.
Ήταν καλοκαιρινό απόγευμα του Αυγούστου.
Η μεσημεριανή ησυχία άρχισε να ζωντανεύει από τα λόγια των συγγενών και φίλων που μαζεύονταν στο παλιό αλώνι του πατρικού μου.
Στο γέρικο αυτοσχέδιο παγκάκι κάθησε (από τις λίγες φορές) η Νιανιάκα, αφήνοντας το νεανικό της βλέμμα να συρθεί στον ορίζοντα που χάρισε ο Θεός στα Όντρια.
Την πλησίασα με χαμόγελο.
- Να σε φέρω πίτα πιδίμ; (μου αποκρίθηκε)
Ήθελα όμως περισσότερο να βρεθώ μαζί της και έτσι έκατσα γρήγορα κοντά της αρνούμενος ευγενικά.
Άπλωσα το χέρι μου και την αγκάλιασα κοιτώντας την ίσια στα μάτια της.
Σκύβω κοντά στο αυτί της και της ψιθυρίζω:
- Θειά , το ξέρεις ότι είσαι πολύ όμορφη;
Ένας κόσμος ολόκληρος τα γαλανά της μάτια , συσπάστηκαν με παιδιάστικο κάμωμα όντας στραμμένα συνέχεια στον ορίζοντα.
Ήταν ένα σκέτο πούπουλο από βάρος και έτσι την ανασήκωσα σφίγγοντας το μπράτσο μου.
Το πίστευα και ήθελα να της πω για το πόσο όμορφη ήταν.
Αν μπορούσες να δεις πίσω από τα ροζιασμένα χέρια της και το ιδιόμορφα ανάλαφρο περπάτημα που ήταν κυριολεκτικά γερμένη ενενήντα μοίρες , θα έβρισκες την γοητεία της ψυχής στο βλέμμα της.
Ποτέ δεν είχε κακό λόγο να ξεστομίσει.
Η καρτερικότητα και η προσφορά ήταν πηγαία λειτουργία της.
Μια άλλη φορά θέλησε να φιλέψει την οικογένεια μου φτιάχνοντας δείπνο αποκλειστικά για μας.
Η καλύτερη δεξίωση της ζωής μου ήταν αυτή.
Δεν γνώριζε, απλά βίωνε το μεγαλείο ενός πολιτισμού που παλεύουν να μεταφράσουν οι νεοέλληνες από αρχαία κείμενα.
Ζωντανή ιέρεια αρχέγονης Αλήθειας.
Η Αγάπη ήταν η δύναμη της και εμείς οι μαθητές της.
Θα είχα μετανιώσει αν δεν την αγκάλιαζα εκείνο το απόγευμα στο «καφενείο» του αλωνιού.
Χωρίς περιττές φασαρίες η Νιανιάκα αποφάσισε να φύγει από τα μάτια μας και να πάει στην γειτονιά του «Παντού».
Είμαι σίγουρος ότι βρίσκεται παντού γιατί την βλέπω στα μάτια της κόρης μου Κατερίνας όταν την θυμόμαστε.
Το παράδοξο είναι ότι συνεχίζει να είναι όμορφη και πλέον είναι ψηλή και επιβλητική σαν τα προϊστορικά θαλασσοδαρμένα βράχια πάνω από το χωριό μας.
Αυτό το συναίσθημα είναι το χρέος που απλά οφείλω να παραδώσω σαν κρίκος αλυσίδας στους επόμενους της ροής του χρόνου.
02
Κ.Ζ.
Ήταν καλοκαιρινό απόγευμα του Αυγούστου.Η μεσημεριανή ησυχία άρχισε να ζωντανεύει από τα λόγια των συγγενών και φίλων που μαζεύονταν στο παλιό αλώνι του πατρικού μου.
Στο γέρικο αυτοσχέδιο παγκάκι κάθησε (από τις λίγες φορές) η Νιανιάκα, αφήνοντας το νεανικό της βλέμμα να συρθεί στον ορίζοντα που χάρισε ο Θεός στα Όντρια.
Την πλησίασα με χαμόγελο.
- Να σε φέρω πίτα πιδίμ; (μου αποκρίθηκε)
Ήθελα όμως περισσότερο να βρεθώ μαζί της και έτσι έκατσα γρήγορα κοντά της αρνούμενος ευγενικά.
Άπλωσα το χέρι μου και την αγκάλιασα κοιτώντας την ίσια στα μάτια της.
Σκύβω κοντά στο αυτί της και της ψιθυρίζω:
- Θειά , το ξέρεις ότι είσαι πολύ όμορφη;
Ένας κόσμος ολόκληρος τα γαλανά της μάτια , συσπάστηκαν με παιδιάστικο κάμωμα όντας στραμμένα συνέχεια στον ορίζοντα.
Ήταν ένα σκέτο πούπουλο από βάρος και έτσι την ανασήκωσα σφίγγοντας το μπράτσο μου.
Το πίστευα και ήθελα να της πω για το πόσο όμορφη ήταν.
Αν μπορούσες να δεις πίσω από τα ροζιασμένα χέρια της και το ιδιόμορφα ανάλαφρο περπάτημα που ήταν κυριολεκτικά γερμένη ενενήντα μοίρες , θα έβρισκες την γοητεία της ψυχής στο βλέμμα της.
Ποτέ δεν είχε κακό λόγο να ξεστομίσει.
Η καρτερικότητα και η προσφορά ήταν πηγαία λειτουργία της.
Μια άλλη φορά θέλησε να φιλέψει την οικογένεια μου φτιάχνοντας δείπνο αποκλειστικά για μας.
Η καλύτερη δεξίωση της ζωής μου ήταν αυτή.
Δεν γνώριζε, απλά βίωνε το μεγαλείο ενός πολιτισμού που παλεύουν να μεταφράσουν οι νεοέλληνες από αρχαία κείμενα.
Ζωντανή ιέρεια αρχέγονης Αλήθειας.
Η Αγάπη ήταν η δύναμη της και εμείς οι μαθητές της.
Θα είχα μετανιώσει αν δεν την αγκάλιαζα εκείνο το απόγευμα στο «καφενείο» του αλωνιού.
Χωρίς περιττές φασαρίες η Νιανιάκα αποφάσισε να φύγει από τα μάτια μας και να πάει στην γειτονιά του «Παντού».
Είμαι σίγουρος ότι βρίσκεται παντού γιατί την βλέπω στα μάτια της κόρης μου Κατερίνας όταν την θυμόμαστε.
Το παράδοξο είναι ότι συνεχίζει να είναι όμορφη και πλέον είναι ψηλή και επιβλητική σαν τα προϊστορικά θαλασσοδαρμένα βράχια πάνω από το χωριό μας.
Αυτό το συναίσθημα είναι το χρέος που απλά οφείλω να παραδώσω σαν κρίκος αλυσίδας στους επόμενους της ροής του χρόνου.
02
Κ.Ζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.