Πριν από χρόνια κατηφόρισα κατά την βρύση στο Μητσάδκο.
Σταθήκαμε με το μικρό τότε γιό μου και θαυμάζαμε τη θέα της κοιλάδας .
Στα πόδια μας έτρεχε το νερό από την παλιά βρύση και εκατοντάδες έντομα γύριζαν στωικά ώσπου να έρθει η σειρά τους να ξεδιψάσουν.
- Πεινάω (μου λέει ο γιός μου)
Αμέσως ως καλός πατέρας έκανα φιλότιμες προσπάθειες να ακροβατήσω στο μικρό ρείθρο της πηγής και να φτάσω τα γεμάτα κλαριά της κορομηλιάς.
Ορίστε του λέω … φέρνοντας με τα χέρια μου τα ώριμα φρούτα μπροστά του.
- Καλέ μπαμπά είναι άπλυτα (μου λέει)
Αμέσως του δείχνω το νερό που έτρεχε μπροστά μας από την πηγή στην κοπάνα με τα βρύα και την παρέα των εντόμων.
- Πίνεται ; (Ήταν η επόμενη ερώτηση για το νερό )
Αφού κατάλαβε ότι αυτό που έλεγε ήταν ένα από τα σύνδρομα των «ντουβαρόπαιδων» … άφησε τον εαυτό του να γευτεί και να ξεδιψάσει με τα δώρα της φύσης.
Κάθε φορά που βλέπω αυτή την ξεχασμένη από τα βλέμματα πηγή, μου έρχεται στο νου αυτή η ιστορία.
Πόσες ακόμη ιστορίες θα μπορούσε να διηγηθεί αυτό το νερό που ανακυκλώνεται από τα χρόνια των προγόνων μας;
02
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.