ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

02
Πάντα οι άνθρωποι μιλάμε με τη γνώση του παρελθόντος που έχουμε μέσα μας για κάτι που εξελίσσεται και δεν είναι ποτέ ίδιο με ότι ξέραμε.
Είμαστε οι άνθρωποι τραγικά όντα και υπέροχα ταυτόχρονα μέσα στην αδυναμία αυτή.

Οι σκέψεις που θέλω να χωρέσω στις λέξεις αυτού του κειμένου, είναι συγκεκριμένες.
Έχουν να κάνουν με την νομοτελειακή πραγματικότητα του θανάτου και την θέαση του ως νηφάλια "χαρά" της απροσδιοριστίας της αλλαγής.
Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία έντονης αλλαγής όλης της συνείδησης των ανθρώπων του πλανήτη.
Οι επιστήμες και οι εφαρμογές τους έχουν φύγει έτη φωτός από τη νόηση που διέθετε ο άνθρωπος πριν από εβδομήντα χρόνια.

Νοητικά δεν είμαστε έτοιμοι για την αλλαγή αυτή … πάντα παίρνει χρόνο.
Πονάμε και δεν ξέρουμε τι να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε στη λήθη της αποσύνθεσης.
Τραγική γενιά… παρωχημένη.
Κοιτώ και εγώ να δω μέσα στις αξίες του παρελθόντος , ποιες είναι αυτές που μπορώ να τις μοιραστώ στο παρόν μου.
Πρέπει να μιλάμε πολλές γλώσσες (στη σκέψη μας) ταυτόχρονα αυτή τη στιγμή.

Όταν κοιτάμε τους παππούδες , μιλάμε τη γλώσσα αυτού που μας γέννησε και την κουλτούρα αιώνων ψευδούς σταθερότητας , δακρύζοντας στη μνήμη της ενώ ακόμα αναπνέει.
Όταν κοιτάμε το παρόν, μιλάμε με τη γλώσσα του όχλου που αγωνίζεται να εξασφαλίσει μια περίοπτη θέση στο λάκκο της προσωπικής του κατανάλωσης.
Είναι η Βαβέλ της εποχής , με την υποκρισία διαχείρισης της άγνοιας μας .

Όταν κοιτάμε τα μάτια των παιδιών μας , μιλάμε τη γλώσσα της αγωνίας για τον τρόπο που αποσυντίθεται το πτώμα του «πολιτισμού» στη διαδικασία αλλαγής του.
Κανείς δεν ξέρει το μέτρο της καταστροφής του παλαιού και τον πόνο της έλλειψης που θα προκαλέσουν οι ενέργειες μας στις γενιές που κληροδοτούμε.
Η φυσική άλλαξε, τα μαθηματικά άλλαξαν… και δεν είναι τόσο απλό αυτό …
Οι άνθρωποι αλλάζουν πατρίδες μαζικά κάνοντας μοναδική αξία την αναπνοή τους.
Απλά δεν κατανοούμε το μέγεθος του κενού που δημιουργείται από το δεύτερο θάνατο της Ρώμης.
Είναι επώδυνη η κυοφορία του νέου Μεσαίωνα...

Στις σκέψεις αυτές έχω παραβάλει φωτογραφίες από μια εκκλησιά (Τον Αϊ Δημήτρη) με μια αλληλουχία.
Αρχικά η είσοδος της εκκλησίας αναγκάζει τον επισκέπτη να σκύψει πολύ να περάσει μέσα.
(Εικονίζεται η αγαπημένη μου κόρη Κατερίνα προσδιορίζοντας το μέγεθος της εισόδου)
Στη συνέχεια εικονίζεται η όλη αίσθηση του σκοτεινού χώρου του θείου δράματος που τελούνταν στις λειτουργίες της ανθρώπινης συνύπαρξης.

Τέλος επικεντρώνομαι σε μια λεπτομέρεια από το τέμπλο που ζωγράφισε ένας πρόγονος μου πριν από πολλά χρόνια και έχει μέσα της την χαρά και την φωτεινότητα της ζωής , ως σχήματα και χρωματικές αξίες του δημιουργήματος.

Κλείνοντας αυτό το συμπυκνωμένο σκέψεων κείμενο μου , θα ήθελα να σημειώσω ότι νοιώθω (σε συνάρτηση με την σημειολογία των φωτογραφιών) την ταπεινότητα ως αναγκαία προϋπόθεση για την μετάβαση στη νέα εποχή.
Ακόμη νοιώθω ότι πρέπει να κρατήσουμε ενεργές τις συνάξεις της ψυχής μας σε ότι έρχεται.
Και τρίτο , να εστιαστούμε ο καθένας προσωπικά σε ότι πιο χαρούμενο και λιτό περιέχει το δομικό στοιχείο του Είναι μας.
Ίσως αντέξουμε το χτίσιμο της νέας ζωής μέσα από τις ανάγκες της επόμενης θέασης.