Πίνοντας το καφεδάκι (2 Σεπτέμβρη 2012)





Γύρισα σπίτι μου από την έξοδο του πρωινού. Έβαλα να φτιάξω καφέ φίλτρου και κάθισα να τον απολαύσω στο γραφείο. Μου αρέσει ο ζεστός καφές καθώς σαλεύει το άχνισμα του από το αεράκι που απομακρύνει το καλοκαίρι κάθε Σεπτέμβρη. Το έντονο το φως του ήλιου έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο και οι ήχοι της έξω θορυβώδους ζωής έμοιαζαν να πασχίζουν να φτιάξουν τη δική τους μουσική στη σκέψη μου.
Έφερα κοντά στα χείλη την κούπα και πήρα μια ανάσα προσπαθώντας να ξεχωρίσω τα αρώματα που έβγαζε η μνήμη μπροστά στο αχνιστό φλιτζάνι του φθινοπώρου.
Πολλά διανοήματα, αποκρίθηκα ψελλίζοντας στον εαυτό μου και κοιτώντας το φλιτζάνι με τον αχνιστό καφέ. Συνέχισα … είναι μόνο μια μυρωδιά και εγώ θα την απολαύσω.
Λέμε πολλά, σκέφτηκα, και μας διαφεύγουν οι στιγμές που φτιάχνουν το παρόν της ζωής μας. Πηγαίνουμε κάπου ή βρισκόμαστε με ανθρώπους και ένα ολόκληρο παρελθόν βρίσκεται μαζί μας σε μια αγωνία σκεφτόμενο να λειτουργήσει το μέλλον.
Γράφουμε ή λέμε τις σκέψεις μας ως νεκρό-ανατόμοι του γνωστικού μας παρελθόντος λειτουργώντας την ίδια στιγμή επικλήσεις με ευχές για ένα άγνωστο μέλλον. Ορθολογιστές είμαστε μέσα από το φόβο μας, μπροστά στην θυμέλη της ζωής που την αφήνουμε σε χέρια που δεν ορίζουμε και την ονομάζουμε τύχη. Όποτε συναντώ ανθρώπους που με αποφασιστικότητα μου λένε πως ορίζουν το μέλλον τους μέσα από την συγκρότηση του εαυτού τους, γελώ γιατί απλώς ψεύδονται και δεν το καταλαβαίνουν.

Ο καφές ενσωματώνει ως κουλτούρα μέσα του όλες τις ανθρώπινες σχέσεις που έχω ζήσει μέχρι τα τώρα, συναγωνιζόμενος την ιερότητα του μοιράσματος της τροφής.
Ένα φλιτζάνι από αυτό το αποικιακό προϊόν σημαίνει για μένα αγωνίες, χαρές, συναντήσεις, λύπες και ερωτικά φιλιά που μοιραζόμαστε οι άνθρωποι στο διάβα της ζωής μας.
Κοίταξα το καφέ-μαύρο περιεχόμενο και σκέφτηκα πως το αδικούσα μέσα από τις ιδιότητες που του έδινα και πως έχανα την ουσία που είχε ως παρουσία στη ζωή μου.
Το παρελθόν , σκέφτηκα, είναι υπόθεση της υποκειμενικής διαστροφής που έχει το μυαλό μου και την καταγράφει ως αληθινό. Το μέλλον είναι μια επίσης παραξενιά του μυαλού μου που θέλει να προμαντέψει κάτι που δεν υπάρχει. Ενδιάμεσα σε αυτά τα δύο διανοήματα κατάλαβα ότι βρισκόταν το ζεστό ρόφημα και εγώ έπρεπε να αποφασίσω που είναι η αλήθεια και που το ψεύδος για ότι παρατηρούσα.

Έβαλα το φλιτζάνι πάνω στο γραφείο και έσκυψα στο ύψος της έδρασης του με τα μάτια μου καρφωμένα επάνω του. Έκλεισα τα δάκτυλα του χεριού μου φτιάχνοντας ένα τηλεσκόπιο που μέσα από την τρύπα του το παρατηρούσα. Σηκώθηκα και άλλαξα θέση παίζοντας τον παρατηρητή από το ίδιο τηλεσκόπιο του χεριού μου. Το έκανα κάμποσες φορές ώσπου άρχισα να γελώ με την αφέλεια που είχε το παιχνίδι τούτο σε μια κατά τα άλλα σοβαρή ζωή που θέλω να δείχνω στους ανθρώπους γύρω μου.
Κάθε φορά ήταν και διαφορετικό το φλιτζάνι και θα έλεγα διαφορετικά λόγια σαν το περιέγραφα από κάθε μεριά που το κοιτούσα. Άλλες γυαλάδες από το φως της αντανάκλασης επάνω του και διαφορετικό περιβάλλον την οπτική που το κοιτούσα κάθε φορά.

Σκέφτηκα ότι ήταν ένα καλό μάθημα τούτο για να εξηγήσω τις έννοιες του ψεύδους και της αλήθειας στο μικρό μου το παιδί σαν θα έρθει η ώρα να τις ταυτίσει με το καλό και το κακό στη ζωή του. Έχω αγωνία να το διδάξω σε ότι θα έχει απορίες να με ρωτήσει, ενσωματώνοντας την δική μου θεώρηση ζωής σε αυτή την μοναδική σχέση του γονιού. Τώρα ξέρω πώς να κάνω απλή μέσα από παιχνίδι την φιλοσοφία που έχω στη ζωή μου, ενώ παλαιότερα ήμουν λαλίστατος και φοβικός χρησιμοποιώντας την ακαδημαϊκή κενότητα στα λόγια μου.

Μα το ίδιο το φλιτζάνι με τον καφέ έδινε ακόμα εξηγήσεις για τις θέσεις που υποστηρίζουμε σαν βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τους φίλους μας ή κατά τις ερωτικές μας σχέσεις, όταν προσπαθεί ο ένας να δώσει στον άλλο μέσα από την αγωνία του μια ερμηνεία της οπτικής του ως αλήθεια…

Αχ αυτός ο καφές τι μπορεί να μας διδάξει σαν έχουμε την διάθεση να τον δούμε έξω από τα προφανή της αντίληψης για αυτόν.

Επιτέλους όμως τράβηξα μια ρουφηξιά που ήταν υπέροχη και μέσα της κράτησα όλες τις επιθυμίες μου για να καταλάβω ότι δεν εννοώ αυτή τη στιγμή. Όλα όσα θέλω να καταλάβω αφορούν σε απλά πράγματα που θα κινδύνευα να χαρακτηριστώ ως αφελής απέναντι στις ιδεοληπτικές αγωνίες των ανθρώπων που είναι κλεισμένοι στο νου τους.
Έχουμε γεμίσει από «πνευματικούς» ανθρώπους που παρά την πολυμέρεια του εγώ τους δεν έχουν τελειώσει το δημοτικό της πρώτης βαθμίδας του Ανθρώπου.
Αυτό το σχολειό προσπαθώ να τελειώσω και εγώ μέσα από τις χαζομάρες που κάνω παρατηρώντας φλιτζάνια και γράφοντας το «λίγο» της κατανόησης μου σε λευκές σελίδες του διαδικτύου.

Με το νεράκι δίπλα, ας πω ένα Ευοί Ευάν στον αναγνώστη που υπέμεινε τις σκέψεις σε τούτο το άρθρο. Του λέω ως ευχή, να είναι καλά η ζωή μας πάνω και κάτω… δηλαδή σε ότι ελέγχουμε και σε ότι δεν μας ανήκει να ξέρουμε.


Υ.Γ 
Βαρέθηκα να φωτογραφήσω το φλιτζάνι και βρήκα μια εικόνα από το διαδίκτυο που αναφέρω την πηγή της. http://o-mi-tzi.blogspot.gr/2011/10/blog-post_5751.html
Νομίζω ότι η ουσία της σκέψης βρίσκεται αλλού και δεν ενοχλεί την αλήθεια ή το ψεύδος της η φωτογραφία.

2 σχόλια:

  1. Αντί σχολίων

    Βίωμα



    Ώρες σκυφτός πάνω από ένα βιβλίο εξατμίζομαι
    η μέρα κατρακυλά.
    Έξω απ’ το παραθύρι το απόγιομα μελώνει
    Μια θαλπωρή αγκαλιάζει το δωμάτιο
    Και τα μουδιασμένα μου άκρα την ευγνωμονούν
    Υπέροχη αυτού του είδους η μοναξιά
    Ανασαίνω βαθιά ως το είναι μου

    Μικρή ανάπαυλα, μια γουλιά ζεστό καφέ
    Κοιτάζω έξω πάνω απ’ τα γυαλιά μου
    Τα χρώματα λιώνουν και σκουραίνουν
    Άρτιο συναίσθημα πίσω απ’ τα μάτια

    Στο βάθος του ορίζοντα μου φάνηκε πως είδα
    Τον Μετατρόν με σμήνη αρχαγγέλων ξοπίσω του
    Να τραβά κατά τη δύση
    Αυτό το βιβλίο με κρατά ακόμη όμηρο
    Ξανάβαλα τα γυαλιά μου και βούτηξα στην επόμενη σελίδα

    Απολάμβανα την καλή μου διάθεση
    Τις έγνοιες μου τις έβαλα στη μπανιέρα να μουλιάσουν
    Αύριο, πρώτα ο θεός, στεγνές θα τις ξαναφορέσω

    Τι όμορφη που είναι η ζωή ώρες ώρες!

    -----------------------------------------------

    Απόγευμα μέλι





    Απόγευμα μέλι …
    Να μπαίνουν απ΄ το παράθυρο οι κραδασμοί του κόσμου
    φωνές, ήλιοι, πουλιά κι άνεμοι
    να μπερδεύονται γλυκά με τις λέξεις μου

    Γέμισε το δωμάτιο ευωδιές νοημάτων
    μηνύματα σε εκατομμύρια γλώσσες
    πόσα έχω να μάθω ακόμη…

    Πέρα απ΄ τη συνήθεια παράξενος ο κόσμος
    ξεδιπλώνετε μέσα και έξω
    απ΄ το μικρό μου σπίτι
    απ΄ το μικρό μου σώμα

    Ευτυχής σήμερα κι αυτό είναι αρκετό
    Αύριο θα ανοίξω άλλα παράθυρα
    άλλους κόσμους να αφουγκραστώ
    άλλους Ανθρώπους να αγκαλιάσω


    Καλό ταξίδι μικρέ μου εαυτέ.

    Την Καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για το αντί σχολίων ευαίσθητο μοίρασμα ... αυτό που διάβασα είναι μια ισορροπία μεταξύ του "μπορώ" και του άρρητου της ζωής μας που κάποιοι το εμπιστεύονται ως μη κατανοητό.

      Διαγραφή