Η ανατρεπτική πλευρά της Πολιτικής

 .

Η ανατρεπτική πλευρά της Πολιτικής

(Dum spiro spero)

Θα ήθελα να επισημάνω ένα γεγονός που αρχικά φαίνεται απαρατήρητο στην τρέχουσα καθημερινότητα. Πρόκειται για την όλο και περισσότερο αυξανόμενη διάθεση των Ελλήνων να εκθέτουν τις απόψεις τους μέσα από σχετικά ήρεμους και τεκμηριωμένους διαλόγους.
Η αντίληψη των πολώσεων με τριτοκοσμικούς αλαλαγμούς δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Ελληνίδα γη, αν και τούτος ο εναγκαλισμός της πείνας που μεθοδεύτηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήθελε μάλλον άλλες συμπεριφορές.
Πάντα οι κοινωνικό- πολιτικές αναταραχές ευνοούν τις καθεστωτικές ειρηνευτικές δυνάμεις των επικυρίαρχων. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην πρόσφατη ιστορική γεωγραφία τούτης της θέσης.

Αντί να οξυνθούν λοιπόν οι πλαστές διαχωριστικές γραμμές, αρχίζουν οι πολίτες να «βλέπουν» πολιτικές υπερβάσεις ψηφίζοντας την καθαρότητα προσώπων που εμφορούνται πολιτικό λόγο εξόδου από την κρίση. Σαν τέτοια κρίνω ότι είναι η εμπιστοσύνη των πολιτών που δεν ανήκαν κατ’ ουσία στο παρελθόν πολιτικά στο ΣΥΡΙΖΑ.

Προσωπικά δεν μου φτάνει όμως μόνο τούτο.
Θεωρώ ότι σαν δεν αποκτήσει η σκέψη του απλού πολίτη και κατά συνέπεια των κομματικών ηγεσιών υπερβατική και φιλοσοφική προσέγγιση, η ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Η ανάπτυξη ενός λαού ποτέ δεν ήταν μόνο οικονομική υπόθεση επενδύσεων του κεφαλαίου. Αφορούσε σαφώς την Παιδεία και την διαλεκτική αντιμετώπισης των απλών και σύνθετων ζητημάτων.
Η φιλοσοφία ενός λαού, φαίνεται στις πρακτικές επιλογές της καθημερινότητας.
Σε αυτή την κατεύθυνση δεν στοχεύουν τα ευχολόγια, αλλά οι καθημερινές επικοινωνίες των πολιτών μέσω θέσεων και απόψεων που ανταλλάσσουν.

Ως ένα τέτοιο δείγμα ύπαρξης των πολιτών με διαφορετικές θεάσεις που δεν ακυρώνουν την αξία της αντίθεσης, θα ήθελα να παραθέσω μια συνομιλία μου με ένα εξαίρετο συμπολίτη μου που εκτιμώ.
Συνήθως εκτιμώ περισσότερο στη ζωή μου τους διαφωνούντες που έχουν ήθος και συνεπή στάση ζωής με τις απόψεις τους. Οι άκριτες οπαδικές συμφωνίες είναι επικίνδυνες και σαφώς δεν προάγουν τον Πολιτισμό γύρω μας.

Πρόκειται για μια συνομιλία με τον εξαίρετο κύριο Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη, υποψήφιο προσφάτως με τον πολιτικό συνδυασμό Δράση υπό την αρχηγία του κυρίου Μάνου.
Στην συζήτηση ψάχνω για όλα αυτά που μας ενώνουν, και γιατί όχι να τα βρούμε κάποια στιγμή μια και η ζωή μας είναι πάντα σπουδαιότερη από τις ιδέες μας που έτσι και αλλιώς βρίσκονται πάντα υπό κρίση από τον υπέροχο εαυτό μας.

Ευελπιστώντας να φέρουμε την ανατρεπτική φιλοσοφία στην πολιτική… δηλώνω:
Dum spiro spero
Κώστας Ζωγραφόπουλος

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Σχετικός διαδικτυακός τόπος :
http://www.facebook.com/aristotelis.aivaliotis/posts/10150902414863610

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης 

Η ΣΚΥΛΛΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡΥΒΔΗ

Τα αποτελέσματα της 6ης Μαϊου ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ σαν το νέο μεγάλο παράγοντα της Δημόσιας ζωής. Αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές αυτές, οδήγησε με την στάση του σε αμηχανία το πολιτικό σκηνικό, σε υιοθέτηση βασικών σημείων του προγράμματος του από τα πρώην μεγάλα κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (π.χ. "επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου"), και σε ακυβερνησία. Η χώρα πάει σε νέες εκλογές με αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο παράγοντας που τον βοηθά σήμερα είναι η αίσθηση ισχύος που έχει αποκτήσει από την στιγμή που όλο το πολιτικό σύστημα έχει αναγορεύσει τον Τσίπρα σαν τον "Αννίβα στις πύλες". Η λεγόμενη και "παράσταση νίκης".
Πράγματι βλέποντας τις διάφορες αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες δηλώσεις τόσο του ίδιου του Τσίπρα, αλλά και κυρίως των διαφόρων "συνιστωσών" και των εκπροσώπων τους, κάθε πολίτης που έχει "σώας τας φρένας", κάθε άνθρωπος που θεωρεί το Ευρωπαϊκό περιβάλλον, με τον τρόπο που σήμερα λειτουργεί, σαν το δικό του "σπίτι", δικαιούται να ανησυχεί σοβαρά. Η χώρα θα καταρρεύσει με πάταγο αν ο ΣΥΡΙΖΑ κληθεί ποτέ να κυβερνήσει, τουλάχιστον αν κυβερνήσει ποτέ μόνος του. Εδώ βέβαια πρέπει να σημειώσουμε ότι και προηγουμένως, ακόμα και πριν τις πρόσφατες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ επηρέαζε σοβαρά την διακυβέρνηση μέσω της "τρομοκρατίας" που ασκούσε μέσω των συνδικαλιστικών αγώνων, της γραμμής της άρνησης και της εξέγερσης που περνούσε εκεί που μπορούσε να επηρεάσει, μέσω της ουσιαστικής πριμοδότησης των επεισοδίων στα κέντρα των πόλεων.
Ίσως θα μπορούσε κανείς να παρηγορηθεί αναπολώντας αντίστοιχη πολιτική συμπεριφορά από το ΠΑΣΟΚ του απώτερου παρελθόντος, πριν το 1981, όταν μεν ερχόταν σαν ανατροπέας του αστικού καθεστώτος (ας θυμηθούμε "στις 18, σοσιαλισμός", το σύνθημα τους), για να προσαρμοστεί σε πιο ρεαλιστικές (και καταστροφικές σε βάθος χρόνου, όπως αποδείχθηκε) πολιτικές όταν πια άσκησε διακυβέρνηση. Όμως δεν είναι τώρα εποχή για να έχουμε τέτοια "αισιοδοξία". Δεν υπάρχει η άνεση χρόνου και, κυρίως, δεν υπάρχουν τα χρήματα. Είναι σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απειλή, θανάσιμη απειλή, για την χώρα σε αυτή τη χρονική στιγμή.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε;
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών, προκειμένου να παραμείνει η χώρα στην ζώνη του Ευρώ, αλλά και στην Ευρώπη, πρέπει να συνασπιστούν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις του αστικού κόσμου σε ένα ευρύ, προσωρινό μέτωπο απέναντι στον κίνδυνο μίας εθνικής καταστροφής. Θα ήταν καλό, αρκεί το μέτωπο αυτό να αναγνώριζε τον κύριο κίνδυνο στην αποκοπή μας από τις συμφωνίες με τους Ευρωπαίους εταίρους μας αλλά και στην υποστήριξη του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους που κτίσαμε και δεν μπορούμε πλέον να εξακολουθήσουμε να χρηματοδοτούμε.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αντι αυτού έχουμε ένα περιορισμένο μέτωπο διάφορων δυνάμεων της δεξιάς και της κεντροδεξιάς με ηγέτη τον Σαμαρά, τον μοιραίο άνθρωπο της τελευταίας διετίας. Το αδιέξοδο της 6ης Ιουνίου είναι, σε μεγάλο βαθμό, δικό του έργο. Αφού υιοθέτησε την αντιμνημονιακή στρατηγική μετά το 2010, νομιμοποιώντας την ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας την πλειοψηφική, αφού διέλυσε το κόμμα του αδυνατώντας να επιχειρηματολογήσει πειστικά για την ανάγκη της "κωλοτούμπας" στο μεσοπρόθεσμο 2ο Μνημόνιο, συνέχισε να ζητά υστερικά εκλογές στο μέσον της μεγαλύτερης κρίσης της χώρας απονομιμοποιώντας την κυβέρνηση συνεργασίας Παπαδήμου. Μαζί με αυτήν καταδικάζοντας εμπράκτως και τις συνεργασίες γενικά, ζητώντας "να του λύσουν τα χέρια να κυβερνήσει".
Πολλοί ζητούν παρ'όλα αυτά να συνταχθούν όλοι ψηφίζοντας Σαμαρά μπροστά στον κίνδυνο του Τσίπρα. Realpolitics και όλα αυτά... Θα μπορούσα και να το δεχθώ, αν είχα πίστη ότι θα αποφεύγαμε την καταστροφή. Αν είναι όμως να την ζήσουμε με άλλον πρωταγωνιστή στην σκηνή, τον Σαμαρά, θα έλεγα "τι Σκύλλα, τι Χάρυβδη". Ίσως και το μέλλον να ήταν σκοτεινότερο αν η βόμβα έσκαγε στα χέρια ενός αστικού κόμματος: Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν νομιμοποιημένη να αναλάβει το μέλλον μας, ισχυρότερη παρά ποτέ.
Για να γλυτώσουμε την καταστροφή της επιστροφής της δραχμής χρειάζεται πάνω από όλα να δημιουργηθεί ένα αίσθημα εμπιστοσύνης. Αίσθημα εμπιστοσύνης μπορεί να δημιουργήσει μόνο μία κυβέρνηση που θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα ξεκόψει από τον παντοδύναμο λαϊκισμό. Πρέπει η επόμενη κυβέρνηση να εξηγήσει ότι δεν μπορούμε πλέον να συντηρούμε το σπάταλο και ακριβό κράτος που δημιουργήσαμε και να κάνει ότι απαιτείται για να δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα αμέσως, εντός του έτους. Πρέπει επίσης να εξηγήσει ότι το πλέον πολύτιμο στοιχείο που σήμερα διαθέτει η χώρα είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ότι εκείνοι είναι διατεθιμένοι και ικανοί να συμφωνήσουν μαζί μας. Ο τσαμπουκάς της αναδιαπραγμάτευσης είναι ένα δηλητήριο στις σχέσεις μας με την Ευρώπη. Και πρέπει η επόμενη κυβέρνηση να είναι άτεγκτη στην κατάργηση κάθε είδους προνομίων που δυναμιτίζουν την κοινωνική συνοχή.
Ακούμε τίποτε τέτοια από την «συμμαχία Σαμαρά» σήμερα; Η, ελπίζετε ότι θα ακούσετε προεκλογικά; Μάλλον θα ακούσουμε υποσχέσεις για «αναδιαπραγμάτευση», για ενίσχυση της «ανάπτυξης», για «να πέσουν λεφτά στην αγορά» κλπ. Η σύνθεση της ομάδας της Ν.Δ. με τα νέα «αποκτήματα» τίποτε δεν προοιονίζει ότι κάτι θα αλλάξει από αυτό που ήταν και υποστήριζε στο παρελθόν: Την έγνοια για την κομματική πελατεία και την προστασία όλων των κρατικοδίαιτων φεουδαρχικών δομών που με την συμπεριφορά τους μας έφεραν ως εδώ, αντιγράφοντας τις χειρότερες συνταγές του ΠΑΣΟΚ.
Ο αντίθετος στον ΣΥΡΙΖΑ πόλος, η ΝΔ του Σαμαρά, μπορεί να μην είναι το ίδιο δαιμονική επιλογή για την χώρα. Μπορεί παρ’όλα αυτά να μας ρίξει στον γκρεμό με την αλλοπρόσαλλη, μυωπική και «παράλυτη» πολιτική της. Μόνο αν υποχρεωθεί να συνεργαστεί με μία αποφασιστική δύναμη μεταρρυθμίσεων, έναν «τρίτο πόλο», μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αποφύγουμε την κατάρρευση της χώρας. Όσοι έχουμε ακόμα τα μυαλά μας οφείλουμε αυτό να κάνουμε, να οικοδομήσουμε το μεταρρυθμιστικό μέτωπο, από όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις, ακόμα και με το ρίσκο ενός ισχυρού ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος δεν θέλει να πάρει ρίσκα βρίσκεται συνήθως σε χειρότερη θέση από αυτόν που είναι διαθέσιμος να τα αναλάβει. Με αυτή την πίστη άλλωστε δεν πορεύονται οι καλλίτεροι από εμάς σε όλη τους την κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα;.
Εύχομαι η νέα «Δύναμη Δέλτα», η συνεργασία Δημιουργία Ξανά με την Δράση-ΦιΣ, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου αυτού του μεταρρυθμιστικού «τρίτου πόλου"

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Κώστας Ζωγραφόπουλος

Αγαπητέ κύριε Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη,
Διάβασα τον προβληματισμό και ομολογώ ότι πάντα σέβομαι και παρακολουθώ την σκέψη σας. Θα μου επιτρέψετε όμως να εισαγάγω ανατρεπτικά στοιχεία μέσα από την λογική ότι δεν περισσεύει κανένα μυαλό σε τούτη τη χώρα αυτή τη στιγμή.
Δεν θεωρώ ότι κανένας Έλληνας είναι λιγότερο πατριώτης από τον άλλο, απλώς νιώθουμε ένα φόβο σαν απομακρυνθούμε λίγο από τις ιδέες και τις συνήθειες μας. Τούτη η δυσπιστία για ότι δεν γνωρίζουμε στον υποτιθέμενο πολιτικό αντίπαλο, κάνει να φαίνεται μέσα μας η ζωή αγωνιώδης. Σε αυτό τον πανικό επενδύουν και όσοι είναι έξω από τα συμφέροντα των Πολιτών της Ελλάδας.

Ας παρακολουθήσουμε ψύχραιμα μερικά γνωστά δεδομένα:
Η δομή της εκτελεστικής εξουσίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη σε μια οικονομική και πολιτική διαπλοκή με τα παλαιά στελέχη της παραδοσιακής δικομματικής εξουσίας στη χώρα μας. Αυτό νομίζω ότι έχει αποδειχθεί.
Η Ευρώπη δεν είναι ένα διανόημα που ενσωματώνεται μέσα από μια λέξη «σπίτι», αλλά μια όσμωση οικονομικών και πολιτικών αντιλήψεων που μέσα από την ωφελιμότητα των εκφραστών της πορεύεται σε μια δυναμική διαρκούς αντιπαράθεσης. Δεν έχουν καμία σχέση δηλαδή οι ανεπάγγελτοι κερδοσκόποι με τις παραγωγικές τάξεις των πολιτών της.

Οι διαχωριστικές γραμμές επί της ουσίας είναι ανύπαρκτες σε επίπεδο αριστεράς και δεξιάς, μια και όλοι θα κληθούν να εξυπηρετήσουν το ανοικτό οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού σαν τους ορίσουν κυβερνώντες. Μη ξεχνάμε ότι όσοι ακόμη μένουν πίσω από περιχαρακώματα τέτοιου είδους μάλλον κρύβουν την δική τους ανεπάρκεια να υπηρετήσουν την ανάπτυξη.
Ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε γνωρίζοντας την λέξη «Υπέρβαση»
Δεν υπάρχει περίπτωση αν κληθεί ένα κόμμα ή ένας συνασπισμός εξ αυτών, να μη βρεθεί μπροστά στο δίλημμα της εκκαθάρισης του τοπίου που αφορά τη σχέση της Δημόσιας διοίκησης και της παραγωγικής κοινωνικής επιχειρηματικής τάξης. Σήμερα θησαυρίζει μια μικρή μερίδα επιχειρηματιών που βρίσκεται σε διαπλοκή με την κρατική μηχανή.
Σαν απελευθερωθεί τούτη η σχέση, θα πρέπει να εξελιχθούν παράλληλα το θεσμικό πλαίσιο μέσα από αναθεωρήσεις της δομής του κράτους, αλλά και της ίδιας της γραφειοκρατίας που μαστίζει την Δικαιοσύνη.

Το μέγα ερώτημα που είναι αμιγώς πολικό, αφορά στο αν οι αγορές πρέπει να είναι εντελώς ελεύθερες και να αυτορυθμίζονται, ή θα πρέπει να αποτελούν δράση πρόκρισης μέσα σε όρια που θα μπαίνουν από τις δημοκρατίες που προασπίζουν τις περιουσίες τους.
Δεν θα το αναλύσω, μια και έχουμε γνώση από την παγκόσμια συμπεριφορά των αγορών που δεν έχουν όρια, αλλά σαφώς γνωρίζουμε και την υπέρμετρη κρατική ολοκληρωτική συμπεριφορά καθεστώτων που λειτούργησαν στο όνομα των λαών τους.

Την αρμονία ψάχνουμε και τούτο ακριβώς είναι η Δημοκρατία !
Ποιος μου λέει πως δεν έχει ένα σοβαρό ρόλο να παίξει μια αντίληψη σαν αυτήν που εκφράζει η οργανωτική σκέψη των ανθρώπων της αγοράς μέσα σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης του Τσίπρα;

Λέω το όνομα του επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ γιατί ακόμη τούτος ο λαός είναι ανέτοιμος να διαχειριστεί αντιλήψεις, αλλά τις αντιλαμβάνεται ως πρόσωπο-κεντρικές.

Ποιος μας λέει ότι ένα νοικοκύρεμα που θα σέβεται την ανάγκη αξιοπρεπούς επιβίωσης των εργαζομένων στον ευρύτερο τομέα και παράλληλα δεν θα τους θέτει σε υπηρεσία της ελεύθερης αγοράς δεν είναι το ΝΕΟ μοντέλο για την χώρα μας;
Βέβαια τούτα δεν είναι νέα στοιχεία για την Ευρώπη που αποφάσισε πολύ παλαιότερα να διαχωρίσει την δημόσια διοίκηση από την πολιτική επιρροή των κομματικών γραφείων.
Η διαπλοκή στην Ευρώπη είναι σε παιχνίδια πολύ υψηλότερου βεληνεκούς, ενώ στην ψωροκώσταινα αποτελεί ευγενές σπορ που το παίζει άκομψα μέχρι ο κλητήρας.

Αυτό που θέλω να πω με τούτο το σχόλιο, είναι πως αξίζει να ενώσουν οι άνθρωποι τις αντιλήψεις τους και να μη παγιδευόμαστε στην αγκύλωση του φόβου μας.
Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι το καλύτερο από τον ίδιο το θάνατο μας…
Όσο ζούμε σκεφτόμαστε και ελπίζουμε σε μια σύνθεση της κοινωνίας.

Αν υπάρχουν ομάδες κοινωνικές που τις απορρίπτει η σκέψη μας, τότε θα απορρίψουν και εμάς προσωπικά σαν δεν κερδίσουμε τους στόχους μας. Τούτο όμως είναι άδικο, γιατί δεν θα πάρουν την δική μας προσφορά.
Η πολιτική σκέψη, όπως και το ατομικό ήθος δεν κρίνονται όταν κερδίζουμε στη ζωή, αλλά όταν χάνουμε μέσα από τις απόψεις μας! Για να το κάνω πιο σαφές η αξία ενός ανθρώπου βρίσκεται στην διαχείριση της απόρριψης παρά στην γιορτή της νίκης.

Σήμερα τα παλαιά κόμματα είναι μέσα από τους εκφραστές τους ανίκανα να διαχειριστούν την αποτυχία τους. Ψάχνουν για πρόχειρα φτιασίδια ώστε να δελεάσουν εκ νέου τον «χορό» και να συνεχίσουν να βρίσκονται στην σκηνή εξυπηρετώντας την ωφελιμιστική ματαιοδοξία τους που την ονομάζουν προσφορά προς το Έθνος.
Είναι μια θλιβερή υπόθεση προσώπων που έχουν εναγκαλιστεί την εξουσία…

Στο επίπεδο του λαού, δεν γίνεται να θανατώσουμε τους μισούς Έλληνες επειδή πιστεύουν ακόμη στο ιδεολόγημα της καθαρής Δεξιάς ή να διαλέξουμε να ξεπαστρέψουμε όσους νομίζουν ότι είναι Αριστεροί.
Καλύτερα τα «καφενεία» της σκέψης μας, να γίνονται με έντονους διαλόγους επάνω σε αυτά που θέλουμε να φτιάξουμε, παρά σε ότι μας επιβάλλουν οι ξένοι και εμείς νομίζουμε ότι φταίνε οι ιδεολογίες μας… για το κατάντημα μας.
Οι πουλημένοι συνδικαλιστές και οι επίορκοι κρατικοί υπάλληλοι, δεν έχουν ιδεολογία όπως δεν έχει και ο επιχειρηματίας που στο όνομα του κέρδους μπορεί να καταστρέψει ένα ολόκληρο περιβάλλον.

Η νέα πολιτική αναζήτηση για μένα είναι η συζήτηση επάνω στην έννοια ΩΦΕΛΙΜΙΣΜΟΣ και οι αναλύσεις επάνω σε τούτη την φιλοσοφική θέση παράγουν πολιτική σκέψη.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η πολιτική δεν είναι η αντιπαράθεση συμφερόντων της ιδιωτείας, αλλά ο αγώνας των ιδεών επάνω στην ζωή μας. Αυτό που νομίζουμε αρκετές φορές ως «συμφέρον» μας είναι στην ουσία το άγος της ζωής μας.

Προσωπικά θα έβλεπα μια τρελή άνοδο του συνασπισμού των κομμάτων της προοδευτικής σκέψης από την (κακώς λεγόμενη) δεξιά, αν ήθελαν να συστρατευθούν ως μεταρρυθμιστές με το ΣΥΡΙΖΑ.
Τότε θα αναγκαζόταν να δεχθεί στους κόλπους του (ως κοινωνικούς συνεργάτες) όλες τις δυνάμεις που έχουν ως πρόκριση το ήθος της πολιτικής εξέλιξης. Σαν χώριζε όμως το ΣΥΡΙΖΑ τους πολίτες σε μισούς καλούς και τους άλλους που είναι καταδικασμένοι από τις ιδέες τους, θα άρχισε η πρόωρη αποδόμηση του.

Ίσως τότε να έπαιρνε ο συνασπισμός της ΔΡΑΣΗΣ τους εγκλωβισμένους θετικά σκεπτόμενους πολίτες από το ξεχαρβαλωμένο άρμα των παραδοσιακών βασιλέων της εξουσίας… και να γινόταν η έκπληξη.
Όμως εδώ σημαίνει ότι αυτά που λέμε και πιστεύουμε θα είναι σταθερά… οι πολίτες δεν είναι «κουκιά» για βράσιμο με πολλές κολοτούμεπες… Δεν είναι ανάγκη να φτάνει η ζωή στα όρια αναγκαστικών συνυπάρξεων για ατομικές ωφέλειες τύπου κυρίας Μπακογιάννη και κυρίου Σαμαρά.
Άλλωστε έχουμε καμαρώσει την αλητεία της μεταστροφής των απόψεων λόγω συμφέροντος σε όλους ανεξαιρέτως τους μνηστήρες της παραδοσιακής εξουσίας ακόμη και στο βουλευτικό επίπεδο. Αλλάζουν τα κομματικά λεωφορεία συνέχεια χωρίς να τους ενδιαφέρει ο προορισμός, γιατί δεν θέλουν ποτέ να κατέβουν από την (πολιτική;) διαδρομή τους.

Τι λέτε για όλα αυτά;
Μπορεί να είναι ανεδαφικά… αν δεν είναι όμως;
Αν παράγουν υπερβατικές συνθέσεις;
Τότε τα χαμόγελα έχουν λόγο ύπαρξης για το μέλλον προσφοράς στην παγκόσμια κοινότητα τούτης της υπέροχης στην ιστορία χώρας.

Αγαπητέ Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη,
Ευχαριστώ πολύ για το χώρο που μοιραζόμαστε μέσα στην ίδια αγάπη να προχωρήσει η όμορφη Πατρίδα μας.


Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης

Κύριε Ζωγραφόπουλε χαίρομαι πάντοτε την ανατρεπτική σας σκέψη. Η επαναστατική σύλληψη σας για τον ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει κάτι που στην πραγματικότητα είναι απόν (μα εντελώς!): μία εμπνευσμένη ηγεσία που να κάνει τέτοιες συνθέσεις. Κάτι σαν τον Τενγκ Χσιάο Πίνγκ που , κομμουνιστής όντας, απελευθέρωσε τις δυνάμεις της αγοράς στην Κίνα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Δεν βλέπω τίποτε το δημιουργικό ούτε στον Τσίπρα ούτε στους διάφορους συνεργάτες του (πολλούς τους γνωρίζω προσωπικά, λόγω προηγουμένης θητείας μου στην Αριστερά). Πάντως σαν φαντασίωση είναι ενδιαφέρουσα, και εγώ πιστεύω βαθιά στην ανάγκη συνθέσεων, αρκεί να υπάρχει μία αγαθή πρόθεση και μία αίσθηση κοινού στόχου...

Κώστας Ζωγραφόπουλος

Αγαπητέ κύριε Αϊβαλιώτη,
Απέχω πολύ από τις υιοθετήσεις επαναστατικών προσδοκιών στην πολιτική, μια και δεν αφορούν συνθέσεις αλλά επιβολές απόψεων. Το ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρώ ότι βρίσκεται σε αυτή την ποσοστιαία διαβάθμιση του στη βουλή για την επαναστατική του διάθεση, όσο για την εξισορροπιστική του πολιτική παρέμβαση στην αδιέξοδη πολιτική των εντολοδόχων πολιτικών της Τρόικα.
Η Ελλάδα απέχει μακράν της Κινεζικής οικονομικο-κοινωνικής πραγματικότητας και σίγουρα το μοντέλο ανάπτυξης που επέλεξε ο Ντενγκ Χσιάο Πίνγκ ως μέσο ανάπτυξης και διείσδυσης στον παγκόσμιο καπιταλισμό, είναι η διαφορετική όψη του νομίσματος μιας φιλοσοφίας που προσωπικά δεν την επιλέγω.

Οι προσωπικές απόψεις για τα πολιτικά πρόσωπα (για μένα) δεν έχουν αξία, όσο τα διλήμματα που τίθενται σε αυτά και οι απαντήσεις τους σαν καλούνται να απαντήσουν υπολογίζοντας τον λαό.
Έχω προσωπική αντίληψη αποστροφής -επίσης- επάνω σε προβεβλημένα πρόσωπα, αλλά επιμένω στην λογική που θέλει την ανύψωση ή αποδόμηση τους μέσα από τις πολιτικές επιλογές διαλόγων που βρίσκονται στο φως των πολιτικών θέσεων.
Ακόμη θεωρώ ότι η λογική «έκανα την αυτοκριτική μου» χωρίς να έχει συγκεκριμένο τίμημα πληρωμής είναι μια υποκριτική ωφελιμιστική στάση σε βάρος των αφελών πολιτών.
Ουδείς μπορεί να κριθεί πριν δοκιμαστεί η ευθύνη του επάνω στα λεγόμενα του.
Μέσα από αυτή την θέση, καλό είναι να διερευνήσουμε τους πολιτικούς όρους που θα παράξουν συνθέσεις, αντί εκ προοιμίου να αποκλείουμε μέσα από αντιθέσεις την ζωή.
Αλλά και η αποτυχία μας ως πολιτικό σύστημα μέσα από την όσμωση των βιωματικών μας αισθήσεων με την πολιτική σκέψη, είναι καλοδεχούμενη μια και η ζωή περιλαμβάνει τα λάθη ως εμπειρίες με στόχο να πετύχουμε κάποια στιγμή το σωστό.
Τίποτε δεν είναι άχρηστο στην διαρκή εξέλιξη της συνείδησης ενός λαού, έστω και αν οι αυτοκτονίες πολλαπλασιαστούν και οι άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια για να επιβιώσουν… Κάποια στιγμή θα γιγαντώσουμε τον υπέροχο εαυτό μας βλέποντας αυτά που μας συνδέουν σε σχέση με τα λίγα που νομίζουμε ότι μας χωρίζουν.

Μήπως είμαστε περισσότερο υπέροχοι από όσο νομίζουμε;
Τούτο είναι μια έντονα πολιτική σκέψη έστω και αν μοιάζει με τσιτάτο απολιτικών ομάδων εσωτερισμού…

Τις καλύτερες ευχές μου για την υπόλοιπη βδομάδα, σκεπτόμενος πως χάρηκα όσα προέκυψαν από αυτή τη σύντομη συνομιλία.


Υ.Γ
Η εικόνα προέρχεται από την ζωγραφική μαθητών των Δημοτικών σχολείων του Ηρακλείου που βρέθηκε στον σχετικό διαδικτυακό χώρο: http://www.theatroedu.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1009&Itemid=364