.
- Που θα τη βρεις βρε πιδίμ … έκλεισαν όλα πια…
Θα ακούσεις να σου λένε οι παλιότεροι μόλις τους αναφέρεις ότι θέλεις να πας να την επισκεφτείς.
Από μια πλευρά έχουν δίκιο γιατί δεν κυκλοφορούν πλέον άνθρωποι μέσα στο δάσος και η βλάστηση νίκησε τα μονοπάτια των ανθρώπων…
Όμως η θέληση είναι πάντα δυνατότερη από την αδυναμία…
Κάπως έτσι οδηγήθηκα να οργανώσω την αναζήτηση αυτής της σταλαγμιτικής σπηλιάς που την είχα επισκεφτεί στα μικρά χρόνια της εφηβείας μου.
Καλύτερος οδηγός από τον Σωτήρη Γακόπουλο δεν θα μπορούσε να βρεθεί στην Δραγασιά.
Το σφρίγος και το κέφι αυτού του εβδομηντάχρονου ανθρώπου σίγουρα είναι πρόκληση για την ράθυμη αναπνοή που ζουν οι άνθρωποι του καναπέ.
Τα πάντα έκλεισαν για το πρωινό ραντεβού της ανάβασης.
Τα απαραίτητα τρόφιμα και τα μέσα για το φτιάξιμο αυτοσχέδιας σκάλας καθόδου στη σπηλιά οργανώθηκαν.
Η ΠΟΡΕΙΑ
Πριν από πολλά χρόνια οι τρεις περίπου ώρες βαδίσματος γινόταν με συνοδεία μουλαριών και γαϊδάρων για το κουβάλημα των απαραίτητων εφοδίων.
Το μικρό φορτηγό του Σωτήρη μας έφερε στη ρίζα του δάσους απαλλάσσοντας μας από τον κοπιαστικό κόπο της ανάβασης μέχρι αυτό.
Τίποτε κακό και τίποτε καλό… απλά ζούμε στο 2009 και σίγουρα έχουμε διαφορετικές συνήθειες και επιλογές.
Από εκεί και πέρα , καμία από τις υπάρχουσες προς χρήση τεχνολογίες δεν θα μας έφερνε κοντά στο στόχο μας.
Αφού εντοπίσαμε την περιοχή , άρχισε η αναζήτηση στα δαιδαλώδη ξέφωτα.
Κάποια στιγμή μου είπε ο Σωτήρης
- Φοβήθηκα ότι δεν θα τη βρούμε.
Χωριστήκαμε (εγώ με τα δύο παιδιά μου) και εκείνος μόνος ψάχνοντας σε παράλληλες κατευθύνσεις το δαιδαλώδες τοπίο.
Η φωνή του Σωτήρη έφερε το χαμόγελο στα χείλη μας
- Από δω ! τη βρήκα !
Η ΣΠΗΛΙΑ
Τίποτε δεν έμοιαζε από αυτό που είχε κρατήσει η μνήμη μου εδώ και τριάντα τόσα χρόνια.
Σίγουρα θα ήταν αδύνατο να την βρω μόνος μου.
Το κοίλο άνοιγμα της προϊστορικής καταβόθρας είχε γεμίσει από νέες οξιές και το τοπίο δεν θύμιζε τίποτε.
Καθίσαμε έξω από την τρύπα ακριβώς δίπλα της και παρατηρούσαμε μια το τοπίο και μια τον παλιό κορμό που υπήρχε στο άνοιγμα και εξυπηρετούσε την κάθοδο.
Η αντικατάσταση του σαπισμένου ξύλου ήταν απαραίτητη από τα επιδέξια κτυπήματα του τσεκουριού του Σωτήρη.
Μια νέα σκάλα τώρα βρισκόταν στο πρώτο επίπεδο καθόδου της σπηλιάς.
Η κάθοδος ήταν πρώτα του Σωτήρη , μετά του Ηλία έπειτα της Κατερίνας και τελευταίος εγώ
Πάντα υπήρχε ένας μεγαλύτερος μπροστά και πίσω , για να βοηθούμε τα παιδιά στα πατήματα και την σταθερότητα της καθόδου.
Μετά από λίγα βήματα στο ανώμαλο πρανές πλάτωμα της καθόδου, το σκοτάδι έπαιρνε κυρίαρχα το ρόλο του αφήνοντας πίσω μας το αχνό φως της εισόδου.
Μια άλλη αυτοσχέδια σκάλα βρισκόταν στο προϊστορικό ψυγείο της σπηλιάς.
Ήταν υγρή και καλυμμένη με βρύα , που οδηγούσε στο δεύτερο επίπεδο της βάσης.
Ο Σωτήρης επιδέξια την δοκίμασε και με παιδική ζωντάνια είπε.
- Καλή είναι … ένας- ένας και προσεκτικά μη σπάσει…
Το ίδιο ακριβώς σκηνικό με την σειρά καθόδου επαναλήφθηκε σε μια ένταση ατομικής προσοχής του κάθε ενός σε ότι τα χέρια και τα πόδια καλούνταν να ακουμπήσουν.
Η ικανοποίηση της επιτυχίας ήταν στο πρόσωπο του κάθε ενός και το αισθανόσουν χωρίς να το βλέπεις μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που το μετρούσαν οι ριπές του φωτός από το φακό.
Το κρύο του χώρου με το υγρό περιβάλλον κυριαρχούσε.
Ξεκίνησα πρώτος σε ένα ερωτικό αντάμωμα της μνήμης μου στη φιδίσια διαδρομή της σπηλιάς.
Το πέρασμα στενό και το ύψος μεγάλο.
Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε ένα τεράστιο κατολίσθημα βράχου που έκανε λίγο δύσκολη τη διαδρομή και μετά βρεθήκαμε στον όμορφο διάδρομο με την φιδίσια ανάπτυξη.
Κατά την επιστήμη της σπηλαιολογίας δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ανάδειξη της… όμως για μένα έχει το ενδιαφέρον του βιώματος ενός χρόνου που κυλά με δικούς του ρυθμούς και στάζουν ήρεμα οι σταλακτίτες την ανάπτυξη τους.
Η απόλυτη ηρεμία.
Στο παρελθόν οι επισκέπτες έκαναν μεγάλες καταστροφές σπάζοντας σταλακτίτες αξιοποιώντας τα κομμάτια ως σουβενίρ της επίσκεψης τους.
Είναι ένα πληγωμένο σπήλαιο που σαν γέρικο προϊστορικό ζώο αφήνει ανοικτές τις πληγές να σου θυμίζουν την εφήμερη ιστορία των προγόνων σου.
Ακόμη και ματαιόδοξες μικρές καταγραφές επισκέψεων (ευτυχώς σε ένα σημείο) τις κρατά το σπήλαιο να σου θυμίζουν ανθρώπους που απλά πέρασαν και δεν υπάρχουν πια.
H νυκτερίδα που συνάντησε το φως του φακού μας ήταν αδύναμη να κατανοήσει αυτή την διαφορετική εισβολή στο χώρο της , κάνοντας την να παραμείνει σαστισμένη και ακίνητη σε αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής του χώρου.
Η αίσθηση του χώρου φιλική μια απέραντη ηρεμία μας έκανε να μην θέλουμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες ομαδικού χαρακτήρα σαν επισφράγισμα της κοινής μας εμπειρίας και ξεκινήσαμε να φτάσουμε πάλι στο φως της ηλιόλουστης μέρας.
Σε κάθε βήμα έριχνα το φως σε διάφορα σημεία του σπηλαίου, να κρατήσω στη μνήμη μου τη μορφή των σταλακτιτών που περιγελούν τον ανθρώπινο χρόνο της ζωής.
ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΦΩΣ
Ανέβηκα τελευταίος τη σκάλα , προσπαθώντας να μείνω όσο πιο πολύ μπορούσα στα σωθικά της γης μου.
Μόλις ανεβήκαμε επάνω δεν μιλούσε κανείς.
Ο Σωτήρης ανέλαβε τον ρόλο του μάστορα να φτιάξει ένα σταθερό σημάδι με ένα κλαρί για τον εντοπισμό της σπηλιάς.
Έκανα ένα τσιγάρο και αυτό που μας κρατούσε σε επικοινωνία ήταν το βίωμα της σκοτεινής μήτρας που μας είχε φιλοξενήσει.
Κάθε πέντε – έξι βήματα κατά την αποχώρηση μας έστρεφα το βλέμμα και κατέγραφα το τοπίο του μέρους της σπηλιάς καταχωρώντας το καλά μέσα στη μνήμη μου.
Μόλις την αφήσαμε πίσω από το οπτικό πεδίο της βλάστησης των Οντρίων, η ζωή ήταν μπροστά μας με άλλα ενδιαφέροντα.
Όπως κάθε βίωμα στη ζωή μας και η σπηλιά κρύφτηκε βαθειά μέσα στη σκέψη μας αφήνοντας μας ένα ανείπωτο ειδικό βάρος στην εμπειρία μας.
Νέα βήματα , νέα παρατήρηση σε γαλήνια μάτια γεμάτα παιδική απορία.
Τώρα είχαμε άλλο στόχο.
Πάλι από την αρχή να οργανώσουμε μια πορεία να φτάσουμε στο Μπρέζι.
Κάθε φορά που πετυχαίνουμε ένα στόχο γιορτάζουμε και τον αφήνουμε για κάτι άλλο … εγώ το λέω αυτό ζωή !
01
- Που θα τη βρεις βρε πιδίμ … έκλεισαν όλα πια…
Θα ακούσεις να σου λένε οι παλιότεροι μόλις τους αναφέρεις ότι θέλεις να πας να την επισκεφτείς.
Από μια πλευρά έχουν δίκιο γιατί δεν κυκλοφορούν πλέον άνθρωποι μέσα στο δάσος και η βλάστηση νίκησε τα μονοπάτια των ανθρώπων…
Όμως η θέληση είναι πάντα δυνατότερη από την αδυναμία…
Κάπως έτσι οδηγήθηκα να οργανώσω την αναζήτηση αυτής της σταλαγμιτικής σπηλιάς που την είχα επισκεφτεί στα μικρά χρόνια της εφηβείας μου.Καλύτερος οδηγός από τον Σωτήρη Γακόπουλο δεν θα μπορούσε να βρεθεί στην Δραγασιά.
Το σφρίγος και το κέφι αυτού του εβδομηντάχρονου ανθρώπου σίγουρα είναι πρόκληση για την ράθυμη αναπνοή που ζουν οι άνθρωποι του καναπέ.
Τα πάντα έκλεισαν για το πρωινό ραντεβού της ανάβασης.
Τα απαραίτητα τρόφιμα και τα μέσα για το φτιάξιμο αυτοσχέδιας σκάλας καθόδου στη σπηλιά οργανώθηκαν.
Η ΠΟΡΕΙΑ
Πριν από πολλά χρόνια οι τρεις περίπου ώρες βαδίσματος γινόταν με συνοδεία μουλαριών και γαϊδάρων για το κουβάλημα των απαραίτητων εφοδίων.
Το μικρό φορτηγό του Σωτήρη μας έφερε στη ρίζα του δάσους απαλλάσσοντας μας από τον κοπιαστικό κόπο της ανάβασης μέχρι αυτό.
Τίποτε κακό και τίποτε καλό… απλά ζούμε στο 2009 και σίγουρα έχουμε διαφορετικές συνήθειες και επιλογές.
Από εκεί και πέρα , καμία από τις υπάρχουσες προς χρήση τεχνολογίες δεν θα μας έφερνε κοντά στο στόχο μας.
Αφού εντοπίσαμε την περιοχή , άρχισε η αναζήτηση στα δαιδαλώδη ξέφωτα.
Κάποια στιγμή μου είπε ο Σωτήρης
- Φοβήθηκα ότι δεν θα τη βρούμε.
Χωριστήκαμε (εγώ με τα δύο παιδιά μου) και εκείνος μόνος ψάχνοντας σε παράλληλες κατευθύνσεις το δαιδαλώδες τοπίο.Η φωνή του Σωτήρη έφερε το χαμόγελο στα χείλη μας
- Από δω ! τη βρήκα !
Η ΣΠΗΛΙΑ
Τίποτε δεν έμοιαζε από αυτό που είχε κρατήσει η μνήμη μου εδώ και τριάντα τόσα χρόνια.
Σίγουρα θα ήταν αδύνατο να την βρω μόνος μου.
Το κοίλο άνοιγμα της προϊστορικής καταβόθρας είχε γεμίσει από νέες οξιές και το τοπίο δεν θύμιζε τίποτε.
Καθίσαμε έξω από την τρύπα ακριβώς δίπλα της και παρατηρούσαμε μια το τοπίο και μια τον παλιό κορμό που υπήρχε στο άνοιγμα και εξυπηρετούσε την κάθοδο.
Η αντικατάσταση του σαπισμένου ξύλου ήταν απαραίτητη από τα επιδέξια κτυπήματα του τσεκουριού του Σωτήρη.
Μια νέα σκάλα τώρα βρισκόταν στο πρώτο επίπεδο καθόδου της σπηλιάς.
Η κάθοδος ήταν πρώτα του Σωτήρη , μετά του Ηλία έπειτα της Κατερίνας και τελευταίος εγώ
Πάντα υπήρχε ένας μεγαλύτερος μπροστά και πίσω , για να βοηθούμε τα παιδιά στα πατήματα και την σταθερότητα της καθόδου.
Μετά από λίγα βήματα στο ανώμαλο πρανές πλάτωμα της καθόδου, το σκοτάδι έπαιρνε κυρίαρχα το ρόλο του αφήνοντας πίσω μας το αχνό φως της εισόδου.
Μια άλλη αυτοσχέδια σκάλα βρισκόταν στο προϊστορικό ψυγείο της σπηλιάς.
Ήταν υγρή και καλυμμένη με βρύα , που οδηγούσε στο δεύτερο επίπεδο της βάσης.
Ο Σωτήρης επιδέξια την δοκίμασε και με παιδική ζωντάνια είπε.
- Καλή είναι … ένας- ένας και προσεκτικά μη σπάσει…
Το ίδιο ακριβώς σκηνικό με την σειρά καθόδου επαναλήφθηκε σε μια ένταση ατομικής προσοχής του κάθε ενός σε ότι τα χέρια και τα πόδια καλούνταν να ακουμπήσουν.
Η ικανοποίηση της επιτυχίας ήταν στο πρόσωπο του κάθε ενός και το αισθανόσουν χωρίς να το βλέπεις μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που το μετρούσαν οι ριπές του φωτός από το φακό.
Το κρύο του χώρου με το υγρό περιβάλλον κυριαρχούσε.
Ξεκίνησα πρώτος σε ένα ερωτικό αντάμωμα της μνήμης μου στη φιδίσια διαδρομή της σπηλιάς.
Το πέρασμα στενό και το ύψος μεγάλο.
Ανεβήκαμε και κατεβήκαμε ένα τεράστιο κατολίσθημα βράχου που έκανε λίγο δύσκολη τη διαδρομή και μετά βρεθήκαμε στον όμορφο διάδρομο με την φιδίσια ανάπτυξη.
Κατά την επιστήμη της σπηλαιολογίας δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ανάδειξη της… όμως για μένα έχει το ενδιαφέρον του βιώματος ενός χρόνου που κυλά με δικούς του ρυθμούς και στάζουν ήρεμα οι σταλακτίτες την ανάπτυξη τους.
Η απόλυτη ηρεμία.
Στο παρελθόν οι επισκέπτες έκαναν μεγάλες καταστροφές σπάζοντας σταλακτίτες αξιοποιώντας τα κομμάτια ως σουβενίρ της επίσκεψης τους.Είναι ένα πληγωμένο σπήλαιο που σαν γέρικο προϊστορικό ζώο αφήνει ανοικτές τις πληγές να σου θυμίζουν την εφήμερη ιστορία των προγόνων σου.
Ακόμη και ματαιόδοξες μικρές καταγραφές επισκέψεων (ευτυχώς σε ένα σημείο) τις κρατά το σπήλαιο να σου θυμίζουν ανθρώπους που απλά πέρασαν και δεν υπάρχουν πια.
H νυκτερίδα που συνάντησε το φως του φακού μας ήταν αδύναμη να κατανοήσει αυτή την διαφορετική εισβολή στο χώρο της , κάνοντας την να παραμείνει σαστισμένη και ακίνητη σε αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής του χώρου.
Η αίσθηση του χώρου φιλική μια απέραντη ηρεμία μας έκανε να μην θέλουμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες ομαδικού χαρακτήρα σαν επισφράγισμα της κοινής μας εμπειρίας και ξεκινήσαμε να φτάσουμε πάλι στο φως της ηλιόλουστης μέρας.
Σε κάθε βήμα έριχνα το φως σε διάφορα σημεία του σπηλαίου, να κρατήσω στη μνήμη μου τη μορφή των σταλακτιτών που περιγελούν τον ανθρώπινο χρόνο της ζωής.ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΦΩΣ
Ανέβηκα τελευταίος τη σκάλα , προσπαθώντας να μείνω όσο πιο πολύ μπορούσα στα σωθικά της γης μου.
Μόλις ανεβήκαμε επάνω δεν μιλούσε κανείς.
Ο Σωτήρης ανέλαβε τον ρόλο του μάστορα να φτιάξει ένα σταθερό σημάδι με ένα κλαρί για τον εντοπισμό της σπηλιάς.
Έκανα ένα τσιγάρο και αυτό που μας κρατούσε σε επικοινωνία ήταν το βίωμα της σκοτεινής μήτρας που μας είχε φιλοξενήσει.
Κάθε πέντε – έξι βήματα κατά την αποχώρηση μας έστρεφα το βλέμμα και κατέγραφα το τοπίο του μέρους της σπηλιάς καταχωρώντας το καλά μέσα στη μνήμη μου.
Μόλις την αφήσαμε πίσω από το οπτικό πεδίο της βλάστησης των Οντρίων, η ζωή ήταν μπροστά μας με άλλα ενδιαφέροντα.
Όπως κάθε βίωμα στη ζωή μας και η σπηλιά κρύφτηκε βαθειά μέσα στη σκέψη μας αφήνοντας μας ένα ανείπωτο ειδικό βάρος στην εμπειρία μας.
Νέα βήματα , νέα παρατήρηση σε γαλήνια μάτια γεμάτα παιδική απορία.
Τώρα είχαμε άλλο στόχο.
Πάλι από την αρχή να οργανώσουμε μια πορεία να φτάσουμε στο Μπρέζι.
Κάθε φορά που πετυχαίνουμε ένα στόχο γιορτάζουμε και τον αφήνουμε για κάτι άλλο … εγώ το λέω αυτό ζωή !
01
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.