.
Ήταν ένα ηλιόλουστο απομεσήμερο, πριν από δέκα οκτώ χρόνια περίπου, όταν βαδίζαμε πλάι στην ρεματιά ανατολικά του χωριού μας με τον πατέρα μου.
Σήμερα έχουν κλείσει τα περισσότερα μονοπάτια και το μέρος αυτό το χρησιμοποιούν ως τόπο διαμονής οι αρκούδες που επισκέπτονται συχνά τα δέντρα του χωριού με τους καρπούς.
Πηγαίναμε λοιπόν τον παλιό δρόμο προς το Σιώποτο με τα νεροφαγώματα στη ρίζα του λόφου της Δραγασιάς.
Το βάδισμα του ήταν όπως πάντα ανάλαφρο , αλλά εκείνη τη φορά είχε μέσα του μια αυξομείωση , κάτι σαν παιδικό παιχνίδι.
Ο πάντα λιγομίλητος χαρακτήρας του έρχονταν σε αντίθεση με την παιδική αναζήτηση που έβγαζε το σώμα του.
Κοιτούσε δεξιά του δρόμου και παραμέριζε άλλοτε με τα χέρια και άλλοτε με το βλέμμα τους θάμνους ψάχνοντας κάτι να βρει.
Δεν άργησε πολύ και κοντοστάθηκε κοιτώντας μέσα σε ένα μικρό άνοιγμα των δέντρων με άγρια βλάστηση.
Άφησε λίγο το βλέμμα του να πλανηθεί μόνο για εκείνον και με τη σταθερή βραχνή του φωνή μου είπε:
- Την βλέπεις αυτή την πέτρα ;
(Ήταν ένα αγκωνάρι πέτρας που έφτανε περίπου μέχρι τη μέση μας.)
- Σ’ αυτήν ανέβαινα όταν ήμουν μικρός και πηδούσα κάτω. Μου φαινόταν πολύ ψηλά.
Πολλές φορές έχω φέρει αυτή τη μνήμη στο μυαλό μου και κάθε φορά έχει ένα διαφορετικό άρωμα.
Σε κάθε επόμενη θύμηση , είναι και πιο λεπτό και ευωδιαστό το άρωμα αυτής της σκηνής.
Μια πέτρα , ένα παιδί που μαθαίνει τα όρια του, ένας ενήλικας που βλέπει το παιδί μέσα του, ένας πατέρας που θέλει να δώσει τον εαυτό του στο γιό του, μια αγάπη για τον τόπο που κρατά σε πέτρες τις αναμνήσεις σου … ένας ολόκληρος κόσμος χωρίς πολλά λόγια…
Ίσως ήταν βαριά η κληρονομιά του Δευκαλίωνα και της Πύρρας με τις πέτρες που άφηναν πίσω τους και έφτιαχναν λαούς…
Έχω να περάσω χρόνια από εκείνο το σημείο , αλλά είμαι σίγουρος ότι ο μικρός Αχιλλέας θα βρίσκεται πάντα εκεί, έστω και αν όσοι τον ήξεραν νομίζουν ότι είναι δίπλα στον Αι Δημήτρη.
Το περίεργο είναι ότι ακούγονται και φωνές στη θύμηση μου, από τα γέλια της επιτυχίας σε κάθε πτώση… με μια άγνωστη φωνή σε μένα του μικρού Αχιλλέα …
Το κυρίαρχο και ουσιαστικότερο όμως είναι ότι ο μικρός Αχιλλέας ζει.
Εγώ απλά θέλω να του δώσω και άλλη ζωή μέσα από την μνήμη όπως και σε όλους τους φίλους του.
Θα έλεγα ότι η μνήμη, είναι το χρέος που μας το έχει αφήσει ο παππούς Δευκαλίων… για να μην χάσουμε τις πέτρες των προγόνων μας…
(Πηγή εικόνων αναγνωστικών)
Ήταν ένα ηλιόλουστο απομεσήμερο, πριν από δέκα οκτώ χρόνια περίπου, όταν βαδίζαμε πλάι στην ρεματιά ανατολικά του χωριού μας με τον πατέρα μου.
Σήμερα έχουν κλείσει τα περισσότερα μονοπάτια και το μέρος αυτό το χρησιμοποιούν ως τόπο διαμονής οι αρκούδες που επισκέπτονται συχνά τα δέντρα του χωριού με τους καρπούς.
Πηγαίναμε λοιπόν τον παλιό δρόμο προς το Σιώποτο με τα νεροφαγώματα στη ρίζα του λόφου της Δραγασιάς.
Το βάδισμα του ήταν όπως πάντα ανάλαφρο , αλλά εκείνη τη φορά είχε μέσα του μια αυξομείωση , κάτι σαν παιδικό παιχνίδι.
Ο πάντα λιγομίλητος χαρακτήρας του έρχονταν σε αντίθεση με την παιδική αναζήτηση που έβγαζε το σώμα του.
Κοιτούσε δεξιά του δρόμου και παραμέριζε άλλοτε με τα χέρια και άλλοτε με το βλέμμα τους θάμνους ψάχνοντας κάτι να βρει.
Δεν άργησε πολύ και κοντοστάθηκε κοιτώντας μέσα σε ένα μικρό άνοιγμα των δέντρων με άγρια βλάστηση.
Άφησε λίγο το βλέμμα του να πλανηθεί μόνο για εκείνον και με τη σταθερή βραχνή του φωνή μου είπε:
- Την βλέπεις αυτή την πέτρα ;(Ήταν ένα αγκωνάρι πέτρας που έφτανε περίπου μέχρι τη μέση μας.)
- Σ’ αυτήν ανέβαινα όταν ήμουν μικρός και πηδούσα κάτω. Μου φαινόταν πολύ ψηλά.
Πολλές φορές έχω φέρει αυτή τη μνήμη στο μυαλό μου και κάθε φορά έχει ένα διαφορετικό άρωμα.
Σε κάθε επόμενη θύμηση , είναι και πιο λεπτό και ευωδιαστό το άρωμα αυτής της σκηνής.
Μια πέτρα , ένα παιδί που μαθαίνει τα όρια του, ένας ενήλικας που βλέπει το παιδί μέσα του, ένας πατέρας που θέλει να δώσει τον εαυτό του στο γιό του, μια αγάπη για τον τόπο που κρατά σε πέτρες τις αναμνήσεις σου … ένας ολόκληρος κόσμος χωρίς πολλά λόγια…
Ίσως ήταν βαριά η κληρονομιά του Δευκαλίωνα και της Πύρρας με τις πέτρες που άφηναν πίσω τους και έφτιαχναν λαούς…
Έχω να περάσω χρόνια από εκείνο το σημείο , αλλά είμαι σίγουρος ότι ο μικρός Αχιλλέας θα βρίσκεται πάντα εκεί, έστω και αν όσοι τον ήξεραν νομίζουν ότι είναι δίπλα στον Αι Δημήτρη.
Το περίεργο είναι ότι ακούγονται και φωνές στη θύμηση μου, από τα γέλια της επιτυχίας σε κάθε πτώση… με μια άγνωστη φωνή σε μένα του μικρού Αχιλλέα …Το κυρίαρχο και ουσιαστικότερο όμως είναι ότι ο μικρός Αχιλλέας ζει.
Εγώ απλά θέλω να του δώσω και άλλη ζωή μέσα από την μνήμη όπως και σε όλους τους φίλους του.
Θα έλεγα ότι η μνήμη, είναι το χρέος που μας το έχει αφήσει ο παππούς Δευκαλίων… για να μην χάσουμε τις πέτρες των προγόνων μας…
(Πηγή εικόνων αναγνωστικών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.