Χωρίς σχόλια ένα άρθρο του Σωτήρη Γλυκοφρύδη, με μόνη σημείωση ότι έχει δίκιο κατά πως τα σκέφτεται...
Ο απατεώνας
(η διαστροφή του λόγου)
του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Στην ανθρωπότητα δεν θα επέλθει αίσιον
αν δεν επαναπροσδιορίσει τη λεκτική σημειολογία της
Επιμέρους σύνοψη από το
«Περί Φύσεως» του Παρμενίδη
Έχετε σκεφτεί ότι είμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα απατεώνες, διαστρέφοντας την πραγματικότητα και τη λεκτική σημειολογία κατά όπως μας συμφέρει; Μερικά παραδείγματα διαστροφής του λόγου, εξωραΐζοντας ή δαιμονοποιώντας την πραγματικότητα, είναι τα παρακάτω:
Μονομερής διαγραφή χρεών, της άρσης του μνημονίου, της ανακήρυξης της ΑΟΖ, κ.λπ. Ας ξεκινήσουμε από τη μονομέρεια. Η λέξη «μονομέρεια» σημαίνει «μόνο από τη μια πλευρά» και μπορεί να εκληφθεί ως το εγωκεντρικό σκαρίφημα της μεροληψίας του δογματικού ανθρώπου η οποία εκδηλώνεται από το μονοδιάστατο «εγώ» του. Κατά τον τρόπο αυτό, οι βαθύτερες έννοιες χάνονται μέσα στο ε(γω)-θελω-τυφλικό αυτό-προσδιορισμό του. Για παράδειγμα, «μονομερής διαγραφή χρεών» σημαίνει απλά «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» καθόσον αυτοδιέγραψα το χρέος μου, το οποίο όμως δεν το έχει διαγράψει ο δανειστής μου, κοινώς, τον γράφω στα απίδια μου. Το χρέος όμως παραμένει, δεν σβήνει από τη μονομερή διαγραφή.
Κοντά στη «μονομερή διαγραφή των χρεών» κολλάει και η «μονομερής άρση του μνημονίου». «Μνημόνιο» σημαίνει την υποχρέωση που έχει μοναδικά κάποιος στη μνήμη του ή σε χαρτί καθώς «ξεχνάει». «Άρση», όμως, σημαίνει «σήκωμα» και «μονομερής άρση του μνημονίου» σημαίνει ότι «εγώ μόνο σηκώνω το βάρος του χρέους μου», ως «αχθοφόρος» της τιμής, της υποχρέωσης, με πρακτική που θυμίζει το «μάνα κουράγιο» του Μπρεχτ. Της μάνας που κουβαλάει στην πλάτη της το αδύναμο παιδί της. Στην περίπτωσή μας, όμως, εννοούμε ότι της η μάνα πετάει, απορρίπτει το παιδί της, την υποχρέωση, το χρέος με την ουσία της βαθειάς καταβολής, το καθήκον. Για ποια λοιπόν άρση του μνημονίου μιλάμε αφού το απορρίπτουμε ή στην καλύτερη περίπτωση το αποθέτουμε σε κάποια γωνιά ή στα σκουπίδια; Η μόνη δικαιολογία είναι ότι το παιδί αυτό ή το μνημόνιο δεν θα έπρεπε να έχει αποκτηθεί.
Πάμε τώρα στη «μονομερή ανακήρυξη της ΑΟΖ», η οποία οδηγεί στην επέκταση του ζωτικού χώρου, με βάση μια σύμβαση που έχει υπογραφεί από τους πιο πολλούς για τις ανοικτές – ωκεάνιες θάλασσες, την οποία εφαρμόζουμε επειδή μας βολεύει από τη μοναδική πλευρά μας στο ημίκλειστο Αιγαίο. Η μονομερής όμως αυτή ενέργεια της επέκτασης, στη θάλασσα ή στην ξηρά, δικαίως ή αδίκως, εκλαμβάνεται από πολλούς ως «τσαμπουκαλίδικη» ή και φασιστική νοοτροπία. Τη στιγμή που ουδείς από τους γείτονές μας την αποδέχεται και την ανακηρύττω μονομερώς, γράφοντας στα παλιά μου υποδήματα το τι πρεσβεύουν οι άλλοι, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου για αυτό που θα επακολουθήσει. Το επιζητάμε;
Ως επιστέγασμα της άθλιας μονομέρειας που ευθύνεται για πολλά λάθη της ζωής μας, ας θέσουμε ως ακραίο παράδειγμα την μονομέρεια στο φαγητό και στον τρόπο του Έρωτα. Τρώω μονομερώς σημαίνει πως μασάω μόνο από μια πλευρά και δεν νοιάζομαι για τα υπόλοιπα, αφού η τροφή μου πάει στο στομάχι. Κάνω μονομερώς σεξ σημαίνει ότι την καταβρίσκω μόνος μου ή σε άλλη περίπτωση δεν με ενδιαφέρει να ικανοποιηθεί ο άλλος. Επομένως, όταν αναφερόμαστε στη μονομέρεια, πρέπει να είναι παράδειγμα αποφυγής του έμφρονα ανθρώπου, αν είναι έμφρων και σκεπτόμενος. Άρα, αντί να την επικαλούμαστε μήπως οφείλουμε να της δώσουμε ένα τέλος, γιατί υπήρξε το σφάλμα της φυλής μας που δεν προάγει τη συλλογικότητα; Έλληνας δεν πρέπει να θεωρείται ο ντόπιος άνθρωπος αλλά ο διεθνής, ο παγκόσμιος εθνικός άνθρωπος.
Εκ τούτων, πρέπει να αποβάλλουμε τον μονομερή εαυτό μας, αλλά και μέσα σε αυτά που πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε εξέχουσα θέση έχει η λέξη «φιλότιμο». Επαιρόμαστε να λέμε πως «έχουμε φιλότιμο». Τι πάει να πει όμως αυτή η λέξη; Προσδιορίζει πως είμαι «φίλος στην τιμή», που σημαίνει πως δεν την έχω, αλλά την προσδοκώ, την ψάχνω. Η φιλοτιμία είναι ένα μοναδικά Ελληνικό λεκτικό σκαρίφημα, που δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες, και πρέπει να ιδωθεί ως η αναζήτηση μιας χαμένης πεμπτουσίας, όπως η φιλοσοφία είναι η αναζήτηση μιας χαμένης πρακτικής σοφίας. Άλλη προσβλητική στο βάθος λέξη, είναι η «φιλανθρωπία». Τι σημαίνει «είμαι φιλάνθρωπος»; Προσδιορίζει κατά βάση της ιδεολογίας μας ένα ανώτερο ον που θεωρεί φίλο του τον άνθρωπο, όπως ο άνθρωπος με τη σειρά του θεωρεί καλύτερο φίλο του το σκύλο. Με τον φιλανθρωπισμό ο άνθρωπος θεωρεί αυτόν που ευεργετεί, «σκύλο». Επομένως, οι λέξεις «φιλότιμος», «φιλάνθρωπος», όπως και «φιλόσοφος» πρέπει να δείχνουν και τις αδυναμίες μας.