Υπέροχη Μακροοικονομία

.

Στον χώρο ανταλλαγής γνώσης «Πολιτεία», που βρίσκεται δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας του Πλάτωνα, έγινε την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου, προβολή του ντοκιμαντέρ που υπογράφει ο Εξάντας με θέμα «Υπέροχη Μακροοικονομία».
Η ταινία γυρισμένη δύο χρόνια πριν, μιλά για την Γουατεμάλα και τις κοινωνικές συνέπειες που έχει η παρουσία του διεθνούς κεφαλαίου. Από το 1984 βρίσκεται η οικονομία της χώρας αυτής υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ και ενώ οι δείκτες ανάπτυξης ξεπερνούν το 4%, την ίδια στιγμή ένα στα δυο παιδιά πεθαίνουν από πείνα και υποσιτισμό.
Μετά την προβολή έγινε συζήτηση με την παρουσία του σκηνοθέτη Γιώργου Αυγερόπουλου.
Κρίνω ότι ήταν μια καλή αφορμή για να περπατήσουμε την σκέψη μας πιο πέρα από το προφανές που ζούμε, και τούτη η ανάρτηση αποτελεί μια καταγραφή των απόψεων του γράφοντος για τις δεύτερες ερμηνείες που μας κατέγραψε η όμορφη δημοσιογραφική προσέγγιση των συντελεστών της ταινίας.
Τιμώντας τους δημιουργούς, θα ήθελα να καταγράψω τα ονόματα όσων υπογράφουν με την αξία τους το έργο.

Διευθυντής φωτογραφίας Αλέξης Μπαρζός

Διεύθυνση παραγωγής Αναστασία Σκουμπρή

Μοντάζ Γιάννης Μπιλήρης , Άννα Πρόκου

Μουσική Γιάννης Παξεβάνης

Έρευνα Μανώλης Φυλακτίδης

Σκηνοθεσία – Σενάριο Γιώργος Αυγερόπουλος

Επειδή κρίνω σωστό να διαθέτουμε κοινές αναφορές σαν λειτουργούμε μια επικοινωνία, σε τούτο το σημείο παραθέτω την ηλεκτρονική διεύθυνση που μπορεί να δει κάποιος την ταινία. Έτσι θα έχουμε -γράφων και αναγνώστης- κοινή συσχέτιση των όσων θα αναφέρω πιο κάτω. Η αντίληψη «Δεν προλαβαίνω» ή «Ας δω τι γράφει και θα καταλάβω», κρίνω ότι είναι αδιέξοδος, μια και η βιάση στη ζωή μας, κάνει να περνούν νοήματα και εμπειρίες επιδερμικά. Θα έλεγα ότι αυτή συνήθεια, του να εξηγούμε τα πάντα μέσα από «αποκόμματα» της σκέψης των άλλων, ευθύνεται για την λίγη ζωή που βιώνουμε κάνοντας λειψή την κρίση μας, ζώντας δηλαδή προσποιούμενοι ότι καταλαβαίνουμε τα πάντα όντας κυρίαρχοι της σκέψης μας.

Η ταινία

http://www.youtube.com/watch?v=l-TrrlSs3ZI

Τώρα αγαπητέ αναγνώστη που είδες την ταινία, θα πρέπει να συνομολογήσουμε πως μια αίσθηση λύπης για όσα συμβαίνουν στον κόσμο έχει ανέβει στη σκέψη σου. Μπορώ να πω ότι νιώθεις και λίγο θυμωμένος μια και έκανες τους απαραίτητους συνειρμούς για όσα βιώνουμε ως φόβο μη φτάσουμε στο ίδιο σημείο και στον δικό μας τόπο. Φαίνεται σαν να μοιάζουν τα κόλπα της τράπουλας που παίζουν οι ισχυροί στις λέσχες της εξουσίας προς όλους τους ανθρώπους του πλανήτη.
Σκοπός μου όμως δεν είναι να αναλύσω το προφανές, ούτε να εκτοξεύσω αναθέματα για την αδικία του κόσμου. Αυτό ως πρακτική αντίδρασης γίνεται χιλιάδες χρόνια τώρα και δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε.
Αντίθετα, θα προσπαθήσουμε να μπούμε μέσα στην σκέψη της κυρίαρχης τάξης που παράγει τις ύβρεις και τον πόνο παγκοσμίως, για να κατανοήσουμε την ουσία της. Αν το κάνουμε, θα διαπιστώσουμε πως το ίδιο ακριβώς σενάριο βίας αναπαράγεται ανά τους αιώνες, γιατί οφείλεται στην θεμελιώδη ανθρώπινη αδυναμία που θέλει με Ιδέες -συνήθως λανθασμένα- να ορίζει και να ερμηνεύει τη «Ζωή».


Ο κόσμος είναι υλικός ή αποτέλεσμα των ιδεών που τον ερμηνεύουμε;

Μη φοβηθείς αναγνώστη μου από τον τίτλο αυτής της παραγράφου. Δεν έχω σκοπό να σε τρελάνω, αλλά ούτε να αφήσω τα πράγματα που νομίζουμε ότι "έτσι είναι" ατάραχα. Εδώ χρειαζόμαστε μια προγύμναση πάνω στις ισχύουσες πληροφορίες της σύγχρονης επιστήμης, για να κατανοήσουμε πως οι απόψεις που διαθέτουμε για την ερμηνεία του κόσμου, παράγουν τις πραγματικότητες στη ζωή μας. Θα αναγκαστώ να παραθέτω πληροφορίες γιατί διαφορετικά θα είναι ο λόγος αφηρημένος, άρα αδύνατον να γονιμοποιήσει με την ύπαρξη του την υπέροχη παιδεία μέσα μας.

(Ομιλία του Μάνου Δανέζη με θέμα : Η πλάνη των αισθήσεων)

Σημειώνω ότι ως Παιδεία θεωρώ την συνειδητή ατομική αναζήτηση απαντήσεων από τον κάθε ένα μας, ενώ ως εκπαίδευση κρίνω την αναγκαία λειτουργία των κυρίαρχων συστημάτων ιδεών (όλα τα ουσιαστικά που τελειώνουν σε –ισμός).   Αυτό συμβαίνει από την ανάγκη να παράγουν ομοιόμορφες ομάδες –κοινωνίες- που πρωταρχικά  εξυπηρετούν την επιβίωση της ιδέας και δευτερογενώς για τους εξουσιαστές κατόχους της ιδέας, προκύπτουν ελέγξιμες οι σκέψεις. Η ομοιογένεια της σκέψης σε μια ομάδα, ή κοινωνία, βοηθά στον καλύτερο έλεγχο και  επιβολή της εκάστοτε εξουσίας. Σας θυμίζω ότι η προπαγάνδα ή η κατήχηση προς τα μέλη –οπαδούς- λειτουργεί με επιτυχία εξυπηρετώντας αυτό το σκοπό διαχρονικά και παγκοσμίως.

Εδώ όμως θα αφήσουμε αυτή την παθογένεια της μάθησης, γιατί μας ενδιαφέρει η πραγματικότητα που φέρνει η ταινία επάνω στην έννοια Καπιταλισμός!
Να την πούμε όμως λίγο διαφορετικά, σκεπτόμενοι πως ο Καπιταλισμός είναι η κεφαλαιοποίηση της γνώσης και του πλούτου. Καλό είναι να έχουμε σαφές το περιεχόμενο νόημα των αφηρημένων εννοιών στη σκέψη μας.

Έχουμε λοιπόν σήμερα μια κυρίαρχη αντίληψη στον πλανήτη που είναι Ιδέα, και θεωρεί ότι ο άνθρωπος είναι σε μια διαρκή διαδικασία να κεφαλαιοποιεί την γνώση και τα υλικά αγαθά που προκύπτουν από τον κόσμο γύρω του. Αυτή η κεφαλαιοποίηση, γεννά αντιπαλότητες και βία κατά την διαδικασία απόκτησης της. Αυτή η κεφαλαιοποίηση λειτουργεί ακόμη και σε θρησκείες που ζητούν από τον άνθρωπο την συγκέντρωση αγαθών πράξεων και σκέψεων ώστε να πάνε στον παράδεισο, ή να επανέλθουν σε καλύτερα εξελιγμένη μορφή μετενσάρκωσης,  βάζοντας στη σκέψη τους την ιδέα του  υποκριτικού και αναπόδεικτου επέκεινα.
Σαφώς τούτο δεν είναι σημερινό φαινόμενο, μια και στην καταγραφή της ιστορίας που έχουμε στο διάβα των αιώνων, μας φαντάζει να είναι προαιώνιο. Είναι όμως σύμφυτο με την κυτταρική δομή της σκέψης μας;

Η πεποίθηση «Ο κόσμος έτσι είναι φτιαγμένος» είναι μοναδική ;

Να ένα ερώτημα που δεν απαντάται εύκολα λόγω του ότι τα όρια μας είναι περιορισμένα.  Θα έλεγα πως η σκέψη μας επειδή ζει με όρους και μέτρα της μικρής χρονικά ζωή μας, θεωρεί ότι αυτή η ιδέα είναι η ουσία της ζωής μας και την κρίνει ως αδιαπραγμάτευτη. Έτσι λοιπόν είναι απολύτως φυσικό να θέλουμε να ελέγξουμε κυρίαρχα τους πόρους της ζωής σαν μεμονωμένα άτομα, είτε σαν ομάδες και κοινωνίες.

Η άρχουσα τάξη λοιπόν που ανήκει κληρονομικώ δικαίω, ανά τους αιώνες σε οικογένειες που κατέχουν την εξουσία της γνώσης και του πλούτου, δεν θα ήθελε με τίποτα να χάσει το προνόμιο που διαθέτει. Δηλαδή να ελέγχει τους πόρους της φύσης επ΄ ωφελεία της.
Ένας πόρος σημαντικός είναι και οι ίδιοι οι άνθρωποι, που στα πλαίσια αυτής της Ιδέας –αντίληψης- κρίνονται ως μονάδες που παράγουν πλούτο κατά την εκμετάλλευση τους.

Ο Καπιταλισμός λοιπόν, είναι ένα σύστημα ιδεών που παράγει ζωή και αντιπαλότητες. Η ουσία του στηρίζεται επάνω στην δημιουργία υπεραξίας, από την εκμετάλλευση φύσης και ειδικότερα των ανθρώπων. Το δόγμα της ανάπτυξης του στηρίζεται στο κέρδος από την ολοένα αυξανόμενη κατανάλωση των κοινωνιών. Εχθρεύεται αυτό το σύστημα ιδεών  την αυτάρκεια των κοινωνιών, γι αυτό και μιλά με ένα όρο αμφιβόλου αξίας και αποτελεσματικότητας που λέγεται παγκοσμιοποίηση.
Ποιος τολμά να σκεφτεί το ενδεχόμενο πως η παγκοσμιοποίηση της εξουσίας και των πρωτογενών πόρων στις κοινωνίες είναι μια ιδέα αδιέξοδη;  Ποιος τολμά να αναδείξει την αντίληψη που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο και τον κάνει να μην αντιλαμβάνεται, μέχρι να τιμωρηθεί από την Νέμεση τις αδιέξοδες πεποιθήσεις του;  
Το δίκαιο και το άδικο, είναι έννοιες που πίσω τους βρίσκεται η σκοπιμότητα και ο ωφελιμισμός της ομάδας που τις εκφράζει.

Έτσι για την άρχουσα μειοψηφία της Γουατεμάλας αλλά και κάθε χώρας, ακόμη και της δικής μας, είναι φυσικό (για τον καπιταλισμό) να μάθουν οι λαοί να ζουν με τα λιγότερα και να στερούνται βασικών αναγκών που θα τους εξασφαλίσουν μια ζωή με παιδεία και υγεία. Αυτό που ενδιαφέρει την «ιδέα» του καπιταλισμού είναι η εκμετάλλευση της ανθηράς  παραγωγικής ηλικίας των κατοίκων και σαφώς γέροι και ανήμποροι καλό είναι να πεθαίνουν για να μη γίνονται οικονομικό βάρος στους διαχειριστές της εξουσίας.

Από την άλλη μεριά, οι υποβαθμισμένες σκέψεις των εξουσιαζόμενων λαών, είναι χαμένες στην βία της ιδιωτείας, τα ναρκωτικά και τις θρησκείες, γιατί δεν κατέχουν την γνώση μέσω της παιδεία τους.  Βρίσκονται δηλαδή σε ελέγξιμη κατάσταση όντας εξαθλιωμένοι, έστω και αν λειτουργούν επαναστάσεις ενάντια στην κατάντια τους.
Σημαντικό ρόλο παίζει πάντα η εξουσία των θρησκειών, που μεταφέρει τις ελπίδες σε μια μελλοντική ζωή, κάνοντας τους ανθρώπους να δέχονται την ήττα στη ζωή τους με καρτερία.
Άρα ο κόσμος αυτός που ζούμε, είναι μια πραγματικότητα που στερείται αρμονίας, η οποία θεωρεί πως ο άνθρωπος είναι το κέντρο της φύσης, άρα, μπορεί να ελέγχει τα πάντα. Το ίδιο πιστεύουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, γι’ αυτό και δεν ανατρέπεται η αντίληψη της πραγματικότητας.

Εδώ θα αφήσω ως πληροφορία ατομικής αναζήτησης στον αναγνώστη, την φιλοσοφία των προσωκρατικών λόγων που ερμηνεύουν τον κόσμο με ένα διαφορετικό τρόπο.
Βέβαια μας είναι αδιανόητο το ερώτημα, πως δηλαδή μπορεί μια διαφορετική παγκόσμια θεώρηση ερμηνείας του κόσμου, να υπάρξει ως σύστημα λειτουργικό σήμερα.  Αλλά όπως είπαμε λίγο πριν, μη ζητάμε πολλά από την φοβισμένη κρίση μας που βρίσκεται καθισμένη στην κοντόφθαλμη μικρή ζωή μας που αναζητά αποτελέσματα άμεσα. Ήδη όμως οι αντιλήψεις της ιστορίας που ξέρουμε και λειτουργούμε ως «Νόμους» ζωής κλονίζονται για ακόμη μια φορά.  Η διαφορά της δυναμικής αμφισβήτησης στο παρόν μας, βρίσκεται στο ότι τώρα η ανάπτυξη της επιστήμης έξω από την Θεοκεντρική εξουσία, κάνει το πρόβλημα να ζητά μόνιμη λύση στα προσεχή διακόσια με τριακόσια χρόνια που έρχονται.  
Υπάρχει τεράστια αγωνία στους κρατούντες την εξουσία της πνευματικής χειραγώγησης, να δημιουργηθεί η νέα ενοποιημένη παγκόσμια θρησκεία που θα κάνει ξανά ομοιόμορφες της κοινωνίες στο δύσκολο μέλλον που έρχεται.
Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που πρόσεξα ως δεύτερη ανάγνωση του όμορφου ντοκιμαντέρ.

Είμαστε πολλοί στον πλανήτη;

Αν σύμφωνα με την αντίληψη που αναπτύξαμε προηγουμένως, λειτουργήσουμε την πεποίθηση που λέει πως όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του θεού, τότε δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με το ερώτημα αυτής της ενότητας. Σίγουρα κάποιος άλλος πανεπόπτης της ζωής μας θα κρίνει και θα παρέμβει, ώστε να βρισκόμαστε σε μια ισορροπία στον πλανήτη μας.
Αν δεν είναι όμως έτσι, τι γίνεται;
 
Ξεβολεύοντας τη σκέψη μας από τα πατροπαράδοτα δεδομένα, ας βάλουμε ένα ερώτημα.
-Μήπως η αύξηση του πληθυσμού στην Γη, είναι αποτέλεσμα της αντίληψης που θέλει να αγωνίζονται μεταξύ τους οι άνθρωποι για να κερδίσουν την κεφαλαιοποίηση των πόρων ; 
Σήμερα είμαστε στον πλανήτη περίπου 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, και υπολογίζεται πως περί το 2050 ο πληθυσμός θα ανέρχεται (αν συνεχίσουν οι ίδιες συνθήκες παγκόσμια) στα 10,5 εκατομμύρια.
Ας κρατήσουμε στη σκέψη μας, ότι για εβδομήντα χιλιάδες χρόνια της προϊστορίας του ανθρώπου, ήταν σταθεροποιημένος ο πληθυσμός περίπου στο 1 εκατομμύριο άτομα, ενώ κατά την εποχή των προσωκρατικών φιλοσόφων της Ιωνίας, είχαν φτάσει περίπου το ένα δισεκατομμύριο.
Αν τότε είχαν την ανάγκη για επεκτατικούς πολέμους που επιζητούσαν την μείωση του πληθυσμού, φανταστείτε πόσο υπαρκτές είναι -στις εξουσίες- οι λογικές των γενοκτονιών, τώρα που έχουμε φτάσει κοντά στα 7 δισεκατομμύρια.

Πως όμως οι "ιδέες" παράγουν υπερπληθυσμό στη γη και ειδικότερα ο Καπιταλισμός;

Από την εποχή των Ρωμαίων ακόμη, η αντίληψη του ρητού «η ισχύς εν τη ενώσει» λειτουργούσε, κάνοντας την και σύμβολο, αυτό με τον διπλό πέλεκυ και τις συστάδες από ράβδους. Μιλάμε για την αναγκαιότητα του φασισμού ως ιδεολόγημα, που εξασφαλίζει την επιβίωση ομάδων έναντι των άλλων. Μα ο φασισμός είναι απόρροια εξειδικευμένης λειτουργίας του ίδιου του Καπιταλισμού της σκέψης, που θέλει να κεφαλαιοποιεί προς όφελος ομάδων και κοινωνιών τον πλούτο της πληροφορίας και των γεννημάτων της γης. Μήπως οι Ναΐτες δεν υπήρξαν ένα αρχικά βολικό για την κοσμική εξουσία και μετέπειτα επικίνδυνο γι αυτήν σύστημα κεφαλαιοποίησης των πόρων και της γνώσης;

Αν αναγνώστη μου όριζαν ένα από εμάς ως υπεύθυνο να δώσει λύση στην απειλητική αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, τι νομίζεις ότι θα κάναμε ο καθένας ως ηγέτης;
Οι ανθρωπιστικές αντιλήψεις, πως θα λειτουργούσαν στην σκέψη μας;
Αυτό το ερώτημα το θέτω, γιατί η υποκρισία της άγνοιας και της μετάθεσης του προβλήματος σε Θεούς που συγχωρούν τις ύβρεις, βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Το νέο σχετικά φρέσκο λάθος εξέλιξης της αντίληψης που θέλει να υπάρχει στη φύση Καπιταλισμός, ήταν ότι θεώρησε πως η "ανάπτυξη" ως έννοια, φέρνει την ευημερία.
Τουλάχιστον η κεφαλαιοποίηση της εξουσίας στο παρελθόν, είχε σαφή την αντίληψη της δουλείας, και δεν παραμύθιαζε τους κατακτημένους πως είναι μέτοχοι του συστήματος και ελεύθεροι.
Δηλαδή οι αθεόφοβοι αρρωστημένοι εγκέφαλοι της Καπιταλιστικής διανόησης, σκέφτηκαν πως αν καταναλώνουν όλο και περισσότερο οι άνθρωποι, τότε οι δείκτες της οικονομίας ανθούν και μέσα από αυτό θα εξελίσσεται θετικά η ανθρωπότητα. Σαν αμφισβήτησα αυτή την τρομακτική πραγματικότητα που λειτουργούμε σήμερα τρόμαξα.
Τόσο ηλίθια σκέψη δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν να είχαν άνθρωποι και μάλιστα σε τέτοιες θέσεις που λαοί ολόκληροι τους προσκυνούν ως πνευματικές διάνοιες.
Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε το «γιατί» οι άνθρωποι φτιάχνουν αρρωστημένες εικόνες που τις προσκυνούν ως θέσφατες, αλλά θα ξεφύγει το θέμα μας που βασίζεται στην δεύτερη ανάγνωση των πληροφοριών της όμορφης ταινίας.

Αυτή τη στιγμή, η κυρίαρχη αντίληψη που λειτουργεί στους κόλπους της εξουσίας, είναι να μειωθεί ο πληθυσμός της γης. Ο τρόπος σήμερα έξω από τις παλιές μεθόδους κατασκευής τεράστιων έργων με επίταξη και γενοκτονίες πολέμων, είναι διπλός. Πρώτα στοχεύουν να δυσκολέψουν οι συνθήκες επιβίωσης μέσα από την έλλειψη τροφής. Σε λίγο θα είναι νόμος και στην Ελλάδα όπως ισχύει σε πολιτείες της Αμερικής που θα απαγορεύει την ατομική παραγωγή τροφίμων. Δευτερευόντως  επιβαρύνουν με γενετικές εκφυλιστικές  συνέπειες τα υβρίδια που παρέχουν προς καλλιέργειες, μπλοκάροντας την δυνατότητα να υπάρξει ελεύθερη παραγωγή τροφής έξω από τον έλεγχο των κυρίαρχων εταιρειών που έχουν κεφαλαιοποιημένη την τεχνογνωσία των τροφίμων. Έτσι στο τέλος οι εξαρτώμενες κοινωνίες διατροφικά, ελέγχονται επιπρόσθετα μέσω του συμπληρωματικού συστήματος χειραγώγησης που αφορά στους εμβολιασμούς. Μιλώ για την εκφύλιση των κοινωνιών που επιδιώκουν με την ιατρική αρωγή των εταιριών τους, μέσω μαζικών εμβολιασμών, να φέρνουν προβλήματα υγείας και σφρίγους για ζωή και σκέψη στους πληθυσμούς.

Ναι θα συμφωνήσω ότι είναι αποτρόπαιο ως αίσθηση να βλέπεις δυο όμορφα μάτια παιδιού να είναι θλιμμένα κάτω από την διατροφική του στέρηση, αλλά οφείλουμε να δώσουμε αντί για την συμπάθεια μας μια άλλη πρόταση ελέγχου του ολοένα αυξανόμενου παγκόσμιου πληθυσμού. Δεν αρκεί να λυπόμαστε πια, πρέπει να αναλάβουμε προσωπικά θέση σε ότι κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.

Στις δυτικές κοινωνίες, που τις επιλέγουν να ζουν αυτοί που συγκεντρώνουν τη γνώση και τα οφέλη της υλικής αφθονίας, οι κάτοικοι έχουν ελεγχόμενη γεννητικότητα. Αντίθετα οι εξαθλιωμένες κοινωνίες που τις εκμεταλλεύονται τα συμφέροντα τους, προσπαθούν να υπάρξουν μέσα από την προαιώνια πρακτική των ειδών της φύσης. Γεννούν δηλαδή όλο και περισσότερους απογόνους για να εξισορροπούν τη θνησιμότητα που τους απειλεί ως ομοιογενές είδος.
Το ερώτημα συγκεκριμενοποιείται ως εξής: 
-Υπάρχει περίπτωση να γίνει δικαιότερος ο τρόπος διαχείρισης του Καπιταλισμού από την εξουσία; 

Η απάντηση είναι από την δική μου πλευρά, ένα ηχηρό Όχι.

Αν γίνει δικαιότερος ο τρόπος σταματώντας να λειτουργούν οι εξουσίες μέσω της αδικίας και της βίας προς τους ανθρώπους και τη φύση, κινδυνεύει η ίδια η «Ιδέα» του Καπιταλισμού, άρα η αντίληψη της ερμηνείας του κόσμου που βλέπουμε γύρω μας.
Να το πω πιο ωμά, αν πάψουν οι καταπιεστές και οι καταπιεζόμενοι να λειτουργούν αυτό το μοντέλο της ιδέας που προσδιορίζει τον κόσμο, νομίζουν  ότι θα καταστραφεί ο Άνθρωπος.  Ο θάνατος είναι περισσότερο φοβερός από την ίδια την κακοποίηση της ζωής που ζούμε!  Δεν είναι τυχαίο που ως ορισμό της φιλοσοφίας έδωσε κάποτε ο Πλάτωνας την μελέτη του ατομικού μας θανάτου.
Άνθρωπος που έχει στοχαστεί το μέτρο της ζωής του, δηλαδή τον ίδιο του τον θάνατο, δεν φοβάται να αλλάξει τις αντιλήψεις που του έδωσαν και οι οποίες δεν εξυπηρετούν την αρμονία της ζωής του.

Φαντάσου αναγνώστη μου, αν δεν υπήρχε υπόσχεση για συνέχιση της ζωής από τις Θεοκρατούμενες αντιλήψεις στην ιστορία, πως θα ήταν ο κόσμος. Τι λογική θα είχε ο άνθρωπος λειτουργώντας το μέτρο και η αρμονία με στόχο στον σεβασμό της τωρινής ζωής που διάγουμε... Η εποχή μας βρίσκεται σε μια καμπή πορευόμενη προς ένα αδιέξοδο. Πάντα η σκέψη της κεφαλαιοποίησης των πληροφοριών για την παραγωγή υπεραξίας, ήταν μια αδιέξοδη σκέψη που γεννά φρίκη και πόνο. Όμως στις προηγούμενες εποχές που λειτουργούσαν πιο ήπιας μορφής μαζικές καταστροφές κοινωνιών, φάνταζε να υπάρχει ελπίδα εξέλιξης του κόσμου μέσα από την αντίληψη αυτή. 

Σήμερα που υπάρχει αδυναμία να λειτουργήσουν οι παλιές μέθοδοι πολέμων, εκστρατειών και ωμών σφαγών, γιατί η πληροφορία διακινείται ταχύτατα και δεν ελέγχονται οι αντιδράσεις των υπό εξαφάνιση πληθυσμών, η ανάγκη επανεξέτασης του θεμέλιου του πολιτισμού μας, που είναι ο Καπιταλισμός, γίνεται επιτακτική ανάγκη. 

Τι κάνουμε όμως;

 

Αγαπητέ μου αναγνώστη, τα πράγματα είναι λίγο χειρότερα από ότι τα είχαμε αρχικά  φανταστεί. Ο τρόπος διαχείρισης της πληροφορίας από την πλευρά όσων σκέφτονται είναι να περάσουμε σε μια νέου τύπου αντίληψη –ερμηνεία- των πραγμάτων (ιδεών) που μας κατατρύχουν.

Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια εγκεφαλικά «συφιλιδικών» ατόμων που την κατέχουν ελαίω κληρονομικώ, ενώ στερούνται φιλοσοφίας για κάθε παρέμβαση που λειτουργούν αλλοιώνοντας στην ισορροπία του πλανήτη. Μη φαντάζεστε ότι είναι Ποιητές σαν τον Σόλωνα οι νομοθέτες και οι κάτοχοι της «πληροφορίας» που παράγει εξουσία.

Από την άλλη μεριά ο αντίποδας της διεκδίκησης, οι καταπιεσμένοι, έχουν μέσα τους τον αφιονισμό της στέρησης του ιδίου του καπιταλισμού. Δηλαδή είναι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Ο όχλος των καταπιεσμένων είναι εξίσου επικίνδυνος με την στυγνή εξουσία των καταπιεστών.
Αν προκύψει εξέλιξη σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή θα είναι προϊόν παρέμβασης μέρους της εξουσίας προς την ίδια την εξουσία.

Η αλλαγή των αντιλήψεων ερμηνείας του κόσμου μέσα στους κόλπους της κυριαρχούσας τάξης, είναι το στοίχημα εξέλιξης ενός κόσμου που δεν θα αυτοκαταστραφεί μέσα από τις αδιέξοδες βεβαιότητες των ιδεών που τον χαρακτηρίζουν.
Ο ρόλος της επιστήμης είναι σημαντικός προς αυτή την κατεύθυνση, λειτουργώντας με ρεαλιστικούς όρους παρέμβασης σε ένα βάθος χρόνου που ξεπερνά το ατομικό μας προσδόκιμο ζωής.
Ακόμη και αυτό που κάνουμε τώρα, ανταλλάσσοντας πληροφορίες μέσα από την προσέγγιση των δημιουργών της ταινίας, της δικής μου σκέψης και την σπουδαία επεξεργασία του αναγνώστη, είναι μια μικρή διαδικασία ζύμωσης και προετοιμασίας της μεγάλης αλλαγής που οφείλουμε να διαβούμε, σαν θελήσουμε να έχουμε ως ανθρώπινο είδος εξέλιξη.

Η Γουατεμάλα σε αντιστοιχία με την Ελλάδα.

Βλέπουμε ότι όλες οι πρακτικές που εξασκούνται από την παγκόσμια εξουσία, έχουν κοινά χαρακτηριστικά σ’ όλο τον κόσμο όπως και στην Ελλάδα.

Η παγκόσμια εξουσία δεν γνωρίζει διαφορετικούς τρόπους να παίζει σκάκι, άρα χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους μέσα από αχυράνθρωπους της εξουσίας για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της.
Εδώ όμως σε τούτη τη γωνία, υπάρχει ένα διαφορετικό και έντονα υπολογίσιμο κριτήριο που δυσκολεύει τα πράγματα να γίνουν τόσο εύκολα. Αυτός ο λαός έχει το προνόμιο να γίνει ευκολότερα Έλλην, αν το θελήσει. Τούτο συμβαίνει, γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να κινητοποιήσει διαδικασίες παραγωγής Παιδείας, μια και κρατά (εν υπνώσει χωρίς να γνωρίζει) την γλώσσα της σκέψης που δημιούργησε συμπαντικές εκρήξεις μέσω των ιδεών.

Κρίνω ότι η αναγέννηση αυτή τη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο, θα ξεκινήσει από την Ελληνίδα γλώσσα, φέρνοντας στο προσκήνιο την αναγκαιότητα επανεξέτασης των βεβαιοτήτων που χαρακτηρίζουν και παράγουν την πραγματικότητα του πολιτισμού μας.
Δεν στέκομαι βέβαια στα γεωγραφικά πλαίσια της Ελληνικής επικράτειας, γιατί τούτο ως σκέψη είναι πολύ λίγο. Μιλώ για την εντελώς διαφορετική θεώρηση που θα δομήσει εκ νέου τις αντιλήψεις επάνω σε έννοιες όπως η ωφέλεια, ο Καπιταλισμός, η δικαιοσύνη, η ανάγκη κλπ…
Αν η Αναγέννηση του μεσαίωνα στάθηκε στην περίοδο της παρακμής του σπουδαίου χαμένου Ελληνικού πολιτισμού αναλύοντας τους σημαντικούς Πλάτωνα και Αριστοτέλη, συντηρώντας λανθασμένα κέντρα θρησκείας και λογικές ερμηνείες ενός παγκόσμιου ωφελιμισμού, η προσέγγιση του πρότερου λόγου που υπήρξε από αυτούς, θα είναι η επόμενη Αναγέννηση που θα πορευτεί μαζί με την επιστήμη.

Η βία της εξαφάνισης μερίδας λαών νομίζω ότι είναι αναπότρεπτη και ενδεχομένως να περιλαμβάνει και εμάς που σήμερα σκεφτόμαστε. Όμως τούτο είναι αναγκαίο για να ισορροπήσει η νέα αντίληψη για την «ανάγκη» σε ένα κόσμο που έρχεται.  
Σε τριακόσια χρόνια από σήμερα θα είναι εντελώς διαφορετικός ο κόσμος από αυτόν που μάθαμε από την ιστορία και τον κατέγραψαν οι νικητές των ιδεών που έχουμε ακόμη και σήμερα κυρίαρχες.
Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα υπάρχει νικητής στο μέλλον που θα γράψει την εκδοχή της εξέλιξης κατά την άποψη του.
 
Αυτές λοιπόν ήσαν μερικές σκέψεις που μου γεννήθηκαν από το όμορφο έργο που παρακολούθησα στην ζεστή γωνιά της Πολιτείας.

Λάθος ή σωστό, μάλλον δεν υπάρχει στην ζωή μας, αλλά μόνο εκδοχές ερμηνείας και σύλληψης ιδεών.
Αυτό που ψάχνω με τις μικρές μου δυνάμεις της σκέψης είναι το «ικανό» να παράγει αρμονία και διεξόδους σε ότι κάνει την σκέψη μας αφόρητη να την αντέξουμε.