.
Η «Τέχνη» είναι ζωή;
Η δική μας φαντασία που σκαρώνει ένα σύμβολο μπορεί να είναι ζωή;
Οι λέξεις και τα νοήματα μπορεί να αποτελούν ζωή;
Δεν έχω απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά δεν γράφω εδώ για να σας δώσω απαντήσεις, αλλά εκμεταλλεύομαι την ηλεκτρονική δυνατότητα της γραφής, να ακουμπάμε τα χέρια της σκέψης μας ορισμένοι άνθρωποι μεταξύ μας και να κοινωνούμε απορίες, έστω και αν φαίνεται πως γράφω γνώμες σε δομημένους ανθρώπους που διατηρούν απόψεις.
Σήμερα θα «ξαπλώσουμε» στα ηλεκτρονικά σημεία του διαδικτύου μια φωτογραφία που έκανε να συγκινηθούν αρκετοί Έλληνες που την αναπαρήγαγαν ως κοινοποίηση μέσα από την ευαισθησία τους.
Πρόκειται για μια μαζική αντιγραφή σχολίων που συνοδεύουν την φωτογραφία που δείχνει ένα κοριτσάκι που έχασε την μητέρα του στον πόλεμο. Η άρνηση να δεχθεί την απώλεια σημειώνει το σχόλιο, ότι ήταν έντονη αρνούμενο το παιδί να διατραφεί. Ένα βράδυ το βρήκαν στο προαύλιο του ορφανοτροφείου να έχει ζωγραφίσει την μητέρα του και αυτό να είναι ξαπλωμένο με ευλάβεια, βγάζοντας τα παπούτσια του, μέσα στην κοιλιά της.
Όντως είναι μια συγκινητική ιστορία.
Το πρώτο που έκανα, μετά από την συγκίνηση που έφερα στην μνήμη μου για την δυσαναπλήρωτη σχέση της μάνας με το παιδί, ήταν να ζητήσω περισσότερα στοιχεία για την χώρα και τον άνθρωπο που κατέγραψε το γεγονός.
Δεν χρειάστηκε πολύ να ψάξω για να μάθω ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι…
Ο Ιρανός φωτογράφος Bagareh Bisheh, (στοιχεία εδώ) που αρέσκεται να τοποθετεί γραμμικά σχέδια δίπλα στις φωτογραφίες του, βρήκε αφορμή από την κουρασμένη ανεψιά του που κοιμήθηκε στο δρόμο να κάνει αυτή την εικαστική λήψη.
Σαφώς κυρίαρχο ρόλο στην αναπαραγωγή των υπολοίπων, έπαιξε και η συγκινητική ιστορία που σκάρωσε ο άνθρωπος που μετέφερε την εικόνα στην διαδικτυακή ψευδό- πραγματικότητα.
Συνεχίζει όμως να παραμένει μια συγκινητική ιστορία σαν αυτή των παραμυθιών που ενώ γνωρίζουμε ότι είναι δημιουργήματα του νου, φέρνουν το συναίσθημα κοντά στα μάτια και τα υγραίνουν.
Όλα τούτα όμως, δεν τα έγραψα για να κάνω τον έξυπνο αποκαλύπτοντας τις συναισθηματικές μας πλάνες, αλλά για να βάλω το ερώτημα αν το «ψέμα» παράγει ζωή και ενέργειες σε αντίθεση με την Αλήθεια που περνά από δίπλα μας και δεν την αντιλαμβανόμαστε.
Ίσως η Τέχνη, χωρίς να έχω σαφή ορισμό της, φτιάχνει κόσμους που μπορούν να σκουντήξουν και να αφυπνίσουν τον δικό μας…
Βέβαια η πλειονότητα των ανθρώπων, ενώ συγκινείται ξεχνά γρήγορα και επανέρχεται στις πεποιθήσεις που έχει μάθει να λειτουργεί ο νους τους, κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα πράγματα από αυτά που συγκίνησαν το συναίσθημα τους.
Δίνουμε οι άνθρωποι, εκδοχές «Ιδεατού» για να μπορούμε να ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας και να λειτουργούμε τα ζωώδη ένστικτά μας.
Η «Μάνα» είναι ιερό πράγμα θα σου πει ο «καντηλανάφτης» της βίας γύρω μας, ενώ ταυτόχρονα θα απαξιώσει την γυναίκα που δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει την ερωτική του ανικανότητα… επάνω της.
Θυμήθηκα το τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι που έγραψε για το έργο Sweet Movie και τιτλοφορείται «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο». Λέει στον τελευταίο στίχο του αυτό το τραγούδι, «Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη, τους προγόνους τους πουλούν… Κι’ ότι αρπάξουν δεν θα μείνει, γιατί ευθύς μελαγχολούν»
(το τραγούδι εδώ)
Αυτή την μελαγχολία βλέπω, που το συναίσθημα μας πλησιάζει Αξίες που δεν τις εφαρμόζουμε στην φοβική ζωή μας. Θα έλεγα ότι μετά από λίγο σαν συγκινηθούμε, συνεχίζουμε την ίδια τακτική της βίας, τίμημα στο βωμό της φανταστικής μας προστασίας.
Πόσες φορές στη ζωή μας σκεφτήκαμε ότι μπορεί να κερδίσουμε σαν χάσουμε;
Τι; Φαίνεται παράλογη αυτή η πρόταση;
Μα ναι, είναι παράλογη γιατί η λογική είναι λίγη μπροστά στην ελευθερία του λόγου που ξεφεύγει από την «κανονικότητα» και κερδίζει φτιάχνοντας δικά του μονοπάτια …
Αν δεν ήταν παράλογος ο Ρίμαν, δεν θα έφτιαχνε μια γεωμετρία που είναι διαφορετική από αυτή του μεγάλου Ευκλείδη και αντιβαίνει στα συνηθισμένα της ζωής που ξέρουμε…
Το αν είναι χρήσιμη ας το απαντήσουν οι άνθρωποι που ταξιδεύουν στα φεγγάρια έξω από την Γη μας.
Το χρήσιμο και το άχρηστο είναι δυο έννοιες που εξαρτώνται από την δική μας ζωή και σαφώς από την απάντηση στο ερώτημα : Τι ζώο είμαστε;
Συνήθως βολευόμαστε στα υγρά περιβάλλοντα ενός πεταμένου τενεκέ πάνω στο χώμα, αλλά αν και θεωρούμε τον εαυτό μας Αετό, είμαστε στην πραγματικότητα σκουλήκια.
Για να γίνεις Αετός, θα πρέπει να κινδυνεύσεις να εκτεθείς, περιμένοντας να βγάλεις φτερά για να πετάξεις.
Μπορεί λοιπόν να μας κάνει να "πετάξουμε" ένα ψέμα;
Μπορεί μια φωτογραφία που δεν έχει μέσα της αλήθεια να δημιουργήσει Αλήθειες;
Ότι όμως και να γράψουμε εδώ πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, θα είναι άχρηστο, αν δεν εφαρμόσουμε στην δική μας ζωή τις υπερβάσεις του σκουληκιού που θέλει να μάθει να πετά…
Κλείνοντας αυτό το σχολιασμό που θεώρησα όμορφο να τον κοινωνήσω στο διαδίκτυο, θα έλεγα πως θέλει πολύ οξυμένη διάκριση το συναίσθημα, γιατί όπως όλα τα στοιχεία της φύσης, εύκολα από φάρμακο γίνονται φαρμάκι στο σώμα και τη σκέψη μας.
Επιμένω όμως πως είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε, πως το να χάνουμε δεν είναι τόσο απλό, αρκεί να καταλαβαίνουμε τον κόσμο πέρα από τις παρωπίδες που μας φόρεσαν για να κάνουμε με ασφάλεια το αγώι που μας προορίζουν μέσα στη ζωή μας.
Εδώ σταματούν τα λόγια που μοιράζονται με τους υπόλοιπους… και ο καθένας ας κάνει την εφαρμογή (λέγεται και αντιστοίχηση) των όσων είπαμε στη δική του ζωή με τα τοπία που έχει φτιάξει δίκαια για τον εαυτό του.
Είναι τόσο δίκαιη η ζωή, που ο αφελής νους φτιάχνει μικρές πεδιάδες, ενώ ο σκεπτόμενος αντιμετωπίζει (αόρατα για την αφέλεια) βουνά, που πάνω τους ενδέχεται αν δεν χαθεί, να βρει στο βάθος του χρόνου της ζωή του ξεσχισμένος από την κούραση, την ουσία… χωρίς έπαθλο και ηχηρά επινίκια.
Η «Τέχνη» είναι ζωή;
Η δική μας φαντασία που σκαρώνει ένα σύμβολο μπορεί να είναι ζωή;
Οι λέξεις και τα νοήματα μπορεί να αποτελούν ζωή;
Δεν έχω απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά δεν γράφω εδώ για να σας δώσω απαντήσεις, αλλά εκμεταλλεύομαι την ηλεκτρονική δυνατότητα της γραφής, να ακουμπάμε τα χέρια της σκέψης μας ορισμένοι άνθρωποι μεταξύ μας και να κοινωνούμε απορίες, έστω και αν φαίνεται πως γράφω γνώμες σε δομημένους ανθρώπους που διατηρούν απόψεις.
Σήμερα θα «ξαπλώσουμε» στα ηλεκτρονικά σημεία του διαδικτύου μια φωτογραφία που έκανε να συγκινηθούν αρκετοί Έλληνες που την αναπαρήγαγαν ως κοινοποίηση μέσα από την ευαισθησία τους.
Πρόκειται για μια μαζική αντιγραφή σχολίων που συνοδεύουν την φωτογραφία που δείχνει ένα κοριτσάκι που έχασε την μητέρα του στον πόλεμο. Η άρνηση να δεχθεί την απώλεια σημειώνει το σχόλιο, ότι ήταν έντονη αρνούμενο το παιδί να διατραφεί. Ένα βράδυ το βρήκαν στο προαύλιο του ορφανοτροφείου να έχει ζωγραφίσει την μητέρα του και αυτό να είναι ξαπλωμένο με ευλάβεια, βγάζοντας τα παπούτσια του, μέσα στην κοιλιά της.
Όντως είναι μια συγκινητική ιστορία.
Το πρώτο που έκανα, μετά από την συγκίνηση που έφερα στην μνήμη μου για την δυσαναπλήρωτη σχέση της μάνας με το παιδί, ήταν να ζητήσω περισσότερα στοιχεία για την χώρα και τον άνθρωπο που κατέγραψε το γεγονός.
Δεν χρειάστηκε πολύ να ψάξω για να μάθω ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι…
Ο Ιρανός φωτογράφος Bagareh Bisheh, (στοιχεία εδώ) που αρέσκεται να τοποθετεί γραμμικά σχέδια δίπλα στις φωτογραφίες του, βρήκε αφορμή από την κουρασμένη ανεψιά του που κοιμήθηκε στο δρόμο να κάνει αυτή την εικαστική λήψη.
Σαφώς κυρίαρχο ρόλο στην αναπαραγωγή των υπολοίπων, έπαιξε και η συγκινητική ιστορία που σκάρωσε ο άνθρωπος που μετέφερε την εικόνα στην διαδικτυακή ψευδό- πραγματικότητα.
Συνεχίζει όμως να παραμένει μια συγκινητική ιστορία σαν αυτή των παραμυθιών που ενώ γνωρίζουμε ότι είναι δημιουργήματα του νου, φέρνουν το συναίσθημα κοντά στα μάτια και τα υγραίνουν.
Όλα τούτα όμως, δεν τα έγραψα για να κάνω τον έξυπνο αποκαλύπτοντας τις συναισθηματικές μας πλάνες, αλλά για να βάλω το ερώτημα αν το «ψέμα» παράγει ζωή και ενέργειες σε αντίθεση με την Αλήθεια που περνά από δίπλα μας και δεν την αντιλαμβανόμαστε.
Ίσως η Τέχνη, χωρίς να έχω σαφή ορισμό της, φτιάχνει κόσμους που μπορούν να σκουντήξουν και να αφυπνίσουν τον δικό μας…
Βέβαια η πλειονότητα των ανθρώπων, ενώ συγκινείται ξεχνά γρήγορα και επανέρχεται στις πεποιθήσεις που έχει μάθει να λειτουργεί ο νους τους, κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα πράγματα από αυτά που συγκίνησαν το συναίσθημα τους.
Δίνουμε οι άνθρωποι, εκδοχές «Ιδεατού» για να μπορούμε να ξεφεύγουμε από τον εαυτό μας και να λειτουργούμε τα ζωώδη ένστικτά μας.
Η «Μάνα» είναι ιερό πράγμα θα σου πει ο «καντηλανάφτης» της βίας γύρω μας, ενώ ταυτόχρονα θα απαξιώσει την γυναίκα που δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει την ερωτική του ανικανότητα… επάνω της.
Θυμήθηκα το τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι που έγραψε για το έργο Sweet Movie και τιτλοφορείται «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο». Λέει στον τελευταίο στίχο του αυτό το τραγούδι, «Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη, τους προγόνους τους πουλούν… Κι’ ότι αρπάξουν δεν θα μείνει, γιατί ευθύς μελαγχολούν»
(το τραγούδι εδώ)
Αυτή την μελαγχολία βλέπω, που το συναίσθημα μας πλησιάζει Αξίες που δεν τις εφαρμόζουμε στην φοβική ζωή μας. Θα έλεγα ότι μετά από λίγο σαν συγκινηθούμε, συνεχίζουμε την ίδια τακτική της βίας, τίμημα στο βωμό της φανταστικής μας προστασίας.
Πόσες φορές στη ζωή μας σκεφτήκαμε ότι μπορεί να κερδίσουμε σαν χάσουμε;
Τι; Φαίνεται παράλογη αυτή η πρόταση;
Μα ναι, είναι παράλογη γιατί η λογική είναι λίγη μπροστά στην ελευθερία του λόγου που ξεφεύγει από την «κανονικότητα» και κερδίζει φτιάχνοντας δικά του μονοπάτια …
Αν δεν ήταν παράλογος ο Ρίμαν, δεν θα έφτιαχνε μια γεωμετρία που είναι διαφορετική από αυτή του μεγάλου Ευκλείδη και αντιβαίνει στα συνηθισμένα της ζωής που ξέρουμε…
Το αν είναι χρήσιμη ας το απαντήσουν οι άνθρωποι που ταξιδεύουν στα φεγγάρια έξω από την Γη μας.
Το χρήσιμο και το άχρηστο είναι δυο έννοιες που εξαρτώνται από την δική μας ζωή και σαφώς από την απάντηση στο ερώτημα : Τι ζώο είμαστε;
Συνήθως βολευόμαστε στα υγρά περιβάλλοντα ενός πεταμένου τενεκέ πάνω στο χώμα, αλλά αν και θεωρούμε τον εαυτό μας Αετό, είμαστε στην πραγματικότητα σκουλήκια.
Για να γίνεις Αετός, θα πρέπει να κινδυνεύσεις να εκτεθείς, περιμένοντας να βγάλεις φτερά για να πετάξεις.
Μπορεί λοιπόν να μας κάνει να "πετάξουμε" ένα ψέμα;
Μπορεί μια φωτογραφία που δεν έχει μέσα της αλήθεια να δημιουργήσει Αλήθειες;
Ότι όμως και να γράψουμε εδώ πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, θα είναι άχρηστο, αν δεν εφαρμόσουμε στην δική μας ζωή τις υπερβάσεις του σκουληκιού που θέλει να μάθει να πετά…
Κλείνοντας αυτό το σχολιασμό που θεώρησα όμορφο να τον κοινωνήσω στο διαδίκτυο, θα έλεγα πως θέλει πολύ οξυμένη διάκριση το συναίσθημα, γιατί όπως όλα τα στοιχεία της φύσης, εύκολα από φάρμακο γίνονται φαρμάκι στο σώμα και τη σκέψη μας.
Επιμένω όμως πως είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε, πως το να χάνουμε δεν είναι τόσο απλό, αρκεί να καταλαβαίνουμε τον κόσμο πέρα από τις παρωπίδες που μας φόρεσαν για να κάνουμε με ασφάλεια το αγώι που μας προορίζουν μέσα στη ζωή μας.
Εδώ σταματούν τα λόγια που μοιράζονται με τους υπόλοιπους… και ο καθένας ας κάνει την εφαρμογή (λέγεται και αντιστοίχηση) των όσων είπαμε στη δική του ζωή με τα τοπία που έχει φτιάξει δίκαια για τον εαυτό του.
Είναι τόσο δίκαιη η ζωή, που ο αφελής νους φτιάχνει μικρές πεδιάδες, ενώ ο σκεπτόμενος αντιμετωπίζει (αόρατα για την αφέλεια) βουνά, που πάνω τους ενδέχεται αν δεν χαθεί, να βρει στο βάθος του χρόνου της ζωή του ξεσχισμένος από την κούραση, την ουσία… χωρίς έπαθλο και ηχηρά επινίκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου