Εορταστικό χρονικό χωρίς βολικό «θέμα»

.


Καλημέρα.
Μπορεί να φαντάζει ανόητο να ξεκινά ένα κείμενο που προορίζεται για άχρονη ανάγνωση, με μια καλημέρα. Δηλαδή να λες "καλημέρα" στο κενό... σε  μια γραφή που δεν έχει παροντικούς αποδέκτες, έτοιμους να λειτουργήσουν την ανάδραση που κάνει την επικοινωνία. Από την άλλη όμως, δίνει ένα χρονικό πλαίσιο στο ενδιαφέρον ερωτηματικό «που», το οποίο συνιστά αφετηρία για αυτήν την επικοινωνία. Ο «τόπος» πάντα γεννά τις ανάγκες και τη σκέψη, οπότε σύμφωνα με την σημειολογική άνοιξη που έχουν τούτες οι μέρες, η Γη, η Δήμητρα, έχει μεγάλη σημασία στη «ματιά» της σκέψης μας.

Σήμερα λοιπόν είναι για τους Έλληνες μεγάλη Παρασκευή, που παραπέμπει στην γιορτή του Πάσχα. Δεν θα εξηγήσω τι σημαίνει Έλλην, ούτε αντίστοιχα τι σημαίνει  Πάσχα, μια και θα μπορούσε να αποκαλείται Λαμπρή ή ακόμη και Ανάσταση. Ο λόγος που δεν θα αναλύσω τούτα, είναι γιατί θα έγραφα πολλές σελίδες για όσα δεν ξέρω, και με κρατούν συνήθως άφωνο μπροστά στις μικρές νοητικές ανακαλύψεις της ζωής μου. Θα έλεγε κάποιος πως η άρνηση της γραφής αποτελεί ένα κενό και ίσως ασυγχώρητο για την αναλυτική ορθολογιστική σκέψη, που αγωνιά να υπάρξει.
Ας πούμε ότι γράφω με παύσεις….
Η παύση στην μουσική, είναι ταιριαστή με το «μη χρώμα» του ζωγράφου, ή με την σιωπή μας στη ζωή (σαφώς και στο θέατρο) που κρύβει μέσα της ένα τεράστιο πλούτο ήχων, χρωμάτων και συναισθημάτων, εντελώς αθέατα για τους αμύητους.

Σήμερα λοιπόν, είναι μια Παρασκευή του χρόνου που χαρακτηρίζεται από ομοιομορφία συνηθειών, σκέψεων, και δράσεων των κατοίκων αυτής της χρονικής στιγμής σε τούτη τη γωνιά του Πλανήτη. Όχι ότι είναι κάτι το σημαντικό αυτή η διαπίστωση, αλλά τίθεται για να υπάρχει ως κοινωνιολογική παρατήρηση στον αναγνώστη.
Το ουσιαστικό περιεχόμενο της σκέψης αυτών των ανθρώπων με τις ομοιόμορφες αντιδράσεις, δεν έχει καμία σημασία μια και είναι προβλέψιμο. Πάλι θα μπορούσα ως ανόητος να δώσω το πλαίσιο των ζητημάτων που τους απασχολούν αυτήν την γιορτινή περίοδο, ατομικά ή κοινωνικά. Θα ήταν όμως πολύ θορυβώδες και άστοχο.
Οι άνθρωποι περιγράφουμε τα φαινόμενα (που επιλέγουμε να μας συμβαίνουν) και αδυνατούμε να δούμε την ουσία γέννεσης τους. Έτσι φτάνοντας στην κυτταρική δομική σύστασης των συμπεριφορών, διαπιστώνουμε πως στην εκτροφή της ανθρώπινης σάρκας αυτήν την περίοδο, κυριαρχεί η ανάγκη επιβίωσης του «Εγώ». Όλα αυτά βέβαια, μέσα από την διάθεση διωξίματος του πόνου που παράγει το «πάθος», ζητώντας όμως τα άτομα παράλληλα να καταναλώσουν το υπόλοιπο μέρος αυτής της διπλής διαδικασίας, που είναι η «Ηδονή». Δεν είναι τυχαίο που πηγαίνουν με κατάνυξη να σταυρώσουν ασυνείδητα τον επιλεγμένο (;) Θεό τους, για να γιορτάσουν μετά από λίγο την δική Του νίκη της Ανάστασης, ως δική τους επιτυχία.

Θα ήταν λίγο να ρωτήσουμε λοιπόν τι σημαίνει για τον κόσμο η επικαιρότητα, μια και η ανάγνωση της ως πραγματικότητα, είναι μια πρόφαση που φτιάχνει την φανταστική μας ζωή, αποφεύγοντας να κατέβουμε στον Άδη των προθέσεων μας, που ως ουσία είναι πάντα αθέατη.
Βέβαια τούτο το γνωρίζουν οι εκτροφείς της ανθρώπινης σάρκας και έτσι εύκολα θα βάλουν διλήμματα για το δίκιο και το άδικο, δηλαδή την προσταγή «πάρε θέση» σε γεγονότα που βοηθούν την ύπνωση της ζωής των μαζικών προϊόντων, που ονομάζονται κοινωνίες.
Ξέρω ότι η σκέψη χωρίς παραδείγματα κουράζει… και γι’ αυτό θα ρωτήσω μέσω της επικαιρότητας : Ποιος έχει δίκιο; Ο Χρυσαυγίτης Καιάδας ή ο Δήμαρχος Καμίνης; Το "τι" έγινε δεν έχει σημασία, μια και η ουσία δεν βρίσκεται στις απόψεις των μαριονετών, όσο στην πρόθεση του κουκλοπαίκτη…

Α!! Να μη ξεχάσω, είναι ακόμη άσηπτος ο νέκυς πρώην σκηνοθέτης Λευτέρης Βογιατζής, περιμένοντας τον ενταφιασμό την Τετάρτη μετά τις θρησκευτικές εκδηλώσεις του Χριστεπώνυμου πλήθους. Η «πληροφορία» είναι Θεός και αρκεί για να νιώσουν οι απανταχού καλλιτεχνίζοντες ότι μετέχουν  αυτής της πληροφορίας ως κοινωνοί… Με ευκολία θα αντιγράψουν τις απόψεις για τα έργα της ζωής του εκλιπόντος. Μερικοί θα δηλώσουν γι αυτόν "γνώστες" κάπως αόριστα, θαυμάζοντας το έργο του, ή κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν τις ανούσιες κουβέντες γύρω τους, προσπερνώντας αρνητικά το θέμα. Πρωτογενή σκέψη όμως επάνω στο έργο του, που να αφορά τον εαυτό τους, ελάχιστοι θα τολμήσουν να κάνουν… Γιατί τούτο απαιτεί χρόνο που δεν έχουμε, μια και η πληροφορία γύρω μας πωλείται σχεδόν δωρεάν και μας κάνει χωρίς κόπο «γνώστες»… επαινώντας ή κατηγορώντας ότι δεν καταλαβαίνουμε.

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά;
Είμαστε όλοι εδώ με προθέσεις που η μεγαλοπρέπεια της φτήνιας τους το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι κλαυσίγελο.

Τελευταία ο δόλιος, διαβάζω τον Οιδίποδα Τύραννο. Θα μου πείτε η διαστροφή δεν έχει όρια, αλλά πριν το σκεφτεί κάποιος, σημειώνω ότι το γνωρίζω εκ των προτέρων. Άλλωστε το «πάθος» της «Αμαρτίας» είναι πολύ γλυκό. Αυτό μας το είπαν αρκετές τραγουδίστριες ερμηνεύοντας τους στίχους του Κώστα Ψυχογιού στο τραγούδι «Ιστορία μου».
Μη βιαστεί κάποιος να μου πει ότι ξεφτίλισα την ιστορία του Σοφοκλή, γιατί η «Αμαρτία» αν γνωρίζει ο επίδοξος κριτής λίγα κολλυβογράμματα, είναι η Αστοχία. Δηλαδή έχει μια τελείως διαφορετική έννοια ως λέξη, από αυτήν που κοινωνιολογικά το «κοπάδι» καταλαβαίνει.
Σκέφτομαι... πόσα κοινά σημεία έχουμε εμείς οι άνθρωποι με αυτό το κορυφαίο έργο του παππού Σοφοκλή.  Η ευκολία όμως της "γνώσης" που ως τσίχλα με γεύση φράουλας που αναμασούν οι άνθρωποι, θα τους κάνει να μιλήσουν για το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα ως κεντρική ουσία του έργου. Θα έλεγα ότι το προφανές των πεποιθήσεων μας, είναι αυτό που μας προσφέρει μια ζωή θλιβερή και τα «αχ» που δεν ξέρουμε την πηγή τους και τα ονομάζουν οι «επιστήμονες» της εποχής "άγχος".

Κανένας δεν θα ρωτήσει γιατί ο παππούς Σοφοκλής θέλησε να σκοτώσει στο σενάριο του την Σφίγγα, ούτε θα ψάξει τους γονείς αυτού του μυθικού τέρατος… Ούτε καν την σημειολογία ύπαρξης της ως μύθος… Δεν θα προσέξει μέσα από την ευφυΐα του ήρωα Οιδίποδα, τις επιλογές των πράξεων του, που ουσιαστικά είναι και οι αστοχίες του. Δεν θα πάει πίσω από τον μπερντέ του προφανούς για να κατανοήσει πως γίνεται ο ήρωας να είναι όντας δίκαιος και να εισπράττει την αδικία της ζωής μέσω των Θεών…

Όλα αυτά όμως δεν είναι της παρούσης. Έτσι λοιπόν Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα κάνουμε βουτιά στο μέλλον σε αυτό το μεγάλο έργο, για να πούμε περισσότερα.

Σήμερα όμως, αυτή την μέρα ετοιμαζόμαστε για το Πάσχα. Ή την Λαμπρή και σαφώς κατ’ άλλους για την Ανάσταση.
Όσο και να φαίνεται παράταιρο, είναι όμορφο αυτό.

Συνήθως φοβόμαστε αυτά που φανταζόμαστε ότι θα μας έρθουν, και δεν τολμούμε να ονειρευτούμε αυτά που θα μας κάνουν να χαρούμε. Έχουμε ταυτίσει την χαρά με την κτήση και την κατοχή της κτήσης με φόβο απώλειας… Για να το κάνουμε πιο λιανά, την ίδια την ζωή μας δεν την χαιρόμαστε φοβούμενοι μην τη χάσουμε. Μα… αφού έτσι και αλλιώς θα πάψουμε να είμαστε συγκροτημένη ενεργειακά μονάδα, δηλαδή θα κοιτάξουμε κάποτε τα ραδίκια ανάποδα, γιατί να μη χαρούμε αυτή την τωρινή μας κατάσταση;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που δύσκολα τίθεται στον εαυτό μας, και ακόμη πιο δύσκολα απαντιέται από εμάς. Για τους άλλους, ουουου…. Έχουμε να πούμε πολλά. Άλλωστε είναι γνωστή η ευκολία των επιστημών που κόβουν το πτώμα (της ολιστικής γνώσης) πιστεύοντας ότι καταλαβαίνουν τη ζωή του μέρους του. Τούτο είναι μια συνήθης μέθοδος πλάνης, που είναι όμως αναγκαία για την ύπαρξη των συντεχνιών.Άλλωστε σημασία για τον πολιτισμό μας δεν έχει το "Τι ξέρω", αλλά το "Τι νομίζουν οι άλλοι ότι ξέρω". Ο λόγος είναι προφανής και καθόλου αμελητέος.  Η ωφελιμιστική εξάρτηση της γνώσης από την κοινωνική διαστρωμάτωση κάνει τη γνώση εργαλείο προσπορισμού του "Εγώ" και της "κοιλιάς" αντί να είναι "Πάθος" ζωής...  Είπαμε πιο πάνω, ότι από τα πάθη προτιμούμε τις ηδονές....

Σήμερα όμως ετοιμαζόμαστε ο καθένας με τους ρυθμούς του για το Πάσχα, ή την Λαμπρή και γιατί όχι για την Ανάσταση της δικής του προσδοκίας.
Καμία προσδοκία δεν είναι αμελητέα. Ούτε αυτή που ψάχνει να υπάρξει μέσα στο λάκκο …

Είχα καιρό να γράψω τα δικά μου ψέματα, και το χάρηκα πολύ.
Πιο πολύ όμως χάρηκα που δεν είχα εστίαση σε ένα θέμα, πράγμα που με καθιστά αμφιβόλου ικανότητας να κοινωνήσω συγκεκριμένα πράγματα με τους γύρω μου.
Όταν αποτυγχάνω να αναπαράγω την υπάρχουσα λογική νιώθω υπέροχα…

Θα τολμούσαμε να φτιάχνουμε στη ζωή μας χρονικά παρόντος και αφηγήσεις χωρίς θέματα;
Να μια πρόκληση που δεν την συνιστώ σε συγκροτημένες και δομημένες προσωπικότητες…
Ας μην καταστραφούμε όλοι, ας έχουμε και κάποιους «ακέραιους».

Να είστε όλοι καλά κάθε μέρα που μας χαρίζει ως δώρο η ζωή!

Πρόσθετες πληροφορίες : 
(Για όσους δεν πήγαν κάπου αλλού να περάσουν καλύτερα, σταματώντας να  διαβάζουν κάπου στη μέση το κείμενο)

Επικαιρότητα Καμίνη – Καιάδα
Επικαιρότητα θανάτου Λευτέρη Βογιατζή
Σκέψεις στο τελευταίο έργο του Λευτέρη Βογιατζή «Αμφιτρίων»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου