ΛΙΓΗ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ;

.

Πατριώτη μου θα ψυχαγωγηθούμε λίγο κατά πως το εννοώ εγώ ακούγοντας ένα όμορφο κομμάτι από την Θητεία του Γιάννη Μαρκόπουλου που η ηχογράφηση άρχισε λίγες μέρες πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973.

Αυτός ο τόπος είναι γεμάτος τραγικά πρόσωπα που ως θύτες μεταμορφώνονται σε χρησιμοποιημένα θύματα στην ιστορία του.  Τότε είχαμε αν το θυμάσαι μια Χούντα στην Ελλάδα και για να σου θυμίσω την πολιτική διαδρομή που τους ανέδειξε και τους στήριξε ήταν μια χώρα που είχε μέχρι το 1969 Πρόεδρο τον Δημοκρατικό (κατά πως το εννοούν εκείνοι) Λύντον Τζόνσον και στην συνέχεια μέχρι την πτώση του Ιωαννίδη και την γενόμενη μεταπολίτευση τον Ρεπουμπλικάνο Ρίτσαρντ   Νίξον.

Χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα τραγικά πρόσωπα βγάζοντας την βία της εξουσίας που τους προσέφεραν ως ανοχή και υποστήριξη για να εγκαταλειφθούν αργότερα στις φυλακές της υποτιθέμενης δημοκρατίας που μεθόδευσαν για σένα Πατριώτη μου που τότε νόμιζες ότι κέρδισες την Ελευθερία σου.

Ο Τζέραλντ Φόρντ και ο Τζίμμυ Κάρτερ φρόντισαν για να στηρίξουν τον Εθνάρχη Καραμανλή  ισχυροποιώντας τα συμφέροντα τους σε αυτή την περιοχή του Πλανήτη και ετοίμασαν την μεγαλύτερη επιτυχία τους για να μετατρέψουν ένα λαό σε ηλίθιο (αγαπητέ Πατριώτη) μέσα από την διαπίστευση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Ρόναλντ Ρήγκαν χαιρόταν επιτέλους που υπήρξε ένας Πολιτικός δορυφόρος της Αυτοκρατορίας που αξιοποιώντας αριστερή διαλεκτική μπαλκονιού κατόρθωνε να υπνωτίζει και να υποθηκεύει το μέλλον μιας χώρας σύμφωνα με το εικοσαετές πλάνο που είχε υπόψη του.

Εδώ θα κάνουμε ένα διάλειμμα για να απολαύσουμε ολίγον από την θητεία

 

http://www.youtube.com/watch?v=JHG81lA0Ll0&feature=related

Πάμε λίγο πίσω τώρα Πατριώτη

Μια και ο ιστορικός χρόνος που παράγει γνώση δεν είναι κομπολόγι στα χέρια της ντίβας που φωτογραφίζεται για περιοδικό μόδας να κουνάμε χάντρα – χάντρα, αλλά πυρωμένες πληροφορίες  που παράγουν κρίση και συσχετισμό για όσους δεν είναι χρήστες της πρέζας που τους προσφέρουν ως εφησυχασμό ότι το παρελθόν δεν υπάρχει πλέον.

Κάποιος έγραψε σε ένα χαρτί ως εισήγηση από το γενικό Επιτελείο Στρατού το 1946 ότι :

"Αποφασίζεται ο περιορισμός των αριστερών στρατευσίμων εις ορισμένα στρατόπεδα δια να υποστούν αποτοξίνωσιν. Όλες οι στρατιωτικές μονάδες δέον όπως εκκαθαρισθούν από αριστερίζοντες ή υπόπτους αριστερισμού".

Έτσι γεννήθηκε η Μακρόνησος σαν καθαρτήριο αριστερών και για μια ακόμη φορά το κρεβάτι του Προκρούστη στήθηκε για να φέρει σε ομοιομορφία ένα λαό κατά πως ήθελαν τα μεγαλύτερα αφεντικά τότε εξασφαλίζοντας τα συμφέροντα τους σε αυτή τη γωνία του Πλανήτη.

Το 1976 γυρίζει την κινηματογραφική ταινία ο Παντελής Βούλγαρης Happy Day που βασίζεται η υπόθεση στο μυθιστόρημα του Αντρέα Φραγκιά «Ο Λοιμός» και εξιστορεί με μια εύστοχη κοινωνιολογική τομή τη σκέψη της εποχής και την τραγικότητα που κυριαρχεί.

Μουσική γράφει ο Διονύσης Σαββόπουλος και μέσα από την χαρακτηριστική του θεματική προσέγγιση αναδεικνύει το «γελοίο» αλλά και το «τραγικό» στον τρόπο σκέψης εκείνης της εποχής.

Μη μου πεις Πατριώτη μου γιατί δεν σκέφτηκα να ανεβάσω κανένα άσμα με τους σύγχρονους βάρδους της μουσικής σου πραγματικότητας που τους λανσάρουν οι δυο –τρεις δισκογραφικές που προγραμματίζουν την αισθητική σου.

Θα σου εξηγήσω όμως  το λόγο που δεν είναι άλλος από το ότι θέλω να σε ψυχαγωγήσω και όχι να σε διασκεδάσω.

Μη μου πεις πάλι Πατριώτη μου ότι αυτά είναι περασμένα και σήμερα έχουμε άλλα προβλήματα γιατί πάλι αγαπητέ μου Πατριώτη θα σε λοξοκοιτάξω με απορία για το IQ που διαθέτεις ως άνθρωπος.

Νομίζεις ότι λειτουργούν διαφορετικά από τις γιορτές πνευματικής κάθαρσης της εξορίας του παρελθόντος οι σημερινές φιέστες που παίζουν στη φυλακή του σαλονιού σου από την αποβλάκωση των προγραμμάτων της τηλεόρασης;

Νομίζεις ότι σε βαράνε με άλλη αντίληψη σήμερα για να σε φοβίζουν ότι θα χάσεις τις παροχές και να αποσύρεσαι στο κελί σου (που αγόρασες με δάνειο) σε εμβρυακή στάση;

Νομίζεις ότι τα βιβλία είναι διαφορετικά σε στόχευση από εκείνα της εποχής που ήθελαν να έχουν ενιαίο φρόνημα στην εκπαίδευση;

Πριν απαντήσεις μέσα σου Πατριώτη σκέψου την πρώτη αναφορά στο άρθρο, που είχε ως μουσική ψυχαγωγία την Θητεία του Μαρκόπουλου, κάτι λόγια που ήταν σκόρπια χωμένα μέσα στην πληροφορία του προλογισμού της.

Θυμήσου ότι η αντίληψη ομηρίας αποφάσισαν κάποιοι από το 1981 δεν πρέπει να βρίσκεται στην ωμή βία του αποκλεισμού, που την καταλαβαίνεις και αντιστέκεσαι σε αυτήν , αλλά να μετεξελιχθεί σε μια φοβία μήπως χάσεις την ιδιότητα του καταναλωτή που δεν τον ενδιαφέρει η ποιότητα ζωής αλλά η ποσότητα της επανάληψης μιας φτηνής συνήθειας.

Όπως  αξιοποίησαν τους Απριλιανούς επαναστάτες για τις στοχεύσεις τους, έτσι και σήμερα χρησιμοποιούν τους εντεταλμένους Πολιτικούς που λειτουργούν την Πώληση της χώρας σου Πατριώτη.

Το αστείο είναι ότι τότε οι εξουσιαστές , αλλά και σήμερα οι εκλεγμένοι από ζαβλακωμένους στην Πολιτική κρίση,  πιστεύουν (αν δεν υποκρίνονται υπέροχα) ότι παράγουν εθνικό έργο.

Λέω ότι μάλλον το πιστεύουν γιατί σε κάποια συνέντευξη παλαιότερα του σημερινού πρωθυπουργού σου Πατριώτη, όταν είχε περισσότερα μαλλιά και έκανε βουτιές ως χειμερινός κολυμβητής είπε         « Μπάνιο έκανα όταν ήμαστε εξορία στην Σουηδία και στον Καναδά σε λίμνες…» αναφερόμενος τότε που  ήταν μικρός και ζούσε με την μαμά και τον μπαμπά εκτός της Ελλάδας.

Για να πιστεύει αυτός ο άνθρωπος ότι έχει κάνει εξορία στη ζωή του,  είναι η απόδειξη πως θεωρεί ότι διακονεί ευεργετικά  την χώρα σου αγαπητέ Πατριώτη και σήμερα.

Η κατάσταση δηλαδή δεν ανήκει στην σφαίρα της πολιτικής σκέψης αλλά στην ψυχική παθολογία.

Κάποιοι Πατριώτη λένε «Δεν πληρώνω» ως νέοι αντάρτες και ευελπιστούν να ζήσουν σε μια πολιτεία που σε ένα ονειρικό περιβάλλον κοινωνιολογικής άγνοιας, θα απολαμβάνουν την άμεση δημοκρατία της ουτοπιστικής σκέψης τους.

Κάποιοι διαφορετικοί Πατριώτη μου, λένε «Να πληρώσουμε με θυσίες» σκύβοντας ενοχικά το κεφάλι στα διεθνή τραπεζικά αφεντικά φοβούμενοι μη διαταραχθεί εντελώς η συνήθεια που έχουν από την κατανάλωση της ανούσιας αστικής ζωής τους.

Πήγαινε ρε φίλε πατριώτη λίγο πιο απέναντι και δες το μισό δίκιο από κάθε πλευρά και φτιάξε μια σκέψη δική σου που θα συνθέτει και δεν θα μάχεται την κάθε άποψη.

Όμως Πατριώτη μου  μην το κάνεις πριν απολαύσεις το ψυχαγωγικό μέρος της ανάρτησης που περιλαμβάνει την άφιξη της Βασίλισσας στη Μακρόνησο μέσα σε μια γλοιώδη μουσική και ανθρώπινη συμπεριφορά των στρατιωτικών της εποχής, ενώ πίσω από τις παράτες κρύβεται ο πόνος και η βία που είναι σκεπασμένη από τους ήχους παραπλάνησης που φτάνουν και σε εσένα.

Καλά να περάσεις , αν και δεν το βλέπω Πατριώτη, μια και η σκέψη δεν είναι καλοπέραση αλλά γυμνάσιο ψυχής και νου.
Μια και όποτε θέλησες να "περάσεις καλά" κάνοντας την στρουθοκάμηλο πρέπει να θυμάσαι (αν έχεις ιστορική μνήμη ή κρίση του παρόντος) ότι το μάρμαρο στο τέλος κάποιος το πληρώνει.

Πατριώτη μου , το "τζάμπα μάγκας" που σου έδειχνε με τον πολιτικό χορό του ο εραστής Πρωθυπουργός της ευζωίας σου, ήταν ένα παιχνίδι και κάποια στιγμή θα το καταλάβεις ότι εσύ ήσουν το θύμα του λαϊκού παιγνίου "Εδώ παπάς, εκεί παπάς... που είναι ο Παπάς"

Καλή ψυχαγωγία