Γιατί πρέπει να νιώθω θλιμμένος

Σήμερα θα σκεφτούμε, δηλαδή για να ακριβολογώ, εγώ θα σκεφτώ και ο διαχρονικός αναγνώστης ενδέχεται να ακολουθήσει, επάνω στο ερώτημα «Γιατί πρέπει να νιώθω θλιμμένος».

Όχι, δεν πρόκειται να αναφερθώ σε αιτιάσεις του τύπου γιατί αισθάνομαι αστήρικτος στη ζωή μου, επειδή υφιστάμεθα τις συνέπειες της εξουσιαστικής αλητείας του μνημονίου και άλλα συναφή. Αυτά τα αφήνω για άλλους φίλους που ηδονίζονται από τις ελλείψεις τους, χωρίς όραμα ανάπτυξης.

Παραδόξως σήμερα σε αυτή την μικρή χώρα που είναι μια σύγχρονη μπανανία της Ευρώπης, εγώ νιώθω πλήρης και ταυτόχρονα την αίσθηση της θλίψης.
Αγαπητέ μου αναγνώστη, αυτός ο κόσμος ποτέ δεν υπήρξε σε μια καθολική ευτυχία ούτε ποτέ του έλειψαν οι τραγικές στιγμές. Ακόμη και σε εποχές που χαρακτηρίζονται ιστορικά ως ειρηνικές ή ανθούσες κοινωνικά και οικονομικά, έκρυβαν μέσα τους μικρότερα ή μεγαλύτερα δράματα σε ομάδες του πληθυσμού ή ατομικά σε ανθρώπους.
Το αν μαθαίνουμε να διαβάζουμε την ιστορία με την συντομογραφία και την ιδεολογική «όραση» των ανθρώπων που την γράφουν, αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα που συντελεί με την ύπαρξη του κι αυτό στην δυστυχία μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Η ζωή μας στο παρόν θα έλεγα ότι είναι ένα τεράστιο βαρέλι, που έχει ρωγμές γύρω-γύρω και κάποιοι άνθρωποι μέσα του αναπαράγουν υποκειμενικά τις πληροφορίες που βλέπουν από ορισμένες χαραμάδες περιμετρικά. Έτσι εξηγούν οι βαρέλο- κάτοικοι με μπλεγμένες εικόνες τη ζωή πέρα από το σκοτεινό παρόν τους, φανταζόμενοι το παρελθόν και δυστυχώς εικάζοντας το μέλλον…
Αυτό είναι σχιζοφρενικό, αλλά δυστυχώς υπαρκτό.
Άντε να βάλεις δηλαδή να σου εξηγήσουν τον Δεύτερο Παγκόσμιο, πόλεμο ένας σύγχρονος αριστερός στην Ελλάδα, ένας Χρυσαυγίτης και ένας φέρελπις που ανήκει στο κέντρο του Νεοδημοκρατικού Πασόκ με γεύση από το καρύκευμα με το όνομα Δημάρ…

Αυτός είναι ένας λόγος που εμένα τουλάχιστον με κάνει να νιώθω θλιμμένος, έστω και αν δεν επιλέγω να παίρνω από το κέρασμα της σχιζοφρενικής εποχής μας.
Ποιας εποχής μας… ότι θέλω λέω… πάντα υπήρχε αυτή η αδυναμία να συνθέσουμε πληροφορίες και να αποκτήσουμε κρίση στα λόγια μας.

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα αγαπημένο μου χώρο και κάναμε κουβεντούλα μετά από μια ταινία. Μια κυρία που πρωτομίλησε, είχε μια συγκεκριμένη πεποίθηση για το μήνυμα του έργου που είδαμε. Στη συνέχεια σαν κλονίστηκε η θέση της που με χαρά είχε εκφράσει από την δική μου τοποθέτηση, ένιωθε εμφανώς άβολα. Όμως το φύλαγε γιατί σημασία έχει στον πολιτισμό που ζούμε, να εκδικούμαστε τους αντιπάλους μας και να τους κατακεραυνώνουμε όταν είμαστε σε θέση να τους δείξουμε την υπεροχή μας…
Έτσι αρκετά αργότερα στην κουβέντα είπα χαριτολογώντας, αλλά με πραγματική θέση, για κάποιες συζητήσεις που πρόκειται να οργανωθούν με φιλοσοφικά θέματα, ότι καλό θα ήταν αυτός που τοποθετείται επάνω σε ένα ζήτημα αναπτύσσοντας την θέση του, να υποχρεούται για τρία λεπτά μόνο, να επιχειρήσει να βρει ερείσματα θετικά στην αντίθετη άποψη της συζήτησης.
Η κυρία με βλέμμα επιτυχίας και χαμόγελο νικητή, μου είπε με κατανόηση ψυχιάτρου, ότι είμαι σχιζοφρενής γιατί πως γίνεται ενώ πιστεύω κάτι να λέω το αντίθετο…
Φυσικά χαμογέλασα και της είπα ότι όντως είμαι σχιζοφρενής, αλλά τούτο δεν την απειλεί…

Μη μου πείτε ότι δεν είναι λόγος να είμαστε θλιμμένοι αν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις γύρω μας;

Ας αφήσουμε όμως την συμπαθέστατη κυρία και ας φτάσουμε στις πολιτικές αναλύσεις και την θυμική αναπαραγωγή των ειδήσεων από δημοσιογράφους ή μη, που έχουν στο χέρι τους πέντε πλήκτρα και αναπαράγουν τις πέντε γνώσεις που έχουν με τις πέντε πεποιθήσεις που κουβαλάνε, εξυπηρετώντας τα πέντε τους συμφέροντα.
Δεν έχει σημασία αν ο γράφων ή ο χώρος που φιλοξενεί τη γραφή είναι αριστερός, δεξιός, φυσιολατρικός, ομάδων με ετερότητες κλπ… Πάντα θα διαβάσει κάποιος που βλέπει πίσω από το προφανές, την άκριτη φοβική εμπάθεια να θέσουν τον εαυτό μέσα σε ένα σύνολο, πιστεύοντας παράλληλα ότι πρέπει να πεθάνουν όλοι οι άλλοι για να δοξαστεί το είδος της σκέψης τους, δηλαδή οι ιδέες του δικού τους συνόλου που φασιστικά θέλει να επιζήσει.
Ας ταξιδέψουμε όμως ως παράδειγμα τη σκέψη μας στον τρομακτικό κόσμο των ετερόκλητων πεποιθήσεων που κουβαλούμε εμείς και οι γύρω μας και λέει…

Αν σκοτώσουμε τους μετανάστες, θα ξεβρομίσει ο τόπος της πατρίδας μας και θα έχουν δουλειά τα Ελληνόπουλα, που είναι γόνοι ενός περιούσιου λαού που είχε την πρόνοια στο διάβα της ιστορίας να μην επιτρέψει σε Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Σαρακινούς και Τούρκους να συνουσιασθούν με τις μητέρες και κόρες του, φορώντας στο ασθενές φύλο αλυσίδες αγνότητας.
Υπάρχει όμως και η άποψη που λέει ότι αν αφήσουμε και κατανοήσουμε την μαζική μετακίνηση πληθυσμών θα ζήσουμε όλοι εν ειρήνη και συνεργασία, με την προϋπόθεση να σκοτώσουμε τους φασίστες που εναντιώνονται στους ξένους.
Περίπτωση να υπάρχουν μέτρα και σταθμά για να κρίνουμε το πρόβλημα δεν υπάρχει, αλλά ψάχνει ο κάθε πικραμένος να δει ποιο πολιτικό μαγαζί του ταιριάζει καλύτερα για να βολέψει το φασισμό της λογικής του.  Θα έλεγα ότι εκεί που νομίζουμε ότι υπάρχουν δύο μόνο εκδοχές λύσης, είναι που βρίσκονται δεκάδες ακόμα, αν χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας διαφορετικά από ότι η εκπαίδευση της φυλακής μας επιτρέπει.
Διαφορετικά είμαστε δέσμιοι της αντίθεσης, που εξυπηρετεί αυτούς που δεν φαίνονται και την αναπαράγουν.

Πρόσφατα ένας ραδιοφωνικός σταθμός που είναι κάτω από αριστερή ομπρέλα… αναπαρήγαγε διαδικτυακά ένα χιουμοριστικό (;) άρθρο ενός θλιβερού αρθρογράφου που διέδιδε ότι σε μια επαρχιακή πόλη Χρυσαυγίτες εμπόδισαν έγχρωμη έγκυο από Έλληνα πατέρα να μπει στο μαιευτήριο. Φυσικά τα σχόλια των ανθρώπων ήσαν αποδοκιμαστικά για τα φασιστικά τέρατα που έκαναν αυτή την πράξη. Στο ερώτημα μου προς το σταθμό με εσωτερικό μήνυμα, αν είχε ευθύνη η διεύθυνση, επιτρέποντας τέτοια άρθρα που εξυπηρετούν στην δημιουργία εμφύλιο- πολεμικού κλίματος, δεν πήρα απάντηση. Στην χώρα τούτη υπεύθυνο και παράλληλα δικαιούχο βρίσκεις μόνο όταν μοιράζουν κουλούρια ή επιδοτήσεις… Στα υπόλοιπα κρύβονται γιατί έχει τόσο μεγάλο βάρος η "Αξία" τους,  που ζορίζονται να σηκωθούν εμφανιζόμενοι και να ανταλλάξουν δυο κουβέντες.
Το θέμα του πως δημιουργείς εντάσεις σε μια χώρα που οδηγεί σε εμφύλιο- πολιτικές λογικές, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το ξεπετάξουμε, γιατί σε όσους είναι υποψιασμένοι, θα γνωρίζουν ότι είναι ένα ζητούμενο περιβάλλον από τους ηγέτες, για καλύτερο έλεγχο χωρών δεν διαθέτουν πολιτισμό και λογικές σύνθεσης απόψεων.
Μη μου πείτε βασιζόμενοι στο παράδειγμα, ότι έτσι είναι οι αριστεροί, γιατί θα σας πω ότι έχω ένα χούι να μιλώ με όλους τους χώρους και να είστε σίγουροι ότι η ηλίθια και φοβική σκέψη βρίσκεται σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Τι λέτε, ούτε για αυτό αξίζει να είμαι θλιμμένος;

Σκέφτηκα για μια στιγμή να κάνω μια σειρά από αρθράκια που θα βάλω τις συνομιλίες μου με όλο το φάσμα της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής διαστρωμάτωσης… για να δούμε τον κλαυσίγελο που παρουσιάζει η ανθρώπινη σκέψη.
Όμως επειδή θα πρέπει να είναι πιο συγκεκριμένα τα στοιχεία, δεν θα ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους που διαφωνώ με την λογική τους, αλλά σέβομαι την δυνατότητα ατομικής τους εξέλιξης. Άλλωστε αντίπαλοι δεν είναι για μένα οι άνθρωποι, αλλά οι σκέψεις που διαμορφώνουν προβληματικές συμπεριφορές και σχέσεις.

Πάντως, γενικά αν και νιώθω υπέροχα, είμαι θλιμμένος…
Τι λέτε εσείς έχετε ξεπεράσει τη θλίψη;
…Και αν την έχετε ξεπεράσει είστε σίγουροι ότι είστε καλά;
Δηλαδή θα μπορούσατε να υποστηρίξετε για τρία λεπτά την αντίθετη άποψη από αυτή που περπατάτε στο δρόμο και όλοι ξέρουν ότι σας χαρακτηρίζει;
Μμμμμ ….;
Δύσκολο ερώτημα , όσο και η απάντηση που προέρχεται από την βεβαιότητα της σκέψης μας και λέει : «Εγώ τα έχω όλα λυμένα, και είμαι καλά».