Η ΕΡΩΤΗΣΗ «ΚΑΤΑΛΑΒΑ;» ΩΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Φτάσαμε σε ένα επίλογο που θα τον όριζα σαν αλλαγή φάσης της αρθρογραφίας που περιλαμβάνει τούτος ο ηλεκτρονικός χώρος.  Τα πάντα στη ζωή υπόκεινται στον νόμο του κύκλου της ζωής που διαθέτει επιθυμία, υλοποίηση και μετουσίωση της δράσης. Θα το πω όμως με ένα διαφορετικό τρόπο που είναι ευκολότερα αναγνωρίσιμος και αφορά την γένεση, ενηλικίωση και θάνατο σε ότι υπάρχει γύρω μας στον τρισδιάστατο χώρο.

Παραδόξως αυτός ο κύκλος είναι νοητικά αποδεκτός από όλους μας, αλλά απέχει πολύ από την προσωπική μας συνειδητοποίηση, γεγονός που μας δίνει δράσεις που είναι επιεικώς ανόητες ως αντίληψη που έχουμε για την ίδια τη ζωή και την αγκίστρωση μας σε επαναλήψεις σκέψεων που κρύβουν πίσω τους ένα ξόρκισμα του θανάτου δηλαδή μια αντίσταση στην ίδια μας την εξέλιξη.

Πρόσφατα συζητούσα με ένα υπερήλικα παππού που το μέλημα του σε συνέπεια με την δράση των νιάτων του ήταν να μεγαλώσει και να διασφαλίσει την περιουσία του νομίζοντας ότι τούτο αποτελεί ζωή. Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τα ίδια κάνει η σκέψη σχεδόν όλων μας που κρατιέται από αντιλήψεις που θέλουν την ασφάλεια της συνήθειας μιας ζωής νομίζοντας  υποσυνείδητα ότι είναι σταθερή και σίγουρη.

Θα έλεγα ότι δεν γνωρίζω την μορφή της επόμενης φάσης εξέλιξης του ηλεκτρονικού χώρου, αλλά ξέρω την τάση  ως μεταβολή που έχει να κάνει περισσότερο με την σιωπή και την παρατήρηση έξω από το «ψεύτικο μοίρασμα» πληροφοριών.  Στη ζωή μας νομίζουμε ότι οι πληροφορίες αποτελούν γνώση. Τούτο είναι μια βαθιά πλάνη μια και μας διαφεύγει το ενδιάμεσο που είναι και το σημαντικότερο κομμάτι επεξεργασίας του Νου. Ενδιάμεσα της πληροφορίας με τη γνώση, υπάρχει μια παρεξηγημένη λέξη που ονομάζεται «πληροφόρηση» και νομίζουμε ότι γίνεται αυτόματα ως χρονική αλληλουχία υποδοχής των πληροφοριών. Στην ουσία όμως η πληροφόρηση είναι μια προσωπική διαδικασία που μέσα από την μνήμη (δηλαδή την λειτουργία της μη λήθης- αλήθεια) επεξεργάζεται τις πληροφορίες για να τις μετουσιώσει σε γνώση.  Αυτό σπανίζει στη σκέψη των ανθρώπων και τα αποτελέσματα είναι εμφανή στο ονομαζόμενο πολιτιστικό μοντέλο που βιώνουμε με την επανάληψη των βιωμάτων του Σίσυφου. Το κοινωνικό Αλτσχάιμερ εντοπίζεται και στην βραχύβια μνήμη των προσωπικών αλλά και πολιτικών επιλογών που έχουμε οι άνθρωποι. Θα έλεγα ότι το ανέκδοτο με το χρυσόψαρο που περιγράφει την βραχύβια μνήμη του καθώς σκέφτεται κάθε λίγα δευτερόλεπτα για τον εγκλεισμό του μέσα από την ίδια ατάκα μένοντας ευτυχισμένο που είναι «Α! ένα ενυδρείο», δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό αν το προεκτείνουμε ως επίγνωση για τις προσωπικές αλλά και πολιτικές συμπεριφορές μας. Βέβαια πάντα γελάμε εις βάρος του τρίτου για κάθε ίδιο κουσούρι που έχουμε στη σκέψη μας.

Οι άνθρωποι αναγνωρίζουμε από τις πληροφορίες που δεχόμαστε μόνο όσες εξ αυτών διαθέτουμε ως απόκτημα γνώσης και ερμηνείας της ζωής μας.  Όλες οι υπόλοιπες μας είναι ανύπαρκτες και αδιάφορες.  Η διαχρονική ασθένεια της εποχής μας είναι ο Εγωμονισμός  που την έχουν υπόψη τους κάποιοι ως ακραία μορφή του γνωσιολογικού ιδεαλισμού και την ονομάζουν Σολιψισμό. Οι περισσότεροι βέβαια αν και τον λειτουργούν αγνοούν τον ορισμό. Η άγνοια δεν είναι κακό όσο η προσπέραση των πληροφοριών που μας προκύπτουν. Όλοι μας έχουμε γεννηθεί με την ιδιότητα του ηλιθίου και σε μια διαδικασία δια βίου μάθησης μειώνουμε το χάος αυτής της ιδιότητας που έχει άπειρη μάζα.  Ως μάζα ορίζω την αντίσταση μιας ενέργειας στην μεταβολή της δυναμικής της και αυτό αφορά ένα ορισμό της φυσικής.  Τα πάντα γύρω μας είναι μαθηματικά και φυσική και εμείς πίθηκοι που δεν βλέπουμε την προέλευση των πληροφοριών απλά καταναλώνουμε ότι μπορούν να πιάσουν οι αισθήσεις μας με μόνο στόχο την επιβίωση των λειτουργιών μιας συνήθειας στο χώρο που αντιλαμβανόμαστε. Μιλώ για την άρνηση εξέλιξης της οντότητας μας.

Συνεπώς σε αυτή τη ζωή θα μιλά πάντα ένας ηλίθιος σε ένα άλλο και η μόνη διαφοροποίηση μεταξύ των ανθρώπων βρίσκεται στο ότι κάποιοι (λιγότεροι) γνωρίζουν το ελάττωμα τους απέναντι σε άλλους που ως βλάκες πιστεύουν ότι είναι έξυπνοι και γνώστες.

Στα λίγα χρόνια που βιώνει τον κύκλο του αυτός ο ηλεκτρονικός χώρος, έχω ακούσει κάποιες φορές από αγαπημένους ανθρώπους ότι υπάρχει μια εγγενής δυσκολία στην παρακολούθηση των θεμάτων μέσα από τον τρόπο γραφής τους. Με απασχόλησε τούτο και κατέληξα (ίσως λανθασμένα) ότι υπάρχει μια διαφορά μεταξύ απλοϊκής και απλής γραφής. Η διαφορά βρίσκεται στην επιλογή των νοημάτων – δηλαδή των προβλημάτων- που επεξεργάζεται ο λόγος. Κάθε γραφή αν δεν θέλουμε να ανήκει στην ηλίθια καταγραφή των βεβαιοτήτων μας, οφείλει να είναι ένα παράθυρο έκθεσης του ατομικού αγώνα κατανόησης των προβλημάτων του κάθε συγγραφέα.  Αυτή η συν- κοινωνία στοχεύει προς την Ανθρωπότητα και δεν αφορά στην περιοριστική εξυπηρέτηση συνεκτικών σχέσεων ιδεοληψιών προς ομάδες. Η ανικανότητα αντίληψης καθώς και οι ηλίθιες βεβαιότητες σαφώς έχουν υπάρξει και σε αυτό το χώρο, στην προσπάθεια κατανόησης θέσεων που ξεπερνούν το υπάρχον γνωστικό επίπεδο του εκάστοτε προβληματισμού. Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στη ζωή μας είναι να εντοπίζουμε τα ακατανόητα πεδία των πληροφοριών γύρω μας (δηλαδή την ηλίθια σκέψη) και μέσα από αυτά να γεννώνται τα Νέα προσωπικά μας ερωτήματα.  Η αντίληψη ότι δεν μας αφορά κάτι δηλώνοντας απόρριψη της οντότητας μιας σκέψης είναι ακόμη μια στροφή του κλειδιού της φυλακής που μας απομονώνει.

Ένα μεγάλο ζήτημα που με απασχόλησε  (όπως πολλά άλλα) ήταν αθέατο στην πρώτη (απλοϊκή) ανάγνωση των άρθρων αυτού του χώρου και αφορούσε το παρόν μας και η ερμηνεία που δίνουμε σε αυτό. Το ζήτημα δεν είναι φιλολογικό όπως θα νομίσουν όσοι διαβάζουν πληροφορίες μόνο μέσα από τις καταναλωτικές ανάγκες της συγκρότησης τους. Είναι εντελώς πρακτικό και εξηγεί τις προσωπικές, κοινωνικές και κατ επέκταση πολιτικές μας δράσεις που στερούνται επεξεργασμένης μνήμης δηλαδή γνώσης της αλήθειας.

Ο Σολιψισμός που προανέφερα για όσους ανατρέξουν να τον αποδελτιώσουν μέσα από την παρατήρηση της πρακτικής λειτουργίας της σκέψης τους, είναι το ιδεολόγημα που τους παρέχει ως διαβατήριο ταξίδια σε χώρους βιωμάτων που πληρούν τις προδιαγραφές αυτής της ομηρίας.  Η κοινωνική πρακτική εμφάνισης του περιλαμβάνει αναζητήσεις πληροφοριών και ωφελειών πάντα μέσα από ασφάλεια ενώ παράλληλα αναπτύσσει μια τάση να κρυβόμαστε την επόμενη στιγμή από την ευθύνη και την αλλαγή της ζωής μας. Είναι οι δύο φάσεις που προσδιόρισε για τον Δικαιόπολη ο μεγάλος Αριστοφάνης στους Αχαρνής  επιλέγοντας να τον ντύσει ζητιάνο που εκλιπαρεί για ασφάλεια το χορό, ενώ στην ουσία επιλέγει την βία της Ειρήνης για να ικανοποιήσει την Εγωμονιστική του ύπαρξη.

Αυτή είναι η νόρμα που καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά που εικάζει πως βρίσκεται σε κοινωνία Ανθρωπότητας, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε απομονωμένοι ως αρπακτικές φοβικές σμέρνες στην βραχώδη στέρηση της γνώσης που χρησιμοποιούμε κατά το αμείλικτο χρονικά προσδόκιμο της ζωής μας.
Ποιο είναι λοιπόν το παρόν μας αν δεν έχουμε αξιολογική πρόσβαση μέσα από τη γνώση στο παρελθόν και σαφώς δημιουργικό οραματισμό για το μέλλον μας ως ανθρωπότητα;
Η απάντηση είναι τραγικά δυσάρεστη και η ομηρία της βρίσκεται σε κάθε ατεκμηρίωτη πίστη που λειτουργεί κανονιστικά τη ζωή μας.
Για τα αδιαμόρφωτα άτομα θα έλεγα την ίσως αδόκιμη έκφραση πως είναι περισσότερο υγιή ως εν δυνάμει εξελίξιμα από την υποτιθέμενη επιστημονική συγκρότηση των βεβαιοτήτων ανθρώπων που η πλάνη τους στηρίζεται στην κατάτμηση της Ολιστικής προσέγγισης του Κόσμου.
Αν γεννιόμαστε ως ηλίθιοι η εκπαιδευτική λειτουργία των πεποιθήσεων στην διάρκεια της ζωής μας προσθέτει δυνάμεις στην πρωταρχική μας ιδιότητα αυξάνοντας γεωμετρικά την δύναμη της αντίστασης μας στη γνώση.

Όλα τούτα λοιπόν οδηγούν στο ερώτημα αν υπάρχει λόγος να ανταλλάσσονται πληροφορίες που απέχουν από συν-κοινωνία ερωτημάτων μεταξύ των ανθρώπων. 

Ποια η σημασία ύπαρξης μιας πληροφορίας αν δεν ενεργοποιεί την ίδια στιγμή ανάδραση άρα και εμπλουτισμό της επικοινωνίας;

Αυτά είναι ερωτήματα που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις και σίγουρα άπτονται ιδεών που επικεντρώνονται σε Αξίες.
Ο κόσμος αλλάζει από την δική μας ερμηνεία που πραγματώνεται από την επιλογή της δράσης μας. Κάποτε είχα διαβάσει ότι οι ξένοι σε εμάς αρχαίοι Έλληνες δεν υπήρξαν σημαντικοί για αυτά που είπαν, αλλά για τον τρόπο που έζησαν και τούτο είναι μια δύσκολη εξίσωση να την λύσει η σκέψη μας.

Το παρόν άρθρο δεν έχει απολογιστικό χαρακτήρα για την επιλογή του επιλόγου σε αυτόν τον κύκλο γραφής. Αντίθετα έχει την αξία της συνέπειας του αποχαιρετισμού από ένα πλοίο που έκανε το υπέροχα ωφέλιμο ταξίδι του, αλλά τώρα πλέον αλλάζουν οι δυσκολίες επιθυμίας του προορισμού του.  Κάποιοι θα ακολουθήσουν και ορισμένοι άλλοι θα παραμείνουν σε άλλα υπέροχα ταξίδια της ρέμβης τοπίων που δεν κατανοούμε.  Στη ζωή μας υπάρχει μια νομοτέλεια στην εξέλιξη της κατανόησης των πληροφοριών που μας θέλει λιγότερο ομιλητικούς όσο ανακαλύπτουμε την άγνοια μας σε αντίθεση με τα πρώτα μας στάδια που διαλαλούμε το ψεύδος των βεβαιοτήτων μας. 

Κλείνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι διάλεξα να εικονογραφήσω αυτή την ανάρτηση με τη γνωστή εξίσωση του Αλβέρτου Αϊνστάιν που βέβαια έχει πίσω της τεράστιες μαθηματικές σκέψεις που συνεργάστηκαν όπως αυτή του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, έστω και αν θεωρούμε λανθασμένα ότι η γνώση έχει ατομικές πατρότητες.  Το δεύτερο ακόμη χειρότερο που κρύβει η εικόνα είναι η βεβαιότητα των ανθρώπων που απαντούν ότι ξέρουν περί τίνος πρόκειται.  Αυτή η πρακτική ενσωμάτωσης της πληροφορίας ως ψευδή γνώση που μας κάνει να αισθανόμαστε σπουδαίοι όντας ηλίθιοι είναι η παθογένεια της μικρής ζωής μας που βέβαια υπάρχει ακόμη και στην κατανόηση των αναγκών του παιδιού μας, του συντρόφου, του φίλου ή ακόμη και της κοινωνίας που ανήκουμε.  

Ας μειώσουμε την φλυαρία  στη ζωή μας και ας αυξήσουμε τις προσλαμβάνουσες πληροφορίες μέσα από την επεξεργασία τους. 
Όταν βέβαια είμαστε ικανοί να λειτουργήσουμε την συν-κοινωνία ας ανταλλάξουμε επιλεγμένα τις πληροφορίες μας με αγάπη φερώνυμα απέναντι στην κοινή μας άγνοια μήπως και δούμε να ξημερώνει το σκοτάδι της σκέψης μας.
Το διαδίκτυο είναι ένα μέσον και μια αφορμή που όμως αν δεν γνωρίζουμε την οικονομία της χρήσης του συνήθως γίνεται από φάρμακο φαρμάκι που εφησυχάζει την διάθεση αλλαγής της ηλίθιας σκέψης μας.
θα έλεγα ότι η πρώτη λέξη που αξίζει να βάζουμε κάτω από κάθε πληροφορία που λαμβάνουμε είναι η κομψή μονολεκτική έκφραση  «Κατάλαβα;»  που μας οδηγεί σε απαντήσεις μαθηματικής έκφρασης της γλώσσας με σαφή ερωτήματα… δηλαδή στην Φιλοσοφία.

Καλή μας Νέα αντάμωση… όποτε, όπως και αν ενδεχομένως θα προκύψει.