.
Ο ταξιδεμένος άν
θρωπος , αγαπά περισσότερο και με άλλη αξία τα απλά πράγματα, που τα βλέπουν σαν ανύπαρκτα αυτοί που δεν ταξίδεψαν μέσα στην νοημοσύνη του μυαλού τους.
Κάπως έτσι χιλιόμετρα μακριά από τα βουνά της πατρίδας μας (σ' ένα σταθμό της Αθήνας) μέσα σε ένα τραίνο, οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων έγιναν Τέχνη, από ένα ενδιαφέροντα συγγραφέα και από ταλαντούχους ερμηνευτές του θεάτρου.
Τρία πρόσωπα , ένα ζευγάρι και μια σπιτονοικοκυρά ξεδιπλώνουν στο έργο ΕΔΩ, ένα λόγο βαθειά ανθρώπινο και γιατί όχι ανθρώπινα παράλογο… όπως είναι η ζωή μας.
«Σίγουρο ότι και οι δυο μας λέμε αυτό που πραγματικά σκεφτόματε ; Δεν το μπορώ όταν λέμε αυτό που νομίζουμε ότι σκέφτεται ο άλλος.» θα πει ο εξαίρετος Βαγγέλης Ρόκκος ενσαρκώνοντας τον Φιλ , στην πλήρη συναισθημάτων και κυρίαρχη αρχετυπική γυναικεία σκέψη της Κάθ που την ερμηνεύει με αφοπλιστική αλήθεια η ταλαντούχα Ίρις Χατζηαντωνίου.
Η απογείω
ση των συναισθημάτων χρειάζεται πάντα ένα καταλύτη … και ως τέτοιος δεν θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος από την Καλλιόπη Ταχτσόγλου που ερμηνεύει την Πάτ (σπιτονοικοκυρά τους).
Η Ταχτσόγλου ιστορικά στην διαδρομή της, είναι ένας μύθος ερμηνείας που σε εκπλήσσει το ανθρώπινο χαμόγελο της , όλο σεμνότητα, όταν την γνωρίσεις στα παρασκήνια.
Ένα εξαίρετο κείμενο του εβδομήντα εξάχρονου Λονδρέζου συγγραφέα Μάικλ Φρέιν που μέσα από μια αφαιρετική προσέγγιση των συντελεστών του έργου αφήνει μια χαρμολύπη για την ίδια τη ζωή που κάνει κύκλους μέσα μας.
Σε αυτό το θεατρικό βαγόνι από το «Τραίνο στο Ρουφ» υπήρξαν στιγμές που η μετάφραση του Μανώλη Σορμαΐνη, μου έφερε τόσο καθαρά τα συναισθήματα της θέασης της ζωής μου, που μου θύμισαν το γάργαρο κελάρυσμα του νερού και της αλήθειας του στα βουνά της πατρίδας μας.
Το σίγουρο είναι ότι το "βαγόνι", με την σκηνοθεσία του Ιωσήφ Βαρδάκη, πρόλαβε να με ταξιδέψει χιλιόμετρα "μακριά" μέσα μου, σε μια παράσταση που το γέλιο και το δάκρυ έρχονται πολύ κοντά μεταξύ τους.
Πέρα από το χειροκρότημα να τους πούμε και ένα ευχαριστώ που υπάρχουν και μας θυμίζουν ότι «εν αρχή ην ο Λόγος».
Υ.Γ
Ζητώ συγνώμη που το τραίνο μου φαίνεται ότι "ταξιδεύει" καλύτερα με (αι) παρά με (ε).
Ο ταξιδεμένος άν
θρωπος , αγαπά περισσότερο και με άλλη αξία τα απλά πράγματα, που τα βλέπουν σαν ανύπαρκτα αυτοί που δεν ταξίδεψαν μέσα στην νοημοσύνη του μυαλού τους.Κάπως έτσι χιλιόμετρα μακριά από τα βουνά της πατρίδας μας (σ' ένα σταθμό της Αθήνας) μέσα σε ένα τραίνο, οι σκέψεις και η ζωή των ανθρώπων έγιναν Τέχνη, από ένα ενδιαφέροντα συγγραφέα και από ταλαντούχους ερμηνευτές του θεάτρου.
Τρία πρόσωπα , ένα ζευγάρι και μια σπιτονοικοκυρά ξεδιπλώνουν στο έργο ΕΔΩ, ένα λόγο βαθειά ανθρώπινο και γιατί όχι ανθρώπινα παράλογο… όπως είναι η ζωή μας.
«Σίγουρο ότι και οι δυο μας λέμε αυτό που πραγματικά σκεφτόματε ; Δεν το μπορώ όταν λέμε αυτό που νομίζουμε ότι σκέφτεται ο άλλος.» θα πει ο εξαίρετος Βαγγέλης Ρόκκος ενσαρκώνοντας τον Φιλ , στην πλήρη συναισθημάτων και κυρίαρχη αρχετυπική γυναικεία σκέψη της Κάθ που την ερμηνεύει με αφοπλιστική αλήθεια η ταλαντούχα Ίρις Χατζηαντωνίου.
Η απογείω
ση των συναισθημάτων χρειάζεται πάντα ένα καταλύτη … και ως τέτοιος δεν θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος από την Καλλιόπη Ταχτσόγλου που ερμηνεύει την Πάτ (σπιτονοικοκυρά τους).Η Ταχτσόγλου ιστορικά στην διαδρομή της, είναι ένας μύθος ερμηνείας που σε εκπλήσσει το ανθρώπινο χαμόγελο της , όλο σεμνότητα, όταν την γνωρίσεις στα παρασκήνια.
Ένα εξαίρετο κείμενο του εβδομήντα εξάχρονου Λονδρέζου συγγραφέα Μάικλ Φρέιν που μέσα από μια αφαιρετική προσέγγιση των συντελεστών του έργου αφήνει μια χαρμολύπη για την ίδια τη ζωή που κάνει κύκλους μέσα μας.
Σε αυτό το θεατρικό βαγόνι από το «Τραίνο στο Ρουφ» υπήρξαν στιγμές που η μετάφραση του Μανώλη Σορμαΐνη, μου έφερε τόσο καθαρά τα συναισθήματα της θέασης της ζωής μου, που μου θύμισαν το γάργαρο κελάρυσμα του νερού και της αλήθειας του στα βουνά της πατρίδας μας.
Το σίγουρο είναι ότι το "βαγόνι", με την σκηνοθεσία του Ιωσήφ Βαρδάκη, πρόλαβε να με ταξιδέψει χιλιόμετρα "μακριά" μέσα μου, σε μια παράσταση που το γέλιο και το δάκρυ έρχονται πολύ κοντά μεταξύ τους.
Πέρα από το χειροκρότημα να τους πούμε και ένα ευχαριστώ που υπάρχουν και μας θυμίζουν ότι «εν αρχή ην ο Λόγος».
Υ.Γ
Ζητώ συγνώμη που το τραίνο μου φαίνεται ότι "ταξιδεύει" καλύτερα με (αι) παρά με (ε).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.