ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΓΕΡΙΚΑ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ

.

Σ’ όποιον φορολογούμενο «βιοπαλαιστή» να πω ότι ονειρεύτηκα γέρικα ντουβάρια του χωριού μου και ότι μου έλεγαν πολλά στον ύπνο μου … θα με θεωρήσει έτοιμο για ψυχανάλυση…


Όμως από αυτό το χώρο που μπορούν να διαβάζουν διαφορετικά ,όσοι αντέχουν τα όνειρα, νομίζω ότι είναι το κατάλληλο μέρος να μοιραστώ τα λόγια που χόρευαν με τα πλιθιά και τις πέτρες…
Ονειρεύτηκα λοιπόν, ότι έλεγαν τα ντουβάρια σε μας τους ανθρώπους :
- Το να μας γκρεμίσετε είναι εύκολο.
Το να γυρίσετε το βλέμμα σας αλλού και να μας αφήσετε να πέσουμε είναι πάλι σαν να μας γκρεμίζετε…
Κάθε φορά που καταγγέλλετε τους άλλους γιατί εμείς πέφτουμε είναι σαν να μας γκρεμίζετε εσείς με τα χέρια σας.

Άπλωσα τα χέρια μου να κρατήσω τον γερμένο τοίχο και μου είπε:
- Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε μόνος σου είσαι άχρηστος … φύγε αν θέλεις να σωθείς.

Έψαχνα γύρω μου άλλους και δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στην ίδια γλώσσα.
Η μόνες λέξεις που άκουγα ήταν ιδιώτης και πολίτης αλλά ο καθένας έδινε μια άλλη έννοια σε αυτές.
Στάθηκα όρθιος με το γερμένο ντουβάρι πίσω μου και τους είπα:
- Ο ιδιώτης είναι μόνος και οι αρχαίοι τον έκριναν βλάκα ο πολίτης είναι έξυπνος και περνά καλύτερα από τον κρυμμένο στη σκιά της τηλεόρασης…
Αμέσως κάποια χέρια ακούμπησαν τον τοίχο και αυτός άρχισε να ισιώνει.
Άλλοι έφυγαν γελώντας προχωρώντας μακριά.
Τότε ο τοίχος άρχισε να μεγαλώνει και να δημιουργεί διακλαδώσεις.
Όσο περισσότερα χέρια τον ακουμπούσαν τόσο μεγάλωνε και άπλωνε την δροσερή σκιά του σε εμάς.
Έφτιαξε ένα μικρό σπιτάκι που έγραφε «για τουρισμό».
Μια ανακοίνωση κάτω από την ταμπέλα έλεγε για λίγους που θέλουν να μάθουν πως είναι τα χέρια που με κρατάνε…
Στο βάθος πάνω από τα βράχια μικρά ντουβάρια προστάτευαν καλλιέργειες με αρωματικά βότανα που κάμερες με υπολογιστές παρακολουθούσαν την πρόοδο τους.
Χαρούμενοι νέοι και γέροι μαζί πείραζαν ο ένας τον άλλο και ο Δήμαρχος τους ανακοίνωνε ότι η επιχείρηση που λεγόταν «χέρια στον γέρικο τοίχο» πήγαινε καλά.
Οι άνθρωποι μόλις άκουγαν κάτι καινούριο για να φτιάξουν στο χωριό (με τους τοίχους) … έλεγαν δεν ξέρω … πες μου να μάθω... είναι όμορφο αυτό.

Όλοι είχαν αξία και ιδιαίτερες δεξιότητες .

Κάποια στιγμή που γύρισα να κοιτάξω μακριά από ψηλά το τι γινόταν , οι τοίχοι άρχισαν να συρρικνώνονται και έμεινε ο αρχικός γερμένος τοίχος.
Εγώ στεκόμουν μπροστά του και φώναζα :
- Μάθετε τι είναι ιδιώτης και τι πολίτης…
Με κοίταζαν και έλεγαν … άσε τις φιλοσοφίες έχουμε δουλειές και ανάγκες.
Τότε ο τοίχος μου ψιθύρισε με τριγμούς από μέσα του:
- Περιμένω να το μάθεις πρώτα εσύ τι είναι αυτό που λες και μετά θα ακολουθήσουν κι άλλοι… Τώρα είδες, μπορείς να διαλέξεις…

Σε αυτή την αγωνία της Βαβέλ με βρήκε η ανάγκη να επιστρέψω στα εγκεφαλικά μήκη κύματος που τα λέμε ζωή ξύπνια…
Λέτε να έχουν αξία τα όνειρα;
Λέτε να έχουμε αξία κάθε άνθρωπος ξεχωριστά ;
Λέτε το «μαζί» στα «όνειρα» να κάνει θαύμα ;