.
Πάντα μου άρεσε να κάνω περιπάτους στο βουνό τραβώντας μαζί μου και τον γάιδαρο του θείου μου του Σπύρου. Τον είχα «κλέψει» σαμαρώνοντας τον (κάνα δυο φορές) από τον όμορφο τόπο ημερήσιας βοσκής του και τον είχα παρέα μου στις περιπατητικές μου αναβάσεις.
Πάντα γινόμουν αντιληπτός αλλά η αγάπη και η μεγαθυμία τους προσανατολίζονταν σε παρατηρήσεις πειράγματος.
Εκείνο το πρωινό ξεκινήσαμε την πορεία μας για την κορυφή του αρχαίου κάστρου της Δραγασιάς μαζί με τον σεβάσμιο θείο μου τον Σπύρο.
Λεπτός και ανάλαφρος στις κινήσεις του , ευθύς και στοχαστικός στα λίγα λόγια του, βάδιζε μαζί μου δίπλα στο ζώο τον όμορφο δρόμο προς το Σιώποτο (Δενδρόφυτη διαδρομή με μονοπάτι σε έντονο πρανές πλάι σε μικρό ποταμάκι στη βάση δυο βουνών)
Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις πότε απολάμβανε στοχαστικά την διαδρομή και πότε μιλούσε για διαδικαστικά θέματα της πορείας…
Φτάσαμε στο Σιώποτο , τη βάση του μικρού φαραγγιού στον καταράκτη με το λιγοστό καλοκαιριάτικο νερό από τα Όντρια και αφού δρασκελίσαμε τα μαρμάρια με τους νερόλακκους, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σαθρά ψαμμιτικά πετρώματα σε ένα φιδίσιο ανέβασμα.
Ο δρόμος, η ζέστη και το αμάθητο της ηλικίας έφεραν τη δίψα από την αίσθηση στο λόγο μου…
Ανεβαίνοντας το απότομο πρανές της Δραγασιάς με τις συστάδες δέντρων, εξέφρασα την επιθυμία να πιω νερό, μιας και είχα ξεχάσει να πάρω από τη χαρά μου μαζί εφόδια.
- Να εδώ πιο πέρα θα πιείς μου αποκρίθηκε
Έφερε κάνα δύο βόλτες στα γνώριμα μέρη του, και με αυτοπεποίθηση μου είπε
- Να εδώ είναι … πιες.
Κοιτούσα τη βάση των δέντρων μέσα στα πεσμένα φύλα τους και τη βλάστηση, αλλά πηγή δεν έβλεπα. Στο μυαλό μου είχα την λαξευμένη πέτρα με το κομμάτι της σωλήνας που συνήθως χαράζουν και μια ημερομηνία οι κτιστάδες. Τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε.
Πήρε πρωτοβουλία ο θείος και αφού παραμέρισε μερικά φύλα, φανέρωσε στα μάτια μου μια υπόγεια γούρνα από ήρεμο και κρυστάλλινο νερό που έρρεε αθόρυβα.
- Σκύψε και πιες μου είπε.
Μου έδωσε και τεχνικές οδηγίες να φυσήξω λίγη ώρα από κοντά το νερό πριν βάλω μέσα τα χείλη μου, για να μην πιω κανένα ζωύφιο που δεν το βλέπουν τα μάτια μου.
Ήταν απίθανα γευστικό το νερό και η εμπειρία μέχρι σήμερα στο μυαλό μου.
Ακόμη και σήμερα έχω δυσκολίες να ξεχωρίσω μπροστά μου ότι βλέπω, γιατί το μυαλό μου ψάχνει την εικόνα που έχει φανταστεί μέσα του.
Αυτό κυριαρχεί στις σχέσεις μας , στα λόγια μας και στις σκέψεις μας…
Ότι έχουμε στο νου … αυτό ψάχνουμε… Η πηγή όμως είναι μπροστά μας και η εμπειρία της γεύσης ανεκμετάλλευτη.
Τα αρχαία ίχνη του κάστρου στη συνέχεια της πορείας μας , τα είχα ξαναδεί και μάλιστα με κλεμμένο γάιδαρο… Αυτή όμως την πηγή την είδα μόνο εκείνη την φορά.
Για να πω την αδυναμία μου την έψαξα ξανά πιο μεγάλος .. αλλά δεν την βρήκα.
Δεν με πείραζε όμως γιατί την είχα ταξινομήσει στη σκέψη μου σαν μια ολότελα δική μου σχέση με τον σεβάσμιο δάσκαλο της εμπειρίας μου …
01 03
Πάντα μου άρεσε να κάνω περιπάτους στο βουνό τραβώντας μαζί μου και τον γάιδαρο του θείου μου του Σπύρου. Τον είχα «κλέψει» σαμαρώνοντας τον (κάνα δυο φορές) από τον όμορφο τόπο ημερήσιας βοσκής του και τον είχα παρέα μου στις περιπατητικές μου αναβάσεις.
Πάντα γινόμουν αντιληπτός αλλά η αγάπη και η μεγαθυμία τους προσανατολίζονταν σε παρατηρήσεις πειράγματος.
Εκείνο το πρωινό ξεκινήσαμε την πορεία μας για την κορυφή του αρχαίου κάστρου της Δραγασιάς μαζί με τον σεβάσμιο θείο μου τον Σπύρο.
Λεπτός και ανάλαφρος στις κινήσεις του , ευθύς και στοχαστικός στα λίγα λόγια του, βάδιζε μαζί μου δίπλα στο ζώο τον όμορφο δρόμο προς το Σιώποτο (Δενδρόφυτη διαδρομή με μονοπάτι σε έντονο πρανές πλάι σε μικρό ποταμάκι στη βάση δυο βουνών)Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις πότε απολάμβανε στοχαστικά την διαδρομή και πότε μιλούσε για διαδικαστικά θέματα της πορείας…
Φτάσαμε στο Σιώποτο , τη βάση του μικρού φαραγγιού στον καταράκτη με το λιγοστό καλοκαιριάτικο νερό από τα Όντρια και αφού δρασκελίσαμε τα μαρμάρια με τους νερόλακκους, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σαθρά ψαμμιτικά πετρώματα σε ένα φιδίσιο ανέβασμα.
Ο δρόμος, η ζέστη και το αμάθητο της ηλικίας έφεραν τη δίψα από την αίσθηση στο λόγο μου…
Ανεβαίνοντας το απότομο πρανές της Δραγασιάς με τις συστάδες δέντρων, εξέφρασα την επιθυμία να πιω νερό, μιας και είχα ξεχάσει να πάρω από τη χαρά μου μαζί εφόδια.
- Να εδώ πιο πέρα θα πιείς μου αποκρίθηκε
Έφερε κάνα δύο βόλτες στα γνώριμα μέρη του, και με αυτοπεποίθηση μου είπε
- Να εδώ είναι … πιες.
Κοιτούσα τη βάση των δέντρων μέσα στα πεσμένα φύλα τους και τη βλάστηση, αλλά πηγή δεν έβλεπα. Στο μυαλό μου είχα την λαξευμένη πέτρα με το κομμάτι της σωλήνας που συνήθως χαράζουν και μια ημερομηνία οι κτιστάδες. Τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε.
Πήρε πρωτοβουλία ο θείος και αφού παραμέρισε μερικά φύλα, φανέρωσε στα μάτια μου μια υπόγεια γούρνα από ήρεμο και κρυστάλλινο νερό που έρρεε αθόρυβα.
- Σκύψε και πιες μου είπε.
Μου έδωσε και τεχνικές οδηγίες να φυσήξω λίγη ώρα από κοντά το νερό πριν βάλω μέσα τα χείλη μου, για να μην πιω κανένα ζωύφιο που δεν το βλέπουν τα μάτια μου.
Ήταν απίθανα γευστικό το νερό και η εμπειρία μέχρι σήμερα στο μυαλό μου.
Ακόμη και σήμερα έχω δυσκολίες να ξεχωρίσω μπροστά μου ότι βλέπω, γιατί το μυαλό μου ψάχνει την εικόνα που έχει φανταστεί μέσα του.
Αυτό κυριαρχεί στις σχέσεις μας , στα λόγια μας και στις σκέψεις μας…
Ότι έχουμε στο νου … αυτό ψάχνουμε… Η πηγή όμως είναι μπροστά μας και η εμπειρία της γεύσης ανεκμετάλλευτη.
Τα αρχαία ίχνη του κάστρου στη συνέχεια της πορείας μας , τα είχα ξαναδεί και μάλιστα με κλεμμένο γάιδαρο… Αυτή όμως την πηγή την είδα μόνο εκείνη την φορά.
Για να πω την αδυναμία μου την έψαξα ξανά πιο μεγάλος .. αλλά δεν την βρήκα.
Δεν με πείραζε όμως γιατί την είχα ταξινομήσει στη σκέψη μου σαν μια ολότελα δική μου σχέση με τον σεβάσμιο δάσκαλο της εμπειρίας μου …
01 03
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.