.
Συνήθως γράφω, όταν κάτι κατασταλάζει ως βίωμα μέσα από τις εμπειρίες μου, και τις περισσότερες φορές το κάνω με πλήρη συνείδηση ότι δεν έχει να πει ουσιαστικά τίποτα στην σεβαστή ορμή της αδράνειας των ενδιαφερόντων που φέρουν τα υπέροχα μυαλά των άλλων γύρω μου.
Ναι, η σκέψη μας μέσα από τις ερμηνείες που δίνει μετατρέποντας τες σε ενδιαφέροντα, έχει μια ταχύτητα και πορεία χωρίς συνείδηση της «άλλης» ζωής που υπάρχει γύρω μας. Πορευόμαστε ο καθένας στις δικές του ηλεκτρομαγνητικές ράγες, που ορίζουν την ζωή μας.
Τρέχουνε οι σκέψεις μας σε άυλα μονοπάτια ιδεών, που τα φτιάχνουν οι ερμηνείες των αναγκών που αντιλαμβανόμαστε. Φυλακισμένοι είμαστε στις σκέψεις των θέλω μας που νιώθουμε μονίμως ότι απειλούνται…
Συνήθως λέμε, Ναι κατάλαβα, αλλά στην ουσία δεν έχουμε την παραμικρή συναίσθηση για το ξένο βίωμα που μας παρουσιάζεται… Είμαστε μέσα στη Βαβέλ, έστω και αν νομίζουμε ότι ο πολιτισμός μας την έχει ξεπεράσει.
Σήμερα, δεν έχω κέφι να γράψω για κανένα θέμα, τιμώντας έμπρακτα την διαφορετικότητα αποδελτίωσης των νοημάτων που μοιραζόμαστε οι άνθρωποι.
Σήμερα θα βάλω μόνο τραγουδάκια…
Άντε και μια πρόσφατη φωτογραφία από τα παρασκήνια μιας παράστασης στη Βέροια, πριν τελειώσει φτάνοντας στην υπόκλιση το έργο Ελένη του Ευριπίδη, ενθυμούμενος τους πρώτους στίχους του Σεφέρη…
στήνουμε θέατρα και τα χαλούμε
όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
αλλά η μοίρα μας πάντα νικά.
Μια τρύπα, μαύρη και αδιάβατη είναι η επικοινωνία των ανθρώπων, μέσα από τον αυτιστικό λόγο που αναπτύσσουμε νομίζοντας ότι μεγαλουργούμε πάνω στην επικοινωνία.
Τι να μας πει ο κάθε «ενημερωμένος» για τις οικονομικές πολιτικές εξελίξεις της Ευρωζώνης; Γράφουν, τεκμηριώνουν τις ερμηνευτικές τους απόψεις, δηλαδή τις υποκειμενικές τους βεβαιότητες και φουσκώνουν σαν διάνοι που έχει ο καθείς την δική του αλήθεια, για ότι συμβαίνει γύρω.
Τι να μας πει ο κάθε «γνώστης» για το βίωμα των ανθρώπων που έζησαν πριν από 192 χρόνια το μήνα Μάρτη στην ταραγμένη Ελλάδα,που περιφέρουν την επετειακή μνήμη σαν τον θρησκευτικό επιτάφιο ενώ κουτσομπολεύουν το παρόν τους όντας ακόλουθοι της πομπής που λέγεται επικαιρότητα;
Τι να μας πει ο κάθε «επαναστάτης» που αναλύει γεγονότα, για τον θάνατο λαθρομεταναστών ή των Ελλήνων που φτάνουν στην αυτοχειρία μέσα στο δύσκολο τοπίο της οικονομικής -ηθικής- εξαθλίωσης;
Τι να μας πει ο κάθε πατριώτης που επαίρεται των ιδανικών της πατρίδας του και δεν έμαθε ποτέ ότι η φιλοσοφία δεν έχει στεγανά φυλετικών αποκλεισμών… και η βία προϋποθέτει σθένος επίγνωσης κατά την εφαρμογή της ; Τι να εξηγήσουμε την δομική αντίληψη της σκέψης του Ευριπίδη στις Τρωάδες... άχρηστη είναι στο ήθος της συνήθειας που ονομάζουμε μεταμοντέρνα εποχή...
Τι να σας πω και εγώ…
Τίποτε δεν ξέρω, γιατί συνέχεια μαθαίνω πόσα δεν ξέρω…
Τι να μας πουν οι άνθρωποι που δεν έμαθαν να αγκαλιάζουν, για τις αισθήσεις του έρωτα;
Τι να μας πει ο πολιτισμός μας για τον εαυτό του, αφού δεν βλέπει κριτικά την ύπαρξη του…
Αρκούν τα τραγούδια και η φωτογραφία , ως αυτιστικό αποτύπωμα της αδυναμίας να υπάρξουν οι άνθρωποι, έστω και αν με χαριτωμένο τρόπο δηλώνουν την ευρύτητα της συναίσθησης που διαθέτουν.
Τα τραγούδια :
Ρασούλης Μανώλης Νιώσε με
Συνήθως γράφω, όταν κάτι κατασταλάζει ως βίωμα μέσα από τις εμπειρίες μου, και τις περισσότερες φορές το κάνω με πλήρη συνείδηση ότι δεν έχει να πει ουσιαστικά τίποτα στην σεβαστή ορμή της αδράνειας των ενδιαφερόντων που φέρουν τα υπέροχα μυαλά των άλλων γύρω μου.
Ναι, η σκέψη μας μέσα από τις ερμηνείες που δίνει μετατρέποντας τες σε ενδιαφέροντα, έχει μια ταχύτητα και πορεία χωρίς συνείδηση της «άλλης» ζωής που υπάρχει γύρω μας. Πορευόμαστε ο καθένας στις δικές του ηλεκτρομαγνητικές ράγες, που ορίζουν την ζωή μας.
Τρέχουνε οι σκέψεις μας σε άυλα μονοπάτια ιδεών, που τα φτιάχνουν οι ερμηνείες των αναγκών που αντιλαμβανόμαστε. Φυλακισμένοι είμαστε στις σκέψεις των θέλω μας που νιώθουμε μονίμως ότι απειλούνται…
Συνήθως λέμε, Ναι κατάλαβα, αλλά στην ουσία δεν έχουμε την παραμικρή συναίσθηση για το ξένο βίωμα που μας παρουσιάζεται… Είμαστε μέσα στη Βαβέλ, έστω και αν νομίζουμε ότι ο πολιτισμός μας την έχει ξεπεράσει.
Σήμερα, δεν έχω κέφι να γράψω για κανένα θέμα, τιμώντας έμπρακτα την διαφορετικότητα αποδελτίωσης των νοημάτων που μοιραζόμαστε οι άνθρωποι.
Σήμερα θα βάλω μόνο τραγουδάκια…
Άντε και μια πρόσφατη φωτογραφία από τα παρασκήνια μιας παράστασης στη Βέροια, πριν τελειώσει φτάνοντας στην υπόκλιση το έργο Ελένη του Ευριπίδη, ενθυμούμενος τους πρώτους στίχους του Σεφέρη…
στήνουμε θέατρα και τα χαλούμε
όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
αλλά η μοίρα μας πάντα νικά.
Μια τρύπα, μαύρη και αδιάβατη είναι η επικοινωνία των ανθρώπων, μέσα από τον αυτιστικό λόγο που αναπτύσσουμε νομίζοντας ότι μεγαλουργούμε πάνω στην επικοινωνία.
Τι να μας πει ο κάθε «ενημερωμένος» για τις οικονομικές πολιτικές εξελίξεις της Ευρωζώνης; Γράφουν, τεκμηριώνουν τις ερμηνευτικές τους απόψεις, δηλαδή τις υποκειμενικές τους βεβαιότητες και φουσκώνουν σαν διάνοι που έχει ο καθείς την δική του αλήθεια, για ότι συμβαίνει γύρω.
Τι να μας πει ο κάθε «γνώστης» για το βίωμα των ανθρώπων που έζησαν πριν από 192 χρόνια το μήνα Μάρτη στην ταραγμένη Ελλάδα,που περιφέρουν την επετειακή μνήμη σαν τον θρησκευτικό επιτάφιο ενώ κουτσομπολεύουν το παρόν τους όντας ακόλουθοι της πομπής που λέγεται επικαιρότητα;
Τι να μας πει ο κάθε «επαναστάτης» που αναλύει γεγονότα, για τον θάνατο λαθρομεταναστών ή των Ελλήνων που φτάνουν στην αυτοχειρία μέσα στο δύσκολο τοπίο της οικονομικής -ηθικής- εξαθλίωσης;
Τι να μας πει ο κάθε πατριώτης που επαίρεται των ιδανικών της πατρίδας του και δεν έμαθε ποτέ ότι η φιλοσοφία δεν έχει στεγανά φυλετικών αποκλεισμών… και η βία προϋποθέτει σθένος επίγνωσης κατά την εφαρμογή της ; Τι να εξηγήσουμε την δομική αντίληψη της σκέψης του Ευριπίδη στις Τρωάδες... άχρηστη είναι στο ήθος της συνήθειας που ονομάζουμε μεταμοντέρνα εποχή...
Τι να σας πω και εγώ…
Τίποτε δεν ξέρω, γιατί συνέχεια μαθαίνω πόσα δεν ξέρω…
Τι να μας πουν οι άνθρωποι που δεν έμαθαν να αγκαλιάζουν, για τις αισθήσεις του έρωτα;
Τι να μας πει ο πολιτισμός μας για τον εαυτό του, αφού δεν βλέπει κριτικά την ύπαρξη του…
Αρκούν τα τραγούδια και η φωτογραφία , ως αυτιστικό αποτύπωμα της αδυναμίας να υπάρξουν οι άνθρωποι, έστω και αν με χαριτωμένο τρόπο δηλώνουν την ευρύτητα της συναίσθησης που διαθέτουν.
Τα τραγούδια :
Ρασούλης Μανώλης Νιώσε με
Μαλαματένια λόγια από Θητεία Μαρκόπουλου
Νικόλας Άσημος Άμα σε λέγαν Βάσω
Στη ρωγμή του χρόνου Παπάζογλου
Κώστας Χατζής Μονολογούμε
Αύγουστος Νίκος Παπάζογλου
Υπάρχουν και άλλα, αλλά δεν κάνουμε εκπομπή ψυχαγωγίας... μάλλον εκπομπή διαμαρτυρίας είναι τούτη η ανάρτηση, και προς δυστυχία όλως μας δεν έχει αποδέκτη έξω από τη σκέψη μας...
Νικόλας Άσημος Άμα σε λέγαν Βάσω
Στη ρωγμή του χρόνου Παπάζογλου
Κώστας Χατζής Μονολογούμε
Αύγουστος Νίκος Παπάζογλου
Υπάρχουν και άλλα, αλλά δεν κάνουμε εκπομπή ψυχαγωγίας... μάλλον εκπομπή διαμαρτυρίας είναι τούτη η ανάρτηση, και προς δυστυχία όλως μας δεν έχει αποδέκτη έξω από τη σκέψη μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου