02
Αυτό το Δεκαπενταύγουστο η Δραγασιά είχε πλήρη ηρεμία.
Μετά το βραδινό φαγητό αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα με το γιό μου στο χωριό μας, που έμοιαζε σκηνικό παρατημένο μετά από παράσταση.
Η διαρκής φαγωμάρα των λίγων ιθαγενών συνχωριανών κατά τις αρχαιρεσίες του συλλόγου κατάφερε να έχει κλειστό το χώρο του συλλόγου που άλλοτε γέμιζε από μουσικές και γέλια τέτοιες μέρες με θαμώνες ακόμη και από τα γύρω χωριά.
- Όλοι νοιώθουμε σπουδαίοι και ικανοί να γίνουμε αρχηγοί. (Ψέλλισα)
Θυμήθηκα την όμορφη ατάκα που μου είχε πει κάποτε ένας φίλος.
Στην Ελλάδα (μου είχε πει) , ο θεός το μυαλό το μοίρασε δίκαια και μάλιστα πολύ σε κάθε άνθρωπο.
Απόδειξη είναι ότι κανένας δεν παραπονιέται ότι έχει λίγο.
Κάπως έτσι με συγκεχυμένα συναισθήματα μεταξύ μειδιάματος και θλίψης άρχισα να σιγοψιθυρίζω τους στίχους του Σαββόπουλου «Κωλοέλληνες» (και το τραγούδι εδώ)
Τι περίεργο συναίσθημα να αγαπάς τα άρρωστα κομμάτια του εαυτού σου και να ψάχνεις να βρεις γιατρειά χωρίς να είσαι γιατρός…
Φτάσαμε σε ένα όμορφο σκεπαστό παγκάκι πάνω από το σύλλογο απολαμβάνοντας τη βραδινή δροσιά της ηρεμίας.
Τη σιωπή της αισθαντικής απόλαυσης την έσπασε η ερώτηση του γιού μου που είχε άμεση σχέση με τα ενδιαφέροντα της εφηβείας του.
- Γιατί ρε πατέρα όταν βλέπεις μια κοπέλα που είναι διαβασμένη, σοβαρή , σπουδαγμένη και με μυαλό και συζητά μαζί σου τη μια στιγμή , την άλλη στιγμή θα την δεις να «παίζει» με τον μαλάκα παίδαρο με τις αλυσίδες στο λαιμό που το μυαλό του είναι ακατοίκητο;
Αμέσως του είπα ότι αυτό ήταν και παραμένει ερώτημα και για τη δική μου αίσθηση, αλλά θα ήθελα να ακούσω την δική του σκέψη.
Χαμογέλασα ικανοποιημένος , όταν μου είπε ότι τελικά την καταλαβαίνω (την κοπέλα) γιατί και εγώ θα κοιτάξω την χαζή γκόμενα που δεν έχει μυαλό αλλά με φτιάχνει σαν γυναίκα.
- Είναι κάτι που δεν το ορίζουμε… (συμπλήρωσε)
Το ακατοίκητο από ζωή χωριό με το θέμα που μου ανέφερε ο γιός μου ήταν το ίδιο.
Ένστικτα παντού και συμπεριφορές που ορίζουν μόνο αυτά.
Όσο και να φτιάχνουμε το γνωστικό μας κομμάτι στο μυαλό, η φύση μας και το βαθύτερο Εγώ μας έχει τρόπους να εκφράζεται αψηφώντας μας.
Ακόμα και πρωθυπουργοί ρε Ηλία του λέω τρέχουν πίσω από την μυρωδιά του …
Οι άνθρωποι είμαστε ταυτόχρονα (και) λεβέντες και μαλάκες…
Μόλις το παραδεχτείς αρχίζεις να ελέγχεις την όμορφη φύση σου που είναι και τα δύο.
Όσο παραμυθιάζεσαι ότι είσαι σπουδαίος στο μυαλό τόσο θα σου παρουσιάζονται αδυναμίες της σάρκας που θα φωνάζουν.
Την ώρα εκείνη ανηφόριζε ο Θειος μας ο Γιώργος με αργό βήμα μέσα στο μισοσκόταδο.
Γυρίζω και λέω στο γιο μου
- Όλα είναι ένα και τα πάντα γίνονται γύρω μας σε αρμονία αν τα βλέπεις… κοίτα πώς θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας τώρα…
Φώναξα με αργό , κοφτό λόγο χωρίς πολλά λόγια το θειο μου.
Έκατσε δίπλα μας και όπως περίμενα είχε η αναπνοή του την απαραίτητη μυρωδιά από το βραδινό τσίπουρο.
Μετά από λίγες κουβέντες με αρκετές παύσεις του λέω:
- Τι θα έλεγες ρε θειο για τη ζωή που έζησες; Τι αίσθηση σου έχει αφήσει μετά από τόσα χρόνια;
Άφησε λίγο το χρόνο να περάσει αδιαφορώντας για την άμεση απάντηση , ψάχνοντας με τα ζαλισμένα μάτια του τις εικόνες της ζωής του και αποκρίθηκε:
- Κάποτε ανψιέ είχε πει ένας γέρος για το ίδιο θέμα ότι η ζωή είναι ένα κρύο ποτήρι νερό. Να αυτό κατάλαβα και γω. Τίποτε άλλο. Επανέλαβε τρεις τέσσερις φορές το «τίποτε άλλο»…
Οι λίγες κουβέντες που αλλάξαμε μετά μέχρι να σηκωθούμε και να τον καληνυχτίσουμε δεν μπορούσαν να μας αλλάξουν την γεύση που μας είχε αφήσει το ποτήρι με το νερό της σοφίας που είχαμε ακούσει.
Η σιωπή του χωριού , η φαγωμάρα του Εγώ των χωριανών , οι απορίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τελικά η αίσθηση που αφήνει η ζωή στο διάβα της είχαν χωρέσει μέσα στη βόλτα μας.
- Είδες που όταν παρατηρείς όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου έχουν άμεση σχέση με τα ερωτήματα σου; (Είπα στο γιό μου)
Θα έλεγα ότι ήταν μια καλή παράσταση ζωής, αυτή που παρακολουθήσαμε, χωρίς χορηγούς και χειροκροτήματα στο τέλος.
Η μόνη δεξιότητα που χρειάζεται (ως εισιτήριο) για να την δεις είναι η ίδια η παρατήρηση ταυτόχρονα του εαυτού σου μέσα και έξω από σένα.
Ακόμη και η απουσία των ανθρώπων από τη γιορτή , είχε τον ρόλο της στην παράσταση…
Ήταν μια καλή σκηνοθεσία της ζωής…
Αυτό το Δεκαπενταύγουστο η Δραγασιά είχε πλήρη ηρεμία.
Μετά το βραδινό φαγητό αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα με το γιό μου στο χωριό μας, που έμοιαζε σκηνικό παρατημένο μετά από παράσταση.
Η διαρκής φαγωμάρα των λίγων ιθαγενών συνχωριανών κατά τις αρχαιρεσίες του συλλόγου κατάφερε να έχει κλειστό το χώρο του συλλόγου που άλλοτε γέμιζε από μουσικές και γέλια τέτοιες μέρες με θαμώνες ακόμη και από τα γύρω χωριά.
- Όλοι νοιώθουμε σπουδαίοι και ικανοί να γίνουμε αρχηγοί. (Ψέλλισα)
Θυμήθηκα την όμορφη ατάκα που μου είχε πει κάποτε ένας φίλος.
Στην Ελλάδα (μου είχε πει) , ο θεός το μυαλό το μοίρασε δίκαια και μάλιστα πολύ σε κάθε άνθρωπο.
Απόδειξη είναι ότι κανένας δεν παραπονιέται ότι έχει λίγο.
Κάπως έτσι με συγκεχυμένα συναισθήματα μεταξύ μειδιάματος και θλίψης άρχισα να σιγοψιθυρίζω τους στίχους του Σαββόπουλου «Κωλοέλληνες» (και το τραγούδι εδώ)
Τι περίεργο συναίσθημα να αγαπάς τα άρρωστα κομμάτια του εαυτού σου και να ψάχνεις να βρεις γιατρειά χωρίς να είσαι γιατρός…
Φτάσαμε σε ένα όμορφο σκεπαστό παγκάκι πάνω από το σύλλογο απολαμβάνοντας τη βραδινή δροσιά της ηρεμίας.
Τη σιωπή της αισθαντικής απόλαυσης την έσπασε η ερώτηση του γιού μου που είχε άμεση σχέση με τα ενδιαφέροντα της εφηβείας του.
- Γιατί ρε πατέρα όταν βλέπεις μια κοπέλα που είναι διαβασμένη, σοβαρή , σπουδαγμένη και με μυαλό και συζητά μαζί σου τη μια στιγμή , την άλλη στιγμή θα την δεις να «παίζει» με τον μαλάκα παίδαρο με τις αλυσίδες στο λαιμό που το μυαλό του είναι ακατοίκητο;
Αμέσως του είπα ότι αυτό ήταν και παραμένει ερώτημα και για τη δική μου αίσθηση, αλλά θα ήθελα να ακούσω την δική του σκέψη.
Χαμογέλασα ικανοποιημένος , όταν μου είπε ότι τελικά την καταλαβαίνω (την κοπέλα) γιατί και εγώ θα κοιτάξω την χαζή γκόμενα που δεν έχει μυαλό αλλά με φτιάχνει σαν γυναίκα.
- Είναι κάτι που δεν το ορίζουμε… (συμπλήρωσε)
Το ακατοίκητο από ζωή χωριό με το θέμα που μου ανέφερε ο γιός μου ήταν το ίδιο.
Ένστικτα παντού και συμπεριφορές που ορίζουν μόνο αυτά.
Όσο και να φτιάχνουμε το γνωστικό μας κομμάτι στο μυαλό, η φύση μας και το βαθύτερο Εγώ μας έχει τρόπους να εκφράζεται αψηφώντας μας.
Ακόμα και πρωθυπουργοί ρε Ηλία του λέω τρέχουν πίσω από την μυρωδιά του …
Οι άνθρωποι είμαστε ταυτόχρονα (και) λεβέντες και μαλάκες…
Μόλις το παραδεχτείς αρχίζεις να ελέγχεις την όμορφη φύση σου που είναι και τα δύο.
Όσο παραμυθιάζεσαι ότι είσαι σπουδαίος στο μυαλό τόσο θα σου παρουσιάζονται αδυναμίες της σάρκας που θα φωνάζουν.
Την ώρα εκείνη ανηφόριζε ο Θειος μας ο Γιώργος με αργό βήμα μέσα στο μισοσκόταδο.
Γυρίζω και λέω στο γιο μου
- Όλα είναι ένα και τα πάντα γίνονται γύρω μας σε αρμονία αν τα βλέπεις… κοίτα πώς θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας τώρα…
Φώναξα με αργό , κοφτό λόγο χωρίς πολλά λόγια το θειο μου.
Έκατσε δίπλα μας και όπως περίμενα είχε η αναπνοή του την απαραίτητη μυρωδιά από το βραδινό τσίπουρο.
Μετά από λίγες κουβέντες με αρκετές παύσεις του λέω:
- Τι θα έλεγες ρε θειο για τη ζωή που έζησες; Τι αίσθηση σου έχει αφήσει μετά από τόσα χρόνια;
Άφησε λίγο το χρόνο να περάσει αδιαφορώντας για την άμεση απάντηση , ψάχνοντας με τα ζαλισμένα μάτια του τις εικόνες της ζωής του και αποκρίθηκε:
- Κάποτε ανψιέ είχε πει ένας γέρος για το ίδιο θέμα ότι η ζωή είναι ένα κρύο ποτήρι νερό. Να αυτό κατάλαβα και γω. Τίποτε άλλο. Επανέλαβε τρεις τέσσερις φορές το «τίποτε άλλο»…
Οι λίγες κουβέντες που αλλάξαμε μετά μέχρι να σηκωθούμε και να τον καληνυχτίσουμε δεν μπορούσαν να μας αλλάξουν την γεύση που μας είχε αφήσει το ποτήρι με το νερό της σοφίας που είχαμε ακούσει.
Η σιωπή του χωριού , η φαγωμάρα του Εγώ των χωριανών , οι απορίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τελικά η αίσθηση που αφήνει η ζωή στο διάβα της είχαν χωρέσει μέσα στη βόλτα μας.
- Είδες που όταν παρατηρείς όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου έχουν άμεση σχέση με τα ερωτήματα σου; (Είπα στο γιό μου)
Θα έλεγα ότι ήταν μια καλή παράσταση ζωής, αυτή που παρακολουθήσαμε, χωρίς χορηγούς και χειροκροτήματα στο τέλος.
Η μόνη δεξιότητα που χρειάζεται (ως εισιτήριο) για να την δεις είναι η ίδια η παρατήρηση ταυτόχρονα του εαυτού σου μέσα και έξω από σένα.
Ακόμη και η απουσία των ανθρώπων από τη γιορτή , είχε τον ρόλο της στην παράσταση…
Ήταν μια καλή σκηνοθεσία της ζωής…
Το "αλατοπίπερο" που αναζητούμε μέσω μίας συζήτησης σε μία προσωπικότητα, δεν το αντιλαμβανόμαστε από το "φαίνεσθαι" όσο κι αν σε κάποιους μια τέτοια παραδοχή ηχεί παράλογη, ο καθένας το αναζητεί σε όποιον δύναται να το προσφέρει... Οπότε φρονώ πως τη σκέψη μας προωθεί περισσότερο ο προβληματισμός και λιγότερο η ανεδαφική κριτική... Άλλωστε μην κρίνεις ίνα μην κριθείς...καλό βράδυ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ ανώνυμε σε ευχαριστώ για την παρέμβαση σου στις σκέψεις του άρθρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι σίγουρος ότι ή σκέψη σου , όπως όλες οι απόψεις έχουν την αξία τους και είναι γόνιμες για τον προσωπικό μας προβληματισμό.
Όμως δεν μπόρεσα να κατανοήσω πλήρως τη σκέψη σου , λόγω της συμπυκνωμένης γραφής.
Αν θέλεις ανέπτυξε την προσωπική σου θέαση έστω και αν διαφωνείς με μέρος του άρθρου απ’ ότι κατάλαβα.
Πάντα μαθαίνουμε από το διαφορετικό … και η αξία κάθε σκέψης είναι δεδομένη.
Σε ευχαριστώ
Κ.Ζ
θα συμφωνήσω με τον "Άγνωστο" και θα "μεταφράσω" τα λεγόμενά του με έναν πιό σχετικιστικό τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αυτό που είπες αγαπητέ Κ.Ζ...
οτι ψάχνεις να βρείς γιατρικό χωρίς να είσαι γιατρός.Σαφώς και δέχομαι την αδυναμία μου να καταλάβω ένα βιβλίο μόνο απο το εξώφυλλό του! Η ίδια η σχετικότητα μας υπαγορεύει ότι είμαστε καταδικασμένοι να "θαυμάζουμε" το κάθε τί απο τη δική μας και μόνο, σκοπιά.Όπως ένα παλιό σκουριασμένο μπαούλο, ένα ακατοίκητο χωριό, ή μυαλο, μπορεί να κρύβει κάτι αξιόλογο... Το να το εκτιμήσει κανείς, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, ίσως και χάρισμα!
Πολλά χαιρετίσματα,
Λέμης Ανδρέας Φ.
Πάτρα
Αγαπητέ σκεπτόμενε Ανδρέα Λέμη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω απολύτως με όσα έγραψες στην παρατήρηση σου και προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άδεια μπαούλα ή μυαλά.
Το ότι δεν είμαστε γιατροί είναι μια δική μου αλήθεια … γιατί γιατρός (με την μεταφορική έννοια, άρα κυρίαρχος του εαυτού του) είναι όποιος μετέχει ολιστικά της γνώσης…
Έννοιες κατακτημένες από λίγους ιστορικά ανθρώπους που η σοφία τους φέρει το άρωμα της μέχρι σήμερα.
Αγαπητέ Ανδρέα ,
Αυτό το κείμενο που διάβασες έχει το χαρακτήρα του χρονογραφήματος και ως εκ τούτου οφείλει να είναι συμβατό με την ζωή που διαπιστώνουμε γύρω μας .
Άρα δεν μπορεί να ωραιοποιήσει τις εκφράσεις ή τις ελλείψεις που διαπιστώνει η αντιληπτότητα του κάθε συγγραφέα.
Την προσωπική μου αντίληψη θα την δεις ως περιρρέουσα συναισθηματική φόρτιση στο τέλος του χρονογραφήματος.
Πάντως χαίρομαι για την ευαισθησία και την τιμή που απέδωσες με την καταγραφή της θέσης σου.
Είναι όμορφο να αφήνουμε τις τηβέννους των προσωπικών μας γνώσεων και να μετέχουμε σε ένα καφενείο σκέψης…
Κάπως έτσι θέλω να είναι και αυτός ο χώρος….
Θα χαρώ να φιλοξενήσω την ανθρωποκεντρική σκέψη σου μέσω άρθρου.
Με εκτίμηση
Κώστας Ζωγραφόπουλος