιλιάδες μέρη που μπορούν να αντικαταστήσουν το συγκεκριμένο βράχο στην καρδιά όλων μας… όμως (νομίζω) κάθε φορά ένα είναι αυτό που επιλέγουμε και μέσα από αυτό μπορούμε να μιλάμε για τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο…
Μα ακόμα και αν δεν επιλέξουμε να μιλήσουμε, κρατάμε μια αίσθηση για τη ζωή που είναι ολότελα δική μας και της δίνουμε τα χρώματα και το ανάγλυφο που ορίζουν την πορεία μας.
Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι να μοιραστώ τις σκέψεις που τελευταία έφερα στο νου από το ίδιο νοητικό ανέβασμα στο βράχο με τα χέρια σηκωμένα σαν φτερούγες σταυραετού στο πλάι… Θα έλεγα πως η πληροφορία ότι υπάρχουν λαγοί για τροφή του αρπακτικού δεν λέει τίποτε στο ορεσίβιο υπέροχο μηρυκαστικό… δηλαδή κάθε άνθρωπος και άλλη ανάγκη. Αυτό που έχει σημασία είναι η αναζήτηση της προσωπικής μας εποπτείας στην τροφή σκέψης και σώματος.
Τα μέρη που μας αφαιρούν την “πραγματικότητα” που ορίζουμε ότι έχουμε χαμένοι μέσα στη σύγκριση, μας κάνουν πιο ανάλαφρους και ικανούς να δούμε το Είναι και δεν Είναι που κουβαλάμε στη ζωή μας.
Μέσα σε μια τέτοια θέα , είμαστε παρόντες και δεν έχει σημασία η παρουσία μας…
Θα έλεγα ότι είναι μια “θεραπεία” για την ανάκτηση του μέτρου που έχουμε χάσει από τη ζωή μας και με πολύ αβασάνιστο τρόπο δηλώνουμε την ματαιοδοξία μας μέσα από την έκφραση “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”
Το πιο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε το “Ποιοι είμαστε εμείς…” αλλά αυτό είναι άσκαφτο μονοπάτι στην εγκεφαλικές λάχνες που φιλοξενούν τις πληροφορίες ζωής που “επιτρέπει” ο πολιτισμός μας…
Σημείωση :
Οι σκέψεις ακουμπούν σε πληροφορίες από πείραμα του Σρέντιγκερ.
http://www.lassp.cornell.edu/ardlouis/dissipative/Schrcat.html
Από παλιότερες πληροφορίες σχολιασμού του εν λόγω πειράματος
http://www.liantinis.org/forum/viewtopic.php?t=55
Από τον λόγο του Παρμενίδη
http://parmenides-sotglyk.blogspot.com/
Τέλος από το άρθρο που διάβασα και θα αναρτήσω μόλις το ολοκληρώσει του φίλου Σωτήρη με θέμα την Απληστία και από τους όμορφους σκοπέλους της ίδιας μου της ζωής με ότι με πιέζει για μάθηση σαν πρόβλημα προς επίλυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.