ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

.

Μπήκε ο Αύγουστος.

Το γνωστικό μου κομμάτι έχει πολλά να πει για αυτό το μήνα και να τον συνδέσει με την ιστορία ανά τους αιώνες και τις αντιλήψεις των «ματιών» που τον κοίταξαν κατά τις διάφορες χρονικές εποχές.  Όμως δεν θα το κάνω μια και αυτός ο Αύγουστος δεν υπήρξε ποτέ πριν ούτε πρόκειται να υπάρξει ξανά στο μέλλον. Ας τον δούμε για πρώτη φορά σαν κάτι που συμβαίνει και όχι σαν κάτι που ήδη ξέρουμε.

Η «στατιστική λογική» της ζωής που αντιλαμβανόμαστε φοβάται να αντιμετωπίσει με την αίσθηση της μοναδικότητας το παρόν που συμβαίνει και τούτο είναι ένας από τους πολλούς κρίκους της αλυσίδας που είναι δεμένοι στο «λαιμό» της σκέψης μας.  Έξω από τη σιγουριά της "στατιστικής", θεωρούμε πως είναι επικίνδυνη αυτή η προσέγγιση μια και μας εμποδίζει να προβλέψουμε τη βεβαιότητα της επανάληψης, την σιγουριά της συνήθειας και τον προγραμματισμό της ίδιας της ζωής μας.

Λένε ότι ο Αύγουστος έχει δύο φεγγάρια και τούτο όντως συμβαίνει.

Ίσως μας προσφέρει δύο ευκαιρίες να σκεφτούμε στη ζωή μας, δηλαδή την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού που την αγνοούμε από το θάμπωμα του φέγγους της γνώσης που δίνει η μια ορατή πλευρά του.

Η γνώση μάθαμε πως είναι αυτό που καταγράφουν οι αισθήσεις μας και η βεβαιότητα που προκύπτει μέσα από αυτές. Καλά κάνουμε γιατί τούτο είναι αλήθεια, όμως αν κοιτάξουμε το φεγγάρι θα καταλάβουμε ότι η πάντα κρυμμένη του σκοτεινή πλευρά μας μαθαίνει πως η γνώση μας δεν είναι τίποτε άλλο από την μισή ορατή αλήθεια.

Γνωρίζουμε και ερμηνεύουμε τη ζωή μέσα από ότι έχουμε συλλέξει στο γνωστικό μας σακούλι και είμαστε διαθέσιμοι να προσφέρουμε για αυτή τη βεβαιότητα ακόμα και την ίδια τη ζωή μας ορίζοντας την ως «Αλήθεια». Τι κρίμα όμως που ξοδεύουμε μια ζωή για μια πλευρά του φεγγαριού που γνωρίζουμε.  Τι άδικο είναι αυτό που μας δίνει ένα μισό κομμάτι την βεβαιότητα της γνώσης βάζοντας μας σε δρόμους πάλης ή συναίνεσης για κάθε αντίθετο ή συμβατό αντίστοιχα με το μισό που ξέρουμε…

• Θα μπορούσαμε τον Αύγουστο να δούμε την ζωή μας με τις δύο ευκαιρίες που μας προσφέρει το φεγγάρι ως μια διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης της;

• Θα είχαμε την δύναμη να αφήσουμε το «καπέλο» της ίδιας της ζωής μας προχωρώντας ασκεπείς στο μη ορατό χωρίς να φοβηθούμε πως δεν θα μας αναγνωρίζει πλέον κανένας χάνοντας για πάντα τις ιδιότητες από το λοφίο του;

• Θα κατορθώναμε να αποχωριστούμε τις βεβαιότητες της συνήθειας μιας ζωής για να εξερευνήσουμε ένα νέο δρόμο που γεννιέται παράλληλα με ένα θάνατο που συμβαίνει μέσα μας;

• Θα αντέχαμε την κατακραυγή της φοβισμένης μισής «γνώσης» γύρω μας που δηλώνει  με άγνοια ότι μας αγαπά και μας νοιάζεται, για ένα σαλπάρισμα προς τον Νέο Κόσμο της δικής μας αναζήτησης;

• Θα ήμασταν ικανοί να λογιάσουμε με καθαρότητα ότι ο θάνατος που δεν βιώνεται μέσα μας είναι η παγίδα της έλλειψης ζωής;

• Θα  υποφέραμε την απόλυτη σιωπή σε ότι επιλέγουμε να πορευτούμε,  μη ζητώντας το άλλοθι της συναίνεσης των άλλων που πάντα περιμένουμε  να ακούσουμε ως φόβο ή την ενθάρρυνση για κάθε βήμα μας;

Πολλά ερωτήματα μπορούν να βάλουν τα δύο φεγγάρια τον Αύγουστο!

Ίσως όμως να μην έχουν την ικανότητα να βάλουν και κανένα!

Θα μπορούσε να ισχύει ως αλήθεια, ότι τα πάντα υπάρχουν σαν τα δημιουργούν τα δικά μας ερωτήματα μέσα από το βάθος της ματιάς που αντέχουμε να σαϊτεύουμε.

Τώρα αρχίζει να γίνεται λίγο πιο περίπλοκη η ευχή για ένα «καλό μήνα» …

Ίσως πάλι όχι…