01
Πάντα μου άρεσαν τα δάση.
Όλη η Ελλάδα σε κάθε ορεινή γωνιά της , αλλά ακόμα και οι Άλπεις που είχα την τύχη να τις περάσω αρκετές φορές με γοήτευαν.
Το βουνό μου δίνει πάντα με επιβλητικό τρόπο το μεγαλείο της φύσης.
Νοιώθω μικρός και εκστασιάζομαι από τους όγκους γης και την οργιώδη βλάστηση.
Θα μπορούσα να σκεφτώ ότι τα ψηλα βουνά μου φανερώνουν τα προσωπικά μου όρια.
Τα Όντρια όμως, έχουν ένα δικό τους χαρακτήρα που τα κάνει διαφορετικά όμορφα.
Θα έλεγα … ότι το δάσος των Οντρίων μας προκαλεί με γλυκό τρόπο να δούμε σιγά- σιγά τα όρια μας και με ανθρώπινο μέτρο μας βάζει δυσκολίες περιπαίζοντας με αγάπη τις δυνατότητες μας .
Το δάσος εκτείνεται επάνω σε ένα οροπέδιο που το έχουν διαμορφώσει τα αρχέγονα κύματα πριν από εκατομμύρια χρόνια.
Όλη η επιφάνεια του οροπεδίου έχει μεγάλα και μικρά κοιλώματα του εδάφους , απομεινάρια από παλιές καταβόθρες που έχουν διαμορφώσει ένα ορεινό όγκο με τρύπες και σπήλαια βαθειά στους βράχους.
Το κυρίαρχο δέντρο είναι η οξιά μαζί με κέδρους και έλατα .
Από το γυμνό κομμάτι του οροπεδίου μόλις περάσεις τα βράχια που δεσπόζουν πάνω από το χωριό μας , το δάσος μοιάζει φιλικό και βατό.
Βαδίζοντας τις πυκνές συστάδες από οξιές συχνά βγαίνεις σε μικρά λιβάδια που νοιώθεις να σε λούζει το φως της μέρας βγαίνοντας από την έντονη σκιά του δάσους.
Μέσα στο δάσος βουλιάζουν τα βήματα σου σε παχύ στρώμα φύλων μιας καφέ – κόκκινης απόχρωσης και αμέσως μετά βρίσκεσαι σε καταπράσινα τμήματα με μυρωδιές από τσάι και βότανα.
Αυτή η αρχικά φαινομενική ευκολία μετατρέπεται πολύ σύντομα σε μια δυσκολία που εύκολα μπορεί να σε πανικοβάλει και να χαθείς εντελώς μέσα σε ατέλειωτη πορεία με λάθος κατευθύνσεις.
Όλα μοιάζουν … μπορεί να βαδίζεις ώρα να περνάς από διαφορετικά σημεία και να μην έχεις προσανατολισμό νομίζοντας ότι είναι το ίδιο σημείο, ή ότι βρίσκεται κάπου κοντά αυτό που είχες δει.
Τα πάντα μοιάζουν και το μόνο που βλέπεις είναι γη και ουρανό.
Το κάθε λάθος στην πορεία σε βγάζει σε απότομα αδιέξοδα από τεράστιες γούβες γεμάτες παχιά φύλα και πανύψηλες οξιές .
Παράλληλα νοιώθεις τόσο φιλικά και συναρπάζεσαι από το τοπίο που είναι σαν να ακούς το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων.
Απέραντη ησυχία τις όμορφες καλοκαιρινές μέρες με ένα ελαφρύ θρόισμα και σπάνια ακούς ήχους από πουλιά.
Τα άλλα τα ζώα δεν τα βλέπεις και δεν τα ακούς.
Τα νοιώθεις όμως από τα ίχνη τους.
Θα συναντήσεις ολοκάθαρα τα πατήματα της αρκούδας στη φρέσκια λάσπη στο διάβα σου , ή ακόμη τα ίχνη από το πρόσφατο ξάπλωμα των ζαρκαδιών στα βήματα σου.
Οι λάκκοι από το ψάξιμο για τροφή από τα αγριογούρουνα καθώς και οι μικρές φρεσκοσκαμμένες μπανιέρες που φτιάχνουν θα σε κάνουν να τα νοιώσεις κοντά σου.
Απέραντη ηρεμία με τόση ζωή δίπλα σου.
Θα έλεγα ότι είναι επικίνδυνα φιλικό το περιβάλλον του δάσους.
Επικίνδυνο για τον απερίσκεπτο που βαδίζει τη ζωή του και έντονα φιλικό με απολαύσεις για όποιον νοιώθει την ευθύνη της πορείας που επιλέγει.
Κάτι μου θυμίζει από την ζωή μας έξω από τα αμόλυντα τείχη του δάσους των Οντρίων.
Πάντα το σταθερό περπάτημα μου μέσα σε αυτό με κρατά σε μια ισορροπία μεταξύ της απόλαυσης και του στόχου.
Μου διδάσκει το μέτρο σε κάθε βήμα , σε κάθε ματιά , σε κάθε μυρωδιά , σε κάθε άκουσμα και σε κάθε σκέψη.
Είναι το μέρος που αφήνει τον κάθε άνθρωπο να λειτουργήσει το «μπορώ» στο οδοιπορικό του χωρίς να προσφέρει τα δώρα του με ευκολίες σε κάθε βήμα.
Θα έλεγα ότι τα Όντρια προσφέρουν μια καλή γυμναστική στις δύσκολες προσωπικές μας πορείες.
Πρώτα μετράς τα βήματα στο μυαλό σου και κατόπιν αφήνεις τις αισθήσεις να χαθούν για λίγο διάστημα σε ότι ανακαλύπτεις με γοητεία.
Το πώς βλέπουμε την πορεία μας , κάνει τη διαφορά … ή αλλιώς το πώς βλέπουμε τη σκέψη μας ,κάνει διαφορετική τη ζωή μας…
Πάντα μου άρεσαν τα δάση.
Όλη η Ελλάδα σε κάθε ορεινή γωνιά της , αλλά ακόμα και οι Άλπεις που είχα την τύχη να τις περάσω αρκετές φορές με γοήτευαν.
Το βουνό μου δίνει πάντα με επιβλητικό τρόπο το μεγαλείο της φύσης.
Νοιώθω μικρός και εκστασιάζομαι από τους όγκους γης και την οργιώδη βλάστηση.
Θα μπορούσα να σκεφτώ ότι τα ψηλα βουνά μου φανερώνουν τα προσωπικά μου όρια.
Τα Όντρια όμως, έχουν ένα δικό τους χαρακτήρα που τα κάνει διαφορετικά όμορφα.Θα έλεγα … ότι το δάσος των Οντρίων μας προκαλεί με γλυκό τρόπο να δούμε σιγά- σιγά τα όρια μας και με ανθρώπινο μέτρο μας βάζει δυσκολίες περιπαίζοντας με αγάπη τις δυνατότητες μας .
Το δάσος εκτείνεται επάνω σε ένα οροπέδιο που το έχουν διαμορφώσει τα αρχέγονα κύματα πριν από εκατομμύρια χρόνια.
Όλη η επιφάνεια του οροπεδίου έχει μεγάλα και μικρά κοιλώματα του εδάφους , απομεινάρια από παλιές καταβόθρες που έχουν διαμορφώσει ένα ορεινό όγκο με τρύπες και σπήλαια βαθειά στους βράχους.
Το κυρίαρχο δέντρο είναι η οξιά μαζί με κέδρους και έλατα .
Από το γυμνό κομμάτι του οροπεδίου μόλις περάσεις τα βράχια που δεσπόζουν πάνω από το χωριό μας , το δάσος μοιάζει φιλικό και βατό.
Βαδίζοντας τις πυκνές συστάδες από οξιές συχνά βγαίνεις σε μικρά λιβάδια που νοιώθεις να σε λούζει το φως της μέρας βγαίνοντας από την έντονη σκιά του δάσους.
Μέσα στο δάσος βουλιάζουν τα βήματα σου σε παχύ στρώμα φύλων μιας καφέ – κόκκινης απόχρωσης και αμέσως μετά βρίσκεσαι σε καταπράσινα τμήματα με μυρωδιές από τσάι και βότανα.
Αυτή η αρχικά φαινομενική ευκολία μετατρέπεται πολύ σύντομα σε μια δυσκολία που εύκολα μπορεί να σε πανικοβάλει και να χαθείς εντελώς μέσα σε ατέλειωτη πορεία με λάθος κατευθύνσεις.
Όλα μοιάζουν … μπορεί να βαδίζεις ώρα να περνάς από διαφορετικά σημεία και να μην έχεις προσανατολισμό νομίζοντας ότι είναι το ίδιο σημείο, ή ότι βρίσκεται κάπου κοντά αυτό που είχες δει.
Τα πάντα μοιάζουν και το μόνο που βλέπεις είναι γη και ουρανό.
Το κάθε λάθος στην πορεία σε βγάζει σε απότομα αδιέξοδα από τεράστιες γούβες γεμάτες παχιά φύλα και πανύψηλες οξιές .
Παράλληλα νοιώθεις τόσο φιλικά και συναρπάζεσαι από το τοπίο που είναι σαν να ακούς το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων.
Απέραντη ησυχία τις όμορφες καλοκαιρινές μέρες με ένα ελαφρύ θρόισμα και σπάνια ακούς ήχους από πουλιά.
Τα άλλα τα ζώα δεν τα βλέπεις και δεν τα ακούς.
Τα νοιώθεις όμως από τα ίχνη τους.
Θα συναντήσεις ολοκάθαρα τα πατήματα της αρκούδας στη φρέσκια λάσπη στο διάβα σου , ή ακόμη τα ίχνη από το πρόσφατο ξάπλωμα των ζαρκαδιών στα βήματα σου.Οι λάκκοι από το ψάξιμο για τροφή από τα αγριογούρουνα καθώς και οι μικρές φρεσκοσκαμμένες μπανιέρες που φτιάχνουν θα σε κάνουν να τα νοιώσεις κοντά σου.
Απέραντη ηρεμία με τόση ζωή δίπλα σου.
Θα έλεγα ότι είναι επικίνδυνα φιλικό το περιβάλλον του δάσους.
Επικίνδυνο για τον απερίσκεπτο που βαδίζει τη ζωή του και έντονα φιλικό με απολαύσεις για όποιον νοιώθει την ευθύνη της πορείας που επιλέγει.
Κάτι μου θυμίζει από την ζωή μας έξω από τα αμόλυντα τείχη του δάσους των Οντρίων.
Πάντα το σταθερό περπάτημα μου μέσα σε αυτό με κρατά σε μια ισορροπία μεταξύ της απόλαυσης και του στόχου.
Μου διδάσκει το μέτρο σε κάθε βήμα , σε κάθε ματιά , σε κάθε μυρωδιά , σε κάθε άκουσμα και σε κάθε σκέψη.
Είναι το μέρος που αφήνει τον κάθε άνθρωπο να λειτουργήσει το «μπορώ» στο οδοιπορικό του χωρίς να προσφέρει τα δώρα του με ευκολίες σε κάθε βήμα.
Θα έλεγα ότι τα Όντρια προσφέρουν μια καλή γυμναστική στις δύσκολες προσωπικές μας πορείες.
Πρώτα μετράς τα βήματα στο μυαλό σου και κατόπιν αφήνεις τις αισθήσεις να χαθούν για λίγο διάστημα σε ότι ανακαλύπτεις με γοητεία.
Το πώς βλέπουμε την πορεία μας , κάνει τη διαφορά … ή αλλιώς το πώς βλέπουμε τη σκέψη μας ,κάνει διαφορετική τη ζωή μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.