Θα βγάλουμε κυβέρνηση;

.

του Κώστα Ζωγραφόπουλου

Παρακολούθησα για λίγο μέσα από το διαδίκτυο, μια και συνειδητά δεν διαθέτω τηλεόραση, τις εξελίξεις από τις πρωτοβουλίες του Προέδρου της Δημοκρατίας σχετικά με την προσπάθεια εξεύρεσης μιας κοινά αποδεκτής κυβέρνησης.
Οι δημοσιογραφικοί τόνοι, ήσαν αγωνιώδεις τονίζοντας το πόσο σημαντικό είναι να ευρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, για να οδηγηθεί η χώρα μας σε μια ευρωπαϊκή προοπτική, αποφεύγοντας την οικονομική κατάρρευση.

Όλα αυτά τα αναφέρω ως πρόλογο, για να προσεγγίσουμε το δίλημμα λίγο διαφορετικά σε τούτο το άρθρο. Η προηγούμενη αποτύπωση της ειδησεογραφίας είναι το πασπάλισμα της τεράστια άγνωστης «πίττας» που κρύβεται κάτω από τα «προφανή» που διαχειρίζεται η λογική μας.
Το εύκολο θα ήταν να αναπτύξω μια εύπεπτη ρητορική που σχηματικά θα λέγαμε ότι μπορεί να ανήκει στην μνημονιακή ή αντι-μνημονιακή πολιτική στάση. Άλλωστε αυτό το έχω κάνει (όπως όλοι μας) δηλώνοντας το στίγμα μου μέσα από ότι κουβαλώ ως πολιτική συγκρότηση.
Συνήθως σαν εκφράζουμε μια φαινομενικώς τεκμηριωμένη άποψη, μας επευφημούν όσοι έχουν την ίδια θέση, ή κάποιοι άλλοι μας προσάπτουν με ευκολία τον χαρακτηρισμό του ερωτικώς αυτό-ικανοποιούμενου πολίτη. Το αστείο είναι πως τα επιχειρήματα ένθεν κακείθεν μπορεί να ανήκουν σε σκέψεις ανθρώπων που ονομάζονται έγκριτοι. Εδώ υπάρχει μια ασάφεια της λογικής, αν θεωρήσουμε ότι οι αντιμέτωπες ομάδες επιχειρηματολογούντων δεν έχουν μέσα τους την σκοπιμότητα του ψεύδους προσβλέποντας σε μια ιδιωτική ωφέλεια.

Βέβαια το πιο εύκολο είναι να κατηγορήσουμε για λακέδες της εξουσίας όσους πολίτες θέλουν να υπάρξει άμεσα συμφωνία διακυβέρνησης, ή να θεωρήσουμε ότι είναι αλαζόνες τυχοδιώκτες όσοι θέλουν να λειτουργήσει μια κυβέρνηση πάνω σε αρχές αξιότερης διαχείρισης του Κράτους προτείνοντας αριστερή διακυβέρνηση.
Αν όμως δεχτούμε πως δεν είναι κάποιος περισσότερο πατριώτης από τον άλλο τότε καταπίπτουν οι ύβρεις και πρέπει να αναζητήσουμε την ουσία των διαφορών με νηφάλιο τρόπο. Ίσως να ψάξουμε την αιτία των βεβαιοτήτων μέσα μας.

Πολλοί, ανεξάρτητα του αν έχουν προβεβλημένη διαστρωμάτωση στην κοινωνία, δεν πρόκειται ποτέ να φανταστούν ότι οι επιστημονικά τεκμηριωμένες «γνώμες» βρίσκονται υπό την επήρεια υποκειμενικών αποδεικτικών βεβαιοτήτων.
Ουδείς αμφιβάλει για τις βεβαιότητες των «πιστεύω» του…και βέβαια νιώθει σπουδαίος για την διαφωνία του. Νομίζετε ότι τυχαία έγραψε ο Βίλχελμ Ράιχ (1) το «Άκου ανθρωπάκο»;

Είναι αντικειμενική η επιστήμη;

Αρχικά θα πρέπει να σας πω ότι δεν θα τολμούσα να κάνω αυτό το ερώτημα μέσα σε συναθροίσεις βολεμένων ακαδημαϊκών που διαχειρίζονται επωφελώς την αυθεντία τους. Συμπτωματικά τέτοιοι χώροι υπάρχουν πολλοί, κυρίως στις θεωρητικές επιστήμες που στερούνται πειράματος και το «επίσταμαι» είναι συνυφασμένο με το «Πιστεύω» που έχουν οι απόψεις του κλάδου τους. Οι υπέροχες επιστήμες της Φυσικής και των Μαθηματικών, παρά του ότι έχουν αντίστοιχα το πείραμα και την θεωρητικώς απόλυτη σχέση των μαθηματικών σχέσεων, ως σημαιοφόροι της εξέλιξης δέχονται πως ο «άνθρωπος» που παράγει σκέψη, μπορεί να κατευθύνει αποδεικτικά ένα πείραμα ή ένα συλλογισμό ώστε να υπάρξει μια απόδειξη για τούτη την ιδέα του ως δικαίωση.
Μεγάλα λόγια για να τα αποδεχθούν σήμερα οι βολεμένες σκέψεις που παρουσιάζονται ως θεματοφύλακες της έννοιας «επιστήμη» και σαφώς ζώντες στις παρυφές του όρους «Εξουσία». Θα τολμούσαμε να σκεφτούμε πως η «κοινή γνώμη» σε μεγάλο ποσοστό στηρίζεται στην ωφελιμιστική ιδιωτεία του Εγώ των προβεβλημένων ανθρώπων που είναι πλανημένοι από τα «πιστεύω» τους;

Φανταστείτε τώρα πόσο αίολες είναι οι αποδεικτικές θεωρίες των Οικονομικών επιστημόνων ή ακόμη και των λεγόμενων Συνταγματολόγων που βασίζουν τις πεποιθήσεις τους πάνω σε μια σειρά ιδεολογήματα. Μα θα μου πει κάποιος είναι ανεδαφικό στοιχείο η οικονομική αγορά; Είναι ανύπαρκτο το μοντέλο του καπιταλισμού; Είναι ανυπόστατο το χρηματοπιστωτικό σύστημα παγκοσμίως;
Η απάντηση συνδέεται με το ερώτημα που λέει «Ποιος είναι ο παρατηρητής» και σαφώς ποιο το ιδεολόγημα που παράγει τις απόψεις του...

Όλα αυτά τα ερωτήματα (εισαγγελικού τύπου) είναι σωστά και δεν αλλάζει τίποτε μέσα μας, σαν διαχειριζόμαστε την γνώση ως δεδομένη και δεν τολμούμε να κάνουμε το θεμελιώδες ερώτημα που λέει: «Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα;»
Δηλαδή για να γίνει πιο σαφές, αν δεν είχαν το ερώτημα κάποιοι (πρωτόγονοι;) στο παρελθόν που λέει «Μπορώ να κουβαλήσω περισσότερα από όσα σηκώνω εγώ και το άλογο μου;», δεν θα είχαμε τον τροχό και τις άμαξες ως εξέλιξη.
Μα θα καταρρεύσει το όλο οικοδόμημα του συστήματος, θα σκεφτεί κάποιος που γνωρίζει καλά να διαχειρίζεται «επιστημονικά» τις αδιαπραγμάτευτες πίστεις του.
Η απάντηση βέβαια είναι πως έχει δίκιο για την καταστροφή, αλλά αφορά την κατάρρευση του δικού του κόσμου. Το «άγνωστο» της εξέλιξης, φοβίζει μόνο όσους είναι σταματημένοι και βολεμένοι στην ευμάρεια αποφεύγοντας το ξεβόλεμα και την πορεία.
Θα μπορούσαμε δηλαδή να επανεξετάσουμε μοντέλα όπως αυτά που βιώνουμε σήμερα και να τα βελτιώσουμε στοχεύοντας στην αρμονικότερη ζωή των ανθρώπων;
Μέγα ερώτημα που έχει ως όρια την φιλοσοφική θέση του ερωτώντος.

Σταθερότητα και θάνατος

Το δίλημμα λοιπόν που αναπτύσσουν αυτό το διάστημα επικοινωνιακά όσοι θέλουν να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, είναι το «σταθερότητα ή θάνατος». Φυσικά ως σταθερότητα κρίνεται η παραμονή μας στο Ευρώ, ενώ θάνατος ορίζεται η διαφωνία μας με τους σκληρούς μεν, αλλά παντοδύναμους δανειστές μας.
Θα έλεγε η φοβισμένη σκέψη, ότι ο συλλογισμός αυτός φέρει μέσα του μια σώφρονα ισορροπία που βρίσκεται μακριά από θυμικές πρακτικές αντιθέσεων. Είναι όμως έτσι;
Η σταθερότητα μήπως εμπεριέχει και επανάληψη των συνηθειών που έχουμε κάνοντας την ζωή μας να συστρέφεται ανεξέλικτα αντί να κάνει μια πορεία;

Συνήθως τα άτομα, οι ομάδες, τα κόμματα και οι κοινωνίες που επιζητούν την σταθερότητα χαρακτηρίζονται από μια ευζωία που έχει υψηλά στάνταρ σε αντίθεση με τα πρόσωπα ή τις διευρυμένες ομάδες, που λειτουργούν κάτω από στέρηση. Η μεταστροφή της αναζήτησης των στερημένων να θεωρούν υγιή σταθερότητα τις δυσκολίες στη ζωή τους, είναι μια επιτυχία της ηθελημένης πνευματικής διαταραχής που έχουν επιφέρει οι προπαγάνδες και σαφώς ο φόβος που διασπείρεται. Άλλωστε είχαν έτοιμο το υπόστρωμα τούτης της πνευματικής διαταραχής οι Έλληνες από την εποχή της υποδούλωσης τους, που θεωρούν ότι είναι υγεία το "Κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει"
Πόσο υγιείς είναι οι κοινωνίες που επιζητούν την σταθερότητα;

Καλό είναι να εξετάσουμε μερικά ερωτήματα όπως:
Ο θάνατος είναι κοντά σε οργανισμούς και πολιτισμούς που επιλέγουν να φτάσουν στο ανώτερο σημείο των δυνατοτήτων τους χωρίς να έχουν εξέλιξη πέραν τούτου;
Έχει να μας διδάξει τίποτε από αυτό η ιστορία;
Αυτά είναι δύο μόνο από τα πολλά ερωτήματα που δεν τολμούν να θέσουν άτομα, ομάδες, κόμματα και κοινωνίες που μετρούν την εξέλιξη τους σύμφωνα με το βιολογικό μέτρο του προσδόκιμου της ατομικής ζωής.

Οι δυτικές κοινωνίες δυστυχώς έχουν ορίζοντες πολιτικών επιλογών στους οποίους επιζητούν αποτελέσματα μέσα στην γενιά που χειρίζεται πολιτικά τις εξελίξεις.
Κάθε επιζητούμενη σταθερότητα είναι τελικά ένας βέβαιος θάνατος της συνέχειας ύπαρξης των απογόνων σε βάθος που δεν είναι ορατό.
Για να μην ακούγεται ως ασαφές, καλό είναι να ξέρουμε πως ο καπιταλισμός σε όλες τις πολιτικές εκφάνσεις του, στηρίζει την (βέβαιη;) έννοια της «υπεραξίας» επάνω στην εκμετάλλευση των πόρων της Γης. Η πρωτογενής παραγωγή ουσιαστικά τροφοδοτεί την σπατάλη της φρενήρους κατανάλωσης για ευζωία ή πόλεμο.
Η αντίληψη του ωφελιμισμού (2) μέσω της ανταποδοτικότητας είναι ανύπαρκτη έννοια στη φιλοσοφία του αποθησαυρισμού σε καπιταλιστές ή ολοκληρωτικές κοινωνίες.
Αποφεύγω να αναπτύξω την δυστυχώς κοινότυπη έκφραση για το επίπεδο αντιληπτικότητας νοημάτων όπως αυτή του Ηράκλειτου που μας πληροφορεί πως «τα πάντα ρει», μια και θεωρείται ασυμβίβαστη έννοια με την επιζητούμενη σταθερή οικονομική και πολιτική σκέψη.
Φυσικά και ισχύει η διαρκής ροή (θα σκεφτούμε), αλλά για τους άλλους και όχι για μας. Εγώ θα ήθελα (λέει ο καθείς) να μείνω για πάντα νέος, και σαφώς υγιής φτύνοντας τον κόρφο του για το απευκταίο γεγονός της νομοτέλειας του θανάτου.
Τέτοια πνευματικά αγκυλωμένα άτομα - που απαρτίζουν κοινωνίες χωρίς μέλλον -βρίσκονται σε επιστημονικές ή ανυπόστατες «θέσεις» επιχειρημάτων.


Το «όπλο» της απροσδιόριστης τυχαιότητας

Είναι αδύνατον να δεχτούμε πως υπάρχει το φαινόμενο της πεταλούδας (3) στην καθημερινότητα μας, εκτός από την θεωρητική του εκδοχή που την ομολογούμε με την ακαδημαϊκή ασφάλεια του γνώστη που μηρυκάζει πληροφορίες.

Είναι οδυνηρό –θα σκεφτούμε- να υπάρχουν προϋπολογισμοί κρατών που θα επικρέμαται πάνω τους ο κίνδυνος ενός απρόβλεπτου γεγονότος. Ένα τέτοιο (σχετικώς) απρόβλεπτο γεγονός είναι και η θυμική μετατόπιση των πολιτών της Νότιας Ευρώπης προς δικαιότερες ανακατανομές του πλούτου. Σε παλιότερες εποχές η μεταστροφή (έλεγχος) του ηθικού των ατόμων γινόταν μέσα από πολέμους μια και η εξαθλίωση πάντα μειώνει τις απαιτήσεις των θυμάτων για ζωή.
Στην «δύσκολη» εποχή της υπεροπλίας, την πολεμική σύρραξη έχουν αντικαταστήσει οι σπορείς του φόβου μέσα από οικονομικές συμπεριφορές. Η ευζωία σε ποσότητα χωρίς ποιότητα, ονομάστηκε λαϊκός καπιταλισμός, ενώ η ελεγχόμενη αμορφωσιά που ονομάζεται εξειδίκευση, ανέλαβε τον ρόλο του γόνιμου υποστρώματος για την εκάστοτε σπορά του φόβου.
Έχουν πανικοβληθεί από την άνοδο της αριστεράς στην Ελλάδα όσοι εξυπηρετούσαν την τοπική σταθερότητα για λογαριασμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αν η εξέλιξη αυτής της πολιτικής επιλογής ενσωματώσει μέσα στην ανάπτυξη της στοιχεία θεσμικών διαρθρωτικών αλλαγών που θα ενδυναμώνουν την οικονομική ανάπτυξη καθώς και την παιδεία με στόχο την κρίση των πολιτών, τότε (εκτιμώ) ότι η εισροή πλούτου για να επανέλθουν οι πολίτες στην εποχή της νάρκωσης, θα υπάρξει ξανά. Είναι σαφές ότι ο στόχος δεν είναι άλλος από τη σταθερή και ελεγχόμενη αντίδραση των κοινωνιών για να εξυφαίνονται προγράμματα σταθερότητας στις εξουσίες.

Η τυχαιότητα όμως είναι αδύνατον να ελεγχθεί ως εξελικτική διαδικασία του παγκόσμιου πολιτισμού των ανθρώπων. Σαφώς δεν έχει εκ του τυχαίου σαφή ορίζοντα εμφάνισης η ανισορροπία και έτσι δεν την αξιολογούν σωστά μέσα από το βραχύβιο όριο του μικρού προσδόκιμου ζωής όσοι βρίσκονται στην εξουσία.
Στην ουσία ο άνθρωπος λειτουργεί ενάντια στην φύση του μη αποδεχόμενος την εύπλαστη αντιμετώπιση της κοινωνικής του εξέλιξης, στοχεύοντας να αποκτά «λογιστικό» έλεγχο σε ότι δεν γνωρίζει και το ονομάζει φύση. Τεράστιες ομάδες (επιστημόνων;) επεξεργάζονται στοιχεία για μεγάλο αριθμό ενδεχόμενων τυχαίων παραγόντων που μπορεί να αποσταθεροποιήσουν τον προγραμματισμό της εκάστοτε Υπέρ- εξουσίας. Τα σενάρια αφορούν κοινωνικές θυμικές μετατοπίσεις, όπως και τις ανεξέλεγκτες φυσικές μεταβολές, σαν την πρόσφατη που δεν αντιμετωπίστηκε σωστά με το τσουνάμι στην Ιαπωνία.

Ο «αναλώσιμος» άνθρωπος και το τυχαίο

Όλα τα προηγούμενα σαφώς και έχουν ένα λόγο ιδιοτελούς ωφελιμιστικής αξίας σαν τα μηχανεύονται όσοι έχουν εποπτεία στο «σκάκι» των αναγκών των λαών. Φαντάζει όμως ανόητο σαν ο άνθρωπος που αντιμετωπίζεται ως «αναλώσιμη» λογιστική μονάδα από τους καπιταλιστές φοβάται το τυχαίο για τη ζωή του.
Μεγάλο ρόλο είχαν και διατηρούν ακόμη και σήμερα οι εξουσίες των άγραφων νόμων που λειτουργούν την συνήθεια των διαφόρων πίστεων. Μιλώ για τις θρησκευτικές, εθνικές, αθλητικές και σαφώς ιδεολογικές - πολιτικές σταθερές, που χωρίζουν τους ανθρώπους σε ομάδες με σταθερότητα και προβλέψιμη συνήθεια.
Βέβαια η ανικανότητα ελέγχου της προσωπικής ωφελιμιστικής ιδιωτείας των αρχόντων κάθε ομάδας προκαλεί –κάποιες φορές - την οργή και σαφώς την απομάκρυνση των μελών από τον έλεγχο τους.
Κάπως έτσι λειτούργησαν και τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα στο Ελληνικό κοινοβούλιο, που οι εξόφθαλμες ιδιοτελείς ρεμούλες εσωτερικά στη χώρα ως σκάνδαλα, αλλά και προς το εξωτερικό όλες οι δεσμεύσεις εκχωρήσεων που πήραν χωρίς εντολή λαού, οδήγησαν τους κακώς θεωρούμενους «αναλώσιμους» ψηφοφόρους τους σε μια αποστροφή προς αυτούς .
Βεβαίως (τώρα) ήρθε η ώρα να δανειστούν τα ρούχα και τις ιδέες ανάγκης των προβάτων τους, που απωλέστηκαν και ως νέοι κακέκτυποι υποκριτές, θα ενδυθούν (όπως ο Δικαιόπολις στους Αχαρνής) τα κουρέλια για να μεταστρέψουν την γνώμη των απλών ανθρώπων.
Ο «αναλώσιμος» (κατά την εκτίμηση τους όμως άνθρωπος), θα πρέπει να επιζητεί την διαμόρφωση τυχαίων αλυσιδωτών αντιδράσεων που θα απορυθμίζουν τα εκάστοτε σχέδια, ώστε να κάνει την ανατροπή γόνιμη λειτουργία της εξέλιξης στη ζωή του.
Η παιδεία της αρχαίας γραμματείας έχει δώσει τον σπερματικό λόγο που κάνει υπερβάσεις στα προφανή.  Μέσα από την αναβάθμιση της σκέψης του ο νοούμενος ως «αναλώσιμος» άνθρωπος, μπορεί να γίνει ο ρυθμιστής και σαφώς να αποδομήσει την εξουσία που αναπαράγει χωρίς ήθος την ωφελιμιστική ιδιωτεία.
Ας πλησιάσουμε μεγάλες σκέψεις όπως αυτή του Κορνήλιου Καστοριάδη (4) που δήλωνε τη φαντασία ως «την κατεξοχήν πηγή της οντογένεσης αλλά και την κατεξοχήν ικανότητα που προσιδιάζει στο ανθρώπινο ον και που θα μπορούσε να παίξει μέσα στην ιστορία των θεσμισμένων κοινωνιών ρόλο λυτρωτικό».
Με άλλα λόγια ας μιλήσουμε για το ξεχασμένο σύνθημα που λέει «Φαντασία στην
Εξουσία», μια και η διαχειριστική λογιστική που παράγει ρεμούλες δεν έχει μέσα της δημιουργική και ουμανιστική φαντασία.

Ας διαβάσουμε αναζητώντας στοιχεία για τις συνήθειες των πολιτικών ηγεσιών που υπονόμευσαν τα όνειρα των «αναλώσιμων» ανθρώπων, και ας μετατρέψουμε μέσα από την ανυπαρξία σταθερής και προβλέψιμης ζωής μας την πορεία του κόσμου που είναι σίγουρα ερωτική και υπέροχη.
Έχουμε πολλούς σπουδαίους συνοδοιπόρους στην πορεία μας, έστω και αν δεν ζουν σήμερα  μια και το επόμενο που θα μάθουμε από την νέα Φυσική είναι πως παρελθόν παρόν και μέλλον βρίσκονται όλα μέσα στο μυαλό μας…
Η διάκριση τους γίνεται μόνο από τον φόβο μας και την σχέση που έχουμε με την προσωπική μας φιλοσοφία, δηλαδή με την εκγύμναση της σκέψης μας για την έννοια που δίνουμε στον προσωπικό μας θάνατο όπως μας άφησε παρακαταθήκη ο Δημήτρης Λιαντίνης. (5)

Επιλεκτικός επίλογος

Αν παρατηρήσουμε τη σκέψη μας και διαπιστώσουμε τις βεβαιότητες που αναπαράγουμε από τα εμβόλιμα «πιστεύω» που μας έχουν ενσπείρει, τότε ακριβώς θα έχει αρχίσει και η μεταστροφή όλων των πραγμάτων γύρω μας.
Τότε θα ακυρωθούν οι πολιτικάντηδες και εξουσιαστές των παιδιών μας.
Τότε θα αρχίσουμε να φωνάζουμε διεκδικώντας αυτά που θέλουμε να φτιάξουμε για μας και τα παιδιά μας και θα σταματήσουμε να θυμώνουμε για αυτά που μας κάνουν χωρίς την δική μας θέληση.

Ας αρχίσουμε να μορφώνουμε τον «αναλώσιμο» για κάποιους άνθρωπο και ας τον μετατρέψουμε σε ένα εργαλείο δημιουργικών ανατρεπτικών ενεργειών που όμως θα περιλαμβάνει στην κουλτούρα του σεβασμό και την σύνθεση των απόψεων.

Για να μην αφήσουμε κανένα κενό στην κατανόηση, καλό είναι να κλείσουμε με ένα παράδειγμα :
Έχουν δίκιο σαν λένε κάποιοι ότι χρειάζεται εξαφάνιση η παθογένεια του κρατικοδίαιτου δημόσιου τομέα και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας.
Σαφώς έχουν αντίστοιχα δίκιο και όσοι υποστηρίζουν ότι η εκχώρηση των κοινωνικού ενδιαφέροντος Κρατικών επιχειρήσεων σε αδηφάγους ιδιώτες είναι ξεπούλημα της πατρίδας μας.
Αν αντιμετωπίσουμε τις απόψεις με σύνθεση, ίσως αλλάζαμε τον θεσμικό χαρακτήρα του Δημοσίου και αποκτούσαμε επιτέλους δημόσια περιουσία που θα παράγει. Τότε χωρίς τις συνδικαλιστικές διαπλοκές και τις κομματικές εξαρτήσεις των διοικήσεων τους, μπορεί να υπάρξει κοινωφελές έργο με κριτήρια παραγωγικότητας που θα ταιριάζουν στην Ελεύθερη Αγορά.

Δεν θέλει πολύ να το σκεφτεί κάποιος αυτό…
Μεγαλύτερης δυσκολίας είναι η απόφαση να δει ο καθείς τις σκέψεις του και να αλλάξει το όραμα μέσα από την Παιδεία του.

Σαν δρομολογήσει ο άνθρωπος της εποχής μας την αλλαγή της Παιδείας, τότε σίγουρα αλλάζει και τη ζωή σε ένα βάθος χρόνου που θα τον μακαρίζουν για την επαναστατική Διαφωτιστική του προσφορά οι επόμενες γενιές…
Το δίλημμα είναι αν πιστεύουμε στην έκφραση «ότι φάμε κι ότι πιούμε…» ή θα θελήσουμε να κερδίσουμε μια αθανασία μνήμης ως εποχή στο μέλλον που θα μας μακαρίζουν για τα θεμέλια που βάλαμε στην συνέχιση της Ανθρωπότητας…

Μήπως είναι πιο σύνθετο το δίλημμα  Μνημονιακοί  ή Αντιμνημονιακοί;
Μήπως είναι πιο σύνθετο το δίλημμα  και κοινωνικής υστερίας ερώτημα "Θα βγάλουμε κυβέρνηση;"
Οι απαντήσεις δικές σας.


Πρόσθετες πληροφορίες

Η εικόνα επελέγη να είναι του Νταλί που είχε έντονη την ανάγκη να εξηγήσει την κοινωνία και την επιστήμη μέσα από την Τέχνη του.

(1) Βίλχελμ Ράιχ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%BC_%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CF%87

(2) Ωφελιμισμός ως αντίληψη του γράφοντος το άρθρο. http://dragasia.blogspot.com/2012/05/blog-post_10.html


(3) Το φαινόμενο της πεταλούδας http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%82

(4) Φαντασιακό και φιλοσοφία στον Καστοριάδη http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=255066

(5) Λιαντίνης «Ο ορισμός της φιλοσοφίας» http://dragasia.blogspot.com/2010/09/blog-post_06.html