04 02
Η παράδοση ήθελε μετά το γλέντι του γάμου να πηγαίνουν (μετά χορού) στην βρύση και να παίρνουν νερό για να πλυθούν οι νιόπαντροι …
Είχε μια σημειολογία κλεισίματος της γιορτής χωρίς λόγια , μέσα από τις διαδικασίες των δρώμενων.
Σαν λειτουργία παρέμεινε ακόμη και σήμερα στα ομαδικά γλέντια , που με αυτό τον τρόπο δηλώνουν το πέρας της γιορτής.
Δεν θα σταθώ όμως στην ανάλυση του εθίμου.
Υπάρχουν λαογράφοι και σχολαστικοί μελετητές που τους ανήκει αυτή η ενασχόληση.
Σε αυτό το χώρο είμαστε πιο κοντά στη ζωή παρά στις ακαδημαϊκές νεκροτομές της ιστορίας των ανθρώπων.
Αν η λειτουργία εθίμων δεν έχει μέσα της το παιχνίδι και τη χαρά, δεν αφορά τη ζωή αλλά το κακώς εννοούμενο φολκλόρ που συνήθως το λειτουργούν προς προσπορισμό ταλαίπωροι ή μη φορολογούμενοι.
Κάπως έτσι θα παρακολουθήσει ο επισκέπτης το «μεροκάματο» της επίδειξης του ιππικού στην πλατεία του κάστρου στο Εδιμβούργο , ή τους καταθλιπτικούς τσολιάδες σε ταβέρνες - παρωδίες της Αθηναϊκής Πλάκας.
Όμως εδώ μιλάμε για ζωή !
Ενδεχομένως η διαφορά της ζωής από την «συντήρηση» να είναι ότι δεν υπόκειται σε τακτικές χρονικές επαναλήψεις με χασμουρητό πριν και σίγουρη αμοιβή μετά.
Όταν πιάνουν τα χέρια και χορεύουν οι τελευταίοι Έλληνες, χαίρονται και παίζουν.
Πόσο δύσκολο έφτασε να είναι σε αυτή την εποχή να μπορούμε να νοιώθουμε σαν παιδιά και να κάνουμε τρέλες μέσα σε μια ομάδα που μας αποδέχεται για τα σκέρτσα και τις πρωτοβουλίες του παιχνιδιού;
Αν είναι να κρατήσουμε κάτι από το παρελθόν και από τον τρόπο που ζούσαν εκείνοι οι άνθρωποι, είναι η εύκολη μετάβαση από τα βάσανα της ζωής στην χαρά του παιχνιδιού.
Κάπως έτσι και στην φωτογραφία εικονίζονται εν χορώ Δραγασιώτες, που φέρνουν νερό από την κεντρική βρύση της πλατείας στο γλέντι του συλλόγου.
Άντε και σε άλλα με υγεία…
Η παράδοση ήθελε μετά το γλέντι του γάμου να πηγαίνουν (μετά χορού) στην βρύση και να παίρνουν νερό για να πλυθούν οι νιόπαντροι …Είχε μια σημειολογία κλεισίματος της γιορτής χωρίς λόγια , μέσα από τις διαδικασίες των δρώμενων.
Σαν λειτουργία παρέμεινε ακόμη και σήμερα στα ομαδικά γλέντια , που με αυτό τον τρόπο δηλώνουν το πέρας της γιορτής.
Δεν θα σταθώ όμως στην ανάλυση του εθίμου.
Υπάρχουν λαογράφοι και σχολαστικοί μελετητές που τους ανήκει αυτή η ενασχόληση.
Σε αυτό το χώρο είμαστε πιο κοντά στη ζωή παρά στις ακαδημαϊκές νεκροτομές της ιστορίας των ανθρώπων.
Αν η λειτουργία εθίμων δεν έχει μέσα της το παιχνίδι και τη χαρά, δεν αφορά τη ζωή αλλά το κακώς εννοούμενο φολκλόρ που συνήθως το λειτουργούν προς προσπορισμό ταλαίπωροι ή μη φορολογούμενοι.
Κάπως έτσι θα παρακολουθήσει ο επισκέπτης το «μεροκάματο» της επίδειξης του ιππικού στην πλατεία του κάστρου στο Εδιμβούργο , ή τους καταθλιπτικούς τσολιάδες σε ταβέρνες - παρωδίες της Αθηναϊκής Πλάκας.
Όμως εδώ μιλάμε για ζωή !
Ενδεχομένως η διαφορά της ζωής από την «συντήρηση» να είναι ότι δεν υπόκειται σε τακτικές χρονικές επαναλήψεις με χασμουρητό πριν και σίγουρη αμοιβή μετά.
Όταν πιάνουν τα χέρια και χορεύουν οι τελευταίοι Έλληνες, χαίρονται και παίζουν.
Πόσο δύσκολο έφτασε να είναι σε αυτή την εποχή να μπορούμε να νοιώθουμε σαν παιδιά και να κάνουμε τρέλες μέσα σε μια ομάδα που μας αποδέχεται για τα σκέρτσα και τις πρωτοβουλίες του παιχνιδιού;
Αν είναι να κρατήσουμε κάτι από το παρελθόν και από τον τρόπο που ζούσαν εκείνοι οι άνθρωποι, είναι η εύκολη μετάβαση από τα βάσανα της ζωής στην χαρά του παιχνιδιού.
Κάπως έτσι και στην φωτογραφία εικονίζονται εν χορώ Δραγασιώτες, που φέρνουν νερό από την κεντρική βρύση της πλατείας στο γλέντι του συλλόγου.
Άντε και σε άλλα με υγεία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.